Ποιος πληρώνει τη νοθεία...

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που για πολλούς "δέναν τα σκυλιά 
με τα λουκάνικα", τότε που αριστερός σήμαινε ότι σου πήρε ο διάολος 
τον πατέρα, ο Μακρονησιώτης επέστρεψε στον τόπο του το '53, 
προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του, να φκιάξει οικογένεια με την αγαπημένη του, που χρόνια τον περίμενε να επιστρέψει, παντρεύτηκε, το σόι της γυναίκας του, παλιοί βενιζελικοί, τον δέχθηκαν σαν δικό τους, άνοιξε ένα μπακαλικάκι, χωρίς ν' απομακρυνθεί απ' τις ιδέες του δεν ασχολήθηκε ξανά με το κόμμα, 
ούτε καν την Αυγή δεν αγόραζε, στη μακεδονική επαρχία εκείνου του καιρού ακόμα και την κεντρώα εφημερίδα Μακεδονία να διάβαζες ήσουν ύποπτος 
για "συνοδοιπόρος"...Η ζωή του ήταν μαγαζί, λίγο καφενεδάκι, σινεμά απαραιτήτως, ήταν σινεφίλ φανατικός, έβλεπε οποιοαδήποτε ταινία έπαιζαν 
οι κινηματογράφοι του τόπου του, μάλιστα επειδή ήταν και φανατικός καπνιστής, έβγαινε από το σινεμά  κάθε λίγο για κάπνισμα, γι' αυτό καθόταν και στη δεύτερη προβολή, για να δει ό,τι έχανε από την ταινία λόγω του καπνίσματος...
Εξαιτίας του κλίματος της εποχής οι συντοπίτες του δε χρειάζονταν απαγόρευση, ώστε να μην ψωνίζουν από το μπακάλικό του, λογικά δίσταζαν να πλησιάζουν στο μαγαζί, για να μη χαρακτηριστούν, επειδή ψωνίζουν απ' τον κομουνιστή, ακόμα και το σόι δίσταζε να ψωνίζει από κει, όμως ο ήπιος χαρακτήρας του μαγαζάτορα μέρα με τη μέρα διέλυε τους δισταγμούς, οι συντοπίτες 
τον τιμούσαν, μπήκε σε μια σειρά ο άνθρωπος, αλλά η ρετσινιά ρετσινιά
 και το κυνήγι κυνήγι...Ακόμα και το 67, με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, ενώ όλος ο κόσμος ήξερε ότι ο άνθρωπος δεν ασχολούνταν πια με το κόμμα, 
τον συνέλαβαν και μόνο μετά απο τρεις μέρες τον άφησαν ελεύθερο ...
Φυσικά το κυνηγητό συνεχίστηκε, κάθε φορά που περνούσε το υγειονομικό
 απ' το μικρό παντοπωλείο, όλο και κάτι θα εβρισκε, για να του γράψει παράβαση,  παρ'όλο που ο παντοπώλης προσπαθούσε να είναι όσο πιο εντάξει γίνεται, για να μην τους δίνει αφορμές...Μόλις λοιπόν έμπαινε το υγειονομικό, 
ο διοικητής της χωροφυλακής, που συνόδευε το συνεργείο ελέγχου, έτριβε 
τα χέρια του λέγοντας, "όπα,τι θα του βρούμε του φίλου μας";
Σε μια τέτοια επίσκεψη, μη βρίσκοντας τίποτα το επιλήψιμο, πήραν έναν σφραγισμένο τενεκέ λάδι για έλεγχο,

 ο έλεγχος έδειξε νοθεία, μηνύθηκαν ο παντοπώλης, ο προμηθευτής, ο χονδρέμπορος και το εργοστάσιο τυποποίησης...Μπορείτε να φανταστείτε το αποτέλεσμα της δίκης, αθωώθηκαν οι πάντες  εκτός του παντοπώλη! Για σφραγισμένο λάδι, παρακαλώ!
Κάπου μετά το 72 νέος διοικητής χωροφυλακής στον τόπο, χουντικός κι αυτός, αλλά ποιος ξέρει πώς είδε το πράγμα, είπε "φτάνει, ρε παιδιά, αρκετά με τον άνθρωπο", έτσι ησύχασε κάπως, ένας άνθρωπος που είκοσι χρόνια μετά την παραθέριση στη Μακρόνησο, απασχολούσε ακόμα τους ηλίθιους ανθρωποκυνηγούς...  
Οι πιστοποιημένες γραμματικές γνώσεις του περιορίζονταν  στο απολυτήριο 
του δημοτικού, όμως ο άνθρωπος ήταν κινητή εγκυκλοπαίδεια, στα χρόνια 
της εξορίας είχε διερύνει τους  πνευματικούς του ορίζοντες μελετώντας, δεινός σκακιστής, ευρύ πνεύμα, και τελικά θύμα ενός μετεμφυλιακού κράτους, 
το οποίο συνέχισε να παίρνει την εκδίκηση του ακόμα και μετά την πτώση 
της χούντας, ειδικότερα στην ελληνική επαρχία...
Αντιλαμβάνομαι ότι για πολλούς αναγνώστες και κυρίως για τους νεότερους τα ανωτέρω μπορεί να φαίνονται απίστευτα και εξωπραγματικά, όμως αυτή ακριβώς ήταν η μετεμφυλιακή πραγματικότητα στην ελληνική επαρχία για τρεις ολόκληρες δεκαετίες μέχρι το 1981...