ΓΙΩΡΙΚΑ, ΕΛΕΠΩ ΣΕ!

Ο Χάρι Κλιν στα καλύτερά του!




Η ανάρτηση αφιερωμένη στους ορίτζιναλ Πόντιους μπλογκοφίλους ΦΟΡΗ, ΑΑΤΟΝ, ΑΝΕΣΤΗ Θ. ΚΕΤΣΕΤΖΙΔΗ και σε όσους @φίλους δηλώνουν ορίτζιναλ Πόντιοι!
Kαλή Σαρακοστή! Να λελέβω το μάτε σας!!

Ανέραστη Γαλλίδα!

Ήμουν εν Γαλλία, και είχα μεταβεί εις ένα δάσος πλησίον του

Μονπελιέ απολαμβάνων την εαρινήν δρόσον

Αίφνης είδον να εμφανίζεται εκ της οπισθίας πλευράς θάμνου

τινος, μίαν εύμορφον νεάνιδα।

Η αρμονία του σώματός της ήτο τελεία, οι οφθαλμοί της

έλαμπαν εκ του κάλλους, τα μαλλιά της ήσαν υπέροχα κι εκυμάτιζαν

εις τους πέντε ανέμους

Τέτοιο κάλλος δεν είχα ιδεί έως τότε

Πάραυτα κατελήφθην εκ ποιητικής εμπνεύσεως ην ηθέλησα

να αποτυπώσω επί του χάρτου

Προσέγγισα την νεάνιδα και είπον:

- Ω, ωραιοτάτη δεσποινίς, μήπως έχετε ένα κομμάτι χαρτί;

- Όχι κύριε, λυπάμαι, κι εγώ με φύλλα σκουπίστηκα.


ΥΓ.Το καταπληκτικό ποιητικό πόνημα το "έκλεψα" απο το
φέισμπουκ του καλού συμπλόγκερ ΚΑΣΙΩΤΟΚΟΥΣΕΛΙ ,
τον οποίο βέβαια ευχαριστώ για το γέλιο που μου χάρισε!

ΑΠΟΥΡΩ 42

Ο Πύργος των παιδικών μας χρόνων και παιγνιδιών, στο κέντρο του Κολινδρού...
-Ο ΑΠΟΥΡΩ καλωσορίζει νέο συνεργάτη στην εφημερίδα
και περιδιαβαίνει αγροτικές τοποθεσίες γύρω απ' το χωριό,
αναζητώντας το χαμένο γάιδαρό του!
-Πρώτη νίκη της Αναγέννησης μετά από πολλές βαριές ήττες...
-28 Οκτωβρίου χωρίς παρέλαση, χωρίς χορούς, λόγω βροχής...
-Ο γειτονικός οικισμός Λιβάδι (Βούλ'στα) επανεντάσσεται
στον καποδιστριακό Δήμο Κολινδρού...
-Σχόλιο σε δηλώσεις του τότε δημάρχου...
-Ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος (η ομάδα μπάσκετ) πάει καλά...
-Το "μπαμ" αναβάλλεται για την επόμενη φορά...

ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ

Απ'την περασμένη άνοιξη ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο, τη λεγόμενη Αραβική Ανοιξη. Τα γεγονότα γνωστά, όπως πάντα μας προέκυψαν ειδήμονες, Αραβολόγοι αυτή τη φορά, για να μας "διαφωτίσουν". Αλλλοι πάλι, επαναστάτες του σαλονιού, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ, ώστε προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι απέτυχαν μεν όλες οι μέχρι τώρα επαναστάσεις, αλλά η νέα επανάσταση ξεκινάει απ' τους αραβικούς λαούς! Όλοι οι ανωτέρω "αναλυτές" είπαν αυτά που τους δόθηκε η ευκαιρία να πουν, κι ύστερα "τράβηξαν το καζανάκι", για να μη μείνουν στον αέρα οι παπαριές που εκστόμισαν και ακολουθήσει κράξιμο... Δεν παριστάνω τον ειδικό, μα έζησα κοντά σ'αυτόν τον ταλαιπωρημένο λαουτζίκο και διδάχτηκα πολλά. Δεν είναι ώρα για αναλύσεις βαθυστόχαστες, για ποια επανάσταση μιλάμε χωρίς πνευματικό, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο; Οι συγκρούσεις φυλών στη Λιβύη μόνο επανάσταση δεν είναι. Η εναλλαγή εξουσίας στην Αιγυπτο μόνο επανάσταση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Εφυγε ο Μουμπάρακ κι ανέλαβαν οι στρατιωτικοί, που έτσι κι αλλιώς δικά του παιδιά είναι. Επανάσταση για ένα κομμάτι ψωμί, μόνο επανάσταση δεν είναι. Τι δημοκρατία να ζητήσει ο άλλος όταν πεινάει, όταν η καθημερινή έγνοια του είναι να λαδώσει τ'αντεράκι του σήμερα, κι αύριο έχει ο Θεός, όταν έχει μάθει να του πετάνε ένα ξεροκόμματο και να ησυχάζει;
Μην το ψάχνετε, οι αραβικοί λαοί απέχουν πολύ απ' την επανάσταση,
τις εξελίξεις εκεί θα τις καθορίζουν πάντα τα πετρέλαια και οι σχέσεις των φυλών. Νοοτροπίες και αντιλήψεις αιώνων δεν μπορεί να τις ξεριζώσει καμιά πλατεία Ταχρίρ. Απόδειξη; Όσα δεν έχουν γίνει και δεν πρόκειται να γίνουν ένα χρόνο μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη, το βιντεάκι, αφιερωμένο στους φίλους που έζησαν κοντά στους αραβικούς λαούς και πίστεψαν στην Αραβική Ανοιξη.
Όσοι ζήσαμε χρόνια κοντά τους, αγαπάμε αυτόν τον κόσμο, πονάμε γι αυτόν, για το χάλι που είδαμε από κοντά, δεν μπορείτε να φανταστείτε την καθημερινότητά τους, γι αυτό σταματήστε να φαντάζεστε και την ανύπαρκτη επανάσταση...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ' ΤΟ ΝΟΤΟ...

Νότιο Σουδάν (δείτε εδώ), δεν έχω πάει στο Νότο, το φωτογραφικό υλικό ανήκει σε φίλους-παρατηρητές των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι έχουν δει πράματα και θάματα.

Απέραντες ελώδεις εκτάσεις,
φυσικό καταφύγιο πουλιών,














Μην αρχίσετε τα "μπράβο" και τα "τι ωραία που είναι", θ' ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις από περιοχές του Νότου και τότε θα μου πείτε...

Καλούνται οι "πουλολόγοι" αναγνώστες να συνδράμουν στην αναγνώριση των πτηνών...

ΑΓΑΠΕΣ

Η φύση διδάσκει το αυτονόητο, την αγάπη, σε κάθε μορφή της,
με κάθε τρόπο,χωρίς πολλά λόγια...













Οι εικόνες ειναι από το NATIONAL GEOGRAPHIC

Ο ΜΠΑΞΕΒΑΝΟΣ

Πολλές φορές διαβάζω φίλους μπλογκεραίους, που γράφουν με ανυπόκριτη χαρά για τους μικρούς ή μεγάλους λαχανόκηπούς τους και το χαίρομαι πραγματικά. Είναι ένα μεράκι το οποίο ο Vad καλλιέργησε για χρόνια. Επειδή το χωριό μου ήταν πυκνοκατοικημένο, τα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο,
δεν υπήρχαν μέσα στο χωριό ελεύθεροι χώροι για μπαξέδες. Ταυτόχρονα οι συγχωριανοί, καπνοκαλλιεργητές οι περισσότεροι, δεν είχαν ούτε υποψία ελεύθερου χρόνου, για να τον αφιερώσουν στο λαχανόκηπο. Εδώ και πολλά χρόνια το χωριό απλώθηκε, έτσι βρέθηκαν ελεύθεροι χώροι και δόθηκε σε πολλούς η ευκαιρία να ασκήσουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου και να θυμηθούν τι θα πει να τρως λαχανικά με μοναδικό λίπασμα την καλοχωνεμένη κοπριά.
Η δική μου ενασχόληση με τον μπαξέ προέκυψε τυχαία. Όταν μετά από χρόνια επέστρεψα στο πατρικό σπίτι, διαπίστωσα ότι ο ελάχιστος ελεύθερος χώρος είχε καλυφθεί από τόνους σκουπιδιών και μπάζων, που πετούσε ο καθένας. Επρεπε λοιπόν να καθαρίσω το χώρο, έπιασε δουλειά ο φορτωτής, δυόμισι φορτηγά μπάζα κάθε μορφής,το τοπίο πια φάνταζε σεληνιακό, καθώς είχε ανοιχτεί ολόκληρος λάκκος, οπότε σκέφτηκα ότι αν το αφήσω έτσι, θα μου το μετατρέψουν πάλι σε σκουπιδότοπο. Τρία φορτηγά χώμα από το δάσος και καλοχωνεμένη κοπρια κάλυψαν το πρώην σεληνιακό τοπίο και ο μέλλων λαχανόκηπος περίμενε να ξυπνήσει μέσα μου ο μερακλής. Πενήντα τετραγωνικά χώρος και έβγαζε παραγωγή, να στήνεις πάγκο στη λαϊκή.
Το μεράκι έμεινε και όταν ξανάφυγα απ' το χωριό, στην Κατερίνη όπου ζω χρόνια, φίλοι καλοί μου παραχωρούσαν χώρο στον κήπο τους, εγώ απολάμβανα το χόμπι μου και όλη η καλή παρέα εξασφάλιζε τα λίγα ή πολλά λαχανικά της, τουλάχιστον ήξερες ότι ήταν αγνά και φρέσκα, βρε αδερφέ...Αν αραδιάσω τι λαχανικά έχω καλλιεργήσει και τι παραγωγή έχω βγάλει, δε μου φτάνει μια ανάρτηση...
Πέρασαν τα χρόνια, τώρα που επέστρεψα οριστικά, ξανάπιασα το ευγενές σπορ, το μεράκι δε φεύγει,κάποια μέρα θα σας δείξω τα πρόσφατα "κατορθώματά" μου.
Ο παλιός μπαξεβάνος, χωρίς να διεκδικεί δάφνες ειδικού, θέλει να δώσει μια συμβουλή στους λάτρεις της λαχανοκηπουρικής: -Ποτίστε τα λαχανικά σας, αλλά εκείνες τις έρμες τις ντομάτες μην τις πνίγετε στο νερό, ρίχνουν τα λουλούδια, δε δένουν πολύ καρπό, οι ντομάτες σας θα σαπίζουν εύκολα πάνω στο φυτό ή θα πιάσουν περονόσπορο, είναι εκείνα τα ανοιχτόχρωμα στίγματα στον καρπό. Ποτίστε μια φορά την εβδομάδα, ενδιάμεσα ελαφρό σκάψιμο και θα με θυμηθείτε...

Ο βετεράνος μπαξεβάνος είναι πάντα στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε απορία σας λαχανοκηπουρική.

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στις...νεομπαξεβάνισσες @φίλες THALASSENIA και ΓΛΥΚΟΚΕΡΑΣΟΖΟΥΖΟΥΝΑ και σ'όλους τους μπλογκοφίλους που ασχολούνται με το ευγενές άθλημα.

Οι ντομάτες της φωτογραφίας είναι από τις εικόνες της Google, ενώ το σοκάκι του χωριού μου είναι του συγχωριανού καλού μπλόγκ ΚΟΛΙΝΔΡΙΝΑ ΜΑΣΛΑΤΙΑ

Η αναφορά στις ντομάτες μοιάζει εκτός εποχής, η ανάρτηση είναι γραμμενη απ' το περασμενο καλοκαίρι...

ΒΑΡΚΑΔΑ ΣΤΟ ΝΕΙΛΟ-1

Τόσες βόλτες στο Νείλο έχουν εμπλουτίσει το αρχείο μας με εκατοντάδες εικόνες, που θα γέμιζαν δεκάδες αναρτησεις। Εκανα τη σκέψη να σας δειχνω τις φωτογραφίες με μια ανάρτηση κάθε μήνα, αν δε συμφωνείτε, να μου το πείτε, ε;
.....................................................................................................

Αφού λοιπόν συμφωνείτε (;;;), πάμε, μπείτε στο μικρό ποταμόπλοιο και ξεκινάμε...Κι ενώ υποσχέθηκα Νείλο, ξαφνικά προέκυψε απογείωση, να την αρνηθώ; Όχι βέβαια...
Πίσω στα νερά πάλι, η σιδερένια γέφυρα (κλικ εδώ)η αποθέωση του πράσινου στις όχθες...




..κάτω απ' τη γέφυρα Κόμπερ (κλικ εδώ),

και πάλι η σιδερένια γέφυρα...

και το μεγάλο "κρουαζιερόπλοιο" για τσάρκες μεγάλης απόστασης....
Μη φεύγετε, το ταξίδι συνεχίζεται...

Ποδοσφαίρου ιστορίες για γέλια-1

Δεκαετία του "70, ερασιτεχνική ομάδα της Θεσσαλονίκης, απ' αυτές που ακόμα
και σήμερα στηρίζονται στο μεράκι και στην "αρρώστια" λίγων παθιασμένων, αγωνίζεται σε παραλιακό χωριό ανατολικά της πόλης με την τοπική ομάδα.
Νεαρός παράγοντας των φιλοξενούμενων έχει δώσει εντολή στους αμυντικούς της ομάδας του, "το 9 δεν περνάει, κλαδέψτε τον, όχι όμως απ' την αρχή του αγώνα", μια αρχή που θα εφαρμόσει αργότερα απαρεγκλίτως ο μέγας Αλέφαντος με την περίφημη ρήση του "η μπάλα περνάει, ο παίκτης όχι!"Ο αγώνας ξεκινάει και ο ήρωας της ιστορίας μας,
με φωνή που παραπέμπει στο γνωστό Εθνικάρα,

φωνάζει συνεχώς, "διαιτητή, πρόσεχε, το εννιά πέφτει, θα σου πάρει πέναλτι!"
Το ματς κυλάει σε χαμηλούς ρυθμούς, οι αμυντικοί των φιλοξενούμενων κρατάνε καλά το επικίνδυνο 9, η ισοπαλία φαίνεται εξασφαλισμένη, όμως ένα λεπτό πριν απ' τη λήξη ο Νο 9 ξεφεύγει και ξεχύνεται προς την αντίπαλη εστία με μοναδικό εμπόδιο μπροστά του τον κεντρικό αμυντικό. Απ' την κερκίδα ακούγεται πάλι η στεντόρεια φωνή , "διαιτητή, πρόσεχε,το εννιά πέφτει, θα σου πάρει πέναλτι!", ο αμυντικός κλαδεύει εν ψυχρώ τον 9 που πέφτει κάτω, και ο διατητής προς γενική έκπληξη όλων δείχνει "παίζετε"!!! Τελικό αποτέλεσμα ισοπαλία, αλλά οι φίλαθλοι του χωριού στρώνουν στο κυνήγι τον φωνακλά παράγοντα, τον κυνηγάνε στην παραλία του χωριού και κείνος μόλις που προλαβαίνει να μπει στο αστικό λεωφορείο και να γλυτώσει!Τυχερός....

Σαν το λίγο το νερό

ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ"Σαν το λίγο το νερό"
Τον διαβάζω από το "Ντιάλιθ'ιμ,Χριστάκη", την πρώτη συλλογή των διηγημάτων του. Με γοητεύουν οι ιστορίες του, ώρες-ώρες πολύ σκληρές, και η χρήση της ηπειρώτικης ντοπιολαλιάς στη γραφή του. Είναι παθιασμένος με το γενέθλιο τόπο του, από κει αντλεί πολλά θέματά του.
Στο βιβλίο που προτείνω ο Σωτήρης Δημητρίου επινοεί ένα πρωτότυπο αφηγηματικό εύρημα, στο ρόλο του αφηγητή μια ψυχή περιπλανιέται στο σύμπαν και νοσταλγεί τη γήινη ζωή της.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
-Πρόκειται για την περιδιάβαση μιας ψυχής μετά θάνατον
στο εσωτερικό τοπίο του ανθρώπου. Κυρίως στις σκοτεινές
μεριές του, στα ανομολόγητα και στις πληγές του.
Είναι ακόμα μια περιδιάβαση στους οικισμούς του ανθρώπου.
Αντιπαραβάλλει ο συγγραφέας τα πρόσωπα και τα άτομα,
τις δυσκολίες και τα καλά των ανθρώπινων κοινωνιών.
Είναι επίσης μια περιδιάβαση ανάμεσα στην περιφρονημένη και
αδιαμεσολάβητη δημώδη γλώσσα και στη σχολική νεοελληνική
γλώσσα. Και τέλος είναι μια περιπλάνηση στους αιθέρες,
στο Σύμπαν. Αυτή η ψυχή, που έχει νοερά τη δυνατότητα
να παίρνει ανθρώπινη υπόσταση, μας δείχνει το Σύμπαν
σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ. Κατά την περιπλάνηση ξεχνιέται
στα θεσπέσια θεάματά του, αλλά ο βασικός της σκοπός ειναι
να ξαναγυρίσει στη Γη. Δεν τελειώθηκε η ζωή
αυτού του πλάσματος και θέλει με μεγάλη ζέση και
υπό την πίεση αφόρητης νοσταλγίας να επιστρέψει.
Ισως άμα ξαναβρεί τη Γη, καταφέρει να αρθεί η βασική
ψυχική εκκρεμότητα που τον βασάνιζε ως άνθρωπο.

Είναι η έλλειψη, εκ μέρους του, της συμπόνιας;
Είναι η επιδίωξη, έστω και μετά θάνατον, της ιδανικής αγάπης;
Είναι η αναζήτηση της πηγαίας γλώσσας;
Είναι το αίτημα της ελευθερίας;
Ή βαθύτερα ακομα, η αναζήτηση της ξεγνοιασιάς;

Στην πρώτη ενότητα (Η περιπλάνηση της πεταλούδας), ο αναγνώστης
παρακολουθεί την περιδιάβαση της ψυχής μέσα στο Σύμπαν.
Στην ενότητα " Ό,τι έβρεξε το' πιε η γη" η ψυχή επιστρέφει στο χωριό
και στην αυλή του σπιτιού βρίσκει τη μάνα, την Κάλλιω και τη Σοφιά,
αδερφή της μάνας, νά' χουν στρώσει κουβεντολόι, εδώ ο λογοτέχνης
χρησιμοποιεί το ντόπιο ηπειρώτικο ιδίωμα, οι τρείς γυναίκες αναθυμούνται
ιστορίες πόνου από την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τη μετακατοχική περίοδο,
ιστορίες τραγικές, άγριες, ο συγγραφέας δε χαρίζεται σε κανέναν.
Στην ενότητα "Η παρρησία της συμπόνιας" η ψυχή διαπιστώνει με πόνο
την απουσία της ανθρωπιάς στις σύγχρονες κοινωνίες σε σχέση με τις
παραδοσιακές "χωριανικές", όπως τις αποκαλεί, κοινωνίες και προσπαθεί
να ερμηνεύσει τη διαφορά συμπεριφοράς.
Η τελευταία ενότητα, ομότιτλη με τον τίτλο του βιβλίου, ολοκληρώνει
το ταξίδι της ψυχής στη νοσταλγία, καθώς συναντά για λίγο το μικρό κορίτσι
απ' το Φιλιάτι, σκηνή που σηματοδότησε εν ζωή την αποκοπή από τον αγαπημένο τόπο, όταν για πρώτη φορά έφευγε για την ανθρωποφάγα Αθήνα.

Παραθέτω απόσπασμα από την ενότητα "Η παρρησία της συμπόνιας":

Ήταν εποχές που ο ξάδεφος ήταν και αδερφός,
η αδερφή και μάνα, ο αδερφός και πατέρας.
Οι φίλοι σταυραδέρφια με αίμα απ' την παλάμη,
ευλογημένα από τον παπά σε τελετή. Σταυρομανάδες,
μότραιμες, ζόνιες, σταυροθυγατέρες, αδερφοξάδερφα,
μαλέκες, μπαρμπάδες, όλο το χωριό, όλα τα κοντοχώρια,
ένα σφιχτοδεμένο, ανθηρό σώμα. Η πρώτη κουβέντα
γνωριμίας ήταν για την καταγωγή. Πούθ' είσαι, ποιόνου είσαι
και τι φαμίλια έχεις. Ισως ασύνειδα υπάκουαν στο κύριο
ζητούμενο του ανθρώπινου είδους.Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει αντίλογος στις παραπάνω διαπιστώσεις.

Ταπεινή μου γνώμη, ο Σωτήρης Δημητρίου είναι ένας Παπαδιαμάντης
της εποχής μας, όχι ως κοσμοκαλόγερος, αλλά ως λογοτέχνης.
Οι ιστορίες του είναι συγκλονιστικές, καθημερινές τις περισσότερες φορές,
απ' αυτές που η υποκριτική κοινωνία παριστάνει ότι τις αγνοεί,ο πνευματικός άνθρωπος όμως δε διστάζει να τις βγάλει στην επιφάνεια, αναδεικνύοντας το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Το διήγημα "Ντιάλιθ'ιμ,Χριστάκη", από την ομώνυμη συλλογή παραπέμπει σε μύθο αρχαίας τραγωδίας, όπου η ηρωίδα συντρίβεται χωρίς ενσυνείδητο φταίξιμο και θυμίζει έντονα το "Μοιρολόγι της φώκιας" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Πρόταση: Διαβάστε το "Ντιάλιθ' ιμ, Χριστάκη", σας εγγυώμαι ότι θα αναζητήσετε
και τα επόμενα εργα του λογοτέχνη...

Η συγγραφή έγινε μόδα από τη δεκαετία του '80, όμως άλλο συγγραφή, άλλο πραγματική λογοτεχνία, λίγοι συγγραφείς θα μείνουν απ' αυτά τα τριάντα χρόνια, ανάμεσά τους οπωσδήποτε ο Σωτήρης Δημητρίου, κατά την άποψή μου μαζί με το Γιώργο Σκαμπαρδώνη (θα τον παρουσιάσουμε σε άλλη ανάρτηση) είναι οι καλύτεροι διηγηματογράφοι της γενιάς τους.