ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ

Σταθμός στην ιστορία της Παιδείας, έγραψε τη δική του ιστορία. Νέοι τότε, γεμάτοι ενθουσιασμό, θελήσαμε να τα δώσουμε όλα, νομίζω πως κάτι καταφέραμε, μην κοιτάς που η συγκεκριμένη προσπάθεια έπεσε θύμα της εποχής των φανατισμών, με όλες τις αρνητικές συνέπειες...
ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Τα καλύτερα μου χρόνια στην εκπαίδευση, γεμάτα καινούρια πράματα,
πρωτοπορίες για τότε (1984), οικολογικός όμιλος, θεατρική ομάδα, μουσική παρέα,απογευματινά μαθήματα εκτός σχολικών ενδιαφερόντων, εφημερίδα γραμμένη στον υπολογιστή, πρωτόγνωρα όλα για τότε, το σχολείο αγκαλιάστηκε απ' την τοπική κοινωνία, αλλά, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, έμπλεξε κι αυτό στη δίνη των κομματικών αντιπαραθέσεων της εποχής, δεν μπορείτε να φανταστείτε τα εμπόδια που βρίσκαμε συνεχώς μπροστά μας σε τοπικό επίπεδο, προκειμένου να μην πετύχει το σχολείο, δεν τα χωράνε δεκάδες αναρτήσεις, απίστευτα πράγματα, δεν είχε την αναλογη στήριξη στη συνέχεια και το τέλος ήρθε δεκαπέντε χρόνια μετά......
Η πινακίδα πάντα στη θέση της ακόμα και σήμερα, να θυμίζει ηρωικές εποχές...Τις ελιές τις φυτέψαμε τότε, σήμερα είναι ελαιώνας...
...από παρέλαση του σχολείου...
...μουσικές εκδηλώσεις, στο κέντρο με την κιθάρα ο αδικοχαμένος ηθοποιός
(τότε μαθητής) Κώστας Παπαχρόνης...

...το πρόγραμμα από την τελετή αποφοίτησης των πρώτων αποφοίτων...
Και μια φωτογραφία του συλλόγου των καθηγητών στα μέσα της δεκαετίας του "90, κάπου είναι κρυμμένος κι o Vad...
Δε νοσταλγώ, απλώς σκέφτομαι πως ο συγκεκριμένος τύπος σχολείου 
ακόμα και σήμερα θα είχε πολλά να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία.
 Θεωρώ πάντως τον εαυτό μου τυχερό και ευτυχή, που συμμετείχα
 σ' εκείνη την πρωτοποριακή προσπάθεια...

ΤΑ ΠΕΠΟΝΙΑ

Το σπίτι στην άκρη του χωριού, ο δρόμος μπροστά απο το σπίτι κατηφορικός,
στις ακρες του δρόμου νεροσυρμές και θάμνοι, ο ήλιος έχει βασιλέψει,
στο μπαλκόνι του σπιτιού οι ευτυχείς ένοικοι απολαμβάνουν τη μισοσκότεινη σιγαλιά, αλλά πίσω από τις φυλλωσιές του απέναντι κήπου βλέπουν το συνήθη κλέφτη του χωριού, να γεμίζει τον τορβά του
με τα πεπόνια του γείτονα...
Ο κλέφτης, με τον τορβά στον ώμο, περνάει μπροστά τους σφυρίζοντας αδιάφορα, εκείνοι τον καλησπερίζουν, αυτός ανταποδίδει ευγενικά την καλησπέρα και οι γείτονες τον ρωτούν "τι έχ'ς στουν ντρουβά, αρέ Κώτσιου;", ο Κώτσιος κάνει πως δεν ακούει, εκείνη τη στιγμή -θεία δίκη!- σχίζεται ο τορβάς απ' το βάρος,
όλα τα πεπόνια στο δρόμο, κατρακυλούν στην κατηφόρα, ο Κώτσιος να τα κυνηγάει, να τα ψάχνει στις νεροσυρμές και στους θάμνους στην άκρη του δρόμου, οι γείτονες να εχουν λυθεί στα γέλια κι ένα πεπόνι κατρακυλάει μέσα στο δικό τους κήπο,
ο Κώτσιος ακόμα κυνηγάει τα κλεμμένα πεπόνια και οι γείτονες μέσα σε ασυγκράτητα γέλια για το πάθημα του κλέφτη τρώνε το λαθραίο πεπόνι!!!

ΥΓ. Οι συγχωριανοί αναγνώστες ας μην προσπαθήσουν να αναζητήσουν τους ήρωες της ανάρτησης, το επεισόδιο εκτυλίχτηκε σε άλλο χωριό..

Al Ubayyid - Kadukli, με τα μάτια του Σπύρου

Ελ Ομπέιντ - Καντούκλι (κλικ εδώ), ταξίδι στη μέση του πουθενά...


...άντε να δοκιμάσεις προσπέρασμα...

...ευτυχώς υπάρχουν κι οι όμορφες κοπελιές,
το χαμόγελό τους δροσίζει λίγο την ατμόσφαιρα...


...τα δρομολόγια του Σπύρου δεν εχουν τελειώσει...

Ψάλτι, παπάδις!

Το προαύλιο του Αγίου Δημητρίου


Μια φουρά πέθανιν ένας και τουν πάιναν στουν Αγιου Δημήτριου...
στου δρόμου μία γ'ναίκα ρώτ'σιν:
- Από τι πέθανι;
- Απού πείνα, τ ' λιέν.
-Αχ, έχου κάτ' παξ'μάδια, να ήξιρα να τουν έδ'να να φάει!
Μόλις τ' άκ'σιν η πιθαμένους, σ'κώθ'κι κι ρώτσιν:
- "Βριγμένα είνι τα παξ'μάδια;"
- Όχ' , είπιν η γ'ναίκα...
Κι αυτός η τιμπέλ'ς ξάπλουσιν πάλι κι λιέι, "ψάλτι παπάδις, ψάλτι"!!!

Η ανάρτηση προέκυψε από αφήγηση της καλής συμπατριώτισσας
και συν-μπλογκέρισσας Αθηνάς (κλικ εδώ), η οποία συμπλήρωσε:
-Μι του έλιγιν η μάμα μ', άμα ήθιλιν να πει οτι "αυτόσα είνι τιμπέλ'ς",
Αυτόσα είνι "ψάλτι, παπάδις", βαριέτι ακόμα κι να μασήσ' "!!!

ΜΠΑΣΚΕΤ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΥΜ - ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ

Μετά τις αναφορές μας στο μπάσκετ του Χαρτούμ (κλικ εδώ και εδώ) καιρός να μεταφερθούμε στις κερκίδες.
Διασκέδαση πραγματική να παρακολουθείς από την κερκίδα. Ανέκδοτα ων ουκ έστιν αριθμός...
Οι φίλαθλοι στην κερκίδασυνήθως φίλοι και γνωστοί των παικτών, ανταλλάσσουν συνεχώς πειράγματα μεταξύ τους, με τους παίκτες, με τους διαιτητές...
- Όταν η ελληνική ομάδα σουτάρει ελεύθερες βολές, όλη η κερκίδα φωνάζει στα ελληνικά "Εξω!Εξω!"
-Ενα Ελληνόπουλο μικτής καταγωγής, με πολλούς γνωστούς στο χώρο του μπάσκετ, μπαίνει μέσα στο γήπεδοεν ώρα αγώνα, χαιρετάει με δυνατή φωνή το γνωστό του διαιτητή, εκείνος τον ακούει, διακόπτει τον αγώνα, βγαίνει απ' το τερέν, χαιρετάει δια χειραψίας το νεαρό Ελληνόπουλο, επανέρχεται στο παρκέ, σφυρίζει συνέχεια του αγώνα, ενώ η κερκίδα τον χειροκροτεί ενθουσιωδώς.
-Ο VaD, μοναδικός φίλαθλος του ελληνικού συλλόγου (τό 'χουμε ξαναπεί αυτό), διαπιστώνει από την κερκίδα ότι δεν έχει καταγραφεί ένα δίποντο υπέρ της ελληνικής ομάδας, το φωνάζει στον Ελληνα έφορο μπάσκετ,ο οποίος είναι και κόουτς ταυτόχρονα και κείνος μου κάνει από μακριά "σουτ", με το δάχτυλο στο στόμα! Στο ημίχρονο του λέω, θα χάσουμε τον αγώνα για δυο πόντους, και μου απαντά, δεν πειράζει, θα μας δώσουν άλλο ματς!!! Τι νομίζετε, μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά;
-Μια χρονιά ξεκινάμε τη σεζόν με τέσσερις συνεχόμενες νίκες! Στη συνέχεια και μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος δε σταυρώσαμε νίκη! Το "σφάξιμο" απ' τη διαιτησία πήγαινε σύννεφο!Ευτυχώς οι τέσσερις νίκες αρκούσαν για να σωθεί η ομάδα!
-Ο VaD στην κερκίδα, εξοργισμένος μ' ένα ανάποδο σφύριγμα του διατητή, του φωνάζει στα αραβικά, "για χάκαμ, κεφ;" (ε, διαιτητή, τι κάνεις;), ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα, ανεβαίνει στην κερκίδα και απευθύνεται ευγενικά στο...χουλιγκάνο VaD: - Για χαουάγια ("ξένε κύριε", είναι ευγενική προσφώνηση προς τους λευκούς), σε παρακαλώ, μη φωνάζεις! Ο VaD εξίσου ευγενικά του ζητάει συγγνώμη και το...επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν!
-Περιμένοντας να αρχίσει ο αγώνας της ελληνικής ομάδας παρακολουθούμε ένα άλλο ματς.Η Α ομάδα προηγείται στο ημίχρονο με είκοσι πόντους, η Β ομάδα με αντεπίθεση διαρκείας μαζεύει τη διαφορά στους τέσσερις πόντους, δυο λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα και ο ανίδεος προπονητής φωνάζει στους παίκτες του που πιέζουν," νο φάουλ"! Στην κερκίδα ο VaD έχει πάρει ανάποδες με την "ασχετίλα" του κόουτς και φωνάζει συνεχώς "κάντε φάουλ, κάντε φάουλ", οι παίκτες προφανώς ακούν τη φωνή απ' την κερκίδα, κάνουν απανωτά φάουλ, οι αντίπαλοι χάνουν τις βολές, η Β ομάδα ισοφαρίζει, το ματς πάει στην παράταση, εκεί η ψυχολογία πια ήταν υπέρ της ομάδας που έκανε την ανατροπή και φυσικά κέρδισε τον αγώνα. Χαμός μετά τη λήξη, οι παίκτες της Β ομάδας ανέβηκαν στις κερκίδες, αγκάλιαζαν τον άγνωστό τους VaD, αισθάνθηκα όμως άσχημα, ζήτησα συγγνώμη από τον κόουτς , γιατί "παρενέβην" στο έργο του και κείνος προς τιμή του παραδέχθηκε ότι η οδηγία του "Νο φάουλ" ήταν λάθος.
-Ο αγώνας εξελίσσεται κανονικά, όταν από το γειτονικό τζαμί

ακούγεται η φωνή που καλεί τους πιστούς για προσευχή, ο διαιτητής παίρνει τάιμ άουτ, πηγαίνει σε μια γωνιά, στρώνει το χαλάκι του, προσεύχεται και όλοι στο γήπεδο τον περιμένουν να τελειώσει την προσευχή του για να ξαναρχίσει το ματς!
- Η κόουτς Μάχα (κλικ εδώ), μέλος της KBA (KHARTOUM BASKETBALL ASSOCIATION), παρατηρήτρια του αγώνα, στη διάρκεια του οποίου οι παίκτες και των δυο ομάδων για ένα ασήμαντο φάουλ αλληλοδέρνονται,οι διαιτητές αδυνατούν να επιβληθούν, η Μάχα λοιπόν, δυναμική γυναίκα, μπαίνει μέσα στο παρκέ,
σηκώνει το χέρι της, πλακώνει στις σφαλιάρες όποιον βρίσκει μπροστά της, ξύλο μετά μουσικής, τους ρήμαξε στην καρπαζιά σου λέω, πετάει όλους τους παίκτες έξω απ' το γήπεδο και ανακοινώνει επί τόπου την απόφασή της:-Μηδενισμός και των δυο ομάδων!

Κάθε φορά στους αγώνες περνούσα ένα διασκεδαστικό δίωρο με γέλιο αφάνταστο, βέβαια μόνο μπάσκετ της προκοπής δεν έβλεπα...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ...

Αρχές της δεκαετίας του '60, οι μαγαζάτορες της Αγοράς, στην οποία έχει αναφερθεί πολλές φορές ο ΑΠΟΥΡΩ, αραχτοί και λάιτ (σύμφωνα με τη νεότερη έκφραση) κάτω απ' το καβάκι, Η είσοδος στην Αγορά και στο βάθος δεξιά ό,τι έχει απομείνει απ' το καβάκι..

αφήνουν τα μικρομαγαζάκια τους ορθάνοιχτα, ποιος να μπει να κλέψει, αν εμφανιζόταν πελάτης, κάποιος θα βρισκόταν να φωνάξει το μαγαζάτορα, να τον διακόψει απ' την απόλαυση του πρωινού χαβαλέ...
Οι "παζαρίσιοι" λοιπόν απολαμβάνουν τον καφέ τους, το ταβλάκι τους, την κολτσίνα, "πέρα βρέχει", μιλάμε για την αποθέωση της αφασίας, πλαισιωμένη με τα κλασικά κολινδρινά μασλάτια, ποιος ζει, ποιος πέθανε, ποιος παντρεύεται, ποια αρραβωνιάστηκε, όλα τα νέα του χωριού, τότε δεν υπήρχαν ούτε τοπικές εφημερίδες, ούτε κολινδρινά μπλόγκια, τα νέα, καλά ή άσχημα, μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα, διανθισμένα βέβαια με την ανάλογη "σάλτσα"...Ελα όμως που το ανοιχτό μαγαζάκι, χωρίς το αφεντικό μέσα, σίγουρα αποτελούσε πρόκληση κι έτσι παρατηρούνταν συχνά-πυκνά περιστατικά μικροκλοπών κυρίως στα μπακάλικα της πιάτσας...
Το κοριτσάκι της ιστορίας μας, παιδί πάμφτωχης οικογένειας, κάτι τσίμπησε απ' το μπακάλικο εν ώρα απουσίας του μπακάλη, εκείνος κάλεσε την αστυνομία και ο αστυνόμος, φρονίμως ποιών και μπράβο του, όταν διαπίστωσε ότι η "κλοπή" διεπράχθη την ώρα που ο καταστηματάρχης απολάμβανε την καφεδιά του μακριά απ' το ορθάνοιχτο μαγαζί, άφησε ελεύθερο το παιδί, κατσάδιασε τον αραχτό μπακάλη και τοιχοκόλλησε στο καβάκι ανακοίνωση ότι οι μαγαζάτορες δεν επιτρέπεται να αφήνουν ορθάνοιχτα τα μαγαζιά τους κι αυτοί να αράζουν στους καφενέδες...
Και για όσους δεν ήξεραν να διαβάζουν, βγήκε ο τελάλης εκεί που αρχίζουν τα σκαλάκια, πάνω απ' το καβάκι,Το καβάκι και τα "Σκαλάκια", όπως είναι σήμερα...

και, στεντορεία φωνή, διαλάλησε την ανακοίνωση:-" Αααααακούσατε, κύριοιιιιιιιιι! Οι μαγαζάτορες δεν επιτρέπεται να αφήνουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους και να απουσιάζουν! Καμιά περίπτωση κλοπής δε θα ερευνηθεί, αν την ώρα της κλοπής ο ιδιοκτήτης απουσιάζει από το κατάστημά του!"Να δεις για πότε συμμορφώθηκαν οι αραχτοί, αλλά δε χάλασαν και πολύ τη ζαχαρένια τους, βρήκαν τη λύση, δεν πήγαιναν στους καφενέδες, άπλωναν τραπεζάκι έξω απ' τα μαγαζιά τους και το αραλίκι συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν πια η Αγορά πήρε τα κάτω της, αφού η περισσότερη κίνηση είχε μεταφερθεί πλέον στη διασταύρωση Σαμαρά, άλλες ιστορίες με πολύ γέλιο, θα μας απασχολήσουν αργότερα...
Τι απέγινε το κοριτσάκι της ιστορίας μας; -Αλλη πονεμένη ιστορία! Λίγα χρόνια μετά κατεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, εργάζεται ως υπηρέτρια, ανακαλύπτει έναν κόσμο που δεν τον φανταζόταν κι όταν ανέβαινε στο χωριό, διηγιόταν με καμάρι:-Αχ, χτες βράδυ πήγαμε σ'ενα πάρτι και ήπιαμε βερμούτ!!!
Μαθαίνω ότι εδώ και χρόνια έχει βγει στη σύνταξη, έχει επιστρέψει στο χωριό, έχει ξαναχτίσει νέο σπίτι στη θέση του παλιού πατρικού ερείπιου, νά΄ναι καλά η γυναίκα, πολλοί τραβήξαμε μεγάλα ζόρια εκείνα τα χρόνια, δε θέλουμε με τίποτα να τα θυμόμαστε, μόνο ξαναφέρνουμε στο μυαλό μας ιστορίες για γέλια και για δάκρυα, όπως αυτή που σας αφηγήθηκα...

ΒΑΡΚΑΔΑ ΣΤΟ ΝΕΙΛΟ-7

Ξεκινάμε πάντα με το καφεδάκι μας......οι κολυμβητές μας χαιρετούν...


οχ, τον πιάσαμε σαπουνιζόμενο!!!
...το παραποτάμιο τζαμί...



...η καλή παρέα μας περιεργάζεται εκ του μακρόθεν...
δυο εικόνες ακόμα απ' το Νείλο

και η επιστροφή, γιατί ο ήλιος όπου νά' ναι βασιλεύει...

Προσεχώς Βουλγάρες!

Αρχές της δεκαετίας του '90, τότε που η Ελλάδα και κυρίως η ελληνική επαρχία πλημμύριζε ανατολικά προϊόντα, στην  απόλαυση των οποίων καταθέτονταν ευλαβώς όλες οι αγροτικές επιδοτήσεις, τότε που το παλιό σλόγκαν της χούντας "Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο" είχε αντικατασταθει με το "κάθε χωριό και πεντέξι κωλόμπαρα", 

αρχές καλοκαιριού, τα πρώτα μπάνια μας στην Παραλία της Κατερίνης,

κατεβαίναμε σχεδόν καθημερινά, μεγάλη παρέα, νέοι οικογενειάρχες τότε, 

με μικρά παιδιά, κάποια μέρα αντικρίζουμε έκπληκτοι το θεσπέσιο θέαμα της φωτογραφίας,

 

ένα πλήθος γυμνόστηθων καλλονών ανατολικής προελεύσεως, επιπέδου από Σκλεναρίκοβα και πάνω,

να λιάζονται στην ακρογιαλιά και στο κέντρο της παρέας δασύτριχος νεοέλλην μουστακαλής, μετά παρδαλής βερμούδας, ωρολογίου, δακτυλιδίου και αλυσίδας στο λαιμό χρυσής, στην πολυθρόνα του αραχτός και λάιτ, αριστερό χέρι σαμπάνια, δεξί χέρι πούρο, Μάκαρος εν μικρογραφία, εμείς οι μικροαστοί ν'αναρωτιόμαστε, "τι έγινε,ρε παιδιά;" κι έρχεται η απάντηση από τον ενημερωμένο της διπλανής παρέας,"δεν πήρατε χαμπάρι;Στο τάδε κωλόμπαρο φέρανε μια καραβιά φρέσκο πράμα και το έβγαλε ο νταβαντζής στη φόρα για διαφήμιση"!!!!

Περάσαν χρόνια και καιροί, πάνε τα μπερεκέτια, στέγνωσε  η πιάτσα, και γω ο "συντηρητικός" εκείνης της εποχής αναλογίζομαι τι περιουσίες φκιάχτηκαν τότε από κάποιους επιτήδειους και τι περιουσίες χάθηκαν από κάποιους μπούφους, που νόμιζαν πως μια βραδιά με μια δυστυχισμένη σύγχρονη σκλάβα εκείνου του καιρού, θα τους έστελνε στον παράδεισο...

Sunut forest

 

To δάσος του Sunut, ένας πανέμορφος τόπος δίπλα στο Λευκό Νείλο, λίγο πριν απο τη νέα γέφυρα (δεκαπενταετίας), η οποία συνδέει το Χαρτούμ με το Ομντουρμάν (εδώ). Από τα λίγα μέρη του Χαρτούμ που δεν μπόρεσα να περιδιαβώ, όσα χρόνια ήμουν εκεί, ο λόγος είναι ολοφάνερος, τα σκουπίδια και οι φερτές ύλες του Νείλου κυριαρχούσαν στον τόπο...

 

Μια ομάδα ευαίσθητων πολιτών, στην οποία μετέχουν και παιδιά των Ελληνικών Σχολείων του Χαρτούμ, πήρε πριν από καιρό την πρωτοβουλία

 

  και οργανώνει τακτικά εξορμήσεις καθαρισμού της περιοχής

 

και ιδού το ωραίο αποτέλεσμα, πεντακάθαρος τόπος αναψυχής

 

για στιγμές χαλάρωσης δίπλα στο Νείλο

 

και τα πιθηκάκια να χαίρονται, αλλά και να στολίζουν με την παρουσία τους 

το όμορφο φυσικό περιβάλλον .

 

  Όσοι φίλοι είστε μέλη του facebouk θα βρείτε τη σελίδα της ομάδας πληκτρολογώντας Our environment,our responsibility-Let's clean Sunut forest!, μπορείτε φυσικά να γίνετε μέλη της και να παρακολουθείτε τις δραστηριότητές της. Από την ίδια σελίδα δανείστηκα τις φωτογραφίες της ανάρτησης.