Πάσχα των Ελλήνων

Ως  είθισται, και με την άδειά σας, λέω να την κάνουμε, 

έτσι, για λίγες πασχαλινές ανάσες μιας βδομαδούλας... 

Και για να δημιουργήσουμε και ολίγον μυστήριον,

ιδού ο προορισμός μας,

αγναντεύοντας  την πόλη από ψηλά...

Ο ευρών τον προορισμό αλλά και το σημείο λήψης 

της φωτογραφίας, χαρακτηριστικό της πόλης, κερδίζει μεζέ πασχαλινό!

Καλό Πάσχα, Πάσχα των Ελλήνων

Aπό τη χθεσινή παρουσίαση...

...του βιβλίου του Σταύρου Παπανικολάου στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ στην Κατερίνη, για την οποία κάναμε λόγο στην προηγούμενη ανάρτηση...
Δεξιά ο συγγραφέας, αριστερά ο αδελφός Κώστας, εκ των παρουσιαστών του βιβλίου(δε μοιάζουν για δίδυμοι,έτσι;!!!ΣΣτη μέση δεν ξέρω ποιος είναι!

Μικρό μέρος του ακροατηρίου,την ιδια ωρα που στην πόλη της Κατερινης ειχε άλλη μια παρουσιαση βιβλίου,δυο συναυλίες(μια σε υπαιθριο χώρο και μία σε κλειστό) και τρεις σχολικές εκδηλώσεις,την παρουσίαση παρακολούθησαν τριανταπέντε βιβλιόφιλοι,αριθμός ιδιαιτερα ικανοποιητικός για τέτοια μέρα και για επαρχιακή πόλη...
                                                     


Το "ευ ζην",η φιλοσοφία που διαχεει το βιβλιο του Σταυρου,ολοκληρώνεται με ενα ποτήρι κρασί στο πόδι και συζήτηση του συγγραφέα με το ακροατήριο...

 Ξεχωριστές ευχαριστίες σ'όλους τους φίλους που παρακολούθησαν την παρουσίαση,
 τους διαδικτυακούς φίλους που βοήθησαν  στην προώθηση της ενημέρωσης για την εκδήλωση 
και ιδιαιτερα στο Νίκο,την Ελένη, τη Δέσποινα, το Χρίστο, του φιλόξενου χώρου του βιβλιοπωλείου ΝΕΣΤΩΡ      

Oταν ο VAD παρουσιάζει μυθιστόρημα...

Αφιερώσαμε ανάρτηση στο μυθιστόρημα του δικού μας Σταύρου (εδώ) και σήμερα το παρουσιάζουμε στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ (εδώ) του φίλου μας Νίκου, στην Κατερίνη, είμαστε βέβαιοι ότι οι Κατερινιώτες βιβλιόφιλοι θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους.

Το Βιβλιοπωλείο Νέστωρ σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Παπανικολάου ''Αίσιο τέλος'', εκδόσεις Μαλλιάρης παιδεία, την Παρασκευή 26 Απριλίου, στις 20.30 το βράδυ στο καφέ του βιβλιοπωλείου. (Κανάρη 5- πεζόδρομος πλατείας). 

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι: Δαραής Βασίλης, φιλόλογος
Παπανικολάου Κων/νος, φιλόλογος.

Υστερόγραφο του VAD:Μια φορά κι ένα καιρό ο προσκαλών θα έγραφε εις άπταιστον καθαρεύουσαν: Η ανάρτησις επέχει θέσιν επισήμου προσκλήσεως!

Παιγνίδια των παιδικών χρόνων

 Η καλή μπλογκοφίλη ΖΟΥΖΟΥΝΑ έγραψε για τα παιγνίδια της  παιδικής εποχής της (εδώ) κι εγώ θυμήθηκα τα δικά μου, στην πλατεία, στην Αγορά του ΑΠΟΥΡΩ, η οποία βέβαια δεν ήταν διαμορφωμένη όπως στη φωτογραφία, το τμήμα που βλέπετε ήταν τότε λάκκος στο κέντρο του χωριού,

 

 στους δρόμους, τότε που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα,

 

στα ρέματα του χωριού,

 

στη μικρή αλάνα πάνω απ'τα ερείπια του αγαπημένου Πύργου.

 

 Και τι παιγνίδια! Παραθέτω τις τοπικές ονομασίες, μέσα από το σχόλιο 

που έγραψα στη ΖΟΥΖΟΥΝΑ, αν χρειαστεί να τα περιγράψω, δεν τα χωράει 

ούτε ο μπλόγκερ!

Εγώ έμαθα να παίζω στους δρόμους,σκλέντζα,κότσια,
σβούρα,γκαζιές,τσφλιάτς,πυρουστιά,
κρυφτόπικου,αντρέλα,μουρλιά,ζιμ,κριαμ,
σκρόφα!Σου λένε τίποτα;:)))

Σκέφτομαι να δανειστώ περιγραφές από το Χαλαστρινό Παιχνίδι, 

το βιβλίο του φίλου Κώστα Τσιότσκα, που σας παρουσίασα σε παλαιότερη ανάρτηση (κλικ εδώ) και να ανεβάσω μια σειρά αναρτήσεων, για να δείτε τα παιγνίδια των παιδιών του ελληνικού χωριού στις δεκαετίες '50-'60.

Δανείστηκα τις πρώτες φωτογραφίες από το καλό μπλογκ του τόπου μου kolindrosfire

Μη μου γράψετε βέβαια, "αχ, τι ωραία χρόνια!", εγώ ξέρω πόσο άθλια χρόνια ήταν...

Ο υδραυλικός

Υδραυλικός, το αγλάισμα των σύγχρονων Ελλήνων τεχνιτών, IQ από Αϊνστάιν
 κι επάνω, ύφος εκατό καρδιναλίων, έρχεται να ελέγξει τη βλάβη 
στο θερμοσίφωνο, εξηκονταπεντούτης και βάλε, του φεύγουν οι βίδες απ' τα χέρια, φοράμε κι οι δυο απο δυο ζευγάρια γυαλιά για να τις ανακαλύψουμε στο πάτωμα και στο τέλος αποφαίνεται ο...Αρχιμήδης, "αλλαγή θερμοσιφώνου", "πόσο κάνει,ρε μεγάλε;", "145€ η αγορά του, εντάξει,μωρέ, θα σου το φέρω εγώ απο δικό μου μαγαζί, γιατί εσένα θα σου το πουλήσουν ακριβότερα!", "και τα εργατικά;", "μόνο 70€!", "και γω που σε βοήθησα να βρεις τις βίδες, δε θα πληρωθώ;" Τέλος πάντων, του είπα,θα σε ειδοποιήσω...
Φυσικά έψαξα να βρω άλλον υδραυλικό, ρωτώντας φίλους, κι έπεσα σ' ένα νεαρό παλικάρι, μου λέει το παιδί, "θα το αγοράσετε μόνος σας το θερμοσίφωνο, θα το βρείτε από 110-135€ κι εγώ θα σας το περάσω με 30€, μέχρι τώρα έπαιρνα 50, αλλά με την κρίση υποχρεωτικά πρέπει να προσαρμοστούμε κι εμείς, άμα θέλουμε να έχουμε δουλειά!"
Η δουλειά μου εγινε σε πέντε λεπτά, ενώ ο προηγούμενος κάθε φορά που ερχότανε στο σπίτι, έτρωγε ολόκληρη μέρα με πέντε βίδες και δουλειά δεν έκανε! 
-Συμπληρωματική αφήγηση ενός φίλου,που πήρε παλιότερα τον ίδιο υδραυλικό της ιστορίας μας:-"Τον είχα όλο το πρωί στο σπίτι, τέλειωσε το μεσημέρι, τον κράτησα για φαγητό, έφαγε έναν σκασμό, ήπιε μια ολόκληρη νταμιτζάνα κρασί κι αφού έφαγε και ήπιε καλά καλά, μου ζήτησε και 110€ για το μεροκάματο!" Κι ένας άλλος φίλος παρατήρησε:"Είσαι κορόιδο, μόλις σου ζήτσε 110€, έπρεπε να του χρεώσεις κι εσύ το φαγητό και το πιοτό!"
Ε, του χρειαζότανε κάτι τέτοιο του αφιλότιμου...

ΚΑΗΜΟΣ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟΣ!

Θέλω να γίνεις φθισικιά, μα όχι να πεθάνεις,
για να περνώ κάθε πρωί και να ρωτώ τι κάνεις...Ο ανώνυμος λαϊκός δημιουργός μεγαλουργεί φτάνοντας στην υπερβολή, για να εκδηλώσει τον ανεκπλήρωτο έρωτά του. Και βέβαια η φωνή της Αρετούλας απογειώνει τον καημό...

Μα δεν καταλαβαίνω...

Αναπολώντας  αφηγείται περιπέτεια της φοιτητικής εποχής:
-Την είχα βάλει στο μάτι, αυτήν, έλεγα, θα τη ρίξω στο κρεβάτι! Από δω την είχα, από κει την είχα, να κάτι μισόλογα, να έτσι, να αλλιώς, εκείνη, "δεν καταλαβαίνω, βρε", "δεν καταλαβαίνω" μια, "δεν καταλαβαίνω" δυο, "δεν καταλαβαίνω" τρεις, αγανάκτησα ο επίδοξος επιβήτωρ και της λέω γελώντας, "Ανοιξε συ τα πόδια, κι αν δεν καταλάβεις εσύ, θα καταλάβω εγώ"!!!
Φυσικά το άνοιγμα των ποδών της νεαράς παρέμεινε όνειρο θερινής νυκτός για τον αφηγητή, εξακολουθησε  όμως να κάνει παρέα με την κοπελιά, όπως μας αφηγήθηκε ο αναπολών και γελούσαν πάντα όταν τυχαία άκουγαν κάποιον να λέει, "μα δεν καταλαβαίνω"!!!

Νεοέλλην αμακατζής στα διόδια

Τον καιρό που   το αντίτιμο ήταν μόνο εκατό δραχμές, ο οδηγός πλησιάζει 
στα διόδια της Λεπτοκαρυάς, βλέπει τον άγνωστό του μπροστινό οδηγό, 
να σταματάει στο ταμείο, να δείχνει στην κοπέλα του γκισέ προς τα πίσω 
με τον αντίχειρά του, ο φίλος μας πίσω απορεί, τι κάνει αυτός, φεύγει
 ο  πρώτος οδηγός, ο δικός μας πλησιάζει στο γκισέ, δίνει κατοστάρικο 
στην κοπέλα, εκείνη του λέει,"διακόσιες, κύριε", ο φίλος μου, που διακρίνεται 
για το χιούμορ του, της απαντάει χαμογελαστά, "γιατί;οδηγώ ταυτόχρονα
 δυο αυτοκίνητα και δεν το ξέρω;" και εισπράττει από την ταμία την απάντηση,
 "μα ο προηγούμενος οδηγός μου είπε ότι θα πληρώσει ο φίλος του από πίσω!!!"
Όταν θυμάμαι την αφήγηση του φίλου οδηγού, ακόμα και σήμερα, πιάνεται
 το στομάχι μου απ' τα γέλια!!! Ρε, τον αθάνατο νεοέλληνα ψιλικατζή!!!
 Σκέτος Χατζηαβάτης, βρε παιδί μου!!!
Ρώτησα το φίλο, αν σκέφτηκε να κυνηγήσει τον απατεωνίσκο
 και μου απάντησε:-Με το μικρό Καντέτ πώς να προλάβεις την BMW??? 
Ήταν η εποχή που το κοινωνικό στάτους του νεόπλουτου Έλληνα επέβαλλε οπωσδήποτε την απόκτηση της...Μπέμπας! Ετερος φίλος, ακούγοντας νεόπλουτο της εποχής να λέει, "θα πάω την Μπέμπα στο συνεργείο", αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως και με έντονο σαρκασμό, "μα τόσο πολύ την αγαπάει τη γυναίκα του, όταν αρρωσταίνει την πάει σε συνεργείο";;;

Φαντάσματα στο Λακκούδι

Λίγο μετά το '60, στο χωριό ακόμα δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, οι βραδινές επιλογές για τους νέους περιορισμένες, το χειμώνα επιβαλλόταν απ' το σχολείο απαγόρευση κυκλοφορίας των μαθητών μετά τις 7 το βράδυ, πού να βρουν τόπο να περάσει η ώρα, να κάνουν κι ένα κρυφό τσιγαράκι, μια παρέα μαθητών των μεγάλων τάξεων, μόλις σκοτείνιαζε, πήγαινε στο Λακκούδι, μια λαγκαδιά στην άκρη του χωριού, πίσω απ' το Μετόχι, μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία...εκεί περνούσαν την ώρα τους, τι ώρα να περάσει, λέγανε τα δικά τους,
άναβαν τις τσιγαριές τους, όλα καλά κι ωραία, έλα όμως που οι κάφτρες
των τσιγάρων διακρίνονταν απέναντι στο χωριό, έτσι κυκλοφόρησε η φήμη
"στου Λακκκούδ' βγαίνουν φαντάσματα"!
Καθώς η φήμη κίνησε την περιέργεια, τα βράδια μαζεύονταν οι χωριανοί
στο Λακκούδι, για να δουν τα φαντάσματα στην απέναντι μεριά της λαγκαδιάς.
Τα παιδιά το έρριξαν στην πλάκα, την επόμενη βραδιά τι μηχανεύτηκαν...
Εβαλαν αναμμένα κεριά μέσα σε άδειες νεροκολοκύθες,
τις κρέμασαν στα δέντρα, καθώς ο αέρας κουνούσε τα κλαδιά, οι κολοκύθες πηγαίναν πέρα δώθε και απέναντι οι χωριανοί σταυροκοπιούνταν!
Η πλάκα συνεχίστηκε και την επόμενη βραδιά, όταν η ευρηματική παρέα
φούσκωσε μπαλόνια, τα πασπάλισε με ποντικοφάρμακο, το οποίο έχει φώσφορο, αμόλησε τα μπαλόνια στη λαγκαδιά και τα φωσφορίζοντα μπαλόνια έπεισαν
και τους πιο δύσπιστους ότι " στου Λακκούδ' βγαίνουν φαντάσματα"!
Όμως καθώς το πράμα πήρε διαστάσεις, άρχισαν οι διαρροές, έτσι αποκαλύφθηκαν οι δημιουργοί των φαντασμάτων, εισέπραξαν μια ομαδική πενθήμερη αποβολή από το σχολείο και "ούτως απεκατεστάθη η διασαλευθείσα τάξις!"

ΥΓ. -Θυμήθηκα την ιστορία με αφορμή τις κατά καιρούς ηλίθιες διαδόσεις
περί φαντασμάτων εδώ, εκεί και παραπέρα...
-Όχι, δεν ανήκα στην ομάδα των δημιουργών φαντασμάτων, ήμουν μικρός τότε...
-Η φωτογραφία απ'το Λακκούδι είναι του  Ευριπίδη, δείτε τη μερακλίδικη φωτογραφική δουλειά του εδώ

Το παράπονο του γονιού

Ο καλός γονιός, αγράμματος, καημό το είχε να μάθει ο γιος του γράμματα,
 μια που ο ίδιος δεν αξιώθηκε ούτε δημοτικό να πάει. Όταν λοιπόν πήγε 
στο σχολείο να ενημερωθεί για το παιδί του, βρήκε το δάσκαλο και κείνος 
τον ενημέρωσε οτι το παιδί δε τα καταφέρνει, δεν απαντάει σε καμιά ερώτηση, ούτε προπαίδεια δεν έμαθε... 
Και για να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό του μπροστά στον πατέρα ρωτάει
 το μικρό μαθητή, "πόσο κάνει, παιδί μου, 5 επί 7;" Το παιδί απαντάει "ογδονταπέντε, κύριε!!!" Κι ο πατέρας, ο αγαθός, αγράμματος χωρικός, 
 νομίζοντας ότι η απάντηση είναι σωστή, στρέφεται στο δάσκαλο,
 "Είδις, κυρ δάσκαλι; Σ' απάντ'σιν! Μόν' ιμένα δε μι του λιέει ντιπ, όταν του ρουτάου, του ουρσούσ'κου τ'κιαρατά!"

Η Ελλάδα που λες....

              Μιχάλης Γκανάς 

Η Ελλάδα που λες...

Η Ελλάδα που λες, δεν είναι μόνο πληγή.

Στη μπόσικη ώρα καφές με καϊμάκι,

ραδιόφωνα και Τι-Βι στις βεράντες,

μπρούντζινο χρώμα, μπρούντζινο σώμα,

μπρούντζινο πώμα η Ελλάδα στα χείλη μου.

Στις μάντρες η ψαρόκολλα του ήλιου

πιάνει σαν έντομα τα μάτια.

Πίσω απ’ τις μάντρες τα ξεκοιλιασμένα σπίτια,

γήπεδα, φυλακές, νοσοκομεία

άνθρωποι του Θεού και ρόπτρα του διαβόλου

κι οι τραμβαγέρηδες να πίνουν μόνοι

κρασάκι της Αράχωβας στυφό.

Εδώ κοιμήθηκαν παλικαράδες,

με το ντουφέκι στο ’να τους πλευρό,

με τα ξυπόλητα παιδιά στον ύπνο τους.

Τσεμπέρια καλοτάξιδα περνούσαν κι έφευγαν,

κελίμια και βελέντζες της νεροτρουβιάς.

Τώρα γαρμπίλι κι άρβυλα

σε τούτο το εκκοκκιστήριο των βράχων

κι οι τραμβαγέρηδες να πίνουν μόνοι

κρασάκι της Αράχωβας στυφό.