skip to main |
skip to sidebar
Η είσοδος της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, το μόνο καλντερίμι που διασώζεται πια στο χωριό.Αφού ξεπέρασε το νούμερο 13 (είπαμε, δεν τον τρομάζουν οι προλήψεις),
ο ΑΠΟΥΡΩ επανέρχεται για να μας συνδέσει και πάλι με το κοντινό παρελθόν της μικρής τοπικής κοινωνίας.
Απ' τη σάτιρά του δεν ξεφεύγει ο τότε δήμαρχος με τις οικολογικές του προτάσεις,
η μόδα της οικολογίας του θυμίζει φαρμακευτικά αγριόχορτα (τ'ς γιούφτσας τα βζιά, τ' λαγού τα μήλα,έχετε ξανακούσει αυτές τις ονομασίες αγριόχορτων;),
οργισμένος εναντίον των βολεμένων αστών οικολόγων δίνει το δικό του ορισμό του οικολόγου (και δεν έχει άδικο, νομίζω!), καυτηριάζει την απουσία του ντόπιου κοινού από τις εκδηλώσεις του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, αλληλογραφεί ακόμα και με τον...εαυτό του, ο οποίος προσπαθεί να δικαιολογηθεί που "πήρι σβάρνα τρία σκαλουπάτια", θυμάται το παιγνίδι "της μάνας το λουρί" και τέλος προφητεύει ότι ο ΑΠΟΥΡΩ θα βγει στο internet, χωρίς να φαντάζεται ότι η προφητεία του θα γίνει πραγματικότητα δεκαπέντε χρόνια αργότερα και ότι θα τον διαβάζετε εσείς και θα γελάτε με τα χαζά που γράφει!
Κοπελάρα με τα όλα της, κορίτσαρος να την πιεις στο ποτήρι! Και αθλήτρια από άλλον πλανήτη.Οταν πήρε η Αθήνα τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας 2004, τα σα΄ί΄νια του ελληνικού αθλητισμού ξεχύθηκαν ανά την υφήλιο αναζητώντας αθλητές με ελληνικές ρίζες. Θυμάστε εκείνη την απίθανη εθνική ομάδα μπέιζμπολ με τα χαπακωμένα ελληνοαμερικανάκια;
Εκείνη την εποχή λοιπόν ο προπονητής μιας δεκαεξάχρονης Ρωσίδας, επειδή τότε στο επί κοντώ μεσουρανούσε η Φεοφάνοβα, και δεν έβλεπε ελπίδες συμμετοχής της μικρής ταλαντούχας αθλήτριας στην Ολυμπιάδα της Αθήνας με τα χρώματα της Ρωσίας, την πρότεινε στους Ελληνες υπεύθυνους,εμφανίζοντας μια γιαγιά ελληνικής καταγωγής,
ώστε να αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα! Οι "ειδήμονες"
την απέρριψαν και η Ελενάρα στα εΙκοσιδυό της χρόνια μάγεψε με την ομορφιά της και τα αθλητικά της προσόντα την υφήλιο στην Αθήνα του 2004 με τα χρώματα της Ρωσίας φυσικά! Και μεις μείναμε με τα χαπακωμένα ελληνοαμερικανάκια!
Η συνέχεια γνωστή, το αστέρι λαμπει εδώ και χρόνια, η συνομιλία της με το κοντάρι γράφει ιστορία κι όταν ήρθε πρόσφατα η αποτυχία-έκπληξη στο Βερολίνο,
η Γέλενα Ισινμπάγεβα διασκέδασε την ήττα με νέο παγκόσμιορεκόρ στα 5.06!
Ηρθε και στη Θεσσαλονίκη η Ελενάρα και παρ' όλο που δεν έκανε ρεκόρ,
τα πήρε όλα κι έφυγε!
ΥΓ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δανεισμένος από την Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου, διαβάστε την σε πρώτη ευκαιρία.
Ο χορός των δερβίσηδων. Μακριά από φολκλορικές προδιαγραφές τύπου Κωνσταντινούπολης ή Καϊρου που είδαμε σε παλιότερη ανάρτηση, αυθόρμητος, τελετουργική διαδικασία επικοινωνίας με το θεό.
Ειναι πιστοί οπαδοί του θρησκευτικού ηγέτη της οργάνωσης, συγκεντρώνονται μπροστά στο τζαμί ή στην κατοικία του αρχηγού τους, τον οποίο λατρεύουν και υπηρετούν πιστά, ψάλλουν και χορεύουν υπό τους ήχους ταμπούρλων, με μπροστάρηδες τους αρχηγούς των οργανώσεών τους.
Με το χορό περιέρχονται σε έκσταση, βοηθά βέβαια σ'αυτό βέβαια σ'αυτό και ο καπνός από ένα είδος ντόπιου λιβανιού (μπαχούρ το λένε, μοσχοβολάει ο τόπος), δε μου φάνηκε να χρησιμοποιούν και άλλες ουσίες, μη φανταστείτε βέβαια ακραίες καταστάσεις έκστασης, μόλις κάποιοι υπεύθυνοι αντιληφθούν κάτι τέτοιο,απομακρύνουν τον πιστό από την ομάδα, μέχρι να ηρεμήσει.
Παρακολούθησα παλιότερα τέτοια εκδήλωση όπου οι πιστοί παρά την έκσταση δεν ξεφευγαν από τη σειρά τους, εκαναν συνεχώς τις ίδιες , όμοιες κινήσεις, όπως όλη η ομάδα.
Η όλη λατρευτική εκδήλωση μου έφερε στο νου το ανάλογο λατρευτικό τελετουργικό των οπαδών του θεού Διόνυσου, από το οποίο προήλθε το αρχαίο δράμα.
Ακόμη μια φορά τονίζω ότι στο Χαρτούμ ο χορός των δερβίσηδων δεν έχει φολκλορικό χαρακτήρα, τον παρακολουθούν βέβαια οι ξένοι ελεύθερα, αλλά αυτό δεν του στερεί το λατρευτικό χαρακτήρα.
ΥΓ.Οι φωτογραφίες είναι από το Ιnternet.
Η καθημερινή επαφή των πιστών με το Θεό, πέντε φορές την ημέρα, ωρα τέσσερις με έξι το πρωί, εννιά, δώδεκα, τρεις το μεσημέρι, έξι με οκτώ το βράδυ. Μόλις ακουστεί από το τζαμί η έναρξη της προσευχής, "Αλλάχου άκμπαρ...", ο πιστός πλένει πρόσωπο, χέρια, πόδια, γεννητικά όργανα, πρέπει να είναι καθαρός για να επικοινωνήσει με το Θεό.Στρώνει το χαλάκι του όπου βρεθεί
και προσεύχεται με το πρόσωπο στραμμένο στη Μέκκα.
Λιγο πριν τελειώσει την προσευχή, μετράει τις ενενήντα εννιά χάντρες του κομπολογιού του, οι οποίε αντιπροσωπεύουν τα ενενήντα εννιά προσωνύμια του Θεού.
Οι άνδρες προσεύχονται στο τζαμί ή σε οποιονδήποτε ανοιχτό χώρο, οι γυναίκες μόνο σε κλειστό.
Εάν προσεύχονται πολλοί μαζί, ένας βγαίνει μπροστά απ' την ομάδα και απαγγέλλει την προσευχή, ενώ οι πιστοί εκτελούν τις καθιερωμένες τελετουργικές κινήσεις, γονάτισμα, κεφαλή στο έδαφος, τα χέρια σε στάση ικεσίας κλπ.
Αυτονόητο είναι ότι σεβόμενοι τις παραδόσεις τους δεν τους απευθύνουμε το λόγο την ώρα που προσεύχονται. Είναι η ιερή, η δική τους ώρα...
Μετά κόπων και βασάνων μετά από δεκαπέντε περίπου μέρες ξαναπήραν μπρος τα ιντερνέτια!Πάλι απ' την αρχή, όρεξη νάχουμε να γράφουμε, όρεξη νάχετε να διαβάζετε και το ταξίδι συνεχίζεται! Ανοίξτε το κλιματιστικό, οι ανεμιστήρες να δουλεύουνε στο φουλ, γιατί όπως βλέπετε στο πλάγιο μενού του μπλογκ η ζέστη είναι αφόρητη, καλά που υπάρχει και η πισίνα.
Πέσαμε και στο Ramadan, σε λίγες μερες τελειώνει, ακολουθούν κλασικά μια δυο μέρες αργία, αντε μετά να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά.
Ο Νείλος όπως πάντα στις φουσκονεριές του τέτοια εποχή, Η αποβάθρα για το νησί Τούτι έρημη, θύμα της τεχνολογίας και τα καραβάκια,
αφού από τον Απρίλη λειτουργεί η γέφυρα που ενώνει το νησί με το Χαρτούμ.
Τα ξαδέρφια της Γλαρένιας μας εν ώρα ανάπαυσης μέσα στο νερό
και οι γλυκύτατοι άγουροι χουρμάδες, τα μόνα φρούτα που είναι γλυκά, ακόμη και άγουρα, δοκιμάστε τα, πέντε ευρώ το κιλό παρακαλώ!
Και φυσικά το σχολείο ξαναρχίζει, οι συνθήκες προοιωνίζονται καλές, γίνανε αρκετές βελτιώσεις και στις κατοικίες των εκπαιδευτικών και στο σχολικό κτίριο, την υγειά μας νάχουμε και με καλή διάθεση να μας πάνε όλα καλά!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους μας....