"Απουσιάζομεν...

...και δεν δεχόμεθα επισκεψεις", εγραφαν κάποτε στα κοινωνικά των εφημερίδων στη στήλη "Δεν εορτάζουν". Εμείς δεν την κοπανάμε από γιορτή, απλώς θα απουσιάσομεν επ' ολίγον, δεν ξέρουμε προς το παρόν πόσο θα είναι αυτό το "ολίγον", ελπίζουμε να είναι πράγματι ολίγον, θα δεχόμεθα όμως επισκέψεις, τις οποίες θα ανταποδώσομεν πάραυτα άμα τη επιστροφή μας...
Δεν τρέχει τίποτα, όλα καλά, απλώς ένα μικρό ριλάξ...
Να είστε καλά...και εις το επανιδείν...

Αμα μου γράψει!

Ο Θεσσαλός καθηγητής ζητάει απ' το συνάδελφό του να περάσει κάποιο μαθητή, εκείνος απαντάει "άμα μου γράψει!", κι ο Θεσσαλός του ανταπαντά σε άπταιστο θεσσαλικό ιδίωμα, "τι να σι γράψ', αρέ χαζιέ, αυτόσα είνι ντιπ στουρνάρ',άμα μπουρούσι να σι γράψ', θα σι παρακαλούσα";

Μια ζωή τα παρακάλια αφορούσαν μαθητές που δεν έγραφαν,
που δεν υπήρχε περίπτωση να γράψουν κάτι....

Κάνε το καλό και φάε γλυκό!

Η παλιά καλή οικογενειακή φίλη, περίπου στα τριάντα τότε, οικογένεια, παιδί, βρήκε λίγο χρόνο να θυμηθεί ότι χρωστούσε Μαθηματικά της Γ' Λυκείου, την έπιασε όρεξη να γράψει εξετάσεις και να πάρει μετά από τόσα χρόνια το απολυτήριο...
Τι να θυμάται τώρα από μαθηματικά, μου ζήτησε λοιπόν να παρέμβω στο μαθηματικό του σχολείου στο οποίο θα έδινε εξετάσεις, παρακάλεσα το Θεσσαλό συνάδελφο, "άντε, βοήθα τη φίλη", εκείνος πράγματι τη βοήθησε, πέρασε το μάθημα, όλα πήγαν κατευχήν και η φίλη, για να ευχαριστήσει τον καθηγητή, του πήγε στο σχολείο μια ανθοδέσμη γλαδιόλες.Κι όταν του τηλεφώνησα, για να μάθω τι έγινε, ο συνάδελφος, αυθόρμητα,
με τη διάθεση χιούμορ που τον διέκρινε και με τη χαρακτηριστική θεσσαλική προφορά, μου είπε:-Αρέ, τι να σι κάμου, ντ' μπέρασα, μα η χαζιά η Πόντια μ' έφιριν γλαδιόλις στου σχουλειό, χάθ'καν οι πάστις;
Ελα όμως που η καλή Πόντια πήρε στα σοβαρά το "παράπονο" και, άμ' έπος, άμ' έργον, εμφανίζεται στο σχολείο με ένα κουτί πάστες!
Ο Θεσσαλοκαραγκούνης έπαθε την πλάκα του," αμάν, αρέ κουρίτσι μ', ένα αστείου είπαμι να κάμουμι κι συ του πήρις σουβαρά";

Επιμύθιο: -Κάντε αστείο σε φιλότιμο άνθρωπο, για να φάτε πάστες!

ΑΠΟΥΡΩ 5

Το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, μεταβυζαντινής εποχής.


Ο ΑΠΟΥΡΩ ξαναχτυπά!
Αυτή τη φορά επικρίνει τους νοσταλγούς ενός παρελθόντος το οποίο ο ίδιος δε θέλει να θυμάται, γιατι το έζησε σε φτώχεια ανείπωτη και γιατι έμαθε να βλέπει μπροστά και όχι πίσω.
Με αφορμή την αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας του ΑΠΟΥΡΩ από τους τότε αναγνώστες, αυτοπροσδιορίζεται κοινωνικά.
Ως γνήσιος φίλαθλος συμπαραστέκεται πάντα στην παιδική του αγάπη, την ποδοσφαιρική ομάδα της Αναγέννησης.
Αγριογούρουνο τράκαρε με ΒΜW! O AΠΟΥΡΩ δε δοκίμασε μεζέ και γι αυτό πικραμένος(;;;) βγάζει το θέμα φόρα παρτίδα.
Παρατσούκλια, σχολεία, κυκλοφοριακό και μια ομάδα παλιών "καλλιτεχνών" του γαλλικού μπιλιάρδου( με τρεις μπίλιες ) συμπληρώνουν τις απορίες του.

Τετράδιο με σοκολάτα

 Γενικές εξετάσεις, πανελλήνιες, πανελλαδικές, όπως κι αν τις πείτε,
πάντα είχαν τα δικά τους απρόοπτα, τα οποία έπρεπε οπωσδήποτε
να αντιμετωπιστούν με τρόπο που δε θα έπληττε το κύρος και το αδιάβλητο
των εξετάσεων...

Η υποψήφια, για την οποία γνωρίζαμε ότι αντιμετωπίζει νοητικά προβλήματα
(τότε δεν έδιναν ξεχωριστές εξετάσεις αυτά τα παιδιά), ζητάει από τους επιτηρητές σοκολάτα, οι επιτηρητές ενημερώνουν την επιτροπή εξετάσεων του σχολείου,η επιτροπή εγκρίνει να δώσουμε σοκολάτα στο παιδί μέσα στην αίθουσα, κρίνοντας ότι θα δημιουργηθεί μικρότερη αναστάτωση, αν δε μετακινηθεί εκτός αίθουσας το παιδί, εκείνο παίρνει τη σοκολάτα, πασαλείβει το τετράδιο και μας το παραδίνει γεμάτο σοκολάτα! Πανικός! Αμάν, τώρα τι κάνουμε! Όλοι μαζί, επιτροπή και επιτηρητές, προσπαθούμε να καθαρίσουμε το τετράδιο, αλλά φυσικά μάταιες οι προσπάθειές μας. Με...σοκολατωμένο τετράδιο υποτίθεται ότι παραβιάζεται το αδιάβλητο των εξετάσεων, ευτυχώς διαπιστώσαμε ότι η υποψήφια δεν είχε απαντήσει σε κανένα θέμα, έτσι βρήκαμε τη λύση, τυλίξαμε το τετράδιο με νάιλον, για να μη λερωθούν τα υπόλοιπα τετράδια, ενημερώσαμε το βαθμολογικό κέντρο ότι στο πακέτο των γραπτών υπάρχει κι ένα τετράδιο με σοκολάτα και χωρίς απαντήσεις, έτσι κι αλλιώς θα μηδενιζόταν, οπότε κανείς δε θα μπορούσε να πει ότι βαθμολογήθηκε σημαδεμένο τετράδιο.Ενα από τα άπειρα προβλήματα που μπορούν να παρουσιαστούν σε εξετάσεις, έτσι, για να πάρετε μια ιδέα, στις κάθε είδους εξετάσεις τα πάντα μπορούν να συμβούν, ακόμη και τα ανήκουστα...

Το νερό της λησμονιάς

Ο Χρίστος ήταν παθιασμένος με την ποίηση, όταν δίδασκε ποίημα, βρισκόταν σε άλλη διάσταση και, όπως ακούγαμε, "παρέσυρε" και τους μαθητές στο δικό του ενθουσιασμό.Κάποια μέρα ακούστηκε μέσα απο την τάξη του να ουρλιάζει κυριολεκτικά, όλοι αναρωτηθήκαμε τι να συνέβη, όταν βγήκε απ' το μάθημα τον ρωτήσαμε, "τι έγινε, βρε Χρίστο",μας αφηγήθηκε την αιτία της έκρηξής του:
-Δίδασκε τη Λήθη,το ωραίο σονέτο του καλού ποιητή Λορέντζου Μαβίλη.
Διαβάστε το και συνεχίζουμε...

Λήθη

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.
Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

Μας αφηγήθηκε λοιπόν ο Χρίστος ότι, όταν ρώτησε στην τάξη τι μπορεί να τους θυμίζει το νερό της λησμονιάς στο οποίο αναφέρεται το ποίημα, ένα "καθαρματάκι" του απάντησε "πορτοκαλάδα"!!! Εκεί ο λάτρης της Ποίησης δεν μπόρεσε ν' αντέξει το "δούλεμα" και ακολούθησε η έκρηξη! Εδώ που τα λέμε, είχε και το δίκιο του ο Χρίστος, το "λεβεντόπαιδο" που τον οδήγησε στο ξέσπασμα ήταν ένα φασιστόμουτρο του κερατά, οργανωμένο εκείνη την εποχή σε ομάδα που έδερνε ό,τι αδύναμο πλάσμα περνούσε από μπροστά της...

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Ο χτεσινός σεισμός στην Κρήτη ξύπνησε μνήμες, 
αλλά ταυτόχρονα έφερε στο νου ευτράπελα και τραγελαφικά.
Θεσσαλονίκη, Ιούνιος1978, η κοπελιά συζούσε με το σύντροφό της,
μανιώδη ερασιτέχνη φωτογράφο, με πολλές φωτογραφικές μηχανές, 
τρίποδες κλπ στη συλλογή του. Ανώγειο το διαμέρισμα που στέγαζε 
το ζευγάρι, δυο μέτρα απ' το έδαφος, με παράθυρο στο δρόμο.
 Με το πρώτο ταρακούνημα απ' το σεισμό, τη στιγμή που  η κοπέλα 
φωνάζει "πάμε απ' την πόρτα", ο μανιακός της φωτογραφίας αρπάζει
 τις φωτογραφικές μηχανές του, ανοίγει το παράθυρο προς το δρόμο 
και πηδάει φωνάζοντας, "ο σώζων εαυτόν σωθήτω"! Η φίλη του βγαίνει τρέχοντας στο δρόμο και τον βλέπει πεσμένο καταγής, μηχανές και τρίποδες διαλυμένοι από δω και από κει, ο τύπος ουρλιάζει απ' τους πόνους, 
καθώς με την πτώση έχει σπάσει και τα δυο του πόδια. Το κορίτσι 
απ' τη μια εξοργισμένο για την εγωιστική στάση του συντρόφου του,
 απ' την άλλη τον λυπήθηκε, τον μετέφερε στο νοσοκομείο, τον φρόντισε 
μέχρι να σταθεί στα πόδια του και όταν η υγεία του αποκαταστάθηκε πλήρως, του ανακοίνωσε την αποφασή της να τον εγκαταλείψει, αφού στη δύσκολη στιγμή εκείνος θέλησε να σώσει μόνο τον εαυτό του. Οταν η κοπέλα 
μας αφηγήθηκε την ιστορία της, της βγάλαμε το καπέλο, που είχε την ψυχική δύναμη να φροντίσει το σύντροφο, ο οποίος αποδείχθηκε ανάξιος να σταθεί δίπλα της τη στιγμή του κινδύνου...
Μα ο άνθρωπος,δεν του έφτανε που εγκατέλειψε την κοπέλα του, 
το φώναξε κιόλας! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Αλλά όλα εδω πληρώνονται,μωρέ,και πολλές φορές αυτοστιγμεί...

Ποιότης

Τελευταίως εχει πέσει πολύ η...πχιότης μας εδω μέσα,ας επανελθουμε λοιπόν στην "πχιότητα", μια φορά το μήνα θα αναρτούμε και μια "πχιότης", διότι ημεις και οι αναγνώσται μας εξαπανέκαθεν ανήκαμε στους "πχιοτικούς".
Αρχίζουμε λοιπόν με τον μετρ του είδους,το μέγιστο Μάκη, όταν τον πρωτάκουσα, όλοι σκυλά τον ανεβάζανε, σκυλά τον κατεβάζανε. Ομως τον καιρό που οι επιδοτήσεις στον Κάμπο έπεφταν σύννεφο και εν μια νυκτί μετετρέποντο σε ουίσκια, λελούδια και τα συμπαρομαρτούντα, ο Μάκης ανεβηκε κατηγορία και έγινε "πχιοτικός", απολαύστε λοιπόν "πχιότητα".

Κηδεμών παντογνώστης...

...και επιπλέον φιλόλογος, επομένως θα περίμενες να είναι πιο προσεκτικός
 στις υποδείξεις του προς τον καθηγητή του παιδιού του.
Με ερωτά λοιπόν ο παντογνώστης συνάδελφος, με κείνο το γνωστό ύφος 
του εξ ορισμού ειδήμονος:
 -Γιατί δε βάζεις τα παιδιά να βρουν πλαγιότιτλους;
 Και τον ταπώνω ανελέητα:
-Ρε μεγάλε, τι πλαγιότιτλους μου λες τώρα, ιστορία κάνουμε, δεν κάνουμε γλώσσα! Άλλωστε το βιβλίο της ιστορίας έχει τίτλο σε κάθε υποενότητα! 
Δεν το έχεις διαβάσει;
Κόκκαλο ο επαϊων κηδεμών, προσπάθησε να τα μπαλώσει, αλλά απεδείχθη περιτράνως ότι δεν είχε πιάσει στα χέρια του το βιβλίο του παιδιού του!

Παντογνώστες, ξερόλες, επι παντός επιστητού, αυτοί μας φάγανε...

                                               

...

Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200π.Χ.

                                   Κωνσταντίνος Καβάφης

                                
                    

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.




ΥΣΤΕΡΌΓΡΑΦΟΝ ΆΣΧΕΤΟΝ:
-Θα απουσιάσομεν επ' ολίγας ημέρας, μη χαίρεστε, θα επιστρέψομεν εντός εβδομάδος περίπου...