Τα μουρτσέκια

Χρόνια ολόκληρα ρωτούσα από δω, ρωτούσα απο κει, κανείς δεν τα ήξερε...
Ας είναι καλά το ιντερνέτι, μου έλυσε τη χρόνια απορία. Στο γλωσσικό ιδίωμα του ΑΠΟΥΡΩ τα λέγανε "μουρτσέκια", είναι γνωστά με το όνομα "μορχέλες"...Απ' τα ακριβότερα μανιτάρια, ο πατέρας μου τα έβρισκε κάθε χρόνο
κάτω από μια αχλαδιά...
η μάνα μας τα μαγείρευε κοκκινιστά, μια κατσαρόλα έβγαινε, εμείς τα παιδιά
δεν τα αγγίζαμε καθόλου, αν και ο πατέρας μας έλεγε ότι είναι νοστιμότερα
κι απ' το κρέας...
Άμα τα βρω κάπου, λέω να διορθώσω την παιδική αβλεψία και να τα δοκιμάσω...
Για τις μορχέλες δείτε εδώ , όσο για την τιμή τους σε κάποια ιστοσελίδα το είδα, 12,5 € τα 25 γραμμάρια.

ΒΑΡΚΑΔΑ ΣΤΟ ΝΕΙΛΟ-9

Ο τιμονιέρης στη θέση του,ο καφές μας συνοδεύει,

η πλώρη κόβει το ποτάμι στα δυο...
οι ψαράδες χαλαρώνουν δίπλα και μέσα στον ποταμό...

η ακτή Crocodile


...πάνε κι έρχονται καράβια...
και στο πλινθοποιείο, μόλις τέλειωσε η βάρδια,
βουτάνε στο Νείλο για να πλυθούν...

DACIA VS KAWASAKI

Το πρώτο μου αυτοκίνητο, Dacia μιας άλλης εποχής, τι να σας λεω,
μόνο εγώ και η γυναίκα μου είχαμε συνηθίσει να το οδηγούμε!
Ενας ανεψιός μου, που είχε οδηγήσει δεκάδες αυτοκίνητα και είχε στα πόδια του χιλιάδες χιλιόμετρα, το οδήγησε για τριάντα χιλιόμετρα στην εθνική οδό
και αναφώνησε το περίφημο:-Αμάν, ρε θείο, το τιμόνι του είναι σαν τιμόνι τρακτέρ,πώς δεν έσπασες τα χέρια σου μέχρι τώρα;Τις Τετάρτες άφηνα τ' αυτοκίνητο στο σπίτι, για να πάει η γυναίκα μου λαϊκή
και σουπερμάρκετ, μια συγκεκριμένη διαδρομή συνολικά ενάμιση χιλιόμετρο περίπου...Κάποια Τετάρτη λοιπόν επιστρέφω στο σπίτι, όλα καλά κι όλα ωραία, μεσημεριανή σιέστα, κατά τις τρεις η ώρα χτυπάει το θυροτηλέφωνο,
κι ακούω κάποιον να μου λέει,
δικό σας είναι το Dacia? Η γυναίκα σας μου χτύπησε τη μηχανή!
Κατεβαίνω κάτω, βλέπω τρεις τύπους, ο ένας πιτσιρικάς, στα δεκαοχτώ τον έκοψα, οι άλλοι τρανταπεντάρηδες περίπου, μου συστήθηκαν αδερφός και φίλος του νεαρού,με μια χιλιάρα KAWASAKI,
τι έγινε ,ρε παιδιά;
Κι αρχίζει το σίριαλ!
-Να, η γυναίκα σας στην τάδε διασταύρωση μου χτύπησε τη μηχανή
και έφυγε,την κυνηγούσα σε όλη την πόλη και μου ξέφυγε!!!
Πραγματικά είδα ένα γδάρσιμο στην εξάτμιση της μηχανής και βρήκα ενα ξύσιμο στον αριστερό μπροστά προφυλακτήρα του Dacia,κάτι συνέβη λοιπόν και τώρα προσπαθούσα να το εξακριβώσω.
-Ρε μεγάλε, με τη μηχανάρα σου δεν μπορούσες να πιάσεις το DACIA μέσα στην πόλη;;; Αλλωστε στη διασταύρωση που λες, δεν πέρασε η γυναίκα μου, μόνο λαϊκή πήγε και σουπερμάρκετ.
-Όχι, ψέμματα σας λέει, έχω και μάρτυρα, έναν παππού!Στο μεταξύ έχει κατεβεί και η γυναίκα μου, μου επιβεβαιώνει το δρομολόγιο που έκανε και η συζήτηση συνεχίζεται:
-Ρε παλικάρι, τι ώρα συνέβη;
-Στις εντεκάμιση.
Τότε η γυναίκα μου βγάζει απ' το τσαντάκι της απόδειξη του σουπερμάρκετ με ώρα 11.30! Όμως ο νεαρός επέμενε, μάλιστα είπε ότι έκανε και καταγγελία στην τροχαία, τελικά αποφασίσαμε να πάμε σ' έναν εμπειρογνώμονα, να εκτιμήσει τη ζημία, αν και η γυναίκα μου εξακολουθούσε να επιμένει ότι δεν πέρασε από τη συγκεκριμένη διασταύρωση.Το απόγεμα πήγαμε στον εμπειρογνώμονα, εκείνος μόλις άκουσε την ιστορία, μου πάτησε ματιά, όπα, σκέφτομαι, εδώ είμαστε! Ζητάω τα πλήρη στοιχεία του νεαρού, τον αριθμό κυκλοφορίας, την ασφάλειά του,
δήθεν για να κάνω δήλωση ατυχήματος, στο μεταξύ πάμε και στην Τροχαία, εκεί φάνηκαν οι τροχαίοι ότι πίστεψαν στο νεαρό και δίνω ραντεβού με το νεαρό για την άλλη μέρα, για να συνεννοηθούμε για την αποζημίωση.Παράλειψη, ο νεαρός ζητούσε στο χέρι εκατόν ογδόντα χιλιάδες, για αποζημίωση και για να αποσύρει την καταγγελία απ' την τροχαία!Στη συνέχεια επικοινώνησα με τον ασφαλιστή μου, ο οποίος μου είπε να μην κάνω δήλωση, είχα και νομική κάλυψη, η ασφάλεια θα αναλάμβανε τα πάντα, του έδωσα όλα τα στοιχεία του νεαρού, αν και ο μικρός αρνιόταν να μου δείξει την άδεια οδήγησης, και σε μια ώρα μάθαμε οτι η συγκεκριμένη μηχανή ειναι ανασφάλιστη! Στο μεταξύ ρώτησα γνωστούς και φίλους για τον πιτσιρικά, μικρή πόλη είμαστε, σχεδόν όλοι γνωριζόμαστε, όχ, μου είπαν, πού έμπλεξες, οικογενειακώς απατεώνες!!!
Στο επόμενο ραντεβού λέω ξεκάθαρα στο νεαρό ότι δεν παίρνει δραχμή από μένα, ούτε δήλωση ατυχήματος κάνω, ας κάνει ό,τι θέλει, εκείνος με απειλεί με δικαστήριο, δεν κάνω πάσο, του είπα ότι ξέρω πως η μηχανή είναι ανασφάλιστη και τότε ο πιτσιρίκος, προφανώς δασκαλεμένος από τους δικούς του, μου λέει:
-Ελα, μωρέ, ας μοιραστούμε τη ζημιά, ενενήντα εσύ, ενενήντα εγώ!
Ούτε αυτή την πρόταση αποδέχτηκα και περίμενα να δω αν θα προχωρήσει σε μήνυση, φυσικά τίποτα δεν έκανε...Ψάχνοντας την ιστορία μετά από χρόνια έμαθα τι είχε συμβεί, ο μικρός, χωρίς δίπλωμα, πήρε την ανασφάλιστη μηχανή του αδερφού του χωρίς να τον ρωτήσει, και σ' έναν δρόμο κοντά στη λαϊκή έξυσε τον αριστερό προφυλακτήρα του παρκαρισμένου Dacia, τι να πει στον αδερφό του, ξεφούρνισε όλο αυτό το παραμύθι, έβαλε κι ένα γνωστό του παππού για ψευδομάρτυρα, ευτυχώς δεν την πάτησα...
Λίγες μέρες μετά το συμβάν, αφηγήθηκα την περιπέτεια σ' ένα φίλο, ηλεκτρολόγο αυτοκινήτων, α, μου λέει, γνωστό το σύστημα, γρατσουνάνε τη μηχανή τους σ' ένα παλιό αυτοκίνητο και ύστερα σκαρώνουν ολόκληρο παραμύθι ζητώντας αποζημίωση!
Μου διηγήθηκε λοιπόν ανάλογη περιπέτεια ενός γεροντάκου, ο οποίος βγήκε απ' το πάρκινγκ κανονικά και διακόσια μέτρα παραπέρα, τον σταμάτησε ένας μηχανάκιας, λέγοντας του, "παππού,μου γρατσούνισες τη μηχανή, θέλω αποζημίωση", ευτυχώς
ο άνθρωπος λειτούργησε ψύχραιμα, "καλά,παιδί μου, πάμε εδώ δίπλα σ' ένα φίλο μηχανικό αυτοκινήτων, να εκτιμήσει τη ζημία", και τότε ο μηχανάκιας εξαφανίστηκε...

ΥΓ. Μικρή πόλη είμαστε, μα δεν πέτυχα πουθενά ούτε το νεαρό ούτε τον αδερφό του, περάσανε χρόνια, ούτε καν θυμάμαι φυσιογνωμίες, πάντως αν κάπου τους πετύχαινα εκείνη την εποχή, θα άκουγαν τα μύρια όσα "γαλλικά"! Απ' όλη την ιστορία έμεινε η αδυναμία του Kawasaki να πιάσει το Dacia!!!Τόσα χρόνια δεν ήξερα ότι οδηγούσα Μαζεράτι! Α,ρε Τσαουσέσκου, αθάνατε, τι αμαξάρες έβγαλες!!!

ΕΚΘΕΣΗ ΚΟΛΑΖ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΥΜ

Σουδανός καλλιτέχνης εκθέτει σε αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου Χαρτούμ. Εχω δηλώσει επανειλημμένως ότι δεν κατέχω την Τέχνη, οι φιλότεχνοι μπλογκοφίλοι ας εκφράσουν την άποψη τους για τα εκθέματα, οι υπόλοιποι ας χαρούν μαζί μου τα χρώματα...











Για το Γαλλικό Ινστιτούτο Χαρτούμ μπορείτε να δείτε εδώ

ΥΓ.Βεβαίως οι φίλοι αναγνώστες αντιλαμβάνονται οτι η έκθεση έγινε προ ετών, απλώς βρήκα τις φωτογραφίες στο αρχείο μου και είπα να σας τις δείξω, οι κατέχοντες το θέμα ας εκτιμήσουν την τέχνη....

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Δεκαετία του '50, ελληνική επαρχία, οι "νικητές" του εμφυλίου να στεριώνουν
την εξουσία τους, οι "ηττημένοι" να προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους,
κι ένα νέο φρούτο φυτρώνει στις πλατείες των χωριών αλλά και σ' όλη την Ελλάδα γενικότερα, το περίπτερο...Ανταμοιβή στους ανάπηρους πολέμου και κυρίως του εμφυλίου, οι οποίοι βεβαίως ανήκουν στην πλευρά των "νικητών". Ας μην είμαστε αυστηροί, κι αυτοί θύματα ήταν, μέσα απ' το λαουτζίκο βγαλμένοι, βρέθηκαν θεληματικά ή αθέλητα στη δεξιά όχθη του ποταμού, ανταμείφθηκαν με άδειες περιπτέρου, αλλά στην πλειοψηφία τους κατέληξαν όργανα των νικητών, ειδικά στα χωριά της Μακεδονίας ήταν το μάτι της εξουσίας, ποιος, τι, γιατί, η προστασία των προσωπικών δεδομένων στις μικρές κοινωνίες ανύπαρκτη, ποιος τά 'χει με ποια, τι εφημερίδα διαβάζει ο τάδε, δυο εφημερίδες της Θεσσαλονίκης κυκλοφορούσαν τότε στη μακεδονική επαρχία, ο Ελληνικός Βορράς και η Μακεδονία, όποιος διάβαζε Μακεδονία θεωρούνταν το λιγότερο "συνοδοιπόρος", για Αυγή δεν το συζητάμε,η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε ακόμη και μετά τη μεταπολίτευση...
Η ιστορία μας συνέβη σε χωριό της Μακεδονίας, όχι στο δικό μου, οι συγχωριανοί αναγνώστες αδίκως θα αναζητήσουν ομοιότητες με παλιές κολινδρινές ιστορίες, και τα ονόματα των πρωταγωνιστών φυσικά τυχαία...
-Ακουγόταν ότι η Κώτσιους έβαζε χέρι τους γκέι του χωριού, ήταν τρεις,
ένας ντόπιος και δυο ξένοι. Λεγόταν μάλιστα ότι τους πήγαινε κοντά
σε βρύσες και νερά, έξω απ' το χωριό, για να πλένεται μετά την...πράξη!
Η Κώτσιους λοιπόν πάει στο περίπτερο, αγοράζει τα τσιγάρα του, ο περιπτεράς,
η Νάσιους, φλέγεται από περιέργεια να μάθει για τα θρυλούμενα κατορθώματα
του Κώτσιου και ακολουθεί ο διάλογος σε γνήσιο βόρειο γλωσσικό ιδίωμα:
Ν:-Αρέ Κώτσιου, του Μανουλάκ' πού τουν γ@μ'σις;
Κ:- Στ'ς Μάκους τ'ς βρυσούλις...
Ν:-Αρέ Κώτσιου, του Νικουλάκ' πού τουν γ@μ'σις;
Κ:-Στ' Στιφανάκου του π'γάδ'...
Ν:-Αρέ Κώτσιου, του Θανασάκ' πού τουν γ@μ'σις;
Κ:-Στ'ς Χάζινας του ρέμα...
Η Κώτσιους παίρνει τα τσιγάρα του, αλλά δε φεύγει, ακουμπάει με τον αγκώνα του στον πάγκο του περιπτέρου, το χέρι του στο πηγούνι, και κοιτάει ακίνητος τον περιπτερά, οπότε ακολουθεί ο επόμενος διάλογος:
Ν:-Τι μι χ'τάζ'ς έτσια, αρέ Κώτσιου; Τι σκιέφτισι;
Κ:-Να, αρέ Νάσιου,σκιέφτουμι, ισιένα πού σι γ@μ'σα!!!Η πληρωμένη απάντηση του Κώτσιου δεν πτόησε βεβαίως τον περιπτερά, ο οποίος συνέχισε απτόητος το "ερευνητικό" του έργο , αφού περάσανε πολλά χρόνια για να αλλάξουν οι συνθήκες στη μακεδονική ύπαιθρο...


Τον τύπο του περιπτερά που περιγράψαμε σίγουρα τον έχετε δει σε παλιές ελληνικές ταινίες...

ΜΠΟΎΛΤΙ ΚΑΙ ΦΑΣΊΡ

Σας έχω ξαναδείξει τα ψάρια του Νείλου (εδώ, εδώ κι εδώ), σας έδειξα το καθαρό είδος του ψαριού που προτιμούσαμε, σήμερα θα δούμε άλλο είδος, τηγανητά και μαγειρεμένα. Απ' του ψαρά το καλάθι , κατευθείαν σε παραδοσιακό τρόπο τηγανίσματος, τίγκα στο λάδι। Το ψάρι της φωτογραφίας λέγεται μπούλτι, καλό είναι, αλλά μυρίζει χωματίλα, δεν το τρώγαμε, για να το μαγειρέψει κανείς πρέπει να το γεμίσει μυρωδικά,για να φύγει η μυρωδιά....
Το φασίρ είναι είδος ψαριού που το ξεραίνουν στον ήλιο, το ψάρι παίρνει το χρώμα της ρέγγας, και όταν θέλουν να το μαγειρέψουν, το ψιλοκόβουν σε πάρα πολύ μικρά κομματάκια και το βράζουν μέσα σε καυτερή σάλτσα.



Το δοκίμασα μια φορά σε σπίτι Σουδανού φίλου, αν και δεν είμαι φίλος των καυτερών, μου άρεσε...
Ξέρω ότι οι κουζινολάτρεις της παρέας θα περίμεναν συνταγές, όμως το έχω δηλώσει επανειλημμένως, ο Vad δεν έχει καμιά σχέση με κουζίνα, ξέρει μόνο να...τρώει...

Ο ΑΜΛΕΤ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

Al Ubayyid - Port Sudan, με τα μάτια του Σπύρου(2)

Ας συνεχίσουμε το ταξίδι με τα μάτια του Σπύρου...
Τι είναι τούτο;καλυφθείτε...
...φρούτα στο δρόμο, γκαουάφα, νοστιμότατα και με άρωμα μεθυστικό (κλικ εδώ)

...ας πούμε σταθμός ανάπαυσης!
...χωράει κι άλλα μπαγκάζια;
...και η καλύβα γέρνει....
...προσπερνώντας...
...τα σκουπίδια κατεβάζουν γάλα...
...γρανιτένιοι όγκοι σ' όλη τη διαδρομή...

...φροντίζοντας παιδιά και κατσίκια...
και η ιερή ώρα του δεκατιανού (κλικ εδώ)...
...και το απαραίτητο τσάι...
για να πάρουμε δυνάμεις, ο δρόμος είναι μακρύς...