Εθνική Ελλάδος, γειά σου!

Αντε, πάμε να ξεδώσουμε λίγο, από αύριο σπονδή στην πορτοκαλί μπάλα,
στο αγαπημένο άθλημα και στην εθνική ομάδα μπάσκετ. Όσοι πιστοί,
οι άλλοι στην ακρούλα, εμείς αφήνουμε για λίγο τη μίρλα, την ντίρλα,
τη ματζιριά και κολλάμε στη νέα ομάδα, χωρίς τους πρωτοκλασάτους που λακίσανε, ας απολαύσουμε τους αγώνες και ό,τι καλό προκύψει! Και θα προκύψει, θα το δείτε! Οι καινούριοι έχουν κίνητρο, θέλουν ν' αποδείξουν ότι μπορούν και χωρίς τις πρώτες φίρμες, φαίνεται πως γίνεται καλή δουλειά, πάντως έχει μέλλον αυτή η ομάδα...
Και μην ακούσω κανέναν από αύριο να φωνάζει γκοοοοοολ!!!
Μέσα, ρεεεε!!! Ετσι φωνάζουμε!!!
Αντε να δούμε...

ΑΛΥΚΕΣ ΠΙΕΡΙΑΣ 1971

1971, στις αρχές του Ιούλη θα έπιανα κάπου δουλειά, τι να κάνουμε, φτωχοφοιτητές, έπρεπε να δουλέψουμε λίγο, ν' ανασάνουν και οι δικοί μας,
που μας σπούδαζαν με χίλια ζόρια, πριν τελειώσει ο Ιούνης είχα πρόσκληση
για τις Αλυκές, οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές στη ζωή μου! Οι Αλυκές όπως φαίνονται σήμερα από ψηλά...
Ο πατέρας του συμφοιτητή και φίλου μου Γιάννη (κρατάει σαράντα χρόνια αυτή κολώνια!), ο μπάρμπα Γιώργος, ήταν φύλακας στις Αλυκές, η εταιρεία του είχε παραχωρήσει ένα σπιτάκι εκεί, κι εγώ βρέθηκα παραθεριστής, ενώ ο φίλος μου ο Γιάννης εργαζόταν σκληρά στα αλάτια, όταν εξατμίζονταν τα νερά απ' τα "τηγάνια", έβγαζαν το αλάτι με τα φτυάρια, πολύ σκληρή δουλειά, άγρια κατάσταση...σήμερα μαζεύουν το αλάτι με μηχανήματα...
Ο Γιάννης λάτρευε τη θάλασσα, μόλις τέλειωνε η δουλειά, βουτούσε κι ανοιγόταν στα βαθιά, κι ο πατέρας του ανέβαινε σ' έναν αμμόλοφο και του φώναζε:
-Βγιέ όξου,γμτ του στανιό σ', γμ! Αμα πνιχτείς, θα σι σκουτώσου!!!
Εκεί, στο ακρωτήρι Αθερίδα (εδώ) για μοναδική φορά στη ζωή μου είδα δελφίνι ξεβρασμένο,
σε κατάσταση αποσύνθεσης...
Εκεί έφαγα καβούρια, τους περίφημους Ιταλούς, έτσι τα λέγανε, πελώρια καβούρια, γεμάτη τότε η θάλασσα, τα βγάζαμε πανεύκολα σπρώχνοντάς τα απλώς προς τα έξω, ήταν τόσο μεγάλα, που έπιαναν ολόκληρο πιάτο! Σήμερα δεν υπάρχουν πια...
Εκεί κατέβαινε στο ψαρολίμανο σχεδόν κάθε μέρα η μάνα του Γιάννη,η θειά η Χρυσούλα, κι αγόραζε κάθε είδους ψάρια, πάμφθηνα τότε, ο διαχωρισμός σε ακριβά και φθηνά ψάρια ήταν άγνωστος ακόμα...
εκεί έφαγα για πρώτη, και ευτυχώς όχι μοναδική φορά, μυλοκόπια,
ένα άγνωστο και κάπως σπάνιο ψάρι, καταπληκτικό... Όπου το βρείτε, μη χάσετε την ευκαιρία, δοκιμάστε το!
Εκεί ο τότε ιδιότροπος στα φαγητά Vad έκανε την ανάγκη φιλοτιμία
και έφαγε για πρώτη φορά στη ζωή του γεμιστά
από τα χέρια της θεια Χρυσούλας, ντράπηκα να πω πως δε μ' αρέσουν, να σε φιλοξενεί η γυναίκα και συ να αρνείσαι, λες και είσαι στο σπίτι σου, δεν κάνει! Tαυτόχρονα ήμουν σίγουρος ότι αν αρνιόμουν, θα άκουγα απ' την καλή θειά Χρυσούλα το κλασικό που μου έλεγε κι η μάνα μου, "θα του φας κι θα σκάσ΄ς!"
Και μ' αρέσανε, βρε! Και δεν αρνήθηκα κανένα φαγητό της θειας Χρυσούλας,
κι όταν επέστρεψα στο σπίτι, είπα στη μάνα μου ότι έμαθα να τρώω γεμιστά,
η μάνα άναψε το καντήλι του σπιτιού για νά 'χει καλά ο Θεός τη θειά Χρυσούλα, που μ' έμαθε να τρώω!

"Και περάσανε χρόνοι πολλοί", όπως λέει ο ποιητής...

ΥΓ. Είναι ολοφάνερο βεβαίως οτι οι φωτογραφίες είναι ιντερνετικές και όχι δικές μου...

ΑΠΟΥΡΩ 36

Καταπράσινος Κολινδρός με φόντο στο βάθος Θερμαϊκό...
-Η κατηφόρα της Αναγέννησης και η απουσία των φίλων της από το γήπεδο...
-Η χρονιά δεν ήταν καλή για τα κεράσια...
-Ο ΑΠΟΥΡΩ τα λέει χύμα και τσουβαλάτα και ο περιβάλλων χώρος ενοχλείται...
-Προμαντεία του ΑΠΟΥΡΩ για συνένωση της Βόρειας Πιερίας σε έναν δήμο υλοποιείται δεκαπέντε χρόνια αργότερα...
-Απαϊνοί-Κατ'νοί, η αιώνια φιλική διαμάχη των Κολινδρινών...
-Συνεργείο του Αντένα στον Κολινδρό και όλοι οι προύχοντες έτρεχαν να πιάσουν πρώτη θέση μπροστά στο φακό...
-Νέος αντιδήμαρχος ιδιαίτερα κινητικός...
-Ενώ πλησιάζει το καλοκαίρι οι συνήθεις πολιτιστικές εκδηλώσεις δεν εχουν οργανωθεί ακόμα και ο ΑΠΟΥΡΩ, διψασμένος για πολιτισμό, διαμαρτύρεται...

ΓΡΙΤΣΑ 2011

Η ιδανική για τα μέτρα του στεριανού Vad παραλία της Πιερίας, μόνο δεκαπέντε χιλιόμετρα απ' την Κατερινη, σε δέκα λεπτά ε'ιμαστε εκεί, αμμουδερή παραλία,
ρηχή θάλασσα, λίγο βοτσαλάκι, της αφιερώσαμε ανάρτηση πέρυσι (κλικ εδώ) και πρόπερσι (εδώ), τη στερηθήκαμε για δυο-τρία χρόνια (ας όψονται τα "έργα" στη Θεσσαλονίκη), τώρα τα καράβια δε φορτώνουν πια φερτά υλικά απ' τον Όλυμπο, έτσι η φύση έκανε μόνη της τη δουλειά της, η θάλασσα καθάρισε και πάλι προς τέρψιν ημών των αραχτών παρά θίνα αλός Γρίτσας, όσο κρατάνε οι ζέστες θα την απολαμβάνουμε, ακόμα κρατάει το καλοκαιράκι..

Μη σχετικόν:-Η συμπατριώτισσα και συμπλογκέρισσα ΑΜΑΝΤΑ-ΑΓΡΙΑΔΑ συμμετέχει σε διαγωνισμό παραμυθιού με παραμύθι απ' την πατρίδα μας, τον Κολινδρό.
Μπαινουμε εδώ και ψηφίζουμε με χέρια και με πόδια,αν ανάγκη βάζουμε και τα δέντρα να ψηφίσουν, ανασταίνουμε νεκρούς, γενικώς ακολουθούμε κάθε "δημοκρατική" διαδικασία, προκειμένου να ενισχύσουμε τη φίλη μας, πέρα από την πλάκα όμως, διαβάστε το παραμύθι, θα σας αρέσει...

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ

Εχω δηλώσει κατ' επανάληψη και ευθαρσώς ότι δεν κατέχω από ζωγραφική,
όμως όταν βρεθώ σε έκθεση ζωγραφικής, δε χάνω την ευκαιρία να φωτογραφίσω, προς τέρψιν των φίλων του μπλογκ, τους οποίους εγγίζει το θέμα.
Σήμερα παρουσιάζω στιγμές από έκθεση αυτοδίδακτων ζωγράφων στο Κουρσούμ Τζαμί (κλικ εδώ) στα Τρίκαλα.
















Η πόλη παρουσιάζει αξιόλογη πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση,
κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί,κάτι καλό θα δω...

ΑΠΟ ΓΕΦΥΡΙ ΣΕ ΓΕΦΥΡΙ

Πεζογέφυρες και οδογέφυρες στον ποταμό Ληθαίο, που διασχίζει την πόλη των Τρικάλων...Πεντακάθαρο ποτάμι, με πολύ πράσινο στις όχθες του...
η απογεματινή φωτογράφιση αποτύπωσε σκιές μέσα στα νερά...











ο Ασκληπιός, από τα νεότερα σήματα κατατεθέντα της πόλης,






και το ευρηματικό αντιρατσιστικό σύνθημα που μας ενθουσίασε ιδιαίτερα...
Ληθαίος, μια όαση δροσιάς σε μια πόλη που το καλοκαίρι βράζει από τη ζέστη...