Οι θερινές διακοπές της μητέρας μου

 

Για όσους ακόμα επιμένουν στα παλιά ωραία χρόνια,  

 ιδού οι θερινές διακοπές της μάνας ...χρόνια στα χωράφια η μάνα, στη σπορά (σπαρμός), στο θέρισμα (ο θέρος),

 

στο αλώνισμα με τη δοκάνη (δεν τα πρόλαβα αυτά τα χρόνια),

 

αργότερα το Μάη στα κεράσια,

 

αφού πρώτα είχαν ξεκινήσει τα καπνά ,

 

από τέλος Φλεβάρη τα καπνοσπορεία (τα καρίκια),

 

όλο τον Απριλομάη το φύτεμα του καπνού (η φυτεία) και το σκάψιμο,

 

όλο το καλοκαίρι θερινή διαβίωση στην καλύβα, μιάμιση ώρα μακριά 

απ' το χωριό,το μάζεμα (το σπάσιμο) του καπνού,

 

το "ραμάτιασμα",

 

τα πανιά,

 

οι ηλιάστρες, βάρος ασήκωτο, τη μέρα μεταφορά στον ήλιο, για να ξεραθούν 

τα καπνά, το βράδυ μέσα πάλι, κι όταν βλέπαμε να έρχεται η βροχή, γενικός συναγερμός, να μαζέψουμε τα απλωμένα καπνά μέσα στην καλύβα,

 για να μη βραχούν,

 

το Σεπτέμβρη  το "δέσιμο" του καπνού σε "μπάλες"

 

και βέβαια το βάρος του θερινού νοικοκυριού πάλι στη μάνα έπεφτε...

Κι από Σεπτέμβρη πάλι απ'την αρχή, η χειμωνιάτικη "τυράννια", 

όπως θα την περιγράψουμε σε επόμενη ανάρτηση...

Τι λέτε τώρα, ακόμα νοσταλγείτε τα χρόνια τα παλιά, τα..αθώα, τα..αγνά, 

κοντά στη φύση;  

Εμπρός, οι νοσταλγοί και οι..."νοσταλγές" ας επιστρέψουν, κι αν τα βγάλουν πέρα, ας έρθουν να μου το πουν, εγώ λέω να μείνω στο σήμερα κι ας είναι ζοφερό...

Λιμουζίνες ανατολικού τύπου

Εγραψαν ιστορία, φθηνή επιλογή, επιδόσεις χελώνας, 
και μηχανικά μόνο η μανιβέλα τους έλειπε!

Είχα την "ευτυχία" να οδηγώ για χρόνια το ρουμάνικο Dacia, 

του έχω αφιερώσει και αναρτήσεις (εδώ κι εδώ), για να πιάσω 
τα ενενήντα χιλιόμετρα, χρειαζόμουν ευθεία πέντε χιλιoμέτρων!
 Κι εκείνο το τιμόνι, άσε, σκέτο τρακτέρ,
 το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι γύμναζα τα μπράτσα μου! 

-Lada, πρωταθλητής σταθερού τιμονιού, ο φίλος που το οδηγούσε, 
κάθε εβδομάδα το πήγαινε για ζυγοστάθμιση!

-Skoda, είχε τη μηχανή πίσω, στις ανηφόρες έπρεπε να έχεις φορτωμένο 
το πορτ μπαγκάζ, που ήταν μπροστά, για να ισοσταθμίζεται το βάρος, 
αλλιώς δεν έβγαζε τις ανηφόρες  με τίποτα!

  -Zastava, κάτι έλεγε το Υugo, όχι όμως το παλιό, αλλά και πάλι 

δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τα μικρά δυτικοευρωπαϊκά.

-Wartburg, εδώ η επιστήμη σήκωνε τα χέρια. 

Ο φίλος, που είχε την ατυχία να το υποστεί για μερικά χρόνια,
 έλεγε με χιούμορ:
-Ξιέρ'ς πώς τραβάει, όταν του φουρτώνου κουπριά;

Το αυτοκίνητο είναι πρώτα ασφάλεια κι αυτά τα οχήματα 
μόνο ασφάλεια δεν παρείχαν...

     
                                      

ΑΠΟΥΡΩ 1

                              Ο Κολινδρός από ψηλά

Αφού ψηφίσατε να τον επαναλάβουμε, υπακούω στην ψήφο σας, 
ενάμιση χρόνο μετά την ολοκλήρωση των αναδημοσιεύσεων του ΑΠΟΥΡΩ, ξαναπιάνουμε το κουβάρι απ'την αρχή. 
Προς ενημέρωση των νεότερων φίλων του ιστολογίου,μια αναδρομή στο ιστορικό του ΑΠΟΥΡΩ:-1995-1997, ο υπογράφων, με το ψευδώνυμο ΑΠΟΥΡΩ, γράφει και σχολιάζει τα τοπικά δρώμενα και τεκταινόμενα (και όχι μόνο),στην εφημερίδα του τόπου του, στα ΚΟΛΙΝΔΡΙΝΑ ΝΕΑ (η οποία δυστυχώς έκλεισε πριν απο μερικά χρόνια), χρησιμοποιώντας το τοπικό βόρειο ιδίωμα, γι'αυτό και σε κάθε ανάρτηση θα υπάρχουν επεξηγήσεις ,που θα βοηθούν στην κατανόηση..

-Η δημοσίευση είχε τη μορφή επιστολών,
οι οποίες απευθύνονταν στον εκδότη της εφημερίδας.

-Κάποιοι τοπικοί παράγοντες "ήρθαν στα χέρια" δημοσίως 
και ο ΑΠΟΥΡΩ δικαιολογημένα απο(ου)ρεί..
-Επιβραβεύει τη δημιουργία πεζόδρομου στο δρόμο προς το γειτονικό χωριό.
-Απο(ου)ρεί με την εξοντωτική ποινή στον παίκτη της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας,της Αναγέννησης,ο οποίος ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Μπόνιεκ...
-Η ανωνυμία του συντάκτη της στήλης (μόνο ο διευθυντής της εφημερίδας γνωριζε την ταυτότητα του) προκάλεσε την περιέργεια των αναγνωστών της εφημερίδας και τα ανάλογα σχόλια...
-Τέλος ο ΑΠΟΥΡΩ σχολιάζει την πρόθεση της τότε δημοτικής αρχής για κάποια έργα και ο ευφάνταστος συντάκτης της στήλης ονειρεύεται ακόμα και αστεροσκοπείο στον Κολινδρό!

ΥΓ1.Οι φωτογραφίες που θα συνοδεύουν τις αναρτήσεις προέρχονται και από το προσωπικο αρχείο, αλλά κυρίως από το αρχείο πολλών συγχωριανών,τους οποίους φυσικά ευχαριστώ ιδιαιτέρως.

ΥΓ2..Εμπρός.να ξαναβγάλουμε το χωριάταρο που κρατάμε θαμμένο μέσα μας! Ορμάτε,Μακεδόνες!

Οι πρώτοι άποικοι της Ισπανίας

Κρήτες εισίν οι πρώτοι της Ισπανίας άποικοι! 

Όταν οι αρχαίοι ημών σύντεκνοι εώρταζον τα "ταυροκαθάψια" (εδώ),

οι Ισπανοί δεν ήξεραν την τύφλα τους από ταυρομαχίες! 

Τα ταυροκαθάψια ήταν αθλοπαιδιά,ιερουργία, καμάρωναν οι πρόγονοι ημών 

τα νεαρά μανουλομάνουλα(αρσενικά και θηλυκά) να παίζουν με τον ιερό ταύρο, αναγάλλιαζε η ψυχούλα τους και μεταξύ μας τα ονειρεύονταν στο βραδυνό τους κρεβάτι (!!!), ενώ οι "βάρβαροι" Ισπανοί μετέτρεψαν την ιερή τελετή σε απεχθές θέαμα!

 Ακόμη και η ηλίθια κραυγή "Ολέ!" κρητική προέλευση έχει!

Ναι, δε με πιστεύετε;;;;Κάποιος ψευδός Κρητικός στις νέες αποικίες, αντί του "ρο" πρόφερε "λ", ωρέ,ολέ!! Ετσι προήλθε το θριαμβευτικό Ολέ, που παραπέμπει επίσης και σε...ελαιόλαδον!!! Και να πάλι η Κρητη!!!

Ετσι ακριβώς γράφεται η Ιστορία, αγαπητοί μου!

Ξενιτεμένο μου πουλί

Η ανάρτηση αφιερωμένη στα συν-ξενιτεμένα αδέρφια,
AATON-Canada
ARTANIS- New Zealand, επέστρεψε πια...
KOSTALEXI- Abu Dhabi,
ALEXANDROS-Norway,
REDNIGHTS-England,
AMEΡΙΚΛΑΝΟΣ-USA,
COCO-Brazil,
E,ALLORA-Italia,
Agrimio-Australia

και στο καλύτερο μπλογκ των πέντε περίπου  χρόνων, που ασχολούμαι με το "ιστολογείν", στο ξενιτεμένο αδέρφι του Λονδίνου, τον NdN, ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, που λείπει απ' την μπλογκόσφαιρα, αφού σταμάτησε να γράφει εδώ και καιρό.
Φυσικά η αφιέρωση αυτονόητη και στους εκατοντάδες ξενιτεμένους φίλους, που μας διαβάζουν όπου γης, από Αλάσκα μέχρι Αυστραλία κι από Βραζιλία μέχρι Σουηδία...
Μήπως ξέχασα κανέναν;

Tο πλυντήριο

 

Αρχές της δεκαετίας του '80, το πλυντήριο ρούχων δεν έχει μπει ακόμη 
μέσα σ' όλα τα ελληνικά νοικοκυριά και προ παντός στην επαρχία. Το νιόπαντρο ζευγάρι αγοράζει  πλυντήριο, γεμάτη χαρά η νεαρή νοικοκυρά το βάζει να λειτουργήσει, το μηχάνημα αρχίζει να δουλεύει θορυβωδώς, κατόπιν  σταματάει για λίγο, όπως όλα τα πλυντήρια, το ζευγάρι τρομάζει (κανείς απ'τους δυο δεν είχε πλυντήριο στο πατρικό του),"αμάν, χάλασε το πλυντήριο!", η νεαρή νοικοκυρά αποφασίζει να γυρίσει το διακόπτη ένα κλικ μπροστά, ώ!του θαύματος, το πλυντήριο "ξαναλειτουργεί", ξανασταματάει, άντε πάλι ένα κλικ μπροστά,σε λίγο όμως, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί φυσιολογικά η πλύση, αρχίζει και βγάζει νερά και σαπουνάδες, πλημμυρίζει  το μπάνιο, νέος πανικός, "πάει, αυτό ήταν, χαλασμένο πλυντήριο μας πούλησε!", ειδοποιείται ο πωλητής, η νοικοκυρά του αφηγείται επακριβώς τι συνέβη, κι ο άνθρωπος, αφού πρώτα λύθηκε στα γέλια, λέει, "Καλά, τις οδηγίες λειτουργίας και χρήσεως δεν τις διαβάσατε; Βάλ'το μπρος, βρε κορίτσι μου, και άσ'το να κάνει τη δουλειά του"!!!

Στον τόπο μου λέγανε, "ο βλάχος αγόρασε ρολόι και επειδή δεν ήξερε να το κουρντίσει, το εδωσε πίσω και πήρε κομπολόι"!

ΥΓ.Και για να ξέρετε με τίνος το πάθημα γελάτε, οι παθόντες ήταν ο υπογράφων και το ταίρι του!

Το περιέχον και το περιεχόμενο

 Μικρή στρατιωτική μονάδα, περισσότεροι αξιωματικοί και λιγότερα φαντάρια, έτσι είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από πρώτο χέρι τη νοοτροπία μιας ολόκληρης τάξης επαγγελματιών, για τους οποίους η εικόνα ήταν αρνητικότατη, επειδή ήταν πρόσφατη η εμπειρία από τη χούντα...
Ο αντισυνταγματάρχης στο γραφείο, ιδέες και απόψεις "κλάφτα,Χαράλαμπε", 
η γραμματική του Τζάρτζανου πρώτη θέση στη βιβλιοθήκη του, μου πετάει τη σπόντα, "Και δε μου λες, ρε καθηγητή, άμα βγούμε στην πόλη, εγώ με τη στολή κι εσύ με τα πολιτικά ρούχα, ποιος θα καταλάβει, ποιος είναι ο καθηγητής και ποιος ο συνταγματάρχης"; (Συνταγματάρχη ονόμαζε τον εαυτό του, αν και δεν  είχε πάρει ακόμα τα βαθμό)
 -Κοιτάξτε, κύριε συνταγματάρχα, (του άρεσε πάντα η προσφώνηση με τον ανώτερο βαθμό)νομίζω πως σημασία δεν έχει το περιέχον, αλλά το περιεχόμενο. -Α, έτσι λες, ε; -Ετσι πιστεύω. -Καλά!
Εδώ σταμάτησε  η συζήτηση,  φεύγω από το γραφείο, για ένα μικρό διάλειμμα και καφέ στο ΚΨΜ, σε λίγο έρχεται ο έφεδρος αξιωματικός του υπασπιστηρίου, πτυχιούχος νομικής, με φωνάζει, "έλα εδώ, ρε!Τι του είπες του αντισυνταγματάρχη"; - "Τό και τό", απαντάω εγώ. -"Ρε συ, δεν κατάλαβε τι του είπες και με ρώτησε, "ρε δικηγόρε, έτσι κι έτσι μου είπε ο καθηγητής, τι εννοούσε; Κι όταν του εξήγησα, έγινε μπαρούτι κι άρχισε να ουρλιάζει, πες του καθηγητή να μην ξαναπατήσει στο γραφείο, θα του ρίξω είκοσι μέρες φυλακή"!
Φυσικά δεν πραγματοποίησε την απειλή του,επειδή με είχε ανάγκη, του έβγαζα όλη τη δουλειά στο γραφείο, έτσι τη γλύτωσα!

Κράτησα την αρνητική εικόνα για χρόνια, οφείλω να ομολογήσω όμως ότι εκεί κάτω στο Χαρτούμ γνώρισα Ελληνες αξιωματικούς και των τριων όπλων, αποσπασμένους στον ΟΗΕ, πολύ ξύπνια παιδιά, με μόρφωση, με ποιότητα, όλοι γλωσσομαθείς, με δυο και τρεις ξένες γλώσσες, άριστη σχέση με νέες τεχνολογίες, υπολογιστές, έτσι θέλουμε τους καριερίστες αξιωματικούς, όχι καραβανάδες...

Το λουξ

Δεκαετία του '60, όπως κάθε σεζόν τα θεατρικά μπουλούκια αλωνίζουν την επαρχία,

 για να συμπληρώσουν με αρπαχτές το εισόδημα των ηθοποιών,
οι παραστάσεις δίνονταν συνήθως στα καφενεία των χωριών,

ο καφετζής του χωριού ζητάει υπέρογκο ποσό από το θιασάρχη, εκείνος διαμαρτύρεται, "κύριε Κώστα, μ' αυτά τα χρήματα θα νοίκιαζα αίθουσα λουξ στην Αθήνα", ο μπάρμπα Κώτσιος, νομίζοντας ότι ο Αθηναίος αναφέρεται στα γνωστά λουξ, που χρησιμοποιούσε πριν έρθει το ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό,

φωνάζει στη γυναίκα του,"τι λουξ λιέει τούτους,μαρή Φώτου, θαρρεί πως δεν έχουμι ρεύμα; Πάτα του διακόπτ', ν' ανάψ' του φως"!

Γιαγιάδες και TV

Μια σχέση αγάπης και μίσους από τα πρώτα βήματα της ασπρόμαυρης tv.

 

Αγάπης, "άνοιξιέ την, πιδούδι μ', α, να ιδγιούμι τι θα πουν κι αυνοί..."

       Μίσους, "άει, κλείστην, τ'ς ασκάθ'κα να τ'ς ακούου, τ'ς χαζοί τ' κιρατά, να τ'ς κάψ' η φουτιά, να τ'ς κάψ'!"

 -Η γιαγιά παρακολουθεί με ιδιαίτερη προσοχή τις ειδήσεις στην τότε ΥΕΝΕΔ, ακούει τον εκφωνητή να λέει, "και τώρα οι αθλητικές ειδήσεις με το Βαγγέλη Φουντουκίδη" και αναφωνεί απαξιωτικά, "άι κι αυτός η Βαγγέλ'ς κάθι βράδ', τουν ασ'κάθ΄κιν η ψυχή μ'!"

-Η γιαγιά η Μαρία παρακολουθεί τον εκφωνητή των ειδήσεων στην ασπρόμαυρη tv, "ιιιιιιι, του χαζό σιαπέρα, όλου ιμένα χ'τάζ'!!!", αλλάζει θέση,πάλι τα ίδια,"τι μι χ'τάζ',αρέ χαζιέ;", τρίτη φορά αλλάζει θέση η γιαγιά, το βλέμμα του εκφωνητή πάλι επάνω της και η γιαγιά οργισμένη,"άει, σώνι, πε τα χαζά που έχ'ς να πεις κι μη μι χ'τάζ'ς ιμένα έτσια"!!!Αντε να εξηγήσεις στη γιαγιά ότι όπου και να καθίσεις το βλέμμα του παρουσιαστεί μοιάζει να στρέφεται καταπάνω σου!

-Η γιαγιά η Χρυσάνθη παρακολουθεί ασπρόμαυρη ελληνική ταινία με ιδιαίτερη αγωνία, ο  Κούρκουλος, όπως πάντα στο ρόλο του καλού,

 

 κυνηγάει τους κακούς κλέφτες, τότε πέφτει στην οθόνη η γνωστή έγχρωμη διαφήμιση της ΑΙΜ

και η γιαγιά αναφωνεί,"ιιιιιι, πλάλει, αρέ χνίκα, θα σι φύγουν οι κλέφτις κι σύ  χ'τάζ'ς να πλύν'ς τα δόντια σ'!!! 

Είδε κι έπαθε η νύφη της, να της δώσει να καταλάβει ότι ήταν διαφήμιση!

-Αρχές της δεκαετίας του '90 η γιαγιά βλέπει το Μητσικώστα να διακωμωδεί Μητσοτάκη, Παπανδρέου και λοιπούς (μοντάζ εικόνων πρώτη φορά βλέπαμε τότε) και αναφωνεί το αμίμητο,"ιιιιιι, κακό νισιάν', είδα στ'ς ειδήσεις του Μητσουτάκ'

 μι φουστανέλα, του χαζουπαπαντρέου να φουράει μίνι, θα μας κάψ' η θιός,

 αρέ πιδί μ'!"

Η καλή νύφη ανέλαβε και πάλι να εξηγήσει στην πεθερά ότι δεν ήταν ειδήσεις αυτό που είδε, αλλά η...δύσπιστη πεθερά την αποστόμωσε, "άντι, π' θα μι πεις ισύ τι είδα ιγώ"!

Μόνο η ατέλειωτη Μάνα δε χαμπάριαζε τίποτα, καθώς  τη διέκρινε πάντα έντονη διάθεση αυτοσαρκασμού και είχε χάσει πια την ακοή της, μου έλεγε: -Κλείσ'την,αρέ πιδί μ', ή ανοιχτή είν'την ή κλειστή, για τιμένα του ίδιου είνι, αφού δεν ακούου ντίπ!

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΧΙΛΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ

Ζυράννα ΖατέληΤο πάθος χιλιάδες φορές

Με μάγεψε πριν από χρόνια το πρώτο μυθιστόρημα της "Με το φως του λύκου επανέρχονται". Τη θεωρώ ως τη σπουδαιότερη λογοτέχνη των τελευταίων τριάντα χρόνων. Ακολούθησε η τριλογία "Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους".
Το πρώτο μέρος με τίτλο "Ο θάνατος ήρθε τελευταίος" επιβεβαίωσε την άποψή μου για τη συγγραφέα. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας σας παρουσιάζω σήμερα.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:
-Τα πολύ παλιά χρόνια, στο ξεκίνημα των καιρών και στο μακρινότερο σημείο της γης ήταν μια πόρτα. Μια κλειδωμένη πόρτα. Από όλες τις μεριές του κόσμου ταξίδευαν άντρες και γυναίκες με κλειδιά στο χέρι για να ανοίξουμε την πόρτα. Μα η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα.

Όποιος πίστεψε ότι οι νεκροί του πρώτου βιβλίου είχαν πεθάνει διαψεύσθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν γύρισαν όλοι οι "άσωτοι". Καταβεβλημένοι εν ζωή από τα στοιχεία της φύσης, από πάθη και έρωτες που δεν τους σήκωνε η πάνω μεριά της γης, τίναξαν από το γιακά τους τα χώματα και επέστρεψαν θριαμβευτικά, για να δειπνήσουν όπως άλλοτε με τους ζωντανούς - μια νύχτα κόσμος ολόκληρος και το ανθρώπινο δράμα εν οίστρω -, μέχρι να έρθει η σεβαστή εκείνη ώρα, το πρώτο χάραμα, να ημερέψουν και να κρυφτούν ξανά ως ώφειλαν στα σκότη.
Και όλα τούτα υπό το άγρυπνο βαθύσκιωτο βλέμμα της Λεύκας, που αργότερα θα επιλέξει ως αληθνό ψευδώνυμο το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους.
Η μικρή ελαφίνα θα μεταμορφώνεται λίγο-λίγο σε γυναίκα, πάντα αινιγματική, ταγμένη στα δοξαστικά ξοδέματα της πένας της και προορισμένη να μιλάει στις ψυχές όπως μιλούν τα φύλλα όταν τ' αγγίζει ο αέρας περιφρουρώντας και μαζί απεικονίζοντας ανείπωτα μυστικά.

Παραθέτω απόσπασμα, χαρακτηριστικο δείγμα γραφής της Ζατέλη:
-Δεν βάσταξε αιώνες μέσα του εκείνος ο χόχλος σχετικά με τη Δάφνη,
η αναστάτωση του νου, πλην όμως τον δοκίμασε ιδιαίτερα. Είχε ένα αίσθημα κατάπτωσης, εξαθλίωσης, λες και η όποια ανομολόγητη σκέψη του ξέφευγε
απ' την κατοχή του κι έβγαινε στο φως, αντανακλούσε επάνω του, κι ήθελε να μην τον βλέπει κανένας, να εξαφανιστεί από τα μάτια των δικών του. Νόμιζε πως είχε στραβώσει το στόμα του εκείνες τις μέρες, πως έπαθε κάτι ο γοφός του και τον εμπόδιζε να περπατήσει σωστά. Το στόμα ήταν στη θέση του και η περπατησιά του άμεμπτη σχεδόν, σταθερή, όμως ο μέσα παραδαρμός, το ασίγαστο πιλάτεμα στη συνείδησή του, τον έκαναν να αναλογίζεται εκείνο το άλλο, με τη Ζήνα κάποτε,
και να του φαίνεαι λίγο-πολύ, μπροστά σε τούτο, σαν αμάρτημα στα ρηχά.
Τα υπολόγιζε κι έλεγε πως στο κάτω-κάτω ήταν είκοσι-τόσα χρόνια νεώτερος τότε και η Ζήνα ένα αγνωστο κορίτσι, άσχετο, ένας πειρασμός απ' το πουθενά
- στον οιονδήποτε μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα, να τα φέρει έτσι η ζωή. Ωστόσο τα μισά τα έκρυβε, ο χρόνος του έπαιζε παιχνίδια: ξεχνούσε πως με την Ζήνα είχε κάνει και παιδί τότε, κότσαρε ένα εξώγαμο στην οικογένειά του, που αλλοίμονο, όσο αθώο κι αν ήταν το ίδιο, ευθυνόταν ως έναν βαθμό που χάθηκε τόσο άδικα και παράλογα, "από ένα τίποτα", η μικρή θυγατέρα του, η νόμιμη Δάφνη (πάλι Δάφνη, παντού Δάφνη), ενώ τώρα ούτε που διανοήθηκε ν' απλώσει το χέρι του ν' αγγίξει έναν τέτοιο απαγορευμένο καρπό; Η σύγκριση λοιπόν της μιας "αμαρτίας" με την άλλη -η περίεργη ανάγκη του να τα εξομοιώσει-,
όσο δικαιολογημένη ή αναπόφευκτη κι αν ήταν, ήταν κατά το μάλλον ανυπόστατη.Καταγράφω και την προσωπική μου εκτίμηση:
Οπως έγραψα και στην αρχή νομίζω πως είναι μακράν η καλύτερη λογοτεχνική πένα της τελευταίας τριακονταετίας. Μια γραφή που συναρπάζει όσους αναζητούμε πραγματική λογοτεχνία. Άκουσα κάποιον γνωστό και πολύ καλό συγγραφέα να ισχυρίζεται ότι η Ζατέλη αντιγράφει τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, δε συμφωνώ μαζί του, η συγγραφέας διαμορφώνει το δικό της προσωπικό ύφος γραφής, αλλά ακόμα κι αν είναι αλήθεια, το να αντιγράψεις τον Μαρκές οπωσδήποτε είναι τέχνη. Επιμένω όμως ότι η Ζατέλη διαμορφώνει ένα δικό της κώδικα γραφής μακριά από σύγχρονες μπεστσελερίστικες και εύπεπτες δοκιμές, απόδειξη γι' αυτό είναι
η αραιά εμφάνιση της στον εκδοτικό χώρο, το τελευταίο μέρος της τριλογίας
θ' αργήσει...