ΠΕΠΙΡΓΙΕΣ - ΝΤΟΜΑΤΕΕΕΕΣ...και μια φωτογραφία ακόμη

Τον πρόλαβα κάπου στη δεκαετία του '60, έναν πλανόδιο μανάβη του χωριού.
Φορτωμένα τα κοφίνια του σ΄ένα γαϊδουράκι (μην μπερδεύεστε, το ζωντανό της φωτογραφίας μουλάρι είναι, δε βρήκα άλλη στο ιντερνετ),γύριζε σ' όλο το χωριό διαλαλώντας την πραμάτειά του. Το καλοκαίρι, όταν βγαίναμε μακριά απ' το χωριό, στις καλύβες, όπου ασχολούμασταν με τα καπνά, περνούσε μια φορά την εβδομάδα και μας έφερνε λαχανικά. Θα μου πείτε, στο ύπαιθρο ζούσατε, δεν είχατε λαχανόκηπο; Συμφωνώ, στο ύπαιθρο, όμως όσοι δούλεψαν παλιά στα καπνά ξέρουν ότι δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος ούτε για...κατούρημα , που λέει ο λόγος!
Ακόμα ακούω την παραπονιάρικη φωνή του:
Πεπιργιές, ντομάτεεεες....,
ντομάτες και μελτζάνεεεεες...,
μελτζάνες και πατάτεεεες...,
πατάτες και κρεμμύδιαααα...
Χρόνια αργότερα, στη σχολή, έμαθα ότι το ανωτέρω ποιητικό σχήμα ονομάζεται χιαστό (σχήμα Χ). Πού νά ΄ξερε ο καλός μανάβης ότι άθελά του έγραφε ποίημα!

Η θύμηση του πλανόδιου μανάβη εφερε στο μυαλό μου τη γιαγιά Χ...
Η καλή γριούλα είχε χάσει όλα τα δόντια της, ¨φαφούτα" πια, ο ΑΠΟΥΡΩ θα την έλεγε "τσαμπουδόδου", δεν μπορούσε η καημένη να μιλήσει καθαρά. Η οικογένειά της διατηρούσε δυο μανάβικα,

έλεγε λοιπόν η καλοκάγαθη γιαγιά:-Ιμείς έχουμι δυο "μουνάδικα"!!!

Παρακαλώ,συγχωρήστε την ανθη(θυ)ροστομία του VAD, δε φταίω εγώ, η γιαγιά Χ...
το είπε!!!

ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι από το ιντερνετ.

ΥΓ2. Ο μερακλής της παράδοσης και καλός μπλογκοφίλος gvarvakis(κλικ εδώ) μόλις μου έστειλε μια πρόσφατη φωτογραφία πλανόδιου μανάβη από την Πάρο, με την οποία πλουτίζουμε την ανάρτησή μας. Γιώργο, σ' ευχαριστούμε...

ΑΠΟΥΡΩ 37

-Παροιμίες, μύθοι, γνωμικά...
-Μέχρι και για το τότε Πολυκλαδικό Λύκειο είχε άποψη ο ΑΠΟΥΡΩ, μεταξύ μας, πώς να μην έχει γνώμη, αφού ο δημιουργός του Απουρω πέρασε σ'αυτό το σχολειό τα καλύτερα, τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως εκπαιδευτικός...
-Υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι μοίραζαν αλεύρι από σπίτι σε σπίτι, κι αυτό δεν περνάει ασχολίαστο από την πένα του ΑΠΟΥΡΩ...
-Μέχρι και στο Μπάφαλο της Αμερικής υπήρχε σύλλογος Κολινδρινών...
-Η Αναγέννηση υποβιβάστηκε, οι ποδοσφαιριστές αποχωρούν ένας-ένας...
-Δύο μαθητές του Λυκείου συμμετέχουν στη Βουλή των Εφήβων.
-Καλοκαίριασε πια και ο ΑΠΟΥΡΩ ετοιμάζεται για την πισίνα του χωριού, πάλι μεταξύ μας, όλο πισίνες βρίσκει μπροστά του ο πνευματικός πατέρας του ΑΠΟΥΡΩ, βλέπε Χαρτούμ (εδώ)...

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ

Αξίζει όλο το σεβασμό μας. Εκτός από τον παραδοσιακό ρόλο που της επιβάλλουν
τα κοινωνικά στερεότυπα, επιφορτίστηκε και το ρόλο της εργαζόμενης, χωρίς να απαλλαγεί ιδιαίτερα από τον υπόλοιπο "φόρτο", μητέρα, σύζυγος, νοικοκυρά κλπ, κλπ...Όμως όπως πανάξια κερδίζει την αναγνώριση, οφείλει και να τη διατηρήσει...
Χωρίς ευτυχώς να αποτελεί κανόνα, η μητρότητα, προπαντός στο δημόσιο τομέα, χρησιμοποιείται ως αφορμή για εξυπηρέτηση "ιδίων" συμφερόντων.
-Ακόμα αισθάνομαι ντροπή για τη μητέρα-εκπαιδευτικό, η οποία επικαλούμενη τη δήθεν ασθένεια του παιδιού της, σκλήρυνση κατά πλάκας, με βεβαίωση γιατρού παρακαλώ, έπαιρνε απόσπαση επί δέκα συναπτά έτη! Για όνομα του Θεού, γιατρός δεν είμαι, αλλά ξέρω ότι το χρονικό περιθώριο της συγκεκριμένης ασθένειας δυστυχώς δεν είναι τόσο μεγάλο. Τόσο ανάλγητη η μάνα, που παρουσίαζε το παιδί της άρρωστο, ώστε να πάρει η ίδια απόσπαση;
-Πώς καταδεχόταν μητέρα-εκαιδευτικός και την "κοπανούσε" κάθε φορά που είχε έβδομη ώρα δήθεν για να πάρει τα παιδιά της απ' το σχολείο, ενώ οι πάντες γνώριζαν ότι τα παιδιά είχαν σχολάσει από τις 12 το μεσημέρι; Εφταιγε ο διευθυντής της, ο οποίος μετά από πολλές συστάσεις της έκανε αναφορά; Οχι φυσικά...
-Στον αντίποδα, αποκαλύπτομαι με όλο το σεβασμό στην αξιοπρέπεια που επέδειξε άτεκνη εκπαιδευτικός, η οποία επί δεκαέξι χρόνια δεν καταδέχτηκε ποτέ να επικαλεσθεί τη θεραπεία τεκνοποίησης, για να παίρνει απόσπαση. Η ηθική δικαίωση
της ήρθε αργότερα, όταν αξιώθηκε και να αποκτήσει παιδί και να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη μετάθεση...
Είναι κανόνας η αξιοπρεπής στάση της έστω κι αν δεν αναγνωρίζεται...

ΔΑΒΊΔ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΓΟΛΙΑΘ

Πολύ συχνά χρησιμοποιούμε τη φράση "ζούγκλα γίναμε", για να δείξουμε πως ανά πάσα στιγμή είμαστε έτοιμοι να φάμε το διπλανό μας, για να επιβεβαιώσουμε το δίκαιο του ισχυροτέρου κλπ. Λάθος μέγιστο, μακάρι νά ήμασταν ζούγκλα, εκεί όλους τους χωράει, εκεί δεν κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυροτέρου αλλά η ισορροπία της φύσης. Εκεί ακόμα και ο Δαβίδ μπορεί να νικήσει το Γολιάθ.
Ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε πώς περνάει μέσα από τα ανέκδοτα η σχέση του μυρμηγκιού με τον ελέφαντα.

-Στην έρημο
Το μυρμήγκι και ο ελέφαντας τρέχουν στην έρημο, το μυρμήγκι κοιτάει πίσω τους και λέει: -Ε, ρε, σκόνη που σηκώνουμε....

Ο Μήτσος, το μυρμήγκι

Ο ελέφαντας κάθε μέρα πάει και ξύνεται σ' ένα δέντρο στη ζούγκλα και φυσικά ποδοπατάει τα μυρμήγκια, που μετρούν καθημερινά χιλιάδες απώλειες. Θρήνος μεγάλος στη φυλή των μυρμηγκιών, σου λέει, δεν πάει άλλο, μετά από πρόταση του αρχηγού της φυλής, του Μήτσου, αποφασίζουν να ανεβούν όλα μαζί πάνω στο δέντρο και μόλις εμφανιστεί κάτω απ΄το δέντρο ο ελέφαντας, να πέσουν ταυτόχρονα πάνω του και να τον πνίξουν! Πραγματικά έρχεται ο ελέφαντας, με το σύνθημα του Μήτσου πέφτουν όλα τα μυρμήγκια πάνω του, ατάραχος ο ελέφαντας κουνάει τις αυτούκλες του πέρα δώθε, πέφτουν καταγής όλα τα μυρμήγκια, μόνο ο γενναίος Μήτσος αντιστέκεται, έχει δαγκώσει το λαρύγγι του ελέφαντα και τα μυρμήγκια από κάτω του φωνάζουν:-Πνίξ'τον,Μήτσο,πνίξ'τον!!!

Επιμύθιο ερωτημα: Στη ζούγκλα ίσως να μπορούσαν τα μυρμήγκια να πνίξουν τον ελέφαντα, στην ανθρώπινη κοινωνία βλέπετε να συμβαίνει αυτό;

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Η σιωπή δεν είναι πάντα αδιαφορία και παραίτηση, πολλές φορές είναι πιο βροντερή από τις κραυγές...

SNACK BAR Η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ

Πολλοί φίλοι μπλογκεραίοι προτείνουν συχνά καλά φαγάδικα,
ορισμένα απ' αυτά δεν είναι προσιτά σε κάθε βαλάντιο,
αλλά είναι εύκολο να βρεθεί κάτι που θα συνδυάζει ποιότητα και προσιτές τιμές...
Στα φοιτητικά μας νιάτα εύλογο ήταν να αναζητούμε τέτοια στέκια, ταβέρνες που ικανοποιούσαν και το κέφι μας αλλά και τα οικονομικά μας. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ φοιτητικά στέκια εκείνης της εποχής στη Θεσσαλονίκη, τη Δόμνα,
το Σουέζ και άλλα...(κλικ εδώ, στα σχόλια)...
Πολύ περισσότερα φθηνά και καλά για πρόχειρο φαγητό βρίσκαμε παντού, η Θεσσαλονίκη πάντα είχε τη φήμη της πόλης για όλα τα γούστα και τα πορτοφόλια, όμως φαγητό και χιούμορ αυθεντικά λαϊκό, θυμοσοφικό, λίγα συνδυάζανε.
Το σνακ μπαρ της ιστορίας μας βρισκόταν στην τότε οδό Βασιλίσσης Σοφίας, σήμερα Εθνικής Αμύνης, απέναντι από το τότε 1ο Γυμνάσιο Θηλέων. Ο ιδιοκτήτης του και ψητάς ταυτόχρονα, ενας χαρακτηριστικός λαϊκός τύπος, καλοθρεμμένος, με μια κοιλιά που προηγούνταν του υπόλοιπου σώματος, κατά την άποψή μου ο καλός ψητάς πρέπει να τά 'χει τα κιλά του, να δείχνει οτι είναι δεδηλωμένος μερακλής και καλοφαγάς, έτσι αποκτά την εμπιστοσύνη του καλοφαγά πελάτη, φαντάζεστε ψητάς σε γυράδικο να είναι κάποιος ελαφρών βαρών, τι εμπιστοσύνη να του δείξει ο μερακλής...Το ογκώδες σύνολο συμπλήρωνε παχιά, κατάμαυρη, στριφογυριστή μουστάκα. Συν τοις άλλοις ο ήρωάς μας διέθετε από φυσικού του, όπως φαινόταν, γνήσιο, αυθόρμητο λαϊκό χιούμορ, το οποίο εξέφραζε με διάφορα αποφθέγματα, γραμμένα σε χαρτόνι και τα οποία διαφήμιζαν το μικρό μεν(στα όρθια σχεδόν, σε πάγκους τρώγαμε) αλλά εξαίσιο μαγαζάκι του...Θυμάμαι την μοναδικής έμπνευσης διαφημιστική ατάκα του:
-Τα κρέατά μας, όταν ήταν ζωντανά, έβοσκαν με τα ελάφια!Το μενού περιελάμβανε πιάτα με σουβλάκι (καλαμάκι για τους Αθηναίους φίλους), γύρο, λουκάνικα χωριάτικα, σουτζουκάκια...
Τα χορταστικά πιάτα του εκείνη την εποχή, γύρω στο '70, στοίχιζαν δυο-τρεις δραχμές, όταν σε εστιατόρια και ταβέρνες πληρώναμε έξι-εφτά. Το '80 η τιμή είχε φτάσει δεκαπέντε δραχμές το πιάτο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα σήμερα, το βρίσκω απίθανο, όπως επίσης δε βρίσκω πια ταβερνιάρηδες, μαγαζάτορες αυτού του τύπου. Αλλάξανε τα πράγματα, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον ιδιοκτήτη ενός ταχυφαγείου αμερικάνικης προέλευσης (φαστ φουντ), να αστεϊζεται με τους πελάτες του και να διαφημίζει με χιούμορ το μαγαζί του...

ΥΓ. Το φωτογραφικό αρχείο του Vad δε διαθέτει ελάφια, γι αυτό δανείστηκα φωτογραφία από τις εικόνες του Google.

ΡΟΔΑΚΙΝΟ ή ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ;

Στημένων συνέχεια (κλικ εδώ)...
Δεκαετία του '90, δυο ομάδες απ' τη Μακεδονία, μια επαρχιακή, η άλλη της Θεσσαλονίκης, παλεύουν για την πρωτιά στην τότε Γ' Εθνική...Η επαρχιακή ομάδα έχει κύριο χορηγό μια τοπική βιομηχανία κομπόστας, στην ομάδα της Θεσσαλονίκης ιδιοκτήτης είναι μεγαλοφρουτέμπορος, από τους πρώτους στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης, σήμερα ιδιοκτήτης άλλης μακεδονικής επαρχιακής ομάδας, η οποία ανεβοκατεβαίνει στην Α' Εθνική...Η ομάδα της κομπόστας παίζει με ηπειρώτικη ομάδα μιας περιοχής που παράγει πορτοκάλια, και προσφέρει στους ηπειρώτες μια νταλίκα (ρυμουλκόν μετά ρυμουλκουμένου, όπως λέγαμε και στο στρατό!) κομπόστες ροδάκινου, για να κερδίσει το ματς...Ο μεγαλοφρουτέμπορος όμως δεσμεύεται στους ηπειρώτες "πορτοκαλάδες" ότι θα αγοράσει από την παραγωγή τους δυο νταλίκες πορτοκάλια, σε τιμή διπλάσια της συνηθισμένης, αν κερδίσουν τους "ροδακινάδες"! Πραγματικά οι "πορτοκαλάδες" κέρδισαν τους "ροδακινάδες", οι οποίοι δεν ανέβηκαν στη Β' Εθνική για δυο νταλίκες πορτοκάλια!!!

ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ - Όταν αγαπάς. είναι για πάντα

Δεδηλωμένος τζογαδόρος ο γράφων, ξεκίνησα το τζόγο στα παιδικά μου χρόνια,όταν παραμονή πρωτοχρονιάς παίζαμε τριανταμία με...φασόλια, μέχρι που κατέληξα να στήνω παιγνίδια παρέα με τον Μπέο (ευτυχώς δε με πήρανε χαμπάρι, να με τσουβαλιάσουνε και μένα!), ποιος θα πάρει τη σέντρα στο παιγνίδι Αναγέννηση Κολινδρού - Πανναυπλιακός το 1969!!! Ετσι δεν ήταν δυνατό να μου διαφύγει η κλήρωση και προσφορά της καλής συνιστολόγου και συγγραφέως Μαρίας Τζιρίτα, όπου μετά από αδέκαστη κλήρωση, όπως η ίδια η καλή μας φίλη ομολογεί
(κλικ εδώ), κέρδισα ένα αντίγραφο από το τελευταίο μυθιστόρημα της.
Όπως της υποσχέθηκα και όπως είχα ηθική υποχρέωση, ανέλαβα σήμερα να παρουσιάσω το βιβλίο της...
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
- Αυτά τα δυο παιδιά, η Αφροδίτη και η Νίκη, από το καλοκαίρι των δέκα τους χρόνια,έμελλε ν' αγαπηθούν και να γίνουν φίλες αχώριστες. Τι ήταν εκείνο που έφερε κοντά δυο τόσο διαφορετικά πλάσματα και τα κράτησε μαζί για τόσο πολλά χρόνια; Ήταν αγάπη πραγματική ή απλώς μια προσπάθεια να ξεπεράσει η μία την άλλη; Κι ήταν πράγματι διαφορετικές ή μήπως τελικά ήταν τόσο ίδιες, όσο δε θέλησαν ποτέ να παραδεχτούν; Η ιστορία της παράλληλης ζωής δυο γυναικών, που απέδειξαν πως
" Όταν αγαπάς, είναι για πάντα".

Και η ταπεινή μου γνώμη, ώρα για...θάψιμο, Μαρία μου, όπως σου το υποσχέθηκα! Προσωπικά δεν πολυδιαβάζω μυθιστορήματα αυτού του τύπου (αγάπη, έρως, φιλία, συναισθήματα), που είναι της μόδας εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτό δε σημαίνει ότι μέσα σ'αυτή τη μόδα δε διακρίνω και καλή γραφή, όπως στην περίπτωση της Μαρίας. Της το είχα πει από την πρώτη κιόλας συγγραφική παρουσία της, από το πρώτο της μυθιστόρημα, ότι ξεχωρίζει η γραφή της, ξεφεύγει από την πεπατημένη του είδους. Το σασπένς, οι ανατροπές, κυριαρχούν στη γραφή της και δίνουν μια άλλη διάσταση στην ανάγνωση. Πιστεύω λοιπόν πως αν πιστέψει πως ολοκλήρωσε τον κύκλο της σ' αυτό το λογοτεχνικό είδος, θα μπορέσει να περάσει άνετα στο κοινωνικό ακόμη και στο αστυνομικό μυθιστόρημα, έστω κι αν αυτό που λέω, ακούγεται ως υπερβολή. Η στροφή που προτείνω θα την απεγκλωβίσει από την τυποποίηση και θα αναδείξει ακόμα περισσότερο το λογοτεχνικό της τάλαντο. Ίσως την...τρομάξουν αυτά που γράφω, αλλά μπορώ να της αποδείξω ότι έχω δίκιο που περιμένω τόσα πολλά από εκείνη. Οι ήρωές σου, Μαρία μου, κινούνται μέσα στον αυστηρά προσωπικό τους χώρο, λίγο εγωιστικά θα έλεγα, τίποτα απ' όσα συμβαίνουν παραέξω δεν τους αγγίζει...Αν αυτό το "παραέξω", ο κοινωνικός περίγυρος, τα συμβαίνοντα, σημαντικά ή ασήμαντα, επιδράσουν πάνω τους και περάσουν μυθιστορηματικά στον αναγνώστη, τότε είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η καλή μας Μαρία θα αναδειχθεί σε μια από τις καλύτερες σύγχρονες συγγραφείς. Και τότε θα δικαιωθώ και γω και θα δικαιούμαι να ζητήσω τα...ποσοστά μου, επειδή διέκρινα τις δυνατότητες εξέλιξης της Μαρίας μας!
Ουφ, τέλειωσε το θάψιμο! Η σειρά σας τώρα...

ΤΑ ΣΤΗΜΕΝΑ...

Πάλι ανακαλύψαμε την Αμερική! Επρεπε να φτάσουμε στο Αμήν, για να μπει
(αν μπει) μια σειρά στο ποδόσφαιρο! Σ' ένα χώρο όπου εννιά στα δέκα ματς κάθε κατηγορίας ήτανε μονίμως φκιαγμένα. Μέχρι να δούμε πού θα φτάσει το μαχαίρι, εμείς ας διασκεδάσουμε με ιστορία ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου απ' τα παλιά, προ τριακονταετίας, τότε που στήνονταν αγώνες για μια κούτα τσιγάρα ή για ένα φαγοπότι στην ταβέρνα.
Η γηπεδούχος ομάδα ήθελε νίκη για να σωθεί, ακόμα και ισοπαλία με προϋποθέσεις την ευνοούσε...Η φιλοξενούμενη ομάδα με ισοπαλία έβγαινε πρωταθλήτρια...Ο αγώνας κυλάει μέσα στην αβεβαιότητα, στη διάρκεια οι πάντες μαθαίνουν ότι μια άλλη ομάδα που πάλευε να σωθεί, έχανε με 3-0, επομένως η ισοπαλία ευνοεί και τους γηπεδούχους, το ματς κυλάει ήσυχα κι απλά προς την ισοπαλία, έλα όμως που σπάει ο διάολος το ποδάρι του και από μια στραβοκλωτσιά στο 80ό λεπτό η φιλοξενούμενη ομάδα προηγείται με 1-0! Χαμός και στο γήπεδο και στην κερκίδα, οι γηπεδούχοι να πιέζουν αφάνταστα, απέξω οι φίλαθλοι να φωνάζουν στους φιλοξενούμενους να δώσουν το παιγνίδι, ο τερματοφύλακας των φιλοξενουμένων να πιάνει τα άπιαστα, οι αμυντικοί του να προσπαθούν να βάλουν αυτογκόλ(!!!) και να μην μπορούν και ένα λεπτό πριν απ' τη λήξη, μετά από πέντε γκέλες των αμυντικών οι γηπεδούχοι ισοφαρίζουν και σώζονται! Ο τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων εκτός εαυτού μέσα στ' αποδυτήρια παίζει ξύλο με τους αμυντικούς του και στη συνέχεια αποκαλύφθηκε στην πιάτσα των φιλάθλων το σενάριο που έπαιξε στα τελευταία λεπτά μεταξύ των ποδοσφαιριστών των δυο ομάδων:- Οι επιθετικοί των γηπεδούχων παρακάλεσαν τους αμυντικούς των φιλοξενούμενων να τους αφήσουν να βάλουν γκολ, για να ισοφαρίσουν και να σωθούν! Μόνο ο τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων δε συμφωνούσε, γι' αυτό και στο τέλος επιτέθηκε εναντίον των συμπαικτών του, που τον "κρέμασαν" με τις γκέλες τους...

Τουλάχιστον είχαν γέλιο, βρε αδερφέ, αυτές οι ιστορίες, δε βρωμούσανε σαν τα σημερινά στημένα...

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ, ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΥΣΚΟΛΗ

Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα, τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Στίχοι απλοϊκοί, που απευθύνονται σε παιδιά και είναι τόσο αληθινοί, κάτι έχουν να πουν και σε μας τους μεγάλους...

ΥΓ. Η ανάρτηση προέκυψε από ένα παλαιότερο σχόλιο του μπλογκοφίλου Fvasileiou, στον οποίο φυσικά είναι αφιερωμένη...