Διαζύγιο μιας άλλης εποχής

Δεκαετία του 60, τότε η ορθόδοξη εκκλησία δε συναινούσε εύκολα στην έκδοση διαζυγίου, ο Κώτσιος και η γυναίκα του, μετά από ένα εξάμηνο έγγαμου βίου, αποφάσισαν να χωρίσουν, η τοπική εκκλησία πάντα προσπαθούσε να παρέμβει συμβιβαστικά σε τέτοιες περιπτώσεις, ο δεσπότης της περιοχής κάλεσε 
τον Κώτσιο στο γραφείο του και άρχισε τις "νουθεσίες",
"Παιδί μου, Κώστα, ο γάμος είναι καλόν πράγμα" 
και εισπράττει απ' τον Κώτσιο την αποστομωτική απάντηση,
 "Δέσποτα, άμα ου γάμους ήταν καλό πράμα, θα παντρεύουσαν 
κι σύ"!!! Ο δεσπότης μένει ενεός εμπρός εις το ατράνταχτον επιχείρημα του Κώτσιου και δίδει εντολήν εγκρίσεως  του διαζυγίου!

Εκδρομή στην έρημο...

Όταν κάναμε εξορμήσεις έξω απ' το Χαρτούμ, η...προσευχή μας ήταν      "δρόμος ανοιχτός μπροστά μας"!

 

Οι γραμμές του τρένου και η κατσίκα οποωσδήποτε δεν αποτελούσαν πρόβλημα,

 

αλλά από κει και πέρα, "Παναγία, βόηθα"! Αντε να προσπεράσεις το Ριβάλντο,

 

 τον "Μεταφορούνται εκτελέ!",

 

το "ελεωφορείο",

 

τα ρυμουλκά μετά ρυμουλκουμένου ,

 

 

και έτερον "Εκτελούνται μεταφοραί" ( του επιβάτου επί κλίμακος κρεμαμένου!),

 

"πάρε φόρα, οδηγέ"!

 

ευτυχώς οι ευθείες ατέλειωτες...

 

αλλά και τα ποικίλα ρυμουλκά μετά ρυμουλκουμένων

κυρίαρχα στο στενό δρόμο, όλα τα χρόνια δε μας είχε κάτσει καμιά αναποδιά εκτός από κανα λάστιχο, πάντως μετά από κάθε επιστροφή, καθώς είχαμε και την εκκλησία δίπλα στο σπίτι, 

ανάβαμε και μια λαμπάδα!

ΑΠΟΥΡΩ 2

                       Αποψη από την κεντρική πλατεία του τόπου μου...

-Θυμάστε εκείνα τα φυλλάδια "κερδίσατε μια BMW,αλλά πρέπει να αγοράσετε προϊόντα μας, για να μπείτε στην κλήρωση"; Ετσι την έπαθε κάποιος συγχωριανός, είδαν κι επαθαν οι φίλοι του να του εξηγήσουν οτι πρόκειται για διαφημιστική απατεωνιά.

-Ο ΑΠΟΥΡΩ επιχαίρει για την πρόοδο   ενός πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας... 

-Ζητάει από τους αναγνώστες του ειδήσεις και ευτράπελα, για να τα σχολιάσει..  -Αναρωτιέται αν τραγουδιούνται ακόμα τα τοπικά κάλαντα...

-Επισημαίνει το θέμα  εκείνου του καιρού με τους παράνομους μετανάστες απ'την Αλβανία...

-Προβληματίζεται αν η λειτουργία του ΚΑΠΗ θα αδειάσει τα καφενεία από τους παππούδες...

Και τέλος διασκεδάζει με τα καμώματα τοπικών αρχόντων, ξύλο τη μια μέρα,τραγούδια την άλλη....

Μιζανπλί, παππού!

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι "μασλάτι" του τόπου μου, αλλά είναι ανέκδοτο.
Ο παππούς ταξίδεψε στην Αθήνα, έμεινε για καιρό και επιστρέφοντας στο χωριό αφηγούνταν στους συγχωριανούς, που τον ρωτούσαν πώς πέρασε:
-Καλά ήταν, αρέ πιδγιά!
-Πε μας κι άλλα, αρέ παππού!
-Να, μια μέρα,πιρνούσα όξου απού ένα μαγαζί, που είχιν στα τζιάμια όλου χτινισμένις γ'ναίκις, έγραφιν κι μια ταμπέλα Κομμωτήριον, όξου απ' του μαγαζί μι πιάν' αγκαζέ ένα κουρίτσ' κι μι λιέει,"μιζανπλί, παππού;", "μιζανπλί,κουρίτσι μ'!", λιέου ιγώ, μπαίνου στου μαγαζί, μι βάνουν απού κάτ', μι λούζουν,μι χτινίζουν, μια χαρά ήταν, δε μι πόνισιν ντιπ, ύστιρας μι λιέει του κουρίτσ', "Πιρμανάντ, παππού;", "Πιρμανάντ', κουρίτσι μ'!", λιέου ιγώ, μι βάνουν πάλι απού καταή, μι λούζουν, μι χτινίζουν, μια χαρά ήταν, δε μι πόνισι ντιπ, ύστιρας μι λιέει του κουρίτσ', "μανικιούρ, παππού;", "μανικούρ, κουρίτσι μ'!" λιέου ιγώ, μι κόβ' τα νύχια, δε μι πόνισι ντίπ, ύστιρας μι λιέει του κουρίτσ', "πεντικιούρ, παππού;", "πεντικιούρ, κουρίτσι μ'!", μ' έκουψι και τα νύχια απ' τα πόδια, δε μι πόνισι ντιπ, πλιέρουσα, μι πήραν όλα τα λιφτά, μα δε μι πόνισιν ντιπ, βγαίνου όξου στου δρόμου, ένα πιδί, ενα γουμάρ' δυο μέτρα, μι πιάν' αγκαζέ μι βλιέπ' έτσια πως ήμαν κι μι λιέει,"τραβεστί, παππού;", "τραβεστί, πιδί μ'!", λιέου ιγώ!"Πάμι μαζί, παππού"; μι ξαναλιέει του πιδί, "πάμι,πιδί μ'", λιέου ιγώ! Πήγαμι μαζί, αρέ πιδγιά μ', μα  αυτό  μι πόνισι,!!!

Λαθροξύλευση μιας άλλης εποχής

Τώρα που δε δένουν πια τα σκυλιά με τα λουκάνικα,
ξαναθυμηθήκανε πολλοί την ξυλόσομπα,

βγήκαν όμως στην επιφάνεια άλλα προβλήματα (ρύπανση, 
λαθροϋλοτομία, αποψίλωση δασών),για το θέμα της ρύπανσης δείτε μια πολύ ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική τοποθέτηση   εδώ.
Εμείς θ'ασχοληθούμε με τη λαθροξύλευση ενός άλλου καιρού και τα τραγελαφικά παραλειπόμενά της ...
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, που όλος ο κόσμος στα χωριά ζεσταινόταν 
με τις ξυλόσομπες, οι συγχωριανοί έκαναν από νωρίς τις προμήθειές τους, ξυλεύοντας στα δάση γύρω απ' το χωριό. Στα δυτικά του Κολινδρού,
 στη γειτονική Καστανιά (εδώ)

υπάρχει μεγάλης έκτασης  ιδιόκτητο δάσος, όπου βέβαια απαγορευόταν η ξύλευση. Οταν τελείωνε η κατ' έτος εκμετάλλευση του δάσους από τους ιδιοκτήτες, εκείνοι επέτρεπαν στους κατοίκους των γύρω χωριών να μαζεύουν (όχι να κόβουν) ξύλα (έτσι καθαριζόταν και το δάσος απο τα απομεινάρια), με αντίτιμο δέκα  δραχμές το "φουρτχιό" (το φορτίο),  όσο δηλαδή μπορούσε να φορτωθεί σε ένα ζώο.                                                          


Τι σοφίζονταν λοιπόν οι επαγγελματίες υλοτόμοι, οι παραδοσιακοί "κιρατζήδες" (εδώ), που ανάμεσα στα άλλα εμπορεύονταν και ξύλα! Εβγαζαν άδεια για ένα φορτίο και φόρτωναν δέκα μουλάρια. Όμως στη διαδρομή για την επιστροφή τους περίμεναν υπάλληλοι του δασαρχείου, οι οποίοι έλεγχαν τις άδειες ξύλευσης. Η συνέχεια στο ειρηνοδικείο, όπου περιγράφονταν σκηνές απείρου κάλλους!
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: Ο Νάσιος, με άδεια για ένα φορτίο, έχει φορτώσει μαζί με τον αδερφό του είκοσι μουλάρια, έχουν φτάσει στην είσοδο του χωριού, εκεί τους περιμένει ο δασάρχης, ο οποίος διαπιστώνει την παράβαση, πάει να κατασχέσει τα φορτία και τα τσεκούρια, o Νάσιος με το τσεκούρι στο χέρι 

τον στρώνει στο κυνήγι, μπροστά ο δασάρχης, πίσω ο Νάσιος, πεντακόσια μέτρα κυνηγητό μέχρι το σπίτι του δασάρχη, η υπόθεση φυσικά πήγε στο δικαστήριο κι εκεί ο Νάσιος έδωσε παράσταση, απόλαυση πραγματική!
-Για πες μας, κατηγορούμενε, για πόσα φορτία είχες άδεια;
-Για δέκα, κυρ πρόεδρε!!!
-Μα εδώ η άδεια γράφει για ένα φορτίο, δέκα δραχμές!
-Δεν ξιέρου δραχμές, ιγώ είδα δέκα στου χαρτί!!!
 -Και με τον κύριο δασάρχη τι συνέβη;
-Α;
-Τι έγινε με τον κύριο δασάρχη;
-Πήγι να μι ξιφουρτώσ' τα ξύλα κι να μι πάρ' του τσικούρ'!
-Κι εσύ τι έκανες;
-Σα σ'τουν στρώνου τ'ς πουδαριάς, κυρ πρόιδρι, μέχρι του σπίτι τ' τουν πήγα!
 Παράγοντες της δίκης και ακροατήριο έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια, ο δασάρχης πήρε πίσω τη μήνυση, αφού ο κατηγορούμενος υποσχέθηκε οτι δε θα το ξανακάνει και η Θέμις απεφάνθη, "Αθώος λόγω βλακείας"!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Ο Κώτσιος, επαγγελματίας κιρατζής και λαθροϋλοτόμος, συνελήφθη  να ξυλεύει παρανόμως εντός του δάσους, ο δασοφύλακας πάει να του πάρει το τσεκούρι κι ο Κώτσιος, με το σχοινί που φόρτωνε τα ξύλα στα ζώα, δένει τον άτυχο δασοφύλακα στον κορμό ενός δέντρου και φεύγει! Και η συνέχεια στο τοπικό ειρηνοδικείο:
-Για πες μας, κατηγορούμενε, τι έκανες;
-Να, κυρ πρόεδρε, πήγι να μι πάρ' του τσικούρ'!
-Κι εσύ τι έκανες;
-Τουν τράβ΄ξα ένα μπαγλάρουμα στου δέντρου κι έφυγα!
 Ο πρόεδρος, έχοντας ζήσει άπειρες τέτοιες σκηνές απάλλαξε και αυτόν τον κατηγορούμενο, σκεπτόμενος προφανώς ότι "μ'αυτούς δε βγάζεις άκρη"!

Κιρατζήδες πια δεν υπάρχουν, ακόμη και  οι συγχωριανοί προμηθεύονται τα καυσόξυλα όπως και οι "αστοί", πληρώνοντας με τον τόννο, η λαθροϋλοτομία βέβαια επανέκαμψε (εδώ), δεν ξέρω όμως αν με αφορμή τη λαθραία ξύλευση διαδραματίζονται  στα δικαστήρια παρόμοιες ξεκαρδιστικές σκηνές...

Η ανάρτηση αφιερωμένη στο δασάρχη της μπλογκοπαρέας μας, τον καλό ιστολόγο teleytaios,  που μόνο τελευταίος δεν είναι, ως εκπλήρωση παλιάς υπόσχεσης.

Οι φωτογραφίες είναι "δανεισμένες" απο τις εικόνες Goggle .


 

MacGyver vs Chuck Norris

Μου τον έχετε κάνει θεό τον Τσακ Νόρις, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει!

 Εντάξει, δεν είναι τόσο βίαιος όσο άλλοι "ήρωες", κλείνει πάντα τους λογαριασμούς του μ' ένα γερό ξύλο, που εισπράττουν οι κακοί,
αλλά του λείπει η εφευρτικότητα του μεγάλου Μαγκάιβερ!

 Φυσικός επιστήμων, παρακαλώ, δε διεκδίκησε αξιώματα, δεν έγινε σερίφης, πάντα στην υπηρεσία του "καλού", δεν πιάνει όπλο  στο χέρι του, το πολύ-πολύ να ρίξει καμιά γροθιά, λύνει όλα του τα προβλήματα με την εφευρετικότητα του μυαλού του, μαστοράντζα πρώτη, πάντα μ' έναν ελβετικό σουγιά στην τσέπη του,

 είναι ικανός, με το σουγιά, με μια μονωτική ταινία

κι ένα συνδετηράκι,

να εξουδετερώσει ακόμη και ατομική βόμβα!
Ποτέ δεν ξέρει αν θα πιάσουν τα κόλπα του, αλλά πάντα πετυχαίνουν!
Τι καλύτερο ήρωα θέλουμε;
Πείτε το παλιμπαιδισμό, αλλά ακόμα και σήμερα διασκεδάζω 
με τις περιπέτειές του!

Μια χειμωνιάτικη ημέρα της μητέρας μου

Μέσα στον προβληματισμό που απόλυτα δικαιολογημένα προκαλεί η κρίση, διαβάζουμε, ακούμε φωνές για τις παλιές "καλές" εποχές, "επιστροφή στο χωριό", "αγνά, αθώα  χρόνια", "χωρίς άγχος", "απλή ζωή", "υγιεινή διατροφή", "οι κοτούλες, τα κατσικάκια, οι ντοματούλες" και άλλα ηχηρά παρόμοια, αν δε σας έπεισε η ανάρτηση  για τις θερινές διακοπές της μητέρας μου (εδώ), θα σας περιγράψω μια χειμωνιάτικη μέρα της  στις αρχές της δεκαετίας του 60 και όχι νωρίτερα, που ήταν ακόμα χειρότερα, όπως μου αφηγούνται οι παλαιότεροι ....
Ξυπνούσε πρώτη απ'όλη την οικογένεια απ' τα άγρια χαράματα, "απ' τ' χαραή", όπως έλεγε χαρακτηριστικά, άναβε την γκαζόλαμπα,

                             
"νίβουνταν στ' φουσκίνα",(τρεχούμενο νερό δεν υπήρχε 
σε κανένα σπίτι του χωριού) ,

 

άνοιγε το ψυγείο (συγγνώμη, ήθελα να πω "του φανάρ"), να βάλει μια μπουκιά στο στόμα της στα βιαστικά, επειδή οι "δ'λειές δεν καρτιρούσαν" ,

 

καθάριζε πρώτα τις στάχτες απ' τη σόμπα,ανέβαζε  ξύλα από το υπόγειο, 

για ν'ανάψει την ξυλόσομπα-μασίνα,  να είναι  λίγο ζεστό το σπίτι, 

όταν θα ξυπνούσαμε, 

 

και ανάλογα με τη μέρα, ζύμωνε το αλεύρι στο σοφρά,

 

και το ζυμάρι στην "π'νακουτή", την οποία φορτωνόταν στον ώμο ο μικρός Vad, για να την πάει στο φούρνο του χωριού, στο δρόμο για το σχολείο,

 

άναβε το σπιτικό φούρνο, αν επρόκειτο να φκιάξει πίτα  (κλικ εδώ)

 

τάιζε τις κότες, άρμεγε την κατσίκα,

 

ξέκοβε λίγο χρόνο, για να ψήσει στην "γκαζιέρα" , έναν καφέ στα βιαστικά και όρθια,

 

επειδή την περίμενε η σκάφη (η "κουπάνα") για το πλύσιμο ρούχων,

 

ακολουθούσε η προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού, το μπρούντζινο γουδί (του σιδηρόχτ') ζύγιζε τέσσερα κιλά, το γουδοχέρι (του σιδηρουχέρ') ένα κιλό ,

 

 το σιδέρωμα με κάρβουνο απ' τη σόμπα, εκείνη η κίνηση του σίδερου πέρα-δώθε στον αέρα,για να μη σβήσουν τα κάρβουνα,της "κατέβαζε" τον ώμο...

 

Τ' απογεματάκι κουβάλημα νερού απ' τη βρύση της γειτονιάς,

 

πότε-πότε αργαλειός (δεν την πρόλαβα σ'αυτή την ασχολία)

 

πλέξιμο,

 

βελονάκι,

βράδιασε πια, ξανά ανάβουμε την γκαζόλαμπα, άντε πάλι να ψιλοφάει βραδινό
η οικογένεια, να πλύνει τα πιάτα η μάνα, να γείρει να ξαποστάσει...
κι αύριο "έχει ο θεός", έλεγε...,πέντε παιδιά ανάστησε, μια φορά δεν την άκουσα να "μιρλιάζει", μωρέ!
Ελάτε τώρα να μου πείτε για τα "ωραία χρόνια", όσοι και προπάντων όσες τα νοσταλγείτε! Τι λέτε, να γυρίσουμε στα ωραία χρόνια;

Κυνηγός ταλέντων στο Χαρτούμ

Οι καλοί μπλογκοφίλοι AKRAT  και TELEYTAIOS με ρώτησαν κάποτε 
αν ανακάλυψα κανέναν Πίου στο Χαρτούμ. Για το επίπεδο μπάσκετ, 
στίβου και ποδοσφαίρου εκεί σχετικές αναρτήσεις εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, ...
Συνθήκες  απερίγραπτες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε 
για αθλητισμό κάποιου επιπέδου...
Περπατώντας στις γειτονιές της πόλης βλέπαμε στις αλάνες σκηνές όπως αυτές στις φωτογραφίες, ο VaD-κυνηγός ταλέντων στο βάθος παρακολουθεί με ενδιαφέρον τους...Μαραντόνες!

Μπορεί εκεί να κρυβόταν κάποιος μακρινός εξάδελφος του Πίου, αλλά προφανώς μας ...ξέφυγε! Αλλά ακόμα κι αν εντοπίζαμε κάποιο ταλέντο, τα παλικάρια τα καλά εκεί νόμιζαν πως επειδή απλώς κλωτσάνε το τόπι, μόλις βγουν έξω απ' το Σουδάν, τα παχυλά συμβόλαια θα περιμένουν μόνο την υπογραφή τους! Ενα τέτοιο παλικάρι είδαμε στο μπάσκετ, δεκάξι χρονών, ύψος 2.10, αδύνατος, να τον φυσούσες θα έπεφτε, δεν μπορούσε να σηκωθεί ούτε στα δάκτυλα των ποδιών του, στεκόταν κάτω απ' την μπασκέτα και απλώς έβαζε την μπάλα στο καλάθι, αν βέβαια κατόρθωνε να την κοντρολάρει! Όμως το παιδί πίστευε ότι ήταν τουλάχιστον ο Σακίλ Ο' Νίλ! Το πλησιάσαμε λοιπόν, "πόσο χρονών είσαι";,εκείνος νόμισε ότι έπρεπε να κρύψει την ηλικία του,"εικοσιένα", μου λέει, του απαντώ οτι ξέρω την πραγματική ηλικία του,"θα με πάρεις να παίξω στην Ελλάδα;", "να σε πάρω",του λέω, "αλλά έτσι αδύνατος και αγύμναστος, 
όπως είσαι, εκεί ακόμα κι ένας πλέι-μέικερ να σε σπρώξει, θα σε ξαπλώσει κάτω"! Ο αφελής πιτσιρίκος γέλασε ειρωνικά και τότε του είπα:"Στην Ελλάδα θα κάνεις δυο χρόνια βάρη, για να δυναμώσεις, θα μάθεις τα μυστικά του μπάσκετ και μετά από δυο χρόνια ίσως παίξεις σε εφηβικό". Του κακοφάνηκε του νεαρού, τα λόγια μου του χαλούσαν το... πρεστίζ που είχε δημιουργήσει στο τσιμεντένιο τερέν του Χαρτούμ και, νομίζοντας ότι δεν ξέρω αραβικά, γυρίζει στους φίλους του και τους λέει:-Αλ χαουάγια καλάμ σινού;(τι λέει,ρε, ο λευκός;) Φυσικά με τέτοιο μυαλό το ταλαντούχο παλικάρι ακόμα σκοτώνεται στο τσιμεντένιο γήπεδο, κατάφερε βέβαια να σηκώνεται δέκα πόντους απ' το έδαφος, η δόξα του όμως παραμένει αλώβητη, μεταξύ τυφλών ο μονόφθαλμος!
- Πριν από χρόνια ο καθηγητής φυσικής αγωγής γύμναζε έναν νεαρό ντόπιο, 
"θα τον φκιάξω δρομέα", τον τάιζε, τον πότιζε, το παλικάρι έβγαλε μια ολόκληρη χρονιά με γυμναστική και τζάμπα φαγητό, την επόμενη χρονιά εξαφανίστηκε!
- Στο Γαλλικό Ινστιτούτο (εδώ) ένας νεαρός μου λέει, "ο ξάδερφός μου είναι στην Ελλάδα και δοκιμάζεται σε μια ομάδα, στον Ιωνικό, ο μάνατζερ του τον έχει σ' ένα ξενοδοχείο, τον δοκίμασαν και άλλες ομάδες και μετά θα υπογράψει συμβόλαιο", του εξήγησα οτι δεν είναι τόσο απλά τα πράματα, αν πετύχει συμβόλαιο, το περισσότερο χρήμα θα πάνε στην τσέπη του μάνατζερ, εκείνος όμως επέμενε,"οχι, θα πετύχει, θα με πάρει κι εμένα στην Ελλάδα, να εργαστώ ως πολιτικός μηχανικός", μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω του ανθρώπου ότι ούτε οικοδόμος δεν μπορεί πια να δουλέψει στη χώρα μας! Δεν έμαθα για την τύχη του νεαρού ποδοσφαιριστή, ποτέ δεν άκουσα τα τελευταία χρόνια για Σουδανό παικτη σε ελληνική ομάδα...
 -Παλαιότερα δυο Ελληνόπουλα μικτής καταγωγής πίστεψαν οτι μπορουν να παίξουν ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, φυσικά δεν τα κατάφεραν ούτε σε τοπικές κατηγορίες...

Επιμύθιο:-Εύκολα βρίσκεις έναν Πίου, για να φκιάξεις μια διαφήμιση, 
αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να τον προσγειώσεις σε μια πραγματικότητα εντελώς άγνωστη γι' αυτόν...

Πέντε χρόνια ΑΠΟΥΡΩ

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την πρώτη ανάρτηση (για τους νεότερους φίλους κλικ εδώ) ! Με την παρακίνηση κάποιου δικού μου καλού μπλόγκερ, που τώρα δε γράφει πια (κάνε μπλογκ, έχεις τόσα να γράψεις, ξέρεις πολλούς να μπορούν να γράψουν για το Χαρτούμ;), ξεκίνησε η ιντερνετική περιπέτεια ενός ανίδεου πληκτρολόγου, που εδώ πατούσε κι εκεί βρισκότανε! Γνώρισα κόσμο και κοσμάκη εδώ μέσα (ορισμένους μάλιστα είχα τη χαρά να τους γνωρίσω από κοντά και το χάρηκα πάρα πολύ), καλούς μπλογκεραίους, που χαθήκανε (έτσι είναι,κάποια στιγμή έρχεται η ώρα) κι άλλους πιο καινούριους εξίσου καλούς, πιστεύω πως έκαν φίλους, παράπονο δεν έχω, όλοι οι σχολιαστές ακολούθησαν και ακολουθούν τη ρότα των χαμηλών τόνων, που καθιέρωσε ο υπογράφων, σας ευχαριστώ για την καλή παρέα, νιώθω ότι κέρδισα  πάρα πολλά μ'αυτήν την επικοινωνία. Ήσασταν το δικό μου παράθυρο στον κόσμο, προπαντός στα χρόνια του Χαρτούμ! Ξέρεις τι θα πει να ζεις 4000 χλμ μακριά απ' το σπίτι σου και να επικοινωνείς με όλη την οικουμένη;
Πενταετούς θητείας πια, δεν ξέρω πόσο ακόμα θα κρατήσει το μπλογκοταξίδι, μα για όσο διαρκέσει, εύχομαι την υγειά σας να έχετε, να με ανέχεστε!