Μαθήτρια τη μητέρα, μαθητή και το γιο

                                                              

Πώς περάσανε τα χρόνια και βρέθηκα να έχω μαθητή το γιο παλιάς μαθήτριάς μου..., η κυρία ήταν ίσα-ίσα για να περνάει τη χρονιά, μόλις και μετά βίας κατάφερε να τελειώσει την πρώτη ταξη του λυκείου, μετά πήρε μετεγγραφή 
για το τεχνικό, την έχασα και τη βρίσκω μπροστά μου μετά απο τόσα χρόνια, χαιρετούρες κλπ, "τι κάνεις", "είμαι δασκάλα!", κόκκαλο ο VaD! Υπέθεσα  
οτι είχε περάσει στο παιδαγωγικό με βαθμό απολυτηρίου(εκείνη την εποχή
 οι "αριστούχοι" των τεχνικών λυκείων εισάγονταν στην τότε παιδαγωγική ακαδημία χωρίς εξετάσεις), εκείνη όμως μου είπε ότι τελείωσε παιδαγωγικό
 στην τότε Γιουγκοσλαβία. Τέλος πάντων, πιάσαμε τη συζήτηση για το γιο της, ενα παιδί χαμηλών τόνων, με ικανοποιητική αλλά όχι άριστη επίδοση, 
η κυρία με ύφος εκατο καρδιναλίων ήθελε να μου επιβάλει την άποψή της 
ότι το παιδί είναι αριστούχο, όταν την αντέκρουσα με απτά επιχειρήματα, κατάλαβε ότι δε μασάω, "καλά, καλά, δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί σας, όταν σας είχα καθηγητή, πώς να τα βγάλω πέρα τώρα"! Και επειδή κατάλαβα ότι είναι αγχωτική και καταπιέζει αδίκως το παιδί της, τη στρίμωξα αγρίως και μεγαλοφώνως, "κοίτα να δεις, έχεις ένα θαυμάσιο παιδί, μην το καταπιέζεις, μια χαρά πάει, άσ' το ήσυχο, αν συνεχίσεις να το πιέζεις, θα του δείξω τον κατάλογο με τους δικούς σου βαθμούς, και τότε αλίμονό σου"! Οι συνάδελφοι που άκουγαν το διάλογο, το καταχάρηκαν, που την  έβαλα στη θέση της, όπως μου έλεγαν, τους είχε πρήξει τα συκώτια! Από τότε ησύχασαν οι πάντες, κανέναν καθηγητή του παιδιού της δεν ενόχλησε ξανά. 
Όμως καθώς η πόλη μας είναι μικρή και ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, 
έμαθα ότι το παίζει φίρμα ως δασκάλα, μέχρι που έχει χαρακτηρισθεί 
από τους συναδέλφους της ως "νούμερο", λόγω του "ξερολίστικου" στιλ!
 Και οι παραπέρα πληροφορίες έλεγαν ότι μόνο προβλήματα δημιουργεί στο σχολείο της λόγω  του ύφους της παντογνώστριας, και άλλα διάφορα...

Επιμύθιο, "άμα τό' χει ο άνθρωπος, δεν πα να λες εσύ"...

Στο πανηγύρι του τρύγου 2013

Τηρώντας την παράδοση (κλικ εδώ), με το τέλος του τρύγου ο δικός μας αμπελουργός οργάνωσε και φέτος το καθιερωμένο γλέντι της λήξης του τρύγου.

 Όλοι οι φίλοι  εργάστηκαν με ζήλο τρυγώντας τις τελευταίες σειρές, που είχαν αφήσει ο αμπελουργός και οι τρυγητές των προηγούμενων ημερών (Πώς; Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα φυσικά ο VaD δεν ανήκε στους τρυγητές της τελευταίας ημέρας, αλλά στο διαρκές συνεργείο του δεκαήμερου τρύγου, ήταν δυνατόν να απουσιάσουμε απ' αυτό το διαρκές πανηγύρι;) 

 

Στο μεταξύ ο αμπελουργός είχε βάλει μπρος τη φωτιά,

και ο διδάκτωρ της ψηστικής τέχνης ανέλαβε το ευγενές έργον της εψήσεως, όλα τα ψητά ήταν διαιτητικά (μπιφτέκια σόγιας κλπ!, ναι, το πιστέψατε!)

και συνοδεύτηκαν με τον εξαιρετικό περσινό ερυθρό οίνο του κτήματος (μιλάμε για κόκκινο αγιασμό!), ο οποίος ετιμήθη δεόντως, αφού είχε προηγηθεί βεβαίως το σχετικό τσίπουρο (έτερον αγίασμα παραγωγής του κτήματος). Εκλεκτό τσίπουρο, αριστούχο κρασί, άριστοι μεζέδες, μερακλίδικη παρέα, ξέρετε τίποτα καλύτερο;

Φυσικά και η σταφυλοσύνθεση εντυπωσιακή, για τους γνώστες οι ποικιλίες της φωτογραφίας ειναι Ριμπιέ και μοσχάτο Αμβούργου.

Για επίλογο δείτε τη απόλυτα δικαιολογημένη εκφραση ικανοποίησης του ρέκτη αμπελουργού, καθώς ανοίγει ένα περσινό μπουκάλι...

Καλά κρασιά, αφεντικό!!!

ΑΠΟΥΡΩ 4

    Ο Κολινδρός από ψηλά

Ο ΑΠΟΥΡΩ είναι πάλι εδώ! Η πένα του "περιλαβαίνει" οικονομικούς, δημοτικούς,  πολιτικούς παράγοντες της περιοχής. Στην πρώτη παράγραφο μιλάει για λογαριασμό των φτωχών και των ταπεινών, στην πλάτη των οποίων τοπικοί "άρχοντες" έπαιζαν τα δικά τους παιγνίδια.
Επιπλέον μας προέκυψε και οικολόγος! Η έγνοια του, οι παράνομοι σκουπιδότοποι και μάλιστα στην είσοδο του χωριού.
Τον απασχολεί ακόμη η μη αντικατάσταση κατεστραμμένης οδοσήμανσης.
- Γενάρης '96, Θεοφάνεια, και ο ΑΠΟΥΡΩ αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί γιατί δε βούτηξε να πιάσει το Σταυρό! Επικροτεί την αναβίωση εθίμων (κούνημα του πολυέλαιου, πορτοκάλια κρεμασμένα στους πολυελαίους) και διαμαρτύρεται με χιούμορ στον παπα Μιχάλη, που ανακοίνωσε πριν από τον αγιασμό των υδάτων ότι, όσοι το προηγούμενο βράδυ ήπιαν τσίπουρο, δεν επιτρέπεται να πάρουν αγιασμό!
Φυσικά ο ΑΠΟΥΡΩ και τσίπουρο είχε πιει και αγιασμό πήρε!

Αντε να καταλάβει η Συμέλα!

                                 

Ηρθε η κυρά Συμέλα, κλασική Πόντια, "τ'εμέτερον και μ' έναν ομμάτ'", 
να πάρει τους βαθμούς της κόρης της, πρώτη λυκείου, καλή μαθήτρια 
το κορίτσι και παιδί με ποιότητα,
 αλλά στο διαγώνισμα του πρώτου τριμήνου έγραψε μόνο 15, στο τρίμηνο της έβαλα 17, δεν της άρεσε της κυρά Συμέλας, "σου έγραψε 20 και της έβαλες 17", "όχι, κυρία Συμέλα, μου έγραψε 15 και της έβαλα 17, το κορίτσι θα είναι ευχαριστημένο", επέμενε η κυρά Συμέλα, της εξήγησα ότι το παιδί πάει πολύ καλά, ότι κατά την εκτίμηση μου έχει σίγουρη προοπτική να περάσει σε ανώτατη σχολή, όταν θα 'ρθει η ώρα της τρίτης τάξης, η Συμέλα δεν καταλάβαινε τίποτα, "εγώ θέλω νά 'χει καλούς βαθμούς το παιδί μου και συ το αδίκησες!" τέλος πάντων έφυγε, την επόμενη μέρα ρωτάω την κόρη της, "έλα δω, βρε Σουλτάνα, είπες στη μαμά ότι έγραψες είκοσι στα αρχαία;" και το κορίτσι, γελώντας με τη μάνα της, μου απάντησε:-"Όχι, κύριε, της είπα ότι έγραψα δεκαπέντε στ'αρχαία και είκοσι στην οικονομία, αλλά άντε να εξηγήσεις στη μαμά τι είναι αρχαία και τι είναι οικονομία!!!"
Δυο χρόνια μετά, στην τρίτη λυκείου πετυχαίνω και πάλι τη Σουλτάνα στην τότε τρίτη δέσμη, οι φίλοι με πειράζανε, "άντε τυχερέ, έχεις ν' ακούσεις πάλι απ' την κυρά Συμέλα!!" Έρχεται πάλι η καλή μάνα, "κοίτα να δεις, βάλε καλό βαθμό στο κορίτσι μου"(τότε ο βαθμός του Λυκείου μετρούσε στον τελικο βαθμό επιτυχίας), "άκου, κυρά Συμέλα, μη με ζαλίζεις με το βαθμό, η κόρη σου αξίζει, θα τον πάρει με το σπαθί της και θα περάσει εκεί που θέλει"! Πραγματικά η Σουλτάνα πέρασε στη σχολή που ήθελε, η Συμέλα τότε αναγνώρισε το δίκιο μου και κάποτε τις συναντούσα στο δρόμο, μάνα και κόρη, και μαζί γελούσαμε με τα τότε καμώματα της καλής μάνας.

ΥΓ. Άλλαξα τα ονόματα βεβαίως, τα αντικατέστησα με κλασικά ποντιακά, η ιστορία όμως δεν αλλάζει, αθάνατη Ελληνίδα και Πόντια μάνα!

Αντε, κυρά μου!

Ενημέρωση γονέων και δίπλα μου μια κυρία, συνήθης γκρινιάρα, 
την ξέραμε καλά, έχει περιλάβει στο μπλα-μπλα τον υπομονετικό συνάδελφο,
 του υποδεικνύει τι να κάνει μέσα στην τάξη, εκείνος επί μισή ώρα  
 την αντιμετωπίζει με χαμόγελο και καρτερία, η ουρά των κηδεμόνων
 έχει φτάσει τα δέκα μέτρα, κάποιοι είναι έτοιμοι να την περιλάβουν,
 πίσω της ένας γκαραζιέρης με τη λαδωμένη φόρμα της δουλειάς, 
προφανώς ο άνθρωπος έχει αφήσει τη δουλειά του, για νά 'ρθει στο σχολείο, 
να ενημερωθεί για το παιδί του, ο τύπος τα έχει πάρει, αρπάζει την κυρία 
απ' το γιακά και την πετάει έξω απ' την ουρά φωνάζοντας, "άντε, κυρά μου, τέλειωνε, παρατήσαμε τις δουλειές μας και σε περιμένουμε μισή ώρα 
να τελειώσεις, τον έχεις πρήξει τον άνθρωπο, εσύ θα του πεις πώς θα κάνει 
τη δουλειά του; Είναι σα να μου φέρνει ο καθηγητής τ' αμάξι του στο συνεργείο και να μου λέει τι να κάνω!"
Μπορείτε να φανταστείτε το χειροκρότημα που έπεσε απ' την ουρά!

Αν ο εκπαιδευτικός οπλίζεται με ένα καντάρι υπομονή, καθώς έχει να ασχοληθεί με παιδιά, στη συνάντηση με τους γονείς χρειάζεται υπομονη στο εκατονταπλάσιο!

Θα μου πουν αυτοί για σένα!

Η ιστορία παλιά σε ελληνικό σχολείο στη Γερμανία, ενημέρωση γονέων, ο καθηγητής ενημερώνει το γονέα, που συνοδεύεται απ' το γιό του, ότι το παιδί δεν πάει καλά στα μαθήματα, δίπλα τους άλλος καθηγητής συμφωνεί με τον πρώτο και ο γονιός εξοργισμένος στρέφεται προς το γιο του: -Πάμε να φύγουμε, ρε Γιάννη, που θα μου πουν αυτοί για σένα, τάχα δεν είσαι καλός εσύ!!!

Αθάνατος νεοέλλην γονιός, μην πεις κουβέντα για το παιδί του, κάηκες!!!

Πολύχρωμο σχολείο

Τι σε πειράζει, βρε φανατικέ, που πάνε τα παιδιά στο ίδιο πολύχρωμο σχολείο; 
Τι φοβάσαι,βρε "καθαρόαιμε"; Μη σου μαγαρίσουν την καθαρότητα της φυλής; Εντάξει, μωρέ, το ξέρω, και μάλιστα καλύτερα απο σένα, ανιστόρητε,
 επειδή το έχω σπουδάσει, είσαι απευθείας απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να θυμάσαι όμως ότι ο Μεγαλέξαντρος δεν ξεχώριζε φυλές, 
όλους ένα τους ήθελε στο απέραντο κράτος του, γι' αυτό και προώθησε 
τους μεικτούς γάμους των ανδρών του με Περσίδες...
Πίσω στο κύριο θέμα μας πάλι...Η πίστη μου στην πανανθρώπινη πατρίδα ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, όταν βρέθηκα ξενιτεμένος σ' έναν τόπο, 
όπου παρ' όλες τις τριτοκοσμικές συνθήκες χωρούσαν οι πάντες, ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος, φυλής. Κι έρχομαι πίσω και βλέπω στα σχολειά δεκάδες παιδιά οικονομικών μεταναστών, τα περισσότερα γεννημένα στην Ελλάδα, ενταγμένα απόλυτα στο περιβάλλον, και αναγαλλιάζει η ψυχή μου...
Καταγράφω την εικόνα απο την τελευταία χρονιά μου στο σχολείο. 
Εντεκα  μεταναστόπουλα σε πέντε τμήματα:
-Η Ε., από πατέρα Ελληνα και μητέρα Αλβανή, 
αστέρι, το κορίτσι πετάει, σε όλα μέσα.
-Η Ντ., μουσουλμάνα αλβανικής καταγωγής, γεννημένη στην Ελλάδα, 
ένα κορίτσι να το λατρέψεις, ποιότητα, ήθος, μαθήματα, ξεχώριζε στα πάντα.
-Ο Γ., χριστιανός αλβανικής καταγωγής, ξύπνιο, μετρημένο παλικαράκι, ευγενικός, ο προπονητής του στο ποδόσφαιρο είχε να λέει για το ήθος του, πάλευε με τα μαθήματά του, όπως και στο ποδόσφαιρο.
-Η Σ., το ευγενικό κορίτσι από την Πολωνία, δεν ήξερε καλά ελληνικά, 
αλλά στα θετικά μαθήματα έδειχνε πού μπορεί να φτάσει...
- Η Ε., από πατέρα Ελληνοαιγύπτιο και μητέρα από τη Βουλγαρία, 
ήξερε τέσσερις γλώσσες, ελληνικά, βουλγάρικα, αραβικά, αγγλικά...
-Ο Γ. και  ο Κ.  από τη Γεωργία, δεν τα κατάφερναν καλά, δεν το πάλευαν καθόλου,  όπως και ο Δ., από μητέρα Γερμανίδα...
-Ο Μ., βορειοηπειρωτόπουλο, από πατέρα Αλβανό, ψυχούλα, έξυπνο παιδάκι,
 που όμως δεν τα κατάφερνε στα μαθήματα, αν και το πάλευε.
 -H B., η ντίβα, η όμορφη της τάξης, ελληνοβουλγαρικής καταγωγής, 
με άψογα ελληνικά, στο δικό της κόσμο.
-Ο Ν., βορειοηπειρώτης και με αλβανική καταγωγή, καλό μυαλό,
απλώς δεν το παίδευε.
Βάζω λοιπόν τους αριθμούς κάτω και μετράω, αυτά τα έντεκα παιδιά, 
με την ποικιλότητα παρουσίας στην τάξη συγκροτούν ένα συνηθισμένο 
μικρό τμήμα.
Κάνω την αναγωγή στο 22, που ήταν ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, και το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει το προηγούμενο συμπέρασμα, αν είχα εικοσιδύο μεταναστόπουλα μέσα στην τάξη, θα συγκροτούσαν ένα καλό τμήμα με όλη την ποικιλότητά του...
Κι έχεις τώρα τον κάθε ανιστόρητο φανατικό να σου μιλάει απαξιωτικά για τους συναθρώπους του, λες και οι   μισοί Ελληνες δεν έχουμε ζήσει προσφυγιά ή ξενιτιά.

ΥΓ1. Η χρήση του β' ενικού προσώπου δεν αφορά βέβαια στους φίλους αναγνώστες του ιστολογίου, αλλά σ' εκείνους που αντιμετωπίζουν το τόσο σοβαρό θέμα με ελαφρότητα, που δε συνάδει σε πανανθρώπινη συνείδηση...

ΥΓ2.Τώρα που αποχώρησα, μετά από τόσα χρόνια στο σχολειό, ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε αρκετές αναρτήσεις από τις εικόνες μιας ολόκληρης ζωής μέσα στην τάξη, έπεται συνέχεια...

Ε, αυτός με κυνηγάει να με.....

Από αφήγηση Σουδανού φίλου....
Οι συγγενείς εφεραν τον παππού απ' το χωριό στο Χαρτούμ, για να κάνει εξέταση προστάτη, ο παππούς για πρώτη φορά βρέθηκε να τον εξετάζει γιατρός , ο ουρολόγος του ζήτησε να σηκώσει την κελεμπία, ο παππούς αρνιόταν, με τα πολλά πείστηκε κι όταν ο γιατρός πήγε να του βάλει το δάχτυλο απο πίσω, ο παππούς πετάχτηκε επάνω και μαζεύοντας τα βρακιά του και την κελεμπία του,άρχισε την τρεχάλα έξω απ' το ιατρείο, φωνάζοντας,"εεεεεε!Ο γιατρός θέλει να με γ....!!!
Φυσικά γύρω του έπεφτε το γέλιο, αλλά ο παππούς απτόητος συνέχισε να τρέχει και να φωνάζει, τον έχασαν οι συγγενείς που τον συνόδευαν (εκεί κάτω όταν μεταφέρουν κάποιον ασθενή στην πόλη, τον συνοδεύουν και όσοι χωράνε στην καρότσα του αγροτικού!), οι συνοδεύοντες διασκορπίστηκαν στη γύρω περιοχή και τελικά τον βρήκαν σ'ένα διπλανό πάρκο να τρέχει ακόμα και να φωνάζει...

Δίπλα μου να είσαι απρεπής!

Εδώ  ακόμα και η πχιότης σηκώνει τα χέρια και παραδίνεται! 
Πιστοί στις πχιοτικές μας αναζητήσεις υποκλινόμεθα στη μέγιστη Θώδη 
και στον άγνωστο στιχοπλόκο, ευτυχώς αγνοοούμε τ' όνομά του!

Σχόλιο του VaD:
-Αμάν, βρε ΑΠΟΥΡΩ,, θέμα που διάλεξες, 
για να "γιορτάσεις" τις 600 αναρτήσεις σου!!!
Απάντηση του ΑΠΟΥΡΩ:
-Δε φταίου ιγώ, αρέ πιδγιά μ', ήταν προυγα-προυγραμμα-προυγεμι-
προυγαμι-προυγραμματι-προυγαμισμέ-προυγαμιμέ (!!!)-,
πώς του λιέτι,αρέ πιδγιά, κουμπουδέθ'κιν η γλώσσα μ', προυγραμματισμένου! Οπ,κατάφιρα κι του είπα σουστά!!!

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

                                                   

Ο τρίτος και μικρότερος από τη φοιτητική  παρέα των "καλλιτεχνούντων"
 στο κυλικείο της παλιάς Φιλοσοφικής,

μετά το Νικόλα τον Άσιμο (εδώ) και τον Αργύρη Μαρνέρο (εδώ).
                                ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ
 γράφει πάντα στην είσοδο του παλιού κτιρίου της σχολής.
Ο Άσιμος, ο Μαρνέρος, ο Σκαμπαρδώνης, ο καθένας με τις δικές του αναζητήσεις,  έθυαν από τότε στις Μούσες και στις Χάριτες
Ο Γιώργος (εργογραφία εδώ), πνεύμα σπινθηροβόλο, με  προφορικό και γραπτό λόγο πνευματώδη, καταλυτικό και "δάκνον" χιούμορ, όπως έλεγε κάποιος φίλος, έδειχνε από τότε, όταν μας διάβαζε κάποια πρωτόλειά του, ότι θα γράψει όμορφα. Και πράγματι δικαίωσε την πρόβλεψη της φοιτητικής παρέας...
Πριν ακόμα αποφασίσει να "εκδοθεί", χαιρόμουνα την απολαυστική γραφή του καθημερινά στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, ήξερα οτι κάποια στιγμή θα κάνει 
το εκδοτικό τόλμημα και το έκανε, από τότε φροντίζει ανελλιπώς να πλουτίζει 
τη λογοτεχνική αναζήτηση όσων αγαπάμε την καλή λογοτεχνία...
Σήμερα θεωρείται και είναι απο τις καλύτερες πένες της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα έργα του, όσοι αγαπούν το διήγημα, 
ας αναζητήσουν το "Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό", το "Πάλι κεντάει ο στρατηγός".  Αναζητήστε ακόμη το μυθιστόρημα "Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", μια μυθιστορηματική, διεισδυτική ανατομία των  παρακρατικών ομάδων,
 που δρούσαν στη Θεσσαλονίκη κατά τη δεκαετία του 60, όταν δολοφονήθηκε
 ο Γρηγόρης Λαμπράκης.
Φυσικά κάθε καινούρια δουλειά του εγώ τουλάχιστον την αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον...