Ο συνταξιούχος

Παλιά καλή συναδελφική και φιλική συνήθεια, οι καθηγητές στα σχολεία αποχαιρετούν με γλέντι και δώρα τους συναδέλφους που βγαίνουν στη σύνταξη..
Σε τέτοια πρόσφατη σύναξη (όχι προς τιμήν του υπογράφοντος, αυτόν τον αποχαιρέτησαν νωρίτερα), όπου τιμούσαν κάποιον καλό, πολύ αγαπητό σε όλους συνάδελφο, ο οποίος αποχώρησε πρόσφατα, ο ποιητής της καλής παρέας, ένας άνθρωπος με έντονη την αίσθηση του χιούμορ, με φοβερή διάθεση σαρκασμού και αυτοσαρκασμού, απήγγειλε το παρακάτω εμπνευσμενο ποίημά του, το οποίο ειχε συνθέσει για την περίσταση...

Ο συνταξιούχος

 Η ζωή περνά, η ρημάδα

και μια μέρα με λιακάδα

- μα ίσως να ’ναι κι αποφράδα

μια και ζούμε στην Ελλάδα-

έρχεται η στιγμή – επιτέλους

του εργασιακού μας τέλους.

Εργαστήκαμε για χρόνια,

με τις ζέστες, με τα χιόνια,

πότε πάνω, πότε κάτω,

μια στην άφρα, μια στον πάτο,

άλλοτε ανθοί και κρίνοι

κι άλλοτε κλαυθμοί και θρήνοι.

Λευκανθήκαν τα μαλλιά μας

πάει η δροσερή λαλιά μας,

πιάσανε πουρί οι αρθρώσεις,

μειωθήκαν οι επιδόσεις,

στένεψαν οι αρτηρίες,

να σου κι οι συχνοουρίες,

γίναν οι κοιλιές σαν θόλοι

και φαρδύνανε οι κώλοι.

Τι συκώτι, τι στομάχι,

όλα λιώσαν μες στα άγχη,

τι καρδιά και τι πλεμόνι,

ούτε ο Τσίπρας δεν τα σώνει.

Όλα του κορμιού τα μέρη,

από φτέρνα μέχρι χέρι,

θέλουν να ξεκουραστούνε

και στη σύνταξη να βγούνε.

Μα ένα μέλος του κορμιού μου,

στυλοβάτης του ηθικού μου

Θε’ μου, κάνε μου τη χάρη

σύνταξη ποτέ μην πάρει!

Φυσικά η απαγγελία του εξαιρετικού πονήματος ανέβασε ακόμα περισσότερο  

το κέφι των συνδαιτυμόνων, οι οποίοι ευχήθηκαν στον αποχωρούντα φίλο να του κάνει ο Θεός τη χάρη της τελευταίας στροφής!