Το παράπονο του εγγονού

Ο μικρός  από την πόλη περνούσε τα καλοκαίρια στο χωριό της μητέρας του, 
στο σπίτι της γιαγιάς του, έλα όμως που η γιαγιά ήταν λίγο ανάποδη 
και συνεχώς το μάλωνε το παιδί, "στολίζοντάς" το με όλα τα κοσμητικά επίθετα, που διέθετε το γλωσσικό ιδίωμα του μικρού τόπου...
Όταν το παιδί επέστρεψε στο σπίτι του μετά από κάποιες καλοκαιρινές διακοπές, είπε με παράπονο στη μητέρα του, "δεν ξαναπάω στη γιαγιά", "γιατί, παιδί μου";
-"Να, όλο με μαλώνει η γιαγιά και όλο από Χ με λέει, χαζιέ, χάχα, χνίκα, χέσια, χ'νάρα, χαϊρσούζ', χαλιαμόρα, χαμόργκα, χαμένου σ'κλί, χαζουντάμαρου, χαϊν', χαϊβάν', χαλντούπα, χασουμέρ', χάφτα, χλιάπα, χαμένου παρτάλ' "!
Η μάνα συγκρατήθηκε μπροστά στο παιδί, προσπάθησε να το παρηγορήσει, όταν έμεινε μόνη της λύθηκε στα γέλια με τα καμώματα της γιαγιάς και ταυτόχρονα ξέσπασε, "ε ρε μάνα, δεν ήσουνα κακιά, αλλά γλυκιά κουβέντα δεν ακούσαμε, ούτε τα παιδιά, ούτε τα εγγόνια"!
Ερμηνεία, άνθρωποι του μόχθου, μοναδική τους έγνοια  ν'αναστήσουν τα παιδιά τους με το τίποτα, δεν τους περίσσευε γλυκός λόγος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έλειπε η αγάπη...