ΒΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΞΕΝΑ

Τούτες τις μέρες τις γιορτινές η ξενιτιά βαραίνει ακόμα περισσότερο...
Αυτό το βάρος αποδίδει παραστατικά το παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι:
- Χριστέ μ', ούλα καλά ποίκες,
τρία καλά κί εποίκες,

ποίκες τον ουρανόν ψηλά
κι ακεί σκάλαν κί εφτάνει,

ποίκες την θάλασσαν πλατύν,
κι ακεί γεφύρ' κί στέκει,

ποίκες την ξενιτίαν μακρά,
κι ακεί λαλιά κί πάγει.

Τον ίδιο καημό παρακολουθούμε σε απόσπασμα από τραγούδι του τόπου μου:
-Ολου του κόσμου τα πουλιά,είναι ζευγαρωμένα,
μόν' το δικό μου το πουλί πάισιν μακριά στα ξένα.Και το μακεδονίτικο τραγούδι που άκουγα απ' τη μάνα μου, όταν ακόμα στο σπίτι μας δεν υπήρχε ραδιόφωνο!

- Βαριά είναι τα ξένα,
δεν τάχω μαθημένα,
βαριά κι αζύγιαστα...Το είχα σε κασέτα από παραδοσιακό συγκρότημα του Ροδολίβους Σερρών, σε πολύ ωραία εκτέλεση.
Εδώ το ακούτε από τη Γλυκερία.Μόνο η φωνή της Γλυκερίας θα μπορούσε να αποδώσει τόσο εκπληκτικά τον καημό που βγάζει αυτό το τραγούδι!

ΥΓ. Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στους συν-ξενιτεμένους συν-μπλογκεραίους φίλους
ABEBABLOG,
ARTANIS,
MOHAMED AL BAB,
MOLEMOU,
MATA,
Ndn,
ΣΟΦΙΑ-LONDON,και στους καλούς φίλους, Νικήτα στη Ρωσία και Νικόλα στη Νότια Αφρική...

Ο ΘΕΙΟΣ, Ο ΙΝΓΚΡΑΜ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΛΗΣ

Εικόνα απ'τα παλιά.
Το σπίτι της φωτογραφίας εχει γκρεμιστεί και χτίστηκε πάλι με αρκετά παραδοσιακά στοιχεία.


Ο θείος Αλεξ επανεμφανίστηκε πάλι στη δεκαετία του '80. Αυτή τη φορά έφερε στη μητέρα μου μια Αγία Γραφή σε νεοελληνική μετάφραση, ήταν η μετάφραση που χρησιμοποιούν οι ευαγγελικοί συμπολίτες μας στην Ελλάδα. Εγώ, ανεξίθρησκος εκ πεποιθήσεως, του εξήγησα ότι δε θα τη διαβάσει η μάνα μου,μια γυναίκα του χωριού που μεγάλωσε με τη δική της πίστη (δεν ήταν θρησκόληπτη, απλώς θρήσκα), έναν άνθρωπο στα εβδομήντα του χρόνια δεν τον βάζεις σε άλλα κανάλια πίστης, σκοτώνεις το "είναι" μιας ζωής! Ο Άλεξ βέβαια το αποδέχθηκε, αλλά κάλεσε τον αδερφό μου και το γιο του να παρακολουθήσουν μια συγκέντρωση, όπου θα μιλούσε ο ίδιος. Ανταποκρίθηκαν λοιπόν στην πρόσκληση του θείου, ήταν μια συγκέντρωση ευαγγελικών, ο θείος πρέπει να είχε υψηλή θέση στην εκκλησία τους.Φυσικά δεν ξαναπήγαν, έμεινε μόνο στον ανιψιό μου η απορια:
-Βρε θείο, ήταν εκεί και ένας ψηλός μαύρος, τον ξέρω φυσιογνωμικά,αλλά δε θυμάμαι από πού! Ήταν ο Ίνγκραμ,
μπασκετμπολίστας του Ηρακλή!Οι παλιοί λάτρεις του αθλήματος θυμούνται σίγουρα αυτόν το σπουδαίο παίκτη και τις μονομαχίες του με το μέγιστο Νίκο Γκάλη.
Βεβαίως η...αποκάλυψη του θείου Αλεξ δεν ...τρόμαξε κανέναν,παρέμεινε για μας ο θείος απ'το Αμέρικα και πάντα ήταν καλοδεχούμενος,ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τα "πιστεύω" του,δε θα μπορούσαμε να διαγράψουμε τον εξάδελφο του πατέρα μου με τίποτα!
Ο θείος Άλεξ δεν ξανάρθε, κάποια εξαδέλφια μου όμως κρατούν επαφή με τα παιδιά του, ένα τσούρμο ξαδέρφια περιμένουν το vad στο Αμέρικα, αλλά δεν αξιώθηκα να πάω...

ΔΈΛΑΔΈΕ

Παλιό σοκάκι στο χωριό, εικόνα πριν τριάντα χρόνια


Ήρθε λοιπόν ο θείος Αλεξ (Αλέξανδρος βέβαια) απ' το Αμέρικα, πρώτος ξάδερφος του πατέρα, Ελληνοαμερικάνος δεύτερης γενιάς, καθηγητής αρχαιολογίας, έψαχνε να συμπληρώσει το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας, πολλοί από το σόι βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι ενός θείου και προσπαθούσαμε να συμπληρώσουμε τα κενά στον πίνακα με τα ονόματα της οικογένειας.
Κάποια στιγμή εξηγούσαμε στο θείο Άλεξ ότι ο εξάδελφός του, ο θείος Θανασάκης, παντρεύτηκε τη θεία Ευτυχία. Ελα όμως που ο αμερικάνος μιλούσε μόνο τα αρχαία ελληνικά και μάλιστα με προσωδιακή προφορά! Ζητώντας λοιπόν εξηγήσεις είπε:
- Δέελαδέε (δηλαδή) , Αθανάσιος εγάμεεσεν Ε-ι-τι-χί-αν!!!
Όλη η συγγενική ομήγυρις πάγωσε αμήχανη!
Η θεία Ευτυχία φώναζε, " τι λιέει καλέ η χαζός μπρουστά στα πιδγιά, δεν αντρέπιτι";
Απ' την ντροπή της κόντεψε να κρυφτεί κάτω απ' το τραπέζι!
Όταν του εξηγήσαμε ότι το συγκεκριμένο ρήμα δε σημαίνει πια "παντρεύομαι", αλλά παραπέμπει στην ερωτική πράξη, ο θείος ο αμερικάνος άρχισε τα i'm sorry και i'm so sorry, αλλά ήδη ο χαμός είχε γίνει!
Περιδιαβάζοντας στο internet έμαθα ότι ο θείος Άλεξ πέθανε πρόπερσι σε ηλικία ενενήντα ετών. Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση alex darais θα βρείτε πολλά για τον αμερικάνο θείο.
Μια δυό ιστορίες με το θείο Αλεξ θα μας απασχολήσουν σε άλλες αναρτήσεις...

O BΟXERAS

Καημός παιδικός της μικρότερης κόρης μου ένα σκυλί στο σπίτι, μα ο μπαμπάς, οικολόγος "εξαπανέκαθεν" καθότι μεγάλωσε μέσα στα χωράφια, αρνιόταν πεισματικά να κλείσει ένα ζωντανό του Θεού μέσα σε διαμέρισμα.
Ωσπου προέκυψε ο bόxeraς, ένα καθαρόαιμο boxer, o Sylar, ειναι τώρα τεσσεράμιση μηνών, έφτασε τα δεκαπέντε κιλά(!!!),σε πλήρη ανάπτυξη θα φτάσει τα τριανταπέντε κιλά (ξανά θαυμαστικά,προσθέστε όσα θέλετε!), "γομάρι" ολόκληρο!Είναι, λέει, πολύ καλός φύλακας, πιστός φίλος, δεν του τρέχουνε τα σάλια (σιχαμερό),

η κόρη τον λατρεύει και ο μπαμπάς αποδέχθηκε την ήττα του, περιμένοντας να δει

τι "γομάρι" θ'αντικρίσει το καλοκαίρι!

Μεταξύ μας, όσο τον βλέπω στις φωτογραφίες τόσο μ' αρέσει και μένα!:)

ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΑΝΝΟΥΛΑ...- ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΟΥΑΛΊΝΤ

Δεν μας την πήραν "τρία παιδιά Βολιώτικα", μας την πήρε ένα παλικάρι απ' το Σουδάν, ο Ουαλίντ.

Η Αννα, καθηγήτρια αγγλικών στο σχολείο μας, ήρθε "εις γάμου κοινωνίαν" με τον Ουαλίντ.

Καλεσμένοι σε υπαίθριο κέντρο, ευχηθήκαμε στο νεόνυμφο ζευγάρι.

Από την είσοδο του ζεύγους στο κέντρο,


Ο πρώτος χορός,


η τούρτα,


οι νεόνυμφοι στο θρόνο τους,

κι άλλος χορός,

και φυσικά συρτάκι dance από τα Ελληνόπουλά μας.
Ο vad εύχεται από καρδιάς στην Αννούλα και στον Ουαλίντ κάθε ευτυχία!

ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΆ ΤΗΣ ΑΥΛΉΣ ΜΑΣ

Διαθέτουμε και την πανίδα μας στην ευρύχωρη αυλή,οικόσιτη και μη!

Ο Μούργος, ο ...φύλακας μας!Γνήσιος απόγονος του Ρανταπλάν, αν μπει κλέφτης στην αυλή (ευτυχώς δε διατρέχουμε τέτοιο κίνδυνο), θα τον συνοδεύσει στην επιχείρησή του και θα τον ξεπροβοδίσει ευγενικότατα!
Εδώ κρύβεται κάτω από το κρεββάτι του πραγματικού φύλακα!Οι μελλοντικοί φύλακες της αυλής, η Άριελ και ο Μπόμπι,δυο ημίαιμα κουταβάκια Ροτβάιλερ, προς το παρόν με τα καμώματά τους αποτελούν το παιγνίδι των παιδιών της αυλής.
Οι γάτες μας, ο φόβος κι ο τρόμος του Μούργου!

Το σιαμιαμίδι, υποχρεωτικός συγκάτοικος στο εσωτερικό κάθε σπιτιού, κάτι σαν το ακίνδυνο σπιτόφιδο στα παλιά σπίτια στο χωριό, ορατό μόνο στις νυχτερινές εξόδους του, τρώει μύγες και κουνούπια, οικολογικό εντομοκτόνο!
Τα περιστέρια μας
Ενα αρπακτικό, οι Έλληνες εδώ το λένε γεράκι, αλλά μάλλον είναι ο στεπαετός, που καθαρίζει τα σκουπίδια όλης της Αφρικής.
Εν ώρα πτήσηςκαι εν ώρα ανάπαυσης σε ακροκέραμο του σχολείου.
Η δεκαοχτούρα,
Τα σπουργίτια κι ένα πουλι χρώματος μπλε, αν ήταν μαύρο, θα τόλεγα κοτσύφι.
Πάντως ο ΑΠΟΥΡΩ θα έλεγε:"Πέντι τσιόνια κι ένα π'λί!"
Κι ένα πουλί χρώματος γκρι, με λοφίο τσαλαπετεινού και μακριά ουρά.
ΥΓ. Η ανάρτηση αποτελεί πρόκληση για τον Radio Marconi, την Αrtanis και για όποιον@φίλο γνωρίζει, να βοηθήσουν στην ονομασία των πουλιών που δεν κατονομάσαμε.

ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ

Εικόνες από μια πρωινή βόλτα στο Χαρτούμ,
τα μαθητούδια έτοιμα για το σχολείο,

η σουκ al Arabi ακόμη έρημη, είναι πολύ νωρίς,

τα φοιτητόπουλα στο δρόμο για τη σχολή,
σπόρια, στραγάλια, φιστίκια επί κεφαλής,
οι όμορφες, περμένοντας το λεωφορείο, καμαρώνουν μπροστά στο φακό!
Καθαρίζοντας με τέχνη το ζαχαροκάλαμο,
ο υπαίθριος λουκουματζής, προσέξτε τη συμμετρική θέση των λουκουμάδων μέσα στο τηγάνι, γεωμέτρης το παλικάρι,

και μια στάση για καφέ, τσάι
ή φρέσκο χυμό.
Φυσικά τα φανάρια μας λειτουργούν με αντίστροφη χρονομέτρηση,
για να ξέρουν οι οδηγοί πότε ακριβώς θα...τρακάρουν!