28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 - 5ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Με αφιέρωμα στη γυναίκα της Πίνδου, μάνα, αδερφή, σύζυγο,
που συμπαραστάθηκε, αγωνίστηκε, θυσιάστηκε στο πλευρό του Ελληνα μαχητή στα ηπειρώτικα βουνά, η μαθητική κοινότητα του σχολείου τίμησε την επέτειο του ΟΧΙ.
Προβλήθηκαν σχετικές διαφάνειες,ακούστηκαν τραγούδια,

παρουσιάστηκε χρονικό, ύμνος στη συνεισφορά της Ελληνίδας γυναίκας στο έπος του '40.Δυο από τα τραγούδια που ακούστηκαν από τη χορωδία του σχολείου...




Η όμορφη παρουσίαση αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας και της καλής συνεργασίας των υπεύθυνων εκπαιδευτικών και των μαθητών που συμμετείχαν...

ΔΩΡΑΚΙΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Διαθέτει ολόκληρη γκάμα απο οικογενειακά κειμήλια και τα προσφέρει
με κλήρωση στους μπλογκοφίλους της, απ' την καλή συν-μπλογκέρισσα,
τη ΓΛΥΚΟΚΕΡΑΣΟΖΟΥΖΟΥΝΑ, όλα μπορείς να τα περιμένεις! Στην πρώτη κιόλας κλήρωση τυχερός ήταν ο υπογράφων, που κέρδισε τη ανωτέρω κούπα τσαγιού και, να πάρει η ευχή τη γκίνια μας, μόλις την έλαβα προ αρκετών ημερών, γριππώθηκα ελαφρώς, οπότε η κούπα αξιοποιήθηκε δεόντως...Ακόμα κι αν δεν είχα γριππωθεί, πάει,πέρασε, ευτυχώς, είναι αυτονόητο ότι μια κούπα τσαγιού είναι απαραίτητη στο γέροντα Vad...άρα επιασε τόπο!
Κυρία Γλυκοκερασοζουζουνίδου μας, σας υπερευχαριστούμεν, κάντε καμιά "λαδιά" πάλι, ίνα κερδίσωμεν και εις τας επομένας κληρώσεις!!!
Και βεβαίως ευχόμεθα να έχετε, όπως πάντα, έτοιμο το στόμα σας, συγγνώμη, την πένα σας ήθελα να πω, να τα ρίχνετε ευθαρσώς, χύμα και τσουβαλάτα, όπως μας έχετε συνηθίσει! Σ' ευχαριστώ πολύ!

ΧΡΥΣΟΎΝ ΚΑΖΆΝΙΟΝ

Όσο κι αν δεν είσαι της αρχής "κυνηγάω επιβραβεύσεις", δεν μπορείς ν' αρνηθείς ένα βραβείο, προπαντός όταν προέρχεται απο μια παλιά, καλή, ξεχωριστή μπλογκέρισσα, την καλή μου ATHINOVIO ή ΤΡΊΤΟ ΚΑΖΆΝΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ. Όσοι δεν τη γνωρίζετε, κάντε μια βόλτα στο μπλογκοσπίτι της (εδώ), ή θα τη λατρέψετε,
ή θα τη μισήσετε! Εγώ τη λάτρεψα, κάθε μέρα παίρνω τη δόση μου, είτε σχολιάζω τα γραφόμενά της, είτε όχι...
Και δε φτάνει που μου απένειμε το βραβείο που κυκλοφορεί στα μπλόγκια,
αλλά πρόσθεσε στη συλλογή μου και το Χρυσούν Καζάνιον, ένα δικό της βραβείο,
να ρίχνω μέσα κάθε ανεπιθύμητο! Προσέξτε λοιπόν, μη μου τη βγαίνει κανείς,
γιατί το καζάνι το έχω έτοιμο!
Πάρτε λοιπόν όλοι οι καλοί μπλογκοφίλοι το Χρυσούν Καζάνιον της Αθηνάς,
έτσι, για να το έχετε πρόχειρο, όποιος σας κουνηθεί, στο καζάνι γρήγορα!

Και για την περίσταση απολαύστε κέρασμα ένα εξαιρετικό, ιντερνετικό, καζάν ντιπί! Αθηνά μου, το μεγλύτερο κομμάτι για σένα, καλή μου...

ΑΠΟΥΡΩ 38 ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Παλιό σοκάκι του Κολινδρού...
-Μια απουσία απ' την εφημερίδα σημείωσε ο ΑΠΟΥΡΩ
και θορυβήθηκαν άπαντες οι φανατικοί φίλοι του...
-Σε όλα μέσα ο ΑΠΟΥΡΩ, φωτογραφίζει χιουμοριστικά
φιλοδοξούντα υποψήφιο δήμαρχο....
-Προσπαθεί να κινητοποιήσει τους Λούσηδες (τον πολιτιστικό σύλλογο),
ενόψει των θερινών εκδηλώσεων...
-Βλέπει τον Πολύζο να επισκέπτεται τα σχολεία του χωριού
και φαντάζεται τα μικρά παιδιά μελλοντικούς ψηφοφόρους του Βαγγέλη!
-Ηταν η εποχή των πρώτων κινητών τηλεφώνων, θυμάστε
την επιδειξιομανία των πρώτων κατόχων, έτσι και στον πεζόδρομο
του Κολινδρού οι τότε κατέχοντες επιδείκνυαν με καμάρι το νέο τους απόκτημα!
-24 Ιουνίου, τ' Αγιαννιού, ο ΑΠΟΥΡΩ και τα πιτσιρίκια της γειτονιάς του "αμπήδ'ξαν τουν Κλήδουνα", αναφέρεται στο γνωστό πανελλήνιο έθιμο...Και η συνέντευξη...
Όλα τα είχε ο ΑΠΟΥΡΩ, η συνέντευξη του έλειπε! Αλλά πώς να χαλάσεις χατίρι σε μια καλή συναδέλφισσα, μπλογκέρισσα και φιλόλογο μαζί; Δεν μπορούσα να το παίξω σκληρός στην καλή μου Coula και ούτως ειπείν συνεντευξιάσθην, τις μπαρούφες που εκστόμισα μπορείτε να τις δείτε εδώ, στο χώρο συνεντεύξεων της Coulaς, τα αυγά και τις ντομάτες που προορίζετε για τον συνεντευξιαζόμενο, παρακαλώ, κάντε τα πακέτο, στείλτε τα μας ταχυδρομικώς, με την ένδειξη ΕΥΘΡΑΣΤΟΝ, σας ευχαριστούμε για την προσεχή στραπατσάδα!!!

Αποβολές του παλιού καιρού

Το καλό μπλογκοπαλικάρι με το ανατρεπτικό και αυτοσαρκαστικο χούμορ,
ο Αμερικλάνος, έφαγε, λέει, ωριαία αποβολή, επειδή τον έπιασε νευρικό γέλιο
μέσα στην τάξη (κλικ εδω). Μου έδωσε αφορμή να αθροίσω τις δικές μου πεντάρες, δεν ήμουν κανένα λουλούδι, μα εκείνη την εποχή οι τριάρες και οι πεντάρες πέφτανε για ψύλου πήδημα.Δεν έφαγα αποβολή για πηλίκιο (ήταν υποχρεωτικό εντός και εκτός σχολείου)
Ούτε για σινεμά, μας προστάτευε ο εξώστης, όπου δεν μπορούσαν να μπουν
οι καθηγητές παρά μόνο αν περνούσαν απ'την καμπίνα του μηχανικού, ο οποίος φυσικά δεν τους επέτρεπε...
Μόνο μια φορά ξέφυγε και μπήκε ένας καθηγητής στον εξώστη και οι περισσότεροι την κοπάνησαν απο μια σιδερένια εξωτερική σκάλα, όσοι βιαστικοί, πηδήξαμε στον ασφάλτινο δρόμο απο τέσσερα μέτρα μπαλκόνι,χωρίς να πάθουμε τίποτα! Αλλά στα δεκατέσσερα χρόνια σου δεν καταλαβαίνεις τίποτα, αν επιχειρούσα σήμερα τέτοιο άλμα,θα με μαζεύαν με τα κουταλάκια...
Ούτε από κάπνισμα εισέπραξα αποβολή, το άρχισα στην τελευταία τάξη του Λυκείου, κι εκεί τη γλυτώσαμε...
Το...ποινολόγιο μου ειναι γεμάτο κυρίως με ομαδικές αποβολές, από αποχή και διαδήλωση για την Κύπρο το 1964, τριήμερη όλο το σχολείο σταδιακά, η οποία στη συνέχεια ακυρώθηκε όταν οι γονείς έστειλαν διαμαρτυρία στο υπουργείο παιδείας...
Εδώ το εντός αιθούσης κατόρθωμα! Καθόμουν στο θρανίο που βλέπετε και βέβαια το καδρονάκι που ενώνει τα δυο μέρη του θρανίου εμπόδιζε την είσοδο και την έξοδο.Τι κάνει λοιπόν ο Vad? Φέρνει ένα πριόνι και εν ώρα διαλείμματος πιάνει δουλειά ο συγκάτοικος στο θρανίο, ο καλός παιδικός φίλος, ο Αντουάν (ως "εξαπανέκαθεν" γαλλομαθείς, ο Vad και οι φίλοι του χρησιμοποιούσαν και γαλλικά ονόματα!) κι αρχίζει να κόβει το καδρόνι. Ο Vad συμμετείχε στο πανηγύρι εμψυχώνοντας το χειριστή του πριονιού με κραυγές χουλιγκάνικες,
"έμπαινε, Αντουάν,απάνω του, Αντουάν, δώστου, Αντουάν!", η αίθουσα ήταν δίπλα στο γραφείο των καθηγητών, οι κραυγές εμψύχωσης έφεραν στην τάξη το γυμνασιάρχη (εξατάξιο γυμνάσιο), έναν σεβάσμιο γέροντα, του είχαμε κολλήσει το παρατσούκλι "παππούς", ήταν ένας εξαιρετικός μαθηματικός που μας έκανε να αγαπήσουμε το σκάκι και για να μας πείσει να παρακολουθούμε τριγωνομετρία, μας είχε πει ότι όλες οι καραμπόλες του μπιλιάρδου, στο οποίο επιδιδόμασταν τότε φανατικά, (απαγορευμένο κι αυτό), βγαίνουν με τη χρήση ημιτόνων και συνημιτόνων!
Μπαίνει λοιπόν ο παππούς, "ε, τι κάνετε εδώ μέσα, καταστρέφετε την περιουσία του σχολείου!", μας πάει στο γραφείο και παρουσιάζει το...παράπτωμά μας ενώπιον των καθηγητών, "ετούτοι εδώ, καταστρέφουν την περιουσία του σχολείου, ο ένας γρούτσου-γρούτσου με το πριόνι, κι ο άλλος δώστου, δώστου εφώναζε, λες και πάγαιναν στον πόλεμο!" Οι καθηγητές λύθηκαν στα γέλια, μας ήξεραν καλύτερα απ' τον "παππού", αλλά τη μονοήμερη αποβολή δεν τη γλυτώσαμε...

Και η τριήμερη σε όλο το τμήμα επειδή απουσιάσαμε ομαδικώς
από την πρωινή προσευχή...
Και η πενθήμερη που απεφεύχθη κατόπιν εξωτερικών παρεμβάσεων...28 Οκτωβρίου ήταν συνήθεια οι μαθητές του Λυκείου να βγαίνουν ξημερώματα στους δρόμους του χωριού, με τύμπανα,με σάλπιγγες και να τραγουδούν το εωθινό, "Ξυπνάτε με τ' αγέρι της αυγής...", "Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές.." και άλλα παρόμοια πατριωτικά εκείνης της εποχής...Ελα όμως που τέλη Οκτώβρη βράζανε τα τσίπουρα, τα "καζάνια" ήταν σε πλήρη λειτουργία, έτσι σε κάποια στάση για ξεκούραση μπαίναμε στα καζάνια, μας κερνούσαν και κανένα τσιπουράκι, το ένα γινόταν δύο, τα δύο τρία, μέχρι και νταμιτζάνα γεμάτη μας δίνανε, ήρθε λοιπόν η ώρα της παρέλασης, οι περισσότεροι από μας ήμασταν "γκολ", έτσι το τμήμα του Λυκείου παρέλασε με ελάχιστα αγόρια! Φυσικώ τω λόγω η πεντάρα επέκειτο επί των κεφαλών μας, πλην όμως τη γλυτώσαμε ως ανταμοιβή που τηρήσαμε οικειοθελώς το έθιμο του εωθινού! Όχι, βραβείο τσιπουροκατάνυξης δεν εισπράξαμε...
Αντε λοιπόν, Αμερικλάνε, κάνουμε την άθροιση;

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΓΟΎΡΟΣ και ΒΡΑΒΕΊΟ...

Στα χωριά του Ασπροποτάμου, στα βουνά της
Πίνδου, στην Αθαμανία ή Μουτσιάρα Τρικάλων (κλικ εδώ)

και στο Γαρδίκι (κλικ εδώ),

δυο πανέμορφα ορεινά χωριά, σε υψόμετρο 900 και 1100 μ. αντίστοιχα, 40 χλμ. πάνω από το γνωστότερο χωριό της περιοχής, το Περτούλι (κλικ εδώ),τον άκουσα για πρώτη φορά σε πανηγύρι. Με μάγεψε, ο άνθρωπος κελαηδούσε κυριολεκτικά, το ζάλιζε το κλαρίνο, το όργανο έπαιρνε φωτιά! Οι λάτρεις της παράδοσης ακούστε τον και πείτε μου τη γνώμη σας...


ΥΓ. Δεν πρόκειται για συνωνυμία, ήταν μακρινός θείος του πιανίστα Δημήτρη Σγούρου.


-Δωρεάν ελάβομεν, δωρεάν δώμεν...
Επανήλθε μετά από τρία περίπου χρόνια η συνήθεια της βράβευσης ιστολογίων, έτσι λοιπόν εισπράξαμε κι εμείς από δυο ξεχωριστά μπλογκ, την Coula και τον Αμερικλάνο, ενα ιδιαίτερο βραβείο, που πήρε τη θέση του στην αριστερή στήλη του ιστολογίου μας.Δυο νέα παιδιά, με ξεχωριστή αίσθηση χιούμορ,(τα σχόλια που ανταλάσσουν μεταξύ τους είναι απολαυστικά) τιμούν το γέροντα Vad, αυτό αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για μένα...Μη με βάζετε όμως σε διαδικασία παιχνιδιών, τρία και κάτι χρόνια στα μπλόγκια ξέρετε τόσα πολλά για μένα, δε χρειάζονται περισσότερα...
Με τη σειρά μου πρέπει να απονείμω το βραβείο σε δεκαπέντε μπλογκεραίους, συγχωρήστε με όμως, δεν μπορώ να ξεχωρίσω, καμαρώνω, κι ας θεωρηθεί υπερβολή, πως οι επισκέπτες μου είναι ένας κι ένας, έτσι λοιπόν το μοιράζω σε όλους σας, είναι τιμή για μένα που αφιερώνετε λίγο από το χρόνο σας στο ταπεινό ιστολόγιό μου...

ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΎΚ' ΠΙΣΟΥ ΑΠ' Τ'Ν ΑΒΑΤΣΝΙΆ!

Η Ντάλης μι τ΄ς σαράντα τ΄ς λύκ' πίσου απ' τ'ν αβατσνιά!!!


Ηταν η ατάκα της μάνας μου όταν άκουγε κάποια υπερβολή ή ένα χοντρό ψέμμα...
Ο ήρωας της ιστορίας μας, ο Ντάλης, μεγάλος αρχιψεύταρος, είπε στους φίλους του:
-Αρέ πιδγιά, ικεί σιακάτ' στ' Δουπόντσα, ιπρουχτέ που βουσκούσα τα γίδια,
ακούου έναν ρόπουτου, τι να δγιώ! Σαράντα λύκ' πίσου απού μια αβατσνιά!
-Αρέ Κώτσιου, σίγουρα ήταν σαράντα; Τ'ς μέτρησις;
-Δεν ξιέρου, αρέ πιδγιά, μπουρεί να ήταν κι τριάντα!
-Αρέ Κώτσιου, τριάντα λύκ' πίσου απ' τ'ν αβατσνιά;
-Δεν ξιέρου, αρέ πιδγιά, να μην ήταν καμιά εικουσαργιά;
-Αρέ Κώτσιου, είκουσ' λύκ' πίσου απού μια αβατσνιά;
-Δεν ξιέρου, αρέ πιδγιά, εμ να μην ήταν δέκα;
-Αρε, Κώτσιου, δέκα λύκ' πίσου απ' τ'ν αβατσνιά;
-Δεν ξιέρου, αρέ πιδγιά, μπουρεί να ήταν κι πιντιέξ'!
-Αρέ Κώτσιου, πιντιέξ' λύκ' πίσου απ' τ'ν αβατσνιά;
-Δεν ξιέρου,αρέ πιδγιά, μα καναδυό τρεις ήταν σίγουρα!
-Αρέ Κώτσιου, τ'ς είδις;
-Όχ' αρέ πιδγιά, μα τ'ς άκ'σα!
-Τι άκ'σις, αρέ Κώτσιου;
-Να, αρέ πιδγιά, άκ'σα έναν ρόπουτου πίσου απ' τ'ν αβατσνιά!!!

Ρόπουτους, ο θόρυβος.

ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι από τις εικόνες του Google.

ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟΝ "ΤΟ ΣΤΕΚΙ"

Στο βάθος της φωτογραφίας, μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχε ακόμα η πινακίδα του τίτλου... Λαϊκό μαγέρικο, ο μπάρμπα Τηλέμαχος και η κυρά Ζαχαρούλα σερβίρανε περιορισμένο μενού, "κιφτέδις μι ζ'μί", "κιφτέδις ουδιέτσ'", ήγουν κεφτέδες με σάλτσα και κεφτέδες σκέτους, αυγά, μελιτζάνες, πιπεργιές, όλα τηγανητά, φασόλια φούρνου, γιαούρτι και λουκουμάδες απ' τα χέρια της κυρά Ζαχαρούλας, ψιλομεζέδες για τσίπουρο, τέτοια πράματα. Η πελατεία εργένηδες(μπικιάρ'δις στο ιδίωμα του ΑΠΟΥΡΩ), μαθητές που μαζευόμασταν τα βραδάκια εκεί απόμερα, μακριά από τα βλέμματα των περίεργων, να πιούμε ένα ποτήρι και κυρίως να κάνουμε ένα τσιγαράκι, αφού το κυνηγητό απ' το σχολείο πήγαινε σύννεφο, φαντάροι, μοναχικοί ξένοι που εργάζονταν στο χωριό και δεν έβρισκαν αλλού πρόχειρο φαγητό....Το στέκι έκλεισε κάπου γύρω στο '80.
Πιο κεντρικά παρόμοιο μαγαζί ήταν παλιότερα η ταβέρνα του Ηράκλη (προσοχή στον τονισμό, παρακαλώ, Ηράκλης και όχι Ηρακλής), ενημερωτικά για τους νεότερους συγχωριανούς που μας διαβάζουν, το μαγέρικο του Ηράκλη ήταν ένα τμήμα του χώρου όπου στεγάζεται σήμερα η Αγροτική Τράπεζα, αριστερά δίπλα από το σημερινό μπαράκι του Βασίλη Τραούδα .
Σ' ένα τέτοιο μαγέρικο, σε άλλο απομονωμένο χωριό της επαρχίας, όχι στο δικό μας, έτρωγε κάθε μεσημέρι ο καθαρευουσιάνος γυμνασιάρχης του τοπικού γυμνασίου.
-Τι διαθέτομεν σήμερον,κύριε Κωνσταντίνε; Ρώτησεν τον ταβερνιάρη
-Κιφτέδις μι ζ'μί κι αυγά τηγανητά, απάντησε ο λαϊκός άνθρωπος.
-Φέρε μου αμφότερα!
-Τέτοια δεν έχουμι, αφού σ' είπα, μουναχά κιφτέδις μι ζ'μί κι αυγά τηγανητά έχουμι!!!

ΥΓ. Η ανάρτηση αφιερωμένη στην καλή συνιστολόγο ΝΕΛΛΗ, για την...αμφότερη αφιέρωση, LOGIA μου, ξέρεις εσύ!!!

ΜΕΛΩΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Δεδηλωμένος λάτρης της καλή διατροφής ο Vad ευτύχησε να γνωρίσει το καλοκαίρι από κοντά έναν εξαίρετο, μερακλή μελισσοκόμο και μπλογκερά, τον Ευάγγελο Νάξιο (κλικ εδώ).
Περαστικός από την Κατερίνη ο Βαγγέλης, ήπιε νερό απ' τα Πιέρια, ρίζωσε εδώ, βρήκε καλή παρέα άλλον λάτρη του μελιού, τον κοινό μας φίλο Θάνο και ως αποτέλεσμα αυτής της φιλικής συνύπαρξης ο υπογράφων απόλαυσε το εξαιρετικό μέλι που σας παρουσιάζει σήμερα, όχι για διαφήμιση, δεν την έχουν ανάγκη τα λεβεντόπαιδα, αλλά για να μοιραστείτε μαζί μου, έστω και φωτογραφικώς, μέλι κάστανου
και φλαμουριού
από τα Πιέρια...
Αριστούργημα, σας λέω!
Και η θετική έκπληξη ακομα μεγαλύτερη, το μέλι με το κερί του, με τη γύρη του, με τα όλα του! Να τρώει ο Vad και σε κανέναν να μη δίνει!!!

Πανηγύρια Σεπτεμβριάτικα

Σεπτέμβρης, ο μήνας των πανηγυριών, κι εμείς, γνωστοί και μη εξαιρετέοι πανηγυριτζήδες, τιμήσαμε δεόντως τα δυο πανηγύρια της περιοχής μας, της Κατερίνης και του Αιγινίου, το δεύτερο είναι μεγαλύτερο και καλύτερο, δε βγάλαμε φωτογραφίες, για χαβαλέ πήγαμε, βραδάκι ήτανε, δε θα καθυστερούσαμε την καλή παρέα, για να βγάλουμε εμείς ανάρτηση, φραμπαλατζίδικες καταστάσεις, όπως πάντα, έτσι, για να ξεδώσουμε...
Αλλά ξέρεις τι μου λείπει στα νεότερα πανηγύρια;Οι ντιζέζες, τραγουδίστριες και χορεύτριες ταυτόχρονα, να τραγουδάνε πάνω στο σανιδένιο πάλκο, που στηρίζεται σε τούβλα και τσιμεντόλιθους, και τα σανίδια σκεπασμένα με κουρελού, κι απ' τα κουνήματα της ντιζέζας να φεύγουν τα τούβλα απ' τη θέση τους, να διαλύεται το πάλκο, από δω τα τούβλα και τα "τσιμεντόλιθα, απο κει οι κουρελούδες,
πάρτην κάτω την ντιζέζα με τα πόδια στον αέρα, από πάνω της πεσμένος
ο κλαρινιτζής και οι ματάκηδες να παίρνουνε μάτι το κόκκινο βρακί της ντιζέζας!!!!Πανικός, σου λέω!!!
(μνήμη παιδική απο πανηγύρι της δεκαετίας του 60 στο χωριό μου)
-Από μια πανηγυριτζίδικη ανάρτηση δε θα μπορούσε να απουσιάσει ο μέγας Μάκης! Ποιος Μάκης; Οχι βεβαίως ο Τριανταφυλλόπουλος, ούτε ο Ψωμιάδης, αλλά ο ένας και μοναδικός, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος! Δώστα όλα, μεγάλε Μάκη!!!


ΥΓ.Η ανάρτηση αφιερωμένη σε ετέρα "πανηγυριτζού" της καλής μπλογκοπαρέας μας, στην ΑΓΡΑΜΠΕΛΗ, δείτε εδώ το δικό της πανηγύρι...

ΜΑΧΜΟΎΝΤ ΝΤΑΡΟΥΊΣ

Παραθέτω δυο ποιήματα του εθνικού ποιητή των Παλαιστινίων...
Πρόκληση
Σφίξτε μου τα σχοινιά
απαγορέψτε μου τα τετράδια και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα. Το τραγούδι
είναι το αίμα της καρδιάς
τ' αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού
γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια...
Θα το λέω
στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω από το βούρδουλαv κάτω από τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδίας μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι
Συγνώμη
Ονειρεύτηκα τα πανηγύρια που ήμουνα παιδί.
Ονειρεύτηκα δυο μεγάλα μάτια.
Ονειρεύτηκα αυτήν με την πλεξούδα.
Ονειρεύτηκα μια ελιά που δε πουλιέται
και λίγα γρόσια
Ονειρεύτηκα τ' απόρθητα τείχη της ιστορίας σουv και το μύρο της αμυγδαλιάς
που τον καημό ανάβει
στις νύχτες τις ατελείωτες.
Ονειρεύτηκα τους δικούς μου
της αδελφής το μπράτσο που μ' αγκάλιαζεv μετάλλιο ανδρείας.
Ονειρεύτηκα μια νύχτα καλοκαιρινή
κι ένα καλάθι σύκα.
Ονειρεύτηκα πολλά
πολλά ονειρεύτηκα
γι' αυτό συγχώρεσέ με.
Για τον ποιητή διαβάστε εδώ
ΥΓ.Όσοι, ακόμη και μετά την ανάρτηση ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΑ ΞΑΔΕΡΦΙΑ, διατηρείτε επιφυλάξεις για το ένδοξο σόι του Vad ελπίζω ότι θα πεισθείτε πλέον μετά τη σημερινή αναφορά στον εκλεκτό Παλαιστίνιο εξάδελφο!