Μας συγχωρείτε! Διακοπαί!

Ευχόμενοι εκ βάθους καρδίας "Καλές Γιορτές", 
θα σας αποχαιρετήσουμε για καμιά δεκαριά μερούλες, 
θα είμεθα εδώ

σ' έναν τόπο αγαπημένο, σας τον έχουμε δείξει  επανειλημμένως (εδώ).
Θα επανέλθουμε πριν από την πρωτοχρονιά, ελπίζουμε με γεμάτες μπαταρίες , για να μπορέσουμε να βγάλουμε τον υπόλοιπο χειμώνα...
Να είστε καλά, να καλοπεράσετε...

Το ρολό

Ο φίλος καλλιτέχνης (ίσως σας τον παρουσιάσω σε άλλη ανάρτηση),
απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, αφηγείται την...τραυματική εμπειρία
απο τη στρατιωτική θητεία:
-Ο λοχαγός στέκεται μπροστά σ' έναν άσπρο τοίχο και του φωνάζει,
"έλα δω,ρε καλλιτέχνη"! Οι αναγνώστες που έχετε υπηρετήσει στο στρατό σίγουρα εκπλήττεσθε που ο λοχαγός δε χρησιμοποίησε μπροστά από την προσφώνηση "καλλιτέχνη", τη λέξη που κατά κόρον βρίσκεται στο στόμα των νεοελλήνων και μάλιστα στο στρατό ακούγεται πάντα σύνθετη, πχ παλιο-, χαζο-, θεο-,σκ@το-, τρελο- κλπ. Είναι προφανές ότι κάτι ήθελε ο λοχαγός από το στρατιώτη-καλλιτέχνη.
"Διατάξτε, κύριε λοχαγέ!", "τελείωσες την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ρε;", "μάλιστα,κύριε λοχαγέ!", εδώ ο καλλιτέχνης μας ενθουσιάστηκε και σκέφτηκε από μέσα του, "ωραία, θα μου πει να του ζωγραφίσω τον τοίχο, άντε θα πάρουμε καμιά άδεια!", αλλά ακούει το λοχαγό να τον προσγειώνει:-Ωραία, εσύ λοιπόν θα πιάσεις το ρολό, 

ο φίλος σου θα σου κουβαλάει τα χρώματα και θα ασπρίσετε τον τοίχο!!!
Κόκκαλο το φιλαράκι μας, πάει η τέχνη, πάει και η άδεια!

ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑΣ

Αθέλητα και λάθρα ωτακουστής ο Vad καταγράφει ανήκουστο που ενόχλησε
τ' αυτιά του σε θερινή πεζοδρομοκαφετερία, παραλείπω μόνο τα συνήθη κοσμητικά επίθετα, τα οποία συνοδεύουν πάντα το γνωστό νεοελληνικό προφορικό λόγο:
-Άσε, ρε, με ξέσκισε η εφορία!
-Τι έγινε, ρε μεγάλε;
-Να, μου βάλαν πρόστιμο 144000€!
-Γιατί, ρε;
-Επειδή δήλωσα, λέει, ότι νοικιάζω τα δεκαοχτώ διαμερίσματά μου με 100€
το μήνα!!! Αφού έτσι γουστάρω, ρε! Εγώ δεν πίνω το αίμα του κοσμάκη! Νομίζουν ότι κάνω ψεύτικη δήλωση! Αφού, ρε, τους πήγα και τις αποδείξεις και τα συμβόλαια, όλα εντάξει! Και το χειρότερο είναι ότι δε δέχονται συμβιβασμό και μου λενε να τα πληρώσω όλα ντούκου, πού να τα βρω, ρε μεγάλε, 144000€;

Σκέψεις δικές μου:-Καταλάβατε βεβαίως τι έκανε ο φιλεύσπλαχνος! Υποχρέωνε τους ενοικιαστές του να υπογράφουν συμβόλαια με 100€ το μήνα και φυσικά τα υπόλοιπα στο χέρι και "πτωχός πλην τίμιος" δήλωνε εισόδημα 1800€ το μήνα απο δεκαοκτώ διαμερίσματα.
Στην πιάτσα κυκλοφορεί ότι έστειλε νοικάρισσα στην εφορία, για να δηλώσει ότι ο εν λόγω κύριος είναι πολύ καλός άνθρωπος και της παραχώρησε δωρεάν διαμέρισμα, επειδή τη λυπήθηκε, φτωχή γυναίκα!
Να μια παράμετρος οικονομικής ασυδοσίας ανάμεσα στις άλλες που μας οδήγησαν στα χάλια...
Αν ήθελα να παρέμβω στη συζήτηση θα του έλεγα του φιλεύσπλαχνου, που αναρωτιόταν πού να βρει τα λεφτά:- Πολύ απλά, απ' τα κλεμμένα της εφορίας!

ΟΙ ΔΙΔΥΜΟΙ

Ιδιοτροπία ή ομορφιά της Φύσης; Προφανέστατα το δεύτερο!
Όλοι τους καμαρώνουμε, όλοι τους μπερδεύουμε, εκείνοι απολαμβάνουν την ιδιαιτερότητά τους και μάλιστα τη διασκεδάζουν...Στο γυμνάσιο είχαμε δίδυμες σε μικρότερη τάξη, ποτέ δεν τις ξεχωρίζαμε...
Στα φοιτητικά χρόνια δίδυμες και πανέμορφες φοιτήτριες του Μαθηματικού είχαν τρελάνει κόσμο και κοσμάκη!Δίδυμες μαθήτριες μέσα στην τάξη, μέχρι να μάθω να τις ξεχωρίζω, είδα κι έπαθα!

Ο φίλος Ρ., όταν ήταν αρραβωνιασμένος, μπερδεύτηκε και όρμησε να βάλει χέρι στη δίδυμη κουνιάδα του!!!
Λέτε, η λύση είναι να τους βλέπουμε απ' την πλάτη;
Περιμένω τις δικές σας ιστορίες...

Τι είδα στο βυθό της Ανταρκτικής...

           Καλά, τι νομίζατε, μόνο στην Ερυθρά θα βουτούσα;  
                    Σιγά που θα μου γλύτωνε η Ανταρκτική!  
                                                          Μέχρι και τον Παγοκρύσταλλο του Θανάτου φωτογράφισα!

                                                                                                               

....και καβούρια λευκά

 

                             και χταπόδι ασπρουλιάρικο

                             και λευκή ανεμώνα

και μια ιδιαίτερα πολύχρωμη πέτρα σήκωσα, στολίδι για το σαλονάκι μου!

Φυσικά με πιστεύετε, εγώ δεν είμαι Μυνχάουζεν!

Τι είδα στο βυθό της Ερυθράς...

Από παλιά βυθολάτρης, τα εκατό μέτρα τα έχω ψωμοτύρι..., συνήθως κατεβαίνω στα...τριακόσια-τερακόσια μέτρα, δε λέω πεντακόσια, για να μη θεωρηθεί υπερβολή! Βρέθηκα λοιπόν στην Ερυθρά θάλασσα, δεν έχασα την ευκαιρία και βούτηξα για χάρη σας, για να μοιραστώ μαζί σας τη φανταστική εμπειρία!

Σιγά μη φοβηθώ τον καρχαρία, εκείνος με είδε αγριεμένο και όπου φύγει-φύγει!

 

Κι εδώ εν δράσει, φωτογραφίζοντας το βυθό και τα υπέροχα χρώματά του...

 

 

Το ψάρι που ακολουθεί είδα για πεσκαντρίτσα,

επειδή λατρεύω τη σχετική σούπα!

 

Εδώ αγριέψανε  τα πράματα, έναν καρχαρία έτρεψα σε φυγή, αλλά να τρομάξεις δυο καρχαρίες κομματάκι δύσκολο, γι' αυτό φρονίμως ποιών την έκανα όχι με πλάγια πηδηματάκια αλλά με πλάγιες απλωτές!

Και για όσους δε με πιστέψανε (έχουν απόλυτο δίκιο), είχα πάει στην Ερυθρά, πρωτόγνωρη εμπειρία, όχι πως βούτηξα, μην τρελαθούμε, εκείνη την εποχή 
δεν είχα ψηφιακή, το υλικό θα σκαναριστεί και θα σας το παρουσιάσω εν καιρώ...

Κ. Π. ΚΑΒΆΦΗ - Ουκ έγνως

Ουκ έγνως

Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες —

ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Ανέγνων, έγνων,
κατέγνων». Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.

Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.

Τι να σι κάμου, Στέλλα μ'!

Σώγαμπρος, πρώτη νύχτα του γάμου, σε σπίτι με μια κρεβατοκάμαρα 
και μια κουζίνα, η οικογένεια της νύφης κοιμάται στρωματσάδα στην κουζίνα, καθώς έχει παραχωρήσει τη μοναδική κρεβατοκάμαρα στο νέο ζεύγος 
για την πρώτη νύχτα του γάμου, οι νεόνυμφοι επιδίδονται στα γνωστά, 
φαίνεται πως η νύφη το καταευχαριστιέται, καθώς μέσα από το δωμάτιο ακούγονται οι αναστεναγμοί της, αααχ! αααχ! αααχ!, κι ο ωτακουστής αδερφός της νύφης σχολιάζει με χιούμορ: -Τι να σι κάμου, Στέλλα μ', να ήταν βάρους να στου σ'κώσου!!!
Η Στέλλα της ιστορίας μας δημιούργησε μια ευτυχισμένη οικογένεια, αντίθετα με τη Στέλλα του  γνωστού παραδοσιακού τραγουδιού, η οποία παράτησε τον άντρα της για χάρη ενός δασάρχη!

Εσείς κάθε πόσα χρόνια αλλάζετε αυτοκίνητο;;;

Ηρθε κάποτε το πλήρωμα του χρόνου, ν' αλλάξουμε το ηρωικό Dacia, του έχουμε αφιερώσει κι άλλη ανάρτηση-(κλικ εδω), έτσι κι αλλιώς δεν πολυτραβούσε και καθώς περάσανε τα χρόνια τα πράγματα γίνονταν χειρότερα, για να περάσουμε ΚΤΕΟ "πειράζαμε" τα ζινγκλεράκια του καρμπιρατέρ, ώστε να δίνει λιγότερη βενζίνη, άρα και λιγότερο καυσαέριο, τότε έπιανε μετά βίας τα εξήντα χιλιόμετρα (!!!), και μόλις ξεμπερδεύαμε απ' τον έλεγχο καυσαερίων, αντε πάλι, άνοιγμα τα ζινγκλέρ, η βενζίνη έτρεχε στο φουλ κι άλλο τόσο το καυσαέριο!!!
Ελα όμως που στο μεταξύ προέκυψε ο ξενιτεμός στο Χαρτούμ, οπότε η αλλαγή αυτοκινήτου πήρε παράταση, δεν υπήρχε λόγος για καινούριο, αφού θα το χρειαζόμασταν μόνο καλοκαίρι...Ετσι το Dacia επέζησε κάποια καλοκαίρια, η αλήθεια είναι οτι τα πήγε καλά εκείνη την εποχή, ταξίδεψε Ζάκυνθο, Εύβοια, Πελοπόννησο, Λευκάδα, Χαλκιδική, Δυτική Μακεδονία,καλά τα κατάφερε, εκεί που "κώλωνε" ήταν στα βουνά του Ασπροποτάμου,δεν τα έβγαζε με τίποτα...
όταν περάσανε τα πρώτα χρόνια του Χαρτούμ, είπαμε, άντε, καιρός είναι,
η ώρα του Τoledo...Το είχα μελετήσει επισταμένως, μου άρεσε, ήμουν αποφασισμένος, πήγα καναδυό φορές στην αντιπροσωπεία να το καμαρώσω από κοντά, οι πωλητές ήταν γνωστοί μου και σε μια από τις επισκέψεις μου λένε, "είναι εδώ ένας τεχνικός μας απ' την Αθήνα, ρώτησέ τον ό,τι θέλεις".Πριν ρωτήσω κάτι, με προλαβαίνει ο Αθηναίος και με μπλαζέ υφος με ρωτάει: -Κάθε πότε αλλάζετε αυτοκινητο;;;!!! Από μέσα μου Τούρκος εγώ, "τι λες,ρε κωλόμαγκα Αθηναίε;", αλλά κρατάω την ψυχραιμία μου και τον ταπώνω:-Κάθε δεκαέξι χρόνια!!! Κόκκαλο ο τσικλίμαγκας, ο Vad πανηγυρίζει από μέσα του που του την έφερε του ψευτοπρωτευουσιάνου, ο τεχνικός ψιθυρίζει μια "συγγνώμη" και συνεχίζουμε τη συζήτηση σε ουσιαστικά θέματα που αφορούσαν το μοντέλο, δεν τον άφησα να πάρει αέρα, αλλιώς θα προσπαθούσε να με πείσει ότι αγοράζω Φεράρι!

ΥΓ.Την εποχή της αφθονίας, τότε που δεν καταλαβαίναμε ή δε θέλαμε να καταλάβουμε ότι τρώμε απ' τα έτοιμα, ότι με διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, autoδάνεια δε γίνεται προκοπή, με εκνεύριζαν αφάνταστα τέτοιου είδους μπλαζέ τύποι, τώρα θα μπορούσα να τους πω τι να το κάνουν το τότε μπλαζέ ύφος, αλλά ας μην...παρεκτραπώ!

Θερινές δραστηριότητες 2012

Το καλοκαίρι ενός VaD δεν το ταράζει καμιά κρίση! 

 Ως συνήθως δαμάσαμε τη θάλασσα, 

 

  ακόμα και με ιστιοφόρο,

 

χτυπήσαμε ψαρούκλες με αυτοσχέδιο καμάκι,

 

δροσιστήκαμε σε ορεινά ποτάμια,

 

τη βραδιά της δεύτερης αυγουστιάτικης πανσελήνου στήσαμε το σκηνάκι μας μέσα στο δάσος, ήταν τόσο μπλε το φεγγάρι, που έβαψε και τη σκηνούλα μας!

 

Φυσικά και στο βουνό ασκήσαμε το αγαπημένο σπορ του ψαρέματος,

 

σκαρφαλώσαμε στ'αγαπημένα μας βράχια,

 

αντικρίσαμε τον κόσμο απο ψηλά.

 

Δεν κάναμε ορεινό ποδήλατο,

 

δεν περπατήσαμε πάνω σε εναέριο σκοινί,

 

ούτε με παραπέντε ασχοληθήκαμε, μη λέμε υπερβολές!!!

Κατακλείδα:-Σύμφωνα με έρευνα, που δημοσιεύτηκε το καλοκαίρι, το 69-70% των Ελλήνων δεν έκανε διακοπές μακριά απ' τον τόπο κατοικίας το περασμένο καλοκαίρι, 23-24% πέρασε τις διακοπές του σε δικό τους εξοχικό, στην  πατρική οικία στο χωριό ή σε φιλικό σπίτι, και μόνο 6-7% έκανε διακοπές 3-7 ημερών, ελάχιστοι ξεπέρασαν τις 7 ημέρες. Ευθαρσώς δηλώνω ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία,  αισθάνομαι όμως τυχερός, που ζω σε τόπο πέντε λεπτά απ' τη θάλασσα, πέντε λεπτά απ' το βουνό, έτσι τουλάχιστον δε στερηθήκαμε τα "μπάνια του λαού".

Το Σάββατο της μητρός μου...

Το Σάββατο της μητρός μου,το πρωί η πίτα στο φούρνο,για να τηρήσουμε την πατροπαράδοτη συνήθεια όλου του χωριού, που κάθε Σάββατο μοσχομύριζε πίτα απ' τη μια άκρη στην άλλη, σπανακόπιτα, τυρόπιτα, σπανακοτυρόπιτα, ό,τι βάλει ο νους σου, γαλατόπιτα γλυκιά, γαλατοτυρόπιτα, κολοκυθόπιτα, κρεμυδόπιτα, πίτα  κολινδρινή, ρε παιδάκι μου, άμα δεν έφαγες πίτα κολινδρινή, δεν έχεις ιδέα από πίτα...και με το ζυμάρι που περίσσευε έφκιαχνε κλίκ'  με γέμιση τυρί, τι στριφτόπιτα, μου λέτε τώρα, κλίκ' το λέμε!

 

Και τ' απόγεμα μας περιλάβαινε στο λούσιμο κάτω απ΄τον υποτυπώδη νιπτήρα, τη φουσκίνα, όπως τη λέγαμε, έβαζε το κεφάλι μας κάτω απ' το νιπτήρα, 

μας κρατούσε ανάμεσα στα πόδια της, για να μην της ξεφύγουμε, αφού το βδομαδιάτικο λούσιμο το θεωρούσαμε μαρτύριο, η σαπουνάδα μέσα στα μάτια, τα κλάματα απ' το τσούξιμο των ματιών και η φωνή της μάνας,

"σκάσι, μη σι 'στράψου παταριά"!Κάτσι, να σι πλύνου, βρουμουκουπάς απ' λιέρα, βασιλικός θα φυτρώσ' στου σβέρκου σ'!!!:)) 

Φυσικά η άρνηση "μη" παρέμενε ανενεργή, αφού η "παταριά"  (η σφαλιάρα, στη γλώσσα των μη Κολινδρινών αναγνωστών) έπεφτε σύννεφο, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ξεχωρίσεις το λόγο του κλάματος, η σαπουνάδα έφταιγε ή η παταριά; Η σωστή απάντηση είναι, "και τα δυο"!

Τι να κάνουμε, έπρεπε να υποστούμε το σαββατιάτικο μαρτύριο, αφού την Κυριακή οφείλαμε να είμαστε πεντακάθαροι στην εκκλησία!

Η ανταμοιβή μας ήταν η ωραία πίτα ή το γευστικότατο κλίκ', που είχε περισσέψει απ' το μεσημέρι...

ΥΓ. Η ανάρτηση προέκυψε από μια ανάλογη της καλής μας Γιαγιάς Αντιγόνης

Όταν έβρασε ο Φόρης 2012

Και φέτος στα τσίπουρα του Φόρη (να μη σας κουράζω συνέχεια με τις παραπομπές, τις σχετικές αναρτήσεις τις βρίσκετε στις ετικέτες του ιστολογίου), σε μια πανέμορφη πλατανορεματιά, στον τόπο της καταγωγής μου, στον Κολινδρό,

 

δίπλα στο αμπέλι 

 

του συγχωριανού καζανάρχη,

 

παρακολουθήσαμε το πανηγύρι της απόσταξης,

               που συνοδεύτηκε από την απαραίτητη ψησταριά, εδώ το άναμμα,

 

μέχρι και σεσουάρ επιστρατεύτηκε

 

ιδού ο οικοδεσπότης επί το έργον, περιτριγυρισμένος από την καλή παρέα των φίλων του μελισσοκόμων,

 

τα κρέατα διαίτης καλοψήνονται,

 

και ο οργανωτής, σκεπτόμενος ίσως ότι  μετά από καναδυό ποτηράκια τσίπουρο θα μπερδέψουμε τα ποτήρια μας, έγραψε τα ονόματά μας (και το δικό του βεβαίως), και μάλιστα με κίτρινο χρώμα(ε, τι Αρειανός θα ήταν αλλιώς)!!!

 

Μόνο που εμείς, δείχνοντας χαρακτήρα, αποδείξαμε το φόβο του αβάσιμο, 

δεν ήπιαμε παραπάνω από δυο ποτηράκια και με γεμάτες τις μπαταρίες από καλή παρέα, τσιπουράκι με μέτρο, κρεατοδίαιτα μπόλικη και γλυκό κορμό (κόλαση, 

ρε Φόρη, να τον ξανακάνεις!!!:), βρήκαμε το δρόμο της επιστροφής κι ας είχε νυχτώσει πια!

 Καλόπιοτο το αγίασμα, βρε Πόντιε! Πάντα τέτοια!