...και φιλοσοφούμεν άνευ...

Η Ελένη, σε τμήμα τρίτης δέσμης, στο δικό της κόσμο, παιδί με εντονο αυθορμητισμό, καμιά σχέση με τα μαθήματα, σωματικά μόνο βρισκόταν
 μέσα στην τάξη, το μυαλό της ανέμιζε αλλού, οπότε κάθε "επιστροφή" της 
στα δρώμενα της τάξης συνοδευόταν με μια έκρηξη αυθορμητισμού, που προκαλούσε την ανάλογη θυμηδία...Θουκυδίδου Περικλέους Επιτάφιος, την ώρα που η Ελένη εξερευνά με το βλέμμα της το...ταβάνι, ο υποφαινόμενος αναγιγνώσκει από το πρωτότυπο το γνωστό απόσπασμα, "Φιλοκαλούμεν γαρ μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας", η  Ελένη προφανώς ακούει μόνο την τελευταία λέξη και στρεφόμενη στη συμμαθήτρια της, που κάθεται στο ίδιο θρανίο, αναφωνεί αυθορμήτως και στεντορείως, "Τι λέει, καλέ, ο Δαραής;" Φυσικά το γέλιο των συμμαθητών πήγε σύννεφο, η παρέμβαση προσφερόταν για χαλάρωση, ο VaD χαμογελώντας απάντησε,"Δε λέει ο Δαραής, Ελένη μου, απλώς διαβάζει Θουκυδίδη!" για να εισπράξει την αφασιακή και ευγενική απάντηση της Ελένης, "Καλά, συγγνώμη, να μη σας διακόπτω!"
Η αφοπλιστική ατάκα της Ελένης ολοκλήρωσε το κλίμα χαλάρωσης στην αίθουσα, τα παιδιά πήραν τις ανάσες τους και το μάθημα συνεχίστηκε κανονικά...

Επιμύθιο, όσο είναι δυνατόν, οι παρεμβάσεις μας  σε τέτοια φαινόμενα την ώρα της διδασκαλίας στοχεύουν στην αποφόρτιση της ατμόσφαιρας και όχι στην ένταση, που θα μπορούσε να προκαλέσει μια  έντονη αντιπαράθεση. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο, δεν το κατάφερνα πάντα, γι' αυτό και έγραψα, "όσο είναι δυνατόν"...