Άγιε μου Βασιλάκη μου...

Kαλημερίζω φέρνοντας αγέρα μυρωμένο....
Αγάπη, Ειρήνη, Υγεία, Καλή Καρδιά, Χαμόγελο...

Μεσεόρτιον

Μπορεί η εικόνα να είναι "κλεμμένη" απ'το διαδίκτυο,
 αλλά το..."δικαιοίμεθα", βρε αδερφέ!  
Για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι λέμε, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε,
"αι ημέραι το απαιτώσι", ριλάξ τώρα, γιατί έρχεται η Πρωτοχρονιά,
την υγειά μας νά'χουμε, γεροί νά' μαστε, ν' αντέχουμε...
 

Να τα πούμε;

Καλήν ημέραν, άρχοντες...

Καλά Χριστούγεννα να περάσετε, Υγεία, Χαρά,Δημιουργία...

Και οι απολαύσεις ουρανίσκου, λάρυγγος, οισοφάγου, 
όχι με μέτρο αλλά με το...μέτρο!

Αντε, να ξεδώσουμε λίγο, να γεμίσουμε μπαταρίες και...

έχει ο καινούριος χρόνος!

ΑΠΟΥΡΩ 6

ΑΠΟΥΡΩ 6

Εικόνα από παλαιότερο χειμώνα-Κρουσταλλήθρες

Πάμε ΑΠΟΥΡΩ. Να ξεδώσουμε λίγο, βρε αδερφέ, να μην ξεχάσουμε και το χωριό μας!
Κύριο θέμα του αυτή τη φορά τα δυο ξαδέρφια, ο τότε δήμαρχος Κολινδρού Βαγγέλης Πολύζος, κατόπιν βουλευτής Νέας Δημοκρατίας, και ο μεγαλομέτοχος και πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιώργος Καλύβας.
Ο ΑΠΟΥΡΩ προτείνει ηρεμία στους προύχοντες του τόπου και πρωτοπόρος για την εποχή του κάνει δημοσκόπηση στην πιάτσα του χωριού (είχε και ο Κολινδρός την MRB του), η οποία φυσικά αναδεικνύει νικητή τον ΠΑΟΚ! Άλλη δημοσκόπηση, χωρίς ΠΑΟΚτσή αντίπαλο αυτή τη φορά δίνει ψήφους στον Πολύζο, του κόβει κουκιά όμως η διαμάχη του με οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες, καθώς το εργοστάσιο της Αγροτικής Κολινδρού αδυνατεί να λύσει τα ποικίλα προβλήματά του.
Ο ΑΠΟΥΡΩ όμως δεν καταλαβαίνει τίποτα και τα "χώνει" ανηλεώς σε όλους τους υπεύθυνους.

 

Για σένα το είπα!

                                
Δεν μπαίνουμε στην τάξη για να χαντακώνουμε τα παιδιά, έτσι όταν έρθει
η ώρα της βαθμολογίας, φροντίδα μας είναι να τα βοηθούμε όσο γίνεται περισσότερο. Ο φυσικός λοιπόν παρακάλεσε το μαθηματικό να βοηθήσει το τάδε παιδί, ο μαθηματικός πρόθυμα ανταποκρίθηκε στην παράκληση του συναδέλφου,
σπρώχνει τον αδύνατο μαθητή, τον περνάει και την ώρα της ανάγνωσης
των αποτελεσμάτων ακούει έκπληκτος ότι ο μαθητής κόπηκε στη φυσική! Εξοργισμένος φωνάζει στο φυσικό, "καλά, με παρακάλεσες, μου είπες
να τον περάσω μαθηματικά, ενώ εσύ τον έκοψες;" και ενώπιον όλων των καθηγητών εισπράττει την αφοπλιστική απάντηση του φυσικού,
"δεν το είπα για μένα, για σένα το είπα!!!"
Μέσα στη γενική θυμηδία, την οποία προκάλεσε η απάντηση, ο μαθηματικός
έδωσε τόπο στην οργή, μένοντας με την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον ο ίδιος βοήθησε το μαθητή.

Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουότσον!

Είμαι βέβαιος ότι όσοι αναγνώστες του μπλογκ είστε λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας στα πρώτα αναγνώσματά σας απολαύσατε και τα κατορθώματα του ιδιόρρυθμου ντετέκτιβ, του Σέρλοκ Χολμς. Οι περιπέτειές του
έχουν μεταδοθεί από το ραδιόφωνο, έχουν προβληθεί στον κινηματογράφο και τηντηλεόραση, έχουν γίνει παιχνίδια για υπολογιστή,  έχουν εμφανιστεί μεδιάφορες μορφές ακόμα και στο διαδίκτυο. Η ατάκα του τίτλου της ανάρτησης κλασική πλέον.Μια τελευταία εκδοχή ανακάλυψα αναζητώντας στο διαδίκτυο σειρές που δεν έχουν ακόμα προβληθεί απο ελληνικά κανάλια. Ενας Σέρλοκ Χολμς στη συγχρονη εποχή, εξίσου ιδιόρρυθμος και αποτελεσματικός,όπως ο ήρωας του σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, απολαυστικός και ταυτόχρονα εξοργιστικός, ωρες-ώρες σου έρχεται να του κοπανήσεις στο ξεροκέφαλό του ό,τι βρεις μπροστά σου!  Δυο ηθοποιοί καταπληκτικοί αποδίδουν θαυμάσια τους ρόλους του Χολμς και του Γουότσον.Μη μου ζητάτε λινκ, αυτά τα ξερει μόνο το τεχνικό μου επιτελείο, που κατεβάζει τις σειρές για χάρη του μπαμπά! Όσοι βλέπετε σειρές στο διαδίκτυο,αναζητήστε τον και θα με θυμηθείτε...

Support The Tourism in Sudan

Οι παλαιότεροι αναγνώστες έχετε διαβάσει στο μπλογκ δεκάδες αναρτήσεις 
από την εποχή που ήμουν στο Χαρτούμ, οι πιο πρόσφατοι μπορείτε να τις αναζητήσετε στις ετικέτες Χαρτούμ, Χαρτούμ Σχολικά και Σουδάν.
 Στο fb ανακάλυψα τη σελίδα Support The Tourism in Sudan, με ενδιαφέρον φωτογραφικό υλικό από το Σουδάν , από εκεί θα αντλήσω  φωτογραφίες 
για μια σειρά αναρτήσεων με τίτλο "Από τη δεύτερη πατρίδα", έτσι βλέπω
 τη χώρα που με φιλοξένησε για χρόνια, έναν τόπο που αγάπησα 
και δέθηκα μαζί του...
Πρώτη εικόνα μια άποψη του Χαρτούμ από ψηλά, ο Γαλάζιος Νείλος, οι γέφυρες Κόμπερ, κούμπρι Χαντίντ ( Σιδερένια γέφυρα) και ΜακΝίμιρ,που συνδέουν το Χαρτούμ με το Μπάχρι ή North Khartoum, στο βάθος το νησί Τούτι (εδώ και εδώ)...
                                                           

Και πάλι το Χαρτούμ από ψηλά, η γέφυρα για Τούτι και το Αυγό (εδώ)
                                                 

Προσγείωση στο αεροδρόμιο του Χαρτούμ, στο βάθος ο αεροδιάδρομος...
                                                            

  Η καθολική εκκλησία του Saint Mathews  και η γέφυρα ΜακΝίμιρ, πολύ κοντά στο σπίτι μας...

Το REPUBLICAN PALACE MUSEUM (εδώ και εδώ), παλιά αγγλικανική εκκλησία, την έκτισαν Ηπειρώτες μαστόροι στις αρχές του 20ού αιώνα....
                                                     

Το παλαιότερο τζαμί της πόλης, το Great Mosque, στο κέντρο του Χαρτούμ,

To Friendshiphall, χώρος εκδηλώσεων και ποικίλων εκθέσεων, κλειστών και ανοικτών, πολλές φορές μας πρόσφερε θέματα για ανάρτηση...

 και ....όταν βρέχει στο Χαρτούμ (εδώ)....

και όταν έβρεχε στη γειτονιά μας, δεξιά, μπροστά απο τον κύριο που μας δείχνει τις πλάτες του, η είσοδος στην Ελληνική Κοινότητα, όπου και η κατοικία μας...

Μη φύγετε, έχει και συνέχεια...

ΜΟΥΣΩΝΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ-ΜΟΥΣΩΝΑΣ

Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.

Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.
Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;
Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.
Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.

Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως.
Χρώμα να βρώ, το πράσινο και τίντες μυστικές.
Κι απέ, το θρύλο να σου πω που μου 'πε μαύρος κάπος
τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.

Ακόμη ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μινικάπε,
τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ.
Μα ένα πουλί μου μύνησε πως κάποιος άλλος σ' τα 'πε
κάποιος , που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με.

Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα.
Πεισματική, και πέταξες χαρτί,φτερό,κλαδί,
όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα.
Τι θά 'δινα - ''Πάψε, Σεβάχ'' - για να 'μουνα παιδί!

Αυγή, ποιός δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα;
Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά.
Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα,
στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά.

Ινδικός Ωκεανός 1951

Ακούμε το ποίημα, μελοποιημένο και τραγουδισμένο
από τη Μαρίζα Κοχ, έτσι, για να γυρίσουμε στα φοιτητικά νιάτα...

Θα μου δέσεις τα κορδόνια;

 

Καθηγητής στο σχολείο του τόπου μου, πάρα πολλά παιδιά γνωστά, ο γιος 
ενός φίλου πρώτη γυμνασίου, πρώτες μέρες στο σχολειό, φορτωμενο το παιδί 
με τσάντα, φόρμες γυμναστικής, απουσιολόγιο, πηγαίνει στο γραφείο
 να παραδώσει το απουσιολόγιο, τα κορδόνια των παπουτσιών του λυμένα, προφανώς δε θέλει να μπει στο γραφείο με λυμένα κορδόνια, με βλέπει έξω
 απ' το γραφείο των καθηγητών και με το θάρρος της εκτός σχολείου γνωριμίας μας μου λέει, "Βασίλη, θα μου δέσεις τα κορδόνια"; Γελώντας, σκύβω, του δένω τα κορδόνια, με ευχαρίστησε ευγενικά ο μικρός και αφηγήθηκε το συμβάν
 στον πατέρα του, ο φίλος μου λύθηκε στα γέλια και του λέει,
"βρε συ, είπες στον καθηγητή να σου δέσει τα κορδόνια"; 
Ο μικρός δικαιολογήθηκε, 
"μα βρε μπαμπά, δεν ήξερα ότι ήταν καθηγητής στο σχολείο"!

Επιμύθιο, γονείς και εκπαιδευτικοί, χαρείτε και εκτιμήστε τον αυθορμητισμό
 των παιδιών!

Πχιότης Δεκεμβρίου Πιερική

Αξιον τέκνον της Πιερικής γης ο Κώστας Σαφέτης, άρχων 
των νυκτερινών πολιτιστικών ιδρυμάτων, ακούτε το άσμα 
με δική σας ευθύνη, δεν ευθυνόμεθα για τυχόν κόψιμο φλεβών!

Επιστροφή με Ποίηση - Ποσειδωνιάται

                                        

Ενα μήνα μετά την τελευταία ανάρτηση επιστρέφουμε με Ποίηση, 
ο αγαπημένος Καβάφης πάντα διδάσκει...
                                          
                                     Κωνσταντίνος  Καβάφης

                                                

Ποσειδωνιάται

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλ-
πω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβα-
ρώσθαι Τυρρηνοίς ή Ρωμαίοις γεγονόσι και
την τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τα τε πολλά
των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιαν τινα αυ-
τούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν,
εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρ-
χαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυ-
ράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες
απέρχονται

  ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.

   

                                    

                                 

                                       

"Απουσιάζομεν...

...και δεν δεχόμεθα επισκεψεις", εγραφαν κάποτε στα κοινωνικά των εφημερίδων στη στήλη "Δεν εορτάζουν". Εμείς δεν την κοπανάμε από γιορτή, απλώς θα απουσιάσομεν επ' ολίγον, δεν ξέρουμε προς το παρόν πόσο θα είναι αυτό το "ολίγον", ελπίζουμε να είναι πράγματι ολίγον, θα δεχόμεθα όμως επισκέψεις, τις οποίες θα ανταποδώσομεν πάραυτα άμα τη επιστροφή μας...
Δεν τρέχει τίποτα, όλα καλά, απλώς ένα μικρό ριλάξ...
Να είστε καλά...και εις το επανιδείν...

Αμα μου γράψει!

Ο Θεσσαλός καθηγητής ζητάει απ' το συνάδελφό του να περάσει κάποιο μαθητή, εκείνος απαντάει "άμα μου γράψει!", κι ο Θεσσαλός του ανταπαντά σε άπταιστο θεσσαλικό ιδίωμα, "τι να σι γράψ', αρέ χαζιέ, αυτόσα είνι ντιπ στουρνάρ',άμα μπουρούσι να σι γράψ', θα σι παρακαλούσα";

Μια ζωή τα παρακάλια αφορούσαν μαθητές που δεν έγραφαν,
που δεν υπήρχε περίπτωση να γράψουν κάτι....

Κάνε το καλό και φάε γλυκό!

Η παλιά καλή οικογενειακή φίλη, περίπου στα τριάντα τότε, οικογένεια, παιδί, βρήκε λίγο χρόνο να θυμηθεί ότι χρωστούσε Μαθηματικά της Γ' Λυκείου, την έπιασε όρεξη να γράψει εξετάσεις και να πάρει μετά από τόσα χρόνια το απολυτήριο...
Τι να θυμάται τώρα από μαθηματικά, μου ζήτησε λοιπόν να παρέμβω στο μαθηματικό του σχολείου στο οποίο θα έδινε εξετάσεις, παρακάλεσα το Θεσσαλό συνάδελφο, "άντε, βοήθα τη φίλη", εκείνος πράγματι τη βοήθησε, πέρασε το μάθημα, όλα πήγαν κατευχήν και η φίλη, για να ευχαριστήσει τον καθηγητή, του πήγε στο σχολείο μια ανθοδέσμη γλαδιόλες.Κι όταν του τηλεφώνησα, για να μάθω τι έγινε, ο συνάδελφος, αυθόρμητα,
με τη διάθεση χιούμορ που τον διέκρινε και με τη χαρακτηριστική θεσσαλική προφορά, μου είπε:-Αρέ, τι να σι κάμου, ντ' μπέρασα, μα η χαζιά η Πόντια μ' έφιριν γλαδιόλις στου σχουλειό, χάθ'καν οι πάστις;
Ελα όμως που η καλή Πόντια πήρε στα σοβαρά το "παράπονο" και, άμ' έπος, άμ' έργον, εμφανίζεται στο σχολείο με ένα κουτί πάστες!
Ο Θεσσαλοκαραγκούνης έπαθε την πλάκα του," αμάν, αρέ κουρίτσι μ', ένα αστείου είπαμι να κάμουμι κι συ του πήρις σουβαρά";

Επιμύθιο: -Κάντε αστείο σε φιλότιμο άνθρωπο, για να φάτε πάστες!

ΑΠΟΥΡΩ 5

Το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, μεταβυζαντινής εποχής.


Ο ΑΠΟΥΡΩ ξαναχτυπά!
Αυτή τη φορά επικρίνει τους νοσταλγούς ενός παρελθόντος το οποίο ο ίδιος δε θέλει να θυμάται, γιατι το έζησε σε φτώχεια ανείπωτη και γιατι έμαθε να βλέπει μπροστά και όχι πίσω.
Με αφορμή την αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας του ΑΠΟΥΡΩ από τους τότε αναγνώστες, αυτοπροσδιορίζεται κοινωνικά.
Ως γνήσιος φίλαθλος συμπαραστέκεται πάντα στην παιδική του αγάπη, την ποδοσφαιρική ομάδα της Αναγέννησης.
Αγριογούρουνο τράκαρε με ΒΜW! O AΠΟΥΡΩ δε δοκίμασε μεζέ και γι αυτό πικραμένος(;;;) βγάζει το θέμα φόρα παρτίδα.
Παρατσούκλια, σχολεία, κυκλοφοριακό και μια ομάδα παλιών "καλλιτεχνών" του γαλλικού μπιλιάρδου( με τρεις μπίλιες ) συμπληρώνουν τις απορίες του.

Τετράδιο με σοκολάτα

 Γενικές εξετάσεις, πανελλήνιες, πανελλαδικές, όπως κι αν τις πείτε,
πάντα είχαν τα δικά τους απρόοπτα, τα οποία έπρεπε οπωσδήποτε
να αντιμετωπιστούν με τρόπο που δε θα έπληττε το κύρος και το αδιάβλητο
των εξετάσεων...

Η υποψήφια, για την οποία γνωρίζαμε ότι αντιμετωπίζει νοητικά προβλήματα
(τότε δεν έδιναν ξεχωριστές εξετάσεις αυτά τα παιδιά), ζητάει από τους επιτηρητές σοκολάτα, οι επιτηρητές ενημερώνουν την επιτροπή εξετάσεων του σχολείου,η επιτροπή εγκρίνει να δώσουμε σοκολάτα στο παιδί μέσα στην αίθουσα, κρίνοντας ότι θα δημιουργηθεί μικρότερη αναστάτωση, αν δε μετακινηθεί εκτός αίθουσας το παιδί, εκείνο παίρνει τη σοκολάτα, πασαλείβει το τετράδιο και μας το παραδίνει γεμάτο σοκολάτα! Πανικός! Αμάν, τώρα τι κάνουμε! Όλοι μαζί, επιτροπή και επιτηρητές, προσπαθούμε να καθαρίσουμε το τετράδιο, αλλά φυσικά μάταιες οι προσπάθειές μας. Με...σοκολατωμένο τετράδιο υποτίθεται ότι παραβιάζεται το αδιάβλητο των εξετάσεων, ευτυχώς διαπιστώσαμε ότι η υποψήφια δεν είχε απαντήσει σε κανένα θέμα, έτσι βρήκαμε τη λύση, τυλίξαμε το τετράδιο με νάιλον, για να μη λερωθούν τα υπόλοιπα τετράδια, ενημερώσαμε το βαθμολογικό κέντρο ότι στο πακέτο των γραπτών υπάρχει κι ένα τετράδιο με σοκολάτα και χωρίς απαντήσεις, έτσι κι αλλιώς θα μηδενιζόταν, οπότε κανείς δε θα μπορούσε να πει ότι βαθμολογήθηκε σημαδεμένο τετράδιο.Ενα από τα άπειρα προβλήματα που μπορούν να παρουσιαστούν σε εξετάσεις, έτσι, για να πάρετε μια ιδέα, στις κάθε είδους εξετάσεις τα πάντα μπορούν να συμβούν, ακόμη και τα ανήκουστα...

Το νερό της λησμονιάς

Ο Χρίστος ήταν παθιασμένος με την ποίηση, όταν δίδασκε ποίημα, βρισκόταν σε άλλη διάσταση και, όπως ακούγαμε, "παρέσυρε" και τους μαθητές στο δικό του ενθουσιασμό.Κάποια μέρα ακούστηκε μέσα απο την τάξη του να ουρλιάζει κυριολεκτικά, όλοι αναρωτηθήκαμε τι να συνέβη, όταν βγήκε απ' το μάθημα τον ρωτήσαμε, "τι έγινε, βρε Χρίστο",μας αφηγήθηκε την αιτία της έκρηξής του:
-Δίδασκε τη Λήθη,το ωραίο σονέτο του καλού ποιητή Λορέντζου Μαβίλη.
Διαβάστε το και συνεχίζουμε...

Λήθη

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.
Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

Μας αφηγήθηκε λοιπόν ο Χρίστος ότι, όταν ρώτησε στην τάξη τι μπορεί να τους θυμίζει το νερό της λησμονιάς στο οποίο αναφέρεται το ποίημα, ένα "καθαρματάκι" του απάντησε "πορτοκαλάδα"!!! Εκεί ο λάτρης της Ποίησης δεν μπόρεσε ν' αντέξει το "δούλεμα" και ακολούθησε η έκρηξη! Εδώ που τα λέμε, είχε και το δίκιο του ο Χρίστος, το "λεβεντόπαιδο" που τον οδήγησε στο ξέσπασμα ήταν ένα φασιστόμουτρο του κερατά, οργανωμένο εκείνη την εποχή σε ομάδα που έδερνε ό,τι αδύναμο πλάσμα περνούσε από μπροστά της...

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Ο χτεσινός σεισμός στην Κρήτη ξύπνησε μνήμες, 
αλλά ταυτόχρονα έφερε στο νου ευτράπελα και τραγελαφικά.
Θεσσαλονίκη, Ιούνιος1978, η κοπελιά συζούσε με το σύντροφό της,
μανιώδη ερασιτέχνη φωτογράφο, με πολλές φωτογραφικές μηχανές, 
τρίποδες κλπ στη συλλογή του. Ανώγειο το διαμέρισμα που στέγαζε 
το ζευγάρι, δυο μέτρα απ' το έδαφος, με παράθυρο στο δρόμο.
 Με το πρώτο ταρακούνημα απ' το σεισμό, τη στιγμή που  η κοπέλα 
φωνάζει "πάμε απ' την πόρτα", ο μανιακός της φωτογραφίας αρπάζει
 τις φωτογραφικές μηχανές του, ανοίγει το παράθυρο προς το δρόμο 
και πηδάει φωνάζοντας, "ο σώζων εαυτόν σωθήτω"! Η φίλη του βγαίνει τρέχοντας στο δρόμο και τον βλέπει πεσμένο καταγής, μηχανές και τρίποδες διαλυμένοι από δω και από κει, ο τύπος ουρλιάζει απ' τους πόνους, 
καθώς με την πτώση έχει σπάσει και τα δυο του πόδια. Το κορίτσι 
απ' τη μια εξοργισμένο για την εγωιστική στάση του συντρόφου του,
 απ' την άλλη τον λυπήθηκε, τον μετέφερε στο νοσοκομείο, τον φρόντισε 
μέχρι να σταθεί στα πόδια του και όταν η υγεία του αποκαταστάθηκε πλήρως, του ανακοίνωσε την αποφασή της να τον εγκαταλείψει, αφού στη δύσκολη στιγμή εκείνος θέλησε να σώσει μόνο τον εαυτό του. Οταν η κοπέλα 
μας αφηγήθηκε την ιστορία της, της βγάλαμε το καπέλο, που είχε την ψυχική δύναμη να φροντίσει το σύντροφο, ο οποίος αποδείχθηκε ανάξιος να σταθεί δίπλα της τη στιγμή του κινδύνου...
Μα ο άνθρωπος,δεν του έφτανε που εγκατέλειψε την κοπέλα του, 
το φώναξε κιόλας! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Αλλά όλα εδω πληρώνονται,μωρέ,και πολλές φορές αυτοστιγμεί...

Ποιότης

Τελευταίως εχει πέσει πολύ η...πχιότης μας εδω μέσα,ας επανελθουμε λοιπόν στην "πχιότητα", μια φορά το μήνα θα αναρτούμε και μια "πχιότης", διότι ημεις και οι αναγνώσται μας εξαπανέκαθεν ανήκαμε στους "πχιοτικούς".
Αρχίζουμε λοιπόν με τον μετρ του είδους,το μέγιστο Μάκη, όταν τον πρωτάκουσα, όλοι σκυλά τον ανεβάζανε, σκυλά τον κατεβάζανε. Ομως τον καιρό που οι επιδοτήσεις στον Κάμπο έπεφταν σύννεφο και εν μια νυκτί μετετρέποντο σε ουίσκια, λελούδια και τα συμπαρομαρτούντα, ο Μάκης ανεβηκε κατηγορία και έγινε "πχιοτικός", απολαύστε λοιπόν "πχιότητα".

Κηδεμών παντογνώστης...

...και επιπλέον φιλόλογος, επομένως θα περίμενες να είναι πιο προσεκτικός
 στις υποδείξεις του προς τον καθηγητή του παιδιού του.
Με ερωτά λοιπόν ο παντογνώστης συνάδελφος, με κείνο το γνωστό ύφος 
του εξ ορισμού ειδήμονος:
 -Γιατί δε βάζεις τα παιδιά να βρουν πλαγιότιτλους;
 Και τον ταπώνω ανελέητα:
-Ρε μεγάλε, τι πλαγιότιτλους μου λες τώρα, ιστορία κάνουμε, δεν κάνουμε γλώσσα! Άλλωστε το βιβλίο της ιστορίας έχει τίτλο σε κάθε υποενότητα! 
Δεν το έχεις διαβάσει;
Κόκκαλο ο επαϊων κηδεμών, προσπάθησε να τα μπαλώσει, αλλά απεδείχθη περιτράνως ότι δεν είχε πιάσει στα χέρια του το βιβλίο του παιδιού του!

Παντογνώστες, ξερόλες, επι παντός επιστητού, αυτοί μας φάγανε...

                                               

...

Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200π.Χ.

                                   Κωνσταντίνος Καβάφης

                                
                    

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.




ΥΣΤΕΡΌΓΡΑΦΟΝ ΆΣΧΕΤΟΝ:
-Θα απουσιάσομεν επ' ολίγας ημέρας, μη χαίρεστε, θα επιστρέψομεν εντός εβδομάδος περίπου...

Μαθήτρια τη μητέρα, μαθητή και το γιο

                                                              

Πώς περάσανε τα χρόνια και βρέθηκα να έχω μαθητή το γιο παλιάς μαθήτριάς μου..., η κυρία ήταν ίσα-ίσα για να περνάει τη χρονιά, μόλις και μετά βίας κατάφερε να τελειώσει την πρώτη ταξη του λυκείου, μετά πήρε μετεγγραφή 
για το τεχνικό, την έχασα και τη βρίσκω μπροστά μου μετά απο τόσα χρόνια, χαιρετούρες κλπ, "τι κάνεις", "είμαι δασκάλα!", κόκκαλο ο VaD! Υπέθεσα  
οτι είχε περάσει στο παιδαγωγικό με βαθμό απολυτηρίου(εκείνη την εποχή
 οι "αριστούχοι" των τεχνικών λυκείων εισάγονταν στην τότε παιδαγωγική ακαδημία χωρίς εξετάσεις), εκείνη όμως μου είπε ότι τελείωσε παιδαγωγικό
 στην τότε Γιουγκοσλαβία. Τέλος πάντων, πιάσαμε τη συζήτηση για το γιο της, ενα παιδί χαμηλών τόνων, με ικανοποιητική αλλά όχι άριστη επίδοση, 
η κυρία με ύφος εκατο καρδιναλίων ήθελε να μου επιβάλει την άποψή της 
ότι το παιδί είναι αριστούχο, όταν την αντέκρουσα με απτά επιχειρήματα, κατάλαβε ότι δε μασάω, "καλά, καλά, δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί σας, όταν σας είχα καθηγητή, πώς να τα βγάλω πέρα τώρα"! Και επειδή κατάλαβα ότι είναι αγχωτική και καταπιέζει αδίκως το παιδί της, τη στρίμωξα αγρίως και μεγαλοφώνως, "κοίτα να δεις, έχεις ένα θαυμάσιο παιδί, μην το καταπιέζεις, μια χαρά πάει, άσ' το ήσυχο, αν συνεχίσεις να το πιέζεις, θα του δείξω τον κατάλογο με τους δικούς σου βαθμούς, και τότε αλίμονό σου"! Οι συνάδελφοι που άκουγαν το διάλογο, το καταχάρηκαν, που την  έβαλα στη θέση της, όπως μου έλεγαν, τους είχε πρήξει τα συκώτια! Από τότε ησύχασαν οι πάντες, κανέναν καθηγητή του παιδιού της δεν ενόχλησε ξανά. 
Όμως καθώς η πόλη μας είναι μικρή και ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, 
έμαθα ότι το παίζει φίρμα ως δασκάλα, μέχρι που έχει χαρακτηρισθεί 
από τους συναδέλφους της ως "νούμερο", λόγω του "ξερολίστικου" στιλ!
 Και οι παραπέρα πληροφορίες έλεγαν ότι μόνο προβλήματα δημιουργεί στο σχολείο της λόγω  του ύφους της παντογνώστριας, και άλλα διάφορα...

Επιμύθιο, "άμα τό' χει ο άνθρωπος, δεν πα να λες εσύ"...

Στο πανηγύρι του τρύγου 2013

Τηρώντας την παράδοση (κλικ εδώ), με το τέλος του τρύγου ο δικός μας αμπελουργός οργάνωσε και φέτος το καθιερωμένο γλέντι της λήξης του τρύγου.

 Όλοι οι φίλοι  εργάστηκαν με ζήλο τρυγώντας τις τελευταίες σειρές, που είχαν αφήσει ο αμπελουργός και οι τρυγητές των προηγούμενων ημερών (Πώς; Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα φυσικά ο VaD δεν ανήκε στους τρυγητές της τελευταίας ημέρας, αλλά στο διαρκές συνεργείο του δεκαήμερου τρύγου, ήταν δυνατόν να απουσιάσουμε απ' αυτό το διαρκές πανηγύρι;) 

 

Στο μεταξύ ο αμπελουργός είχε βάλει μπρος τη φωτιά,

και ο διδάκτωρ της ψηστικής τέχνης ανέλαβε το ευγενές έργον της εψήσεως, όλα τα ψητά ήταν διαιτητικά (μπιφτέκια σόγιας κλπ!, ναι, το πιστέψατε!)

και συνοδεύτηκαν με τον εξαιρετικό περσινό ερυθρό οίνο του κτήματος (μιλάμε για κόκκινο αγιασμό!), ο οποίος ετιμήθη δεόντως, αφού είχε προηγηθεί βεβαίως το σχετικό τσίπουρο (έτερον αγίασμα παραγωγής του κτήματος). Εκλεκτό τσίπουρο, αριστούχο κρασί, άριστοι μεζέδες, μερακλίδικη παρέα, ξέρετε τίποτα καλύτερο;

Φυσικά και η σταφυλοσύνθεση εντυπωσιακή, για τους γνώστες οι ποικιλίες της φωτογραφίας ειναι Ριμπιέ και μοσχάτο Αμβούργου.

Για επίλογο δείτε τη απόλυτα δικαιολογημένη εκφραση ικανοποίησης του ρέκτη αμπελουργού, καθώς ανοίγει ένα περσινό μπουκάλι...

Καλά κρασιά, αφεντικό!!!

ΑΠΟΥΡΩ 4

    Ο Κολινδρός από ψηλά

Ο ΑΠΟΥΡΩ είναι πάλι εδώ! Η πένα του "περιλαβαίνει" οικονομικούς, δημοτικούς,  πολιτικούς παράγοντες της περιοχής. Στην πρώτη παράγραφο μιλάει για λογαριασμό των φτωχών και των ταπεινών, στην πλάτη των οποίων τοπικοί "άρχοντες" έπαιζαν τα δικά τους παιγνίδια.
Επιπλέον μας προέκυψε και οικολόγος! Η έγνοια του, οι παράνομοι σκουπιδότοποι και μάλιστα στην είσοδο του χωριού.
Τον απασχολεί ακόμη η μη αντικατάσταση κατεστραμμένης οδοσήμανσης.
- Γενάρης '96, Θεοφάνεια, και ο ΑΠΟΥΡΩ αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί γιατί δε βούτηξε να πιάσει το Σταυρό! Επικροτεί την αναβίωση εθίμων (κούνημα του πολυέλαιου, πορτοκάλια κρεμασμένα στους πολυελαίους) και διαμαρτύρεται με χιούμορ στον παπα Μιχάλη, που ανακοίνωσε πριν από τον αγιασμό των υδάτων ότι, όσοι το προηγούμενο βράδυ ήπιαν τσίπουρο, δεν επιτρέπεται να πάρουν αγιασμό!
Φυσικά ο ΑΠΟΥΡΩ και τσίπουρο είχε πιει και αγιασμό πήρε!

Αντε να καταλάβει η Συμέλα!

                                 

Ηρθε η κυρά Συμέλα, κλασική Πόντια, "τ'εμέτερον και μ' έναν ομμάτ'", 
να πάρει τους βαθμούς της κόρης της, πρώτη λυκείου, καλή μαθήτρια 
το κορίτσι και παιδί με ποιότητα,
 αλλά στο διαγώνισμα του πρώτου τριμήνου έγραψε μόνο 15, στο τρίμηνο της έβαλα 17, δεν της άρεσε της κυρά Συμέλας, "σου έγραψε 20 και της έβαλες 17", "όχι, κυρία Συμέλα, μου έγραψε 15 και της έβαλα 17, το κορίτσι θα είναι ευχαριστημένο", επέμενε η κυρά Συμέλα, της εξήγησα ότι το παιδί πάει πολύ καλά, ότι κατά την εκτίμηση μου έχει σίγουρη προοπτική να περάσει σε ανώτατη σχολή, όταν θα 'ρθει η ώρα της τρίτης τάξης, η Συμέλα δεν καταλάβαινε τίποτα, "εγώ θέλω νά 'χει καλούς βαθμούς το παιδί μου και συ το αδίκησες!" τέλος πάντων έφυγε, την επόμενη μέρα ρωτάω την κόρη της, "έλα δω, βρε Σουλτάνα, είπες στη μαμά ότι έγραψες είκοσι στα αρχαία;" και το κορίτσι, γελώντας με τη μάνα της, μου απάντησε:-"Όχι, κύριε, της είπα ότι έγραψα δεκαπέντε στ'αρχαία και είκοσι στην οικονομία, αλλά άντε να εξηγήσεις στη μαμά τι είναι αρχαία και τι είναι οικονομία!!!"
Δυο χρόνια μετά, στην τρίτη λυκείου πετυχαίνω και πάλι τη Σουλτάνα στην τότε τρίτη δέσμη, οι φίλοι με πειράζανε, "άντε τυχερέ, έχεις ν' ακούσεις πάλι απ' την κυρά Συμέλα!!" Έρχεται πάλι η καλή μάνα, "κοίτα να δεις, βάλε καλό βαθμό στο κορίτσι μου"(τότε ο βαθμός του Λυκείου μετρούσε στον τελικο βαθμό επιτυχίας), "άκου, κυρά Συμέλα, μη με ζαλίζεις με το βαθμό, η κόρη σου αξίζει, θα τον πάρει με το σπαθί της και θα περάσει εκεί που θέλει"! Πραγματικά η Σουλτάνα πέρασε στη σχολή που ήθελε, η Συμέλα τότε αναγνώρισε το δίκιο μου και κάποτε τις συναντούσα στο δρόμο, μάνα και κόρη, και μαζί γελούσαμε με τα τότε καμώματα της καλής μάνας.

ΥΓ. Άλλαξα τα ονόματα βεβαίως, τα αντικατέστησα με κλασικά ποντιακά, η ιστορία όμως δεν αλλάζει, αθάνατη Ελληνίδα και Πόντια μάνα!

Αντε, κυρά μου!

Ενημέρωση γονέων και δίπλα μου μια κυρία, συνήθης γκρινιάρα, 
την ξέραμε καλά, έχει περιλάβει στο μπλα-μπλα τον υπομονετικό συνάδελφο,
 του υποδεικνύει τι να κάνει μέσα στην τάξη, εκείνος επί μισή ώρα  
 την αντιμετωπίζει με χαμόγελο και καρτερία, η ουρά των κηδεμόνων
 έχει φτάσει τα δέκα μέτρα, κάποιοι είναι έτοιμοι να την περιλάβουν,
 πίσω της ένας γκαραζιέρης με τη λαδωμένη φόρμα της δουλειάς, 
προφανώς ο άνθρωπος έχει αφήσει τη δουλειά του, για νά 'ρθει στο σχολείο, 
να ενημερωθεί για το παιδί του, ο τύπος τα έχει πάρει, αρπάζει την κυρία 
απ' το γιακά και την πετάει έξω απ' την ουρά φωνάζοντας, "άντε, κυρά μου, τέλειωνε, παρατήσαμε τις δουλειές μας και σε περιμένουμε μισή ώρα 
να τελειώσεις, τον έχεις πρήξει τον άνθρωπο, εσύ θα του πεις πώς θα κάνει 
τη δουλειά του; Είναι σα να μου φέρνει ο καθηγητής τ' αμάξι του στο συνεργείο και να μου λέει τι να κάνω!"
Μπορείτε να φανταστείτε το χειροκρότημα που έπεσε απ' την ουρά!

Αν ο εκπαιδευτικός οπλίζεται με ένα καντάρι υπομονή, καθώς έχει να ασχοληθεί με παιδιά, στη συνάντηση με τους γονείς χρειάζεται υπομονη στο εκατονταπλάσιο!

Θα μου πουν αυτοί για σένα!

Η ιστορία παλιά σε ελληνικό σχολείο στη Γερμανία, ενημέρωση γονέων, ο καθηγητής ενημερώνει το γονέα, που συνοδεύεται απ' το γιό του, ότι το παιδί δεν πάει καλά στα μαθήματα, δίπλα τους άλλος καθηγητής συμφωνεί με τον πρώτο και ο γονιός εξοργισμένος στρέφεται προς το γιο του: -Πάμε να φύγουμε, ρε Γιάννη, που θα μου πουν αυτοί για σένα, τάχα δεν είσαι καλός εσύ!!!

Αθάνατος νεοέλλην γονιός, μην πεις κουβέντα για το παιδί του, κάηκες!!!

Πολύχρωμο σχολείο

Τι σε πειράζει, βρε φανατικέ, που πάνε τα παιδιά στο ίδιο πολύχρωμο σχολείο; 
Τι φοβάσαι,βρε "καθαρόαιμε"; Μη σου μαγαρίσουν την καθαρότητα της φυλής; Εντάξει, μωρέ, το ξέρω, και μάλιστα καλύτερα απο σένα, ανιστόρητε,
 επειδή το έχω σπουδάσει, είσαι απευθείας απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να θυμάσαι όμως ότι ο Μεγαλέξαντρος δεν ξεχώριζε φυλές, 
όλους ένα τους ήθελε στο απέραντο κράτος του, γι' αυτό και προώθησε 
τους μεικτούς γάμους των ανδρών του με Περσίδες...
Πίσω στο κύριο θέμα μας πάλι...Η πίστη μου στην πανανθρώπινη πατρίδα ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, όταν βρέθηκα ξενιτεμένος σ' έναν τόπο, 
όπου παρ' όλες τις τριτοκοσμικές συνθήκες χωρούσαν οι πάντες, ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος, φυλής. Κι έρχομαι πίσω και βλέπω στα σχολειά δεκάδες παιδιά οικονομικών μεταναστών, τα περισσότερα γεννημένα στην Ελλάδα, ενταγμένα απόλυτα στο περιβάλλον, και αναγαλλιάζει η ψυχή μου...
Καταγράφω την εικόνα απο την τελευταία χρονιά μου στο σχολείο. 
Εντεκα  μεταναστόπουλα σε πέντε τμήματα:
-Η Ε., από πατέρα Ελληνα και μητέρα Αλβανή, 
αστέρι, το κορίτσι πετάει, σε όλα μέσα.
-Η Ντ., μουσουλμάνα αλβανικής καταγωγής, γεννημένη στην Ελλάδα, 
ένα κορίτσι να το λατρέψεις, ποιότητα, ήθος, μαθήματα, ξεχώριζε στα πάντα.
-Ο Γ., χριστιανός αλβανικής καταγωγής, ξύπνιο, μετρημένο παλικαράκι, ευγενικός, ο προπονητής του στο ποδόσφαιρο είχε να λέει για το ήθος του, πάλευε με τα μαθήματά του, όπως και στο ποδόσφαιρο.
-Η Σ., το ευγενικό κορίτσι από την Πολωνία, δεν ήξερε καλά ελληνικά, 
αλλά στα θετικά μαθήματα έδειχνε πού μπορεί να φτάσει...
- Η Ε., από πατέρα Ελληνοαιγύπτιο και μητέρα από τη Βουλγαρία, 
ήξερε τέσσερις γλώσσες, ελληνικά, βουλγάρικα, αραβικά, αγγλικά...
-Ο Γ. και  ο Κ.  από τη Γεωργία, δεν τα κατάφερναν καλά, δεν το πάλευαν καθόλου,  όπως και ο Δ., από μητέρα Γερμανίδα...
-Ο Μ., βορειοηπειρωτόπουλο, από πατέρα Αλβανό, ψυχούλα, έξυπνο παιδάκι,
 που όμως δεν τα κατάφερνε στα μαθήματα, αν και το πάλευε.
 -H B., η ντίβα, η όμορφη της τάξης, ελληνοβουλγαρικής καταγωγής, 
με άψογα ελληνικά, στο δικό της κόσμο.
-Ο Ν., βορειοηπειρώτης και με αλβανική καταγωγή, καλό μυαλό,
απλώς δεν το παίδευε.
Βάζω λοιπόν τους αριθμούς κάτω και μετράω, αυτά τα έντεκα παιδιά, 
με την ποικιλότητα παρουσίας στην τάξη συγκροτούν ένα συνηθισμένο 
μικρό τμήμα.
Κάνω την αναγωγή στο 22, που ήταν ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, και το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει το προηγούμενο συμπέρασμα, αν είχα εικοσιδύο μεταναστόπουλα μέσα στην τάξη, θα συγκροτούσαν ένα καλό τμήμα με όλη την ποικιλότητά του...
Κι έχεις τώρα τον κάθε ανιστόρητο φανατικό να σου μιλάει απαξιωτικά για τους συναθρώπους του, λες και οι   μισοί Ελληνες δεν έχουμε ζήσει προσφυγιά ή ξενιτιά.

ΥΓ1. Η χρήση του β' ενικού προσώπου δεν αφορά βέβαια στους φίλους αναγνώστες του ιστολογίου, αλλά σ' εκείνους που αντιμετωπίζουν το τόσο σοβαρό θέμα με ελαφρότητα, που δε συνάδει σε πανανθρώπινη συνείδηση...

ΥΓ2.Τώρα που αποχώρησα, μετά από τόσα χρόνια στο σχολειό, ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε αρκετές αναρτήσεις από τις εικόνες μιας ολόκληρης ζωής μέσα στην τάξη, έπεται συνέχεια...

Ε, αυτός με κυνηγάει να με.....

Από αφήγηση Σουδανού φίλου....
Οι συγγενείς εφεραν τον παππού απ' το χωριό στο Χαρτούμ, για να κάνει εξέταση προστάτη, ο παππούς για πρώτη φορά βρέθηκε να τον εξετάζει γιατρός , ο ουρολόγος του ζήτησε να σηκώσει την κελεμπία, ο παππούς αρνιόταν, με τα πολλά πείστηκε κι όταν ο γιατρός πήγε να του βάλει το δάχτυλο απο πίσω, ο παππούς πετάχτηκε επάνω και μαζεύοντας τα βρακιά του και την κελεμπία του,άρχισε την τρεχάλα έξω απ' το ιατρείο, φωνάζοντας,"εεεεεε!Ο γιατρός θέλει να με γ....!!!
Φυσικά γύρω του έπεφτε το γέλιο, αλλά ο παππούς απτόητος συνέχισε να τρέχει και να φωνάζει, τον έχασαν οι συγγενείς που τον συνόδευαν (εκεί κάτω όταν μεταφέρουν κάποιον ασθενή στην πόλη, τον συνοδεύουν και όσοι χωράνε στην καρότσα του αγροτικού!), οι συνοδεύοντες διασκορπίστηκαν στη γύρω περιοχή και τελικά τον βρήκαν σ'ένα διπλανό πάρκο να τρέχει ακόμα και να φωνάζει...

Δίπλα μου να είσαι απρεπής!

Εδώ  ακόμα και η πχιότης σηκώνει τα χέρια και παραδίνεται! 
Πιστοί στις πχιοτικές μας αναζητήσεις υποκλινόμεθα στη μέγιστη Θώδη 
και στον άγνωστο στιχοπλόκο, ευτυχώς αγνοοούμε τ' όνομά του!

Σχόλιο του VaD:
-Αμάν, βρε ΑΠΟΥΡΩ,, θέμα που διάλεξες, 
για να "γιορτάσεις" τις 600 αναρτήσεις σου!!!
Απάντηση του ΑΠΟΥΡΩ:
-Δε φταίου ιγώ, αρέ πιδγιά μ', ήταν προυγα-προυγραμμα-προυγεμι-
προυγαμι-προυγραμματι-προυγαμισμέ-προυγαμιμέ (!!!)-,
πώς του λιέτι,αρέ πιδγιά, κουμπουδέθ'κιν η γλώσσα μ', προυγραμματισμένου! Οπ,κατάφιρα κι του είπα σουστά!!!

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

                                                   

Ο τρίτος και μικρότερος από τη φοιτητική  παρέα των "καλλιτεχνούντων"
 στο κυλικείο της παλιάς Φιλοσοφικής,

μετά το Νικόλα τον Άσιμο (εδώ) και τον Αργύρη Μαρνέρο (εδώ).
                                ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ
 γράφει πάντα στην είσοδο του παλιού κτιρίου της σχολής.
Ο Άσιμος, ο Μαρνέρος, ο Σκαμπαρδώνης, ο καθένας με τις δικές του αναζητήσεις,  έθυαν από τότε στις Μούσες και στις Χάριτες
Ο Γιώργος (εργογραφία εδώ), πνεύμα σπινθηροβόλο, με  προφορικό και γραπτό λόγο πνευματώδη, καταλυτικό και "δάκνον" χιούμορ, όπως έλεγε κάποιος φίλος, έδειχνε από τότε, όταν μας διάβαζε κάποια πρωτόλειά του, ότι θα γράψει όμορφα. Και πράγματι δικαίωσε την πρόβλεψη της φοιτητικής παρέας...
Πριν ακόμα αποφασίσει να "εκδοθεί", χαιρόμουνα την απολαυστική γραφή του καθημερινά στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, ήξερα οτι κάποια στιγμή θα κάνει 
το εκδοτικό τόλμημα και το έκανε, από τότε φροντίζει ανελλιπώς να πλουτίζει 
τη λογοτεχνική αναζήτηση όσων αγαπάμε την καλή λογοτεχνία...
Σήμερα θεωρείται και είναι απο τις καλύτερες πένες της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα έργα του, όσοι αγαπούν το διήγημα, 
ας αναζητήσουν το "Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό", το "Πάλι κεντάει ο στρατηγός".  Αναζητήστε ακόμη το μυθιστόρημα "Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", μια μυθιστορηματική, διεισδυτική ανατομία των  παρακρατικών ομάδων,
 που δρούσαν στη Θεσσαλονίκη κατά τη δεκαετία του 60, όταν δολοφονήθηκε
 ο Γρηγόρης Λαμπράκης.
Φυσικά κάθε καινούρια δουλειά του εγώ τουλάχιστον την αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον...

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του "90, τότε που κυριαρχούσαν τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, νόμιμος μετανάστης στην Ελλάδα ο φίλος μας, γιατρός από την Αφρική, με σύζυγο Ελληνίδα, έκανε χαρτιά για υπηκοότητα. Μιλούσε καλούτσικα τα ελληνικά, έκανε και μαθήματα γραφής, ε, κάτι κατάφερνε, τον κάλεσαν λοιπόν στο Αλλοδαπών, στον τοίχο πίσω απο το γραφείο του υπεύθυνου κρεμασμένος  χάρτης της Ελλάδας, που εγραφε
 Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ο αρμόδιος αξιωματικός ερωτά τον φίλο μας, -"Ξέρεις να διαβάζεις ελληνικά";-"Ξερω καλούτσικα".-"Τι γράφει στο χάρτη"; Κι ο φίλος μας αναγιγνώσκει μεγαλοφώνως και με καμάρι:
-Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Μ..ΝΊ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!   Εξαλλος ο αξιωματικός του Αλλοδαπών πετιέται πάνω ουρλιάζοντας, τρομοκρατημένος ο φίλος μας όπου φύγει-φύγει, χωρίς να έχει καταλάβει για ποιο λόγο ούρλιαζε ο αξιωματικός, επιστρέφει στο σπίτι, εκει βρίσκει μόνο τον πεθερό του, του εξηγεί τι ακριβώς συνέβη, ο πεθερός κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό!!!
Επιμύθιον, οι φίλοι μας οι ξένοι πρώτα πρέπει να μαθαίνουν τα "γαλλικά" ελληνικά και μετά να εξασκούνται στη χρήση της γλώσσας, άμα δεν μπορείς να εντάξεις στο λεξιλόγιό σου δέκα "ελληνογαλλικά" τι στο καλό ελληνικά ξέρεις!