Γιώργος Σκαμπαρδώνης

                                                   

Ο τρίτος και μικρότερος από τη φοιτητική  παρέα των "καλλιτεχνούντων"
 στο κυλικείο της παλιάς Φιλοσοφικής,

μετά το Νικόλα τον Άσιμο (εδώ) και τον Αργύρη Μαρνέρο (εδώ).
                                ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ
 γράφει πάντα στην είσοδο του παλιού κτιρίου της σχολής.
Ο Άσιμος, ο Μαρνέρος, ο Σκαμπαρδώνης, ο καθένας με τις δικές του αναζητήσεις,  έθυαν από τότε στις Μούσες και στις Χάριτες
Ο Γιώργος (εργογραφία εδώ), πνεύμα σπινθηροβόλο, με  προφορικό και γραπτό λόγο πνευματώδη, καταλυτικό και "δάκνον" χιούμορ, όπως έλεγε κάποιος φίλος, έδειχνε από τότε, όταν μας διάβαζε κάποια πρωτόλειά του, ότι θα γράψει όμορφα. Και πράγματι δικαίωσε την πρόβλεψη της φοιτητικής παρέας...
Πριν ακόμα αποφασίσει να "εκδοθεί", χαιρόμουνα την απολαυστική γραφή του καθημερινά στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, ήξερα οτι κάποια στιγμή θα κάνει 
το εκδοτικό τόλμημα και το έκανε, από τότε φροντίζει ανελλιπώς να πλουτίζει 
τη λογοτεχνική αναζήτηση όσων αγαπάμε την καλή λογοτεχνία...
Σήμερα θεωρείται και είναι απο τις καλύτερες πένες της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα έργα του, όσοι αγαπούν το διήγημα, 
ας αναζητήσουν το "Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό", το "Πάλι κεντάει ο στρατηγός".  Αναζητήστε ακόμη το μυθιστόρημα "Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", μια μυθιστορηματική, διεισδυτική ανατομία των  παρακρατικών ομάδων,
 που δρούσαν στη Θεσσαλονίκη κατά τη δεκαετία του 60, όταν δολοφονήθηκε
 ο Γρηγόρης Λαμπράκης.
Φυσικά κάθε καινούρια δουλειά του εγώ τουλάχιστον την αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον...