ΒΙΛΕΣ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΥΜ

Ο νεοπλουτισμός και ο ξιπασμός εκδηλώνονται παντού, αλλά και "εκτίθενται"
με ποικίλους τρόπους. Είναι γνωστό το ανέκδοτο της νεόπλουτης κυρίας, όταν δοκίμασε ουίσκι, "αχ, καλέ, πώς καίει αυτή η γκαζόζα"!!!
Στο Χαρτούμ φαίνεται πως είναι μόδα των νεόπλουτων αρχοντοχωριαταραίων να ανεβάζουν στο Google Earth φωτογραφίες των σπιτιών τους. Μόνο που μαζί με τα σπίτια τους δε δείχνουν τα παραδιπλανά, τα σπίτια της φτωχολογιάς, που σας έχει δείξει κατά καιρούς ο VaD εδώ, εδώ κι αλλού.








Φίλοι Σουδανοί ισχυρίζονται ότι τις φωτογραφίες δεν τις ανεβάζουν οι ιδιοκτήτες αλλά οι κατασκευαστές, για να διαφημίσουν τη δουλειά τους. Δεν το πιστεύω, επειδή στη λεζάντα της κάθε φωτογραφίας δε γράφει το όνομα του κατασκευαστή αλλά γράφει για παράδειγμα, "σπίτι του γιατρού Άχμεντ".
Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται από το Google Earth, εκεί θα βρείτε περισσότερες...

ΦΡΑΝΚ ΜΑΚ ΚΟΡΤ - Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Τριάντα χρόνια μέσα στην τάξη, μπορείς να τα κλείσεις σε 360σελίδες; Ο Φρανκ Μακ Κορτ δείχνει να τα κατάφερε, αλλά ταυτόχρονα μας αφήνει με την αμφιβολία, αφού έμμεσα μας επιτρέπει να υποθέσουμε βάσιμα ότι δεν τελείωσε με το αυτοβιογραφικό του...
Τριάντα χρόνια...τόσα πολλά μα και τόσο λίγα...για μένα η κάθε σχολική μέρα ένα αφήγημα από μόνη της...

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Ο Δάσκαλος είναι ένας αναγκαίος φόρος τιμής στους δασκάλους όλου του κόσμου. Με πρόζα τολμηρή και νευρώδη, διαπνεόμενη από το εικονοκλαστικό πνεύμα του και τη σπαρταριστή ειλικρίνειά του, ο Φρανκ Μακ Κορτ καταγράφει τις δοκιμασίες, τους θριάμβους και τις εκπλήξεις που αντιμετωπίζει στα δημόσια λύκεια της Νέας Υόρκης. Αναπτύσσοντας μια κάθε άλλο παρά συμβατική μέθοδο διδασκαλίας αφήνει το στίγμα του στις καρδιές των μαθητών του, αναθέτοντάς τους να γράψουν ευρηματικές εργασίες, παρακινώντας τους σε ευτράπελα ωδικά δρώμενα και οδηγώντας τους σε περιπετειώδεις εκπαιδευτικές εκδρομές.Ακόμη παραθέτω ένα απόσπασμα, το οποίο με εκφράζει απόλυτα:

-Κάποιος έπρεπε να μου πει, ε, Μακ ,η ζωή σου, Μακ, τριάντα χρόνια απ' τη ζωή σου θα είναι σχολείο, σχολείο, σχολείο, παιδιά, παιδιά, παιδιά, γραπτά, γραπτά, γραπτά, διάβασε και διόρθωσε, βουνά ολόκληρα από γραπτά να σωρεύονται στο σχολείο, στο σπίτι, μέρες και νύχτες να διαβάζεις, αφηγήματα, ποιήματα, ημερολόγια, σημειώματα αυτοκτονίας, λιβέλους, δικαιολογίες, θεατρικά έργα, δοκίμια, ακόμα και μυθιστορήματα, το έργο χιλιάδων-χιλιάδων- Νεοϋορκέζων εφήβων, αν κάτσεις και λογαριάσεις πόσα χρόνια, μερικών εκατοντάδων εργαζόμενων ανδρών και γυναικών, και δε θα έχεις χρόνο να διαβάσεις τον Γκράχαμ Γκρην ή τον Ντάσιελ Χάμμεττ, τον Φ.Σκοττ Φιτζέραλντ ή τον καλό σου Π.Γκ. Γούοντχαουζ, ή τον πιο αγαπημένο σου, τον κύριο Τζόναθαν Σουίφτ. Θα στραβωθείς διαβάζοντας τον Τζόυ και τη Σάντρα, τον Τόνυ και τη Μισέλ, μικρές αγωνίες, πάθη και εκστάσεις. Βουνά ολόκληρα από παιδικές ασημαντότητες, Μακ. Αν άνοιγαν το κεφάλι σου, μέσα θα έβρισκαν χιλιάδες εφήβους σκαρφαλωμένους σε κάθε σπιθαμή του μυαλού σου. Κάθε Ιούνιο αποφοιτούν, μεγαλώνουν, εργάζονται και προχωράνε. Θα κάνουν παιδιά, Μακ, που θα' ρθουν σε σένα κάποια μέρα για να τους μάθεις Αγγλικά, κι εσύ θ' απομένεις εκεί, αντιμέτωπος μ' ένα ακόμα εξάμηνο γεμάτο Τζόυ και Σάντρες και Τόνυ και Μισέλ και θ'αναρωτηθείς; Αυτό είναι όλο; Αυτός είναι ο κόσμος σου για τα επόμενα είκοσι ή τριάντα χρόνια; Να θυμάσαι ότι, αν αυτός θα είναι ο κόσμος σου, είσαι κι εσύ ένας απ' αυτούς, ένας έφηβος. Ζεις σε δυο κόσμους. Είσαι μαζί τους, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, και δεν μπορείς να φανταστείς, Μακ, τι επιπτώσεις έχει αυτό στο μυαλό σου. Αιώνιος έφηβος. Θα φτάνει ο Ιούνιος, και τότε γεια χαρά σου, δάσκαλε, χαρήκαμε που σε γνωρίσαμε, η αδερφή μου θα είναι στην τάξη σου το Σεπτέμβριο. Όμως αυτό είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος, Μακ. Σε κάθε σχολική τάξη, πάντα κάτι συμβαίνει. Σε κρατάνε σε εγρήγορση. Σε διατηρούν φρέσκο. Δε θα γεράσεις ποτέ, αλλά ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να έχεις για πάντα το μυαλό ενός εφήβου. Αυτό είναι πραγματικά πρόβλημα, Μακ. Συνηθίζεις να μιλάς σ' εκείνα τα παιδιά στο επίπεδό τους. Ύστερα, όταν πηγαίνεις στο μπαρ για να πιεις μια μπίρα, ξεχνάς πώς πρέπει να μιλάς στους φίλους σου κι εκείνοι σε κοιτάζουν κάπως. Σε κοιτάζουν λες και μόλις κατέβηκες από άλλον πλανήτη κι έχουν δίκιο. Όταν μπαίνεις κάθε μέρα στην τάξη, αναπόφευκτα ζεις σε άλλον κόσμο, Μακ.

ΥΓ. Πολύ θα ήθελα να ήμουν ο δάσκαλος Φρανκ Μακ Κορτ.

ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ

Σταθμός στην ιστορία της Παιδείας, έγραψε τη δική του ιστορία. Νέοι τότε, γεμάτοι ενθουσιασμό, θελήσαμε να τα δώσουμε όλα, νομίζω πως κάτι καταφέραμε, μην κοιτάς που η συγκεκριμένη προσπάθεια έπεσε θύμα της εποχής των φανατισμών, με όλες τις αρνητικές συνέπειες...
ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Τα καλύτερα μου χρόνια στην εκπαίδευση, γεμάτα καινούρια πράματα,
πρωτοπορίες για τότε (1984), οικολογικός όμιλος, θεατρική ομάδα, μουσική παρέα,απογευματινά μαθήματα εκτός σχολικών ενδιαφερόντων, εφημερίδα γραμμένη στον υπολογιστή, πρωτόγνωρα όλα για τότε, το σχολείο αγκαλιάστηκε απ' την τοπική κοινωνία, αλλά, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, έμπλεξε κι αυτό στη δίνη των κομματικών αντιπαραθέσεων της εποχής, δεν μπορείτε να φανταστείτε τα εμπόδια που βρίσκαμε συνεχώς μπροστά μας σε τοπικό επίπεδο, προκειμένου να μην πετύχει το σχολείο, δεν τα χωράνε δεκάδες αναρτήσεις, απίστευτα πράγματα, δεν είχε την αναλογη στήριξη στη συνέχεια και το τέλος ήρθε δεκαπέντε χρόνια μετά......
Η πινακίδα πάντα στη θέση της ακόμα και σήμερα, να θυμίζει ηρωικές εποχές...Τις ελιές τις φυτέψαμε τότε, σήμερα είναι ελαιώνας...
...από παρέλαση του σχολείου...
...μουσικές εκδηλώσεις, στο κέντρο με την κιθάρα ο αδικοχαμένος ηθοποιός
(τότε μαθητής) Κώστας Παπαχρόνης...

...το πρόγραμμα από την τελετή αποφοίτησης των πρώτων αποφοίτων...
Και μια φωτογραφία του συλλόγου των καθηγητών στα μέσα της δεκαετίας του "90, κάπου είναι κρυμμένος κι o Vad...
Δε νοσταλγώ, απλώς σκέφτομαι πως ο συγκεκριμένος τύπος σχολείου 
ακόμα και σήμερα θα είχε πολλά να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία.
 Θεωρώ πάντως τον εαυτό μου τυχερό και ευτυχή, που συμμετείχα
 σ' εκείνη την πρωτοποριακή προσπάθεια...

ΤΑ ΠΕΠΟΝΙΑ

Το σπίτι στην άκρη του χωριού, ο δρόμος μπροστά απο το σπίτι κατηφορικός,
στις ακρες του δρόμου νεροσυρμές και θάμνοι, ο ήλιος έχει βασιλέψει,
στο μπαλκόνι του σπιτιού οι ευτυχείς ένοικοι απολαμβάνουν τη μισοσκότεινη σιγαλιά, αλλά πίσω από τις φυλλωσιές του απέναντι κήπου βλέπουν το συνήθη κλέφτη του χωριού, να γεμίζει τον τορβά του
με τα πεπόνια του γείτονα...
Ο κλέφτης, με τον τορβά στον ώμο, περνάει μπροστά τους σφυρίζοντας αδιάφορα, εκείνοι τον καλησπερίζουν, αυτός ανταποδίδει ευγενικά την καλησπέρα και οι γείτονες τον ρωτούν "τι έχ'ς στουν ντρουβά, αρέ Κώτσιου;", ο Κώτσιος κάνει πως δεν ακούει, εκείνη τη στιγμή -θεία δίκη!- σχίζεται ο τορβάς απ' το βάρος,
όλα τα πεπόνια στο δρόμο, κατρακυλούν στην κατηφόρα, ο Κώτσιος να τα κυνηγάει, να τα ψάχνει στις νεροσυρμές και στους θάμνους στην άκρη του δρόμου, οι γείτονες να εχουν λυθεί στα γέλια κι ένα πεπόνι κατρακυλάει μέσα στο δικό τους κήπο,
ο Κώτσιος ακόμα κυνηγάει τα κλεμμένα πεπόνια και οι γείτονες μέσα σε ασυγκράτητα γέλια για το πάθημα του κλέφτη τρώνε το λαθραίο πεπόνι!!!

ΥΓ. Οι συγχωριανοί αναγνώστες ας μην προσπαθήσουν να αναζητήσουν τους ήρωες της ανάρτησης, το επεισόδιο εκτυλίχτηκε σε άλλο χωριό..

Al Ubayyid - Kadukli, με τα μάτια του Σπύρου

Ελ Ομπέιντ - Καντούκλι (κλικ εδώ), ταξίδι στη μέση του πουθενά...


...άντε να δοκιμάσεις προσπέρασμα...

...ευτυχώς υπάρχουν κι οι όμορφες κοπελιές,
το χαμόγελό τους δροσίζει λίγο την ατμόσφαιρα...


...τα δρομολόγια του Σπύρου δεν εχουν τελειώσει...

Ψάλτι, παπάδις!

Το προαύλιο του Αγίου Δημητρίου


Μια φουρά πέθανιν ένας και τουν πάιναν στουν Αγιου Δημήτριου...
στου δρόμου μία γ'ναίκα ρώτ'σιν:
- Από τι πέθανι;
- Απού πείνα, τ ' λιέν.
-Αχ, έχου κάτ' παξ'μάδια, να ήξιρα να τουν έδ'να να φάει!
Μόλις τ' άκ'σιν η πιθαμένους, σ'κώθ'κι κι ρώτσιν:
- "Βριγμένα είνι τα παξ'μάδια;"
- Όχ' , είπιν η γ'ναίκα...
Κι αυτός η τιμπέλ'ς ξάπλουσιν πάλι κι λιέι, "ψάλτι παπάδις, ψάλτι"!!!

Η ανάρτηση προέκυψε από αφήγηση της καλής συμπατριώτισσας
και συν-μπλογκέρισσας Αθηνάς (κλικ εδώ), η οποία συμπλήρωσε:
-Μι του έλιγιν η μάμα μ', άμα ήθιλιν να πει οτι "αυτόσα είνι τιμπέλ'ς",
Αυτόσα είνι "ψάλτι, παπάδις", βαριέτι ακόμα κι να μασήσ' "!!!

ΜΠΑΣΚΕΤ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΥΜ - ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ

Μετά τις αναφορές μας στο μπάσκετ του Χαρτούμ (κλικ εδώ και εδώ) καιρός να μεταφερθούμε στις κερκίδες.
Διασκέδαση πραγματική να παρακολουθείς από την κερκίδα. Ανέκδοτα ων ουκ έστιν αριθμός...
Οι φίλαθλοι στην κερκίδασυνήθως φίλοι και γνωστοί των παικτών, ανταλλάσσουν συνεχώς πειράγματα μεταξύ τους, με τους παίκτες, με τους διαιτητές...
- Όταν η ελληνική ομάδα σουτάρει ελεύθερες βολές, όλη η κερκίδα φωνάζει στα ελληνικά "Εξω!Εξω!"
-Ενα Ελληνόπουλο μικτής καταγωγής, με πολλούς γνωστούς στο χώρο του μπάσκετ, μπαίνει μέσα στο γήπεδοεν ώρα αγώνα, χαιρετάει με δυνατή φωνή το γνωστό του διαιτητή, εκείνος τον ακούει, διακόπτει τον αγώνα, βγαίνει απ' το τερέν, χαιρετάει δια χειραψίας το νεαρό Ελληνόπουλο, επανέρχεται στο παρκέ, σφυρίζει συνέχεια του αγώνα, ενώ η κερκίδα τον χειροκροτεί ενθουσιωδώς.
-Ο VaD, μοναδικός φίλαθλος του ελληνικού συλλόγου (τό 'χουμε ξαναπεί αυτό), διαπιστώνει από την κερκίδα ότι δεν έχει καταγραφεί ένα δίποντο υπέρ της ελληνικής ομάδας, το φωνάζει στον Ελληνα έφορο μπάσκετ,ο οποίος είναι και κόουτς ταυτόχρονα και κείνος μου κάνει από μακριά "σουτ", με το δάχτυλο στο στόμα! Στο ημίχρονο του λέω, θα χάσουμε τον αγώνα για δυο πόντους, και μου απαντά, δεν πειράζει, θα μας δώσουν άλλο ματς!!! Τι νομίζετε, μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά;
-Μια χρονιά ξεκινάμε τη σεζόν με τέσσερις συνεχόμενες νίκες! Στη συνέχεια και μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος δε σταυρώσαμε νίκη! Το "σφάξιμο" απ' τη διαιτησία πήγαινε σύννεφο!Ευτυχώς οι τέσσερις νίκες αρκούσαν για να σωθεί η ομάδα!
-Ο VaD στην κερκίδα, εξοργισμένος μ' ένα ανάποδο σφύριγμα του διατητή, του φωνάζει στα αραβικά, "για χάκαμ, κεφ;" (ε, διαιτητή, τι κάνεις;), ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα, ανεβαίνει στην κερκίδα και απευθύνεται ευγενικά στο...χουλιγκάνο VaD: - Για χαουάγια ("ξένε κύριε", είναι ευγενική προσφώνηση προς τους λευκούς), σε παρακαλώ, μη φωνάζεις! Ο VaD εξίσου ευγενικά του ζητάει συγγνώμη και το...επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν!
-Περιμένοντας να αρχίσει ο αγώνας της ελληνικής ομάδας παρακολουθούμε ένα άλλο ματς.Η Α ομάδα προηγείται στο ημίχρονο με είκοσι πόντους, η Β ομάδα με αντεπίθεση διαρκείας μαζεύει τη διαφορά στους τέσσερις πόντους, δυο λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα και ο ανίδεος προπονητής φωνάζει στους παίκτες του που πιέζουν," νο φάουλ"! Στην κερκίδα ο VaD έχει πάρει ανάποδες με την "ασχετίλα" του κόουτς και φωνάζει συνεχώς "κάντε φάουλ, κάντε φάουλ", οι παίκτες προφανώς ακούν τη φωνή απ' την κερκίδα, κάνουν απανωτά φάουλ, οι αντίπαλοι χάνουν τις βολές, η Β ομάδα ισοφαρίζει, το ματς πάει στην παράταση, εκεί η ψυχολογία πια ήταν υπέρ της ομάδας που έκανε την ανατροπή και φυσικά κέρδισε τον αγώνα. Χαμός μετά τη λήξη, οι παίκτες της Β ομάδας ανέβηκαν στις κερκίδες, αγκάλιαζαν τον άγνωστό τους VaD, αισθάνθηκα όμως άσχημα, ζήτησα συγγνώμη από τον κόουτς , γιατί "παρενέβην" στο έργο του και κείνος προς τιμή του παραδέχθηκε ότι η οδηγία του "Νο φάουλ" ήταν λάθος.
-Ο αγώνας εξελίσσεται κανονικά, όταν από το γειτονικό τζαμί

ακούγεται η φωνή που καλεί τους πιστούς για προσευχή, ο διαιτητής παίρνει τάιμ άουτ, πηγαίνει σε μια γωνιά, στρώνει το χαλάκι του, προσεύχεται και όλοι στο γήπεδο τον περιμένουν να τελειώσει την προσευχή του για να ξαναρχίσει το ματς!
- Η κόουτς Μάχα (κλικ εδώ), μέλος της KBA (KHARTOUM BASKETBALL ASSOCIATION), παρατηρήτρια του αγώνα, στη διάρκεια του οποίου οι παίκτες και των δυο ομάδων για ένα ασήμαντο φάουλ αλληλοδέρνονται,οι διαιτητές αδυνατούν να επιβληθούν, η Μάχα λοιπόν, δυναμική γυναίκα, μπαίνει μέσα στο παρκέ,
σηκώνει το χέρι της, πλακώνει στις σφαλιάρες όποιον βρίσκει μπροστά της, ξύλο μετά μουσικής, τους ρήμαξε στην καρπαζιά σου λέω, πετάει όλους τους παίκτες έξω απ' το γήπεδο και ανακοινώνει επί τόπου την απόφασή της:-Μηδενισμός και των δυο ομάδων!

Κάθε φορά στους αγώνες περνούσα ένα διασκεδαστικό δίωρο με γέλιο αφάνταστο, βέβαια μόνο μπάσκετ της προκοπής δεν έβλεπα...