Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Α(υ)στραλία

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις προοπτικές νέου κύματος μετανάστευσης στην Αυστραλία λόγω της κρίσης.Αναβιώνουν έτσι στη σκέψη μου όσα έχω ακούσει και όσα θυμάμαι απ' το χωριό μου μέχρι το 1970, τότε που χιλιάδες Ελληνες έμπαιναν στο καράβι για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.Όταν γύρω στο '70 έφευγαν οι τελευταίοι μετανάστες, τότε επέστρεφαν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο στη δεκαετία του '50.Οι αφηγήσεις των παλιννοστούντων ήταν ενθουσιώδεις, κανείς τους δεν έλεγε τι τράβηξαν μέχρι να ορθοποδήσουν. Μόνο ένας απ' αυτούς είχε το θάρρος να μου πει, "άσ'τους να λένε, παιδί μου, φύγαμε απ' το χωριό τάχα για καλύτερα και βρεθήκαμε στην Αυστραλία να κοιμόμαστε στους σταύλους μαζί με τ' άλογα, στις φάρμες όπου δουλεύαμε,τώρα κάνουμε ότι τα ξεχάσαμε!"
Ετσι δημιουργήθηκε ο μύθος του εύκολου πλούτου στην "Αστραλία", χωρίς κανείς να λογαριάζει πως με το όνειρο του εύκολου κέρδους άδειασε η επαρχία εκείνη την εποχή, συνυπολογίζοντας και το ανάλογο κοινωνικό κόστος.
Χαρακτηριστικό είναι το γράμμα της Χρυσάνθης
προς το μετανάστη σύζυγο, από το λογοτέχνημα του Θανάση Βαλτινού "Στοιχεία για τη δεκαετία του '60:
-Νικόλα, Νικόλα. Να σκεφτώ που σκοτώνεσαι στη δουλειά αλλά εγώ δε σε θέλω να μου γυρίσεις σακάτης. Ούτε θέλω να καταντήσω σαν τη θεία σου που τη στέγνωσε η μοναξιά, τριάντα δύο χρόνια να περιμένει. Θυμήσου μονάχα τι μου έλεγες όταν παντρευτήκαμε, ότι δεν θα με αφήσεις μοναχή. Και τι να το κάνω που μου στέλνεις και έχω τώρα να πάρω παπούτσια και τσάντα και κοιμάμαι στο διπλό μας κρεβάτι σαν κούτσουρο;

Αν ως τη Λαμπρή δεν έρθεις, εγώ το τρίτο παιδί θα το κάνω, Νικόλα, δεν ξέρω με ποιόν, αλλά εσύ να το ξέρεις.
Τα παιδιά σε χαιρετάνε και σε φιλάνε και εγώ η γυναίκα σου.

Χρυσάνθη

Πάντα θυμάμαι την πίεση που ασκήθηκε τότε σε συγγενικό μου πρόσωπο, να φύγει για την Αυστραλία και κείνος απαντούσε:-Τι θαρρείτι, στ'ν Αστραλία τ'ς μαζιεύουν τ'ς λίρις απ' του δρόμου μι του φουρνόφκιαρου;

Απ'τις δεκαετίες εκείνες αλλάξανε πολλά πράγματα.Ξέρω ότι πολλοί θα επιχειρήσουν το άλμα και καλά θα κάνουν, οφείλουν όμως να κρατούν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι η ξενιτιά είναι ξενιτιά, τίποτα δεν πρόκειται να τους χαριστεί...

26 σχόλια:

  1. έχεις δίκιο στο ότι τίποτα δεν χαρίζεται και πως πουθενά δεν πλουτίζεις εύκολα. Υπάρχει όμως μια διαφορά στο ας πούμε τωρινό κύμα μετανάστευσης με το τότε. Τώρα φεύγουν επιστήμονες και πτυχιούχοι γενικά και όχι ανειδίκευτοι εργάτες οπότε πιστεύω θα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα για αυτούς τώρα. Ο χρόνος θα δείξει. Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. mahler,μη νομιζεις οτι οι πτυχιουχοι θα τα βρουν ρόδινα...

      Καλό βραδάκι:)

      Διαγραφή
  2. καλημέρα Βασίλη,ας ελπίσουμε ν'αλλάξουν καταστάσεις και πράγματα γιατί σε λίγο καιρό,σε τούτη τη χώρα, θα μείνουν γερασμένα και μουχλιασμένα μυαλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kostas,καλησπέρα,Κώστα,πάντα η χωρα ειχε γρασμενα και μουχλιασμενα μυαλά και όχι μόνο λόγω ηλικίας,αλλά λογω νοοτροπίας...

      ΥΓ1 γεμάτο κακιούλα:),κάνε,μωρε,το δικο σου μπλογκ,να ανεξαρτητοποιηθείς!Αλλωστε η ανεξαρτητοποιηση ειναι της μόδας,δε βλέπεις τους βουλευτές; :)

      ΥΓ2.Τα σέβη μου στην Κασιώτισσα μάνα!:)

      Διαγραφή
  3. αχ ρε ξενιτιά...δεν θέλω να γράψω τίποτα άλλο...

    καλημέρα φίλε μου Vad..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Palalos,δύσκολη μεν η "ξενιτία",αλλά εγω λεω,σε λάθος εποχή επέστρεψα!

      Καλησπέρα,φίλε μου Seftele!:)

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος13/1/13, 3:00 μ.μ.

    πολύ σωστά το επισημανες.....ακριβώς έτσι....
    από την άλλη κάποιος που έφυγε...μου είπε...νέα μέρα νέα τύχη..νέα γη νέα τύχη.....καλη τυχη ναχουν οι συμπατριωτες μας όλοι τους και να μας ξαναγυρίσουν πίσω......νασαι καλά
    στεναχωριέμαι με ότι αναγκάζει κάποιους να φευγουν από την γη που γεννήθηκαν...και με αυτους που είναι υπαιτιοι τσαντίζομαι.....χαίρε vad

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. homemade,αν ειναι να βρουν την τυχη τους,εμενα με εκφράζει απόλυτα το "όπου γής και πατρίς"
      Φυσικά και δε συγχωρούμε τους υπαιτιους..
      Χαίρε,Παναγιώτη!

      Διαγραφή
  5. "Το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό", μια μεγάλη αλήθεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ,αν βγαινει άνετα,ειναι καλό,αν όμως μιλάμε για όρους ξενιτιάς των περασμενων εποχών,ε,όπου κι αν πήγανε οι ανθρωποι λιώσανε κι ας μην το μαρτυρούν...

      Διαγραφή
  6. Αυτός ο λαός τελικά έχει φτιάξει τις μεγαλύτερες οικονομικές χώρες!
    Ισως αν δουλεύαμε σ'αυτή τη χώρα με τέτοιο ζήλο μπορεί και να φτιάχναμε κάτι, φτάνει να μην είχαμε πολιτικούς χαραμοφάηδες!

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. zoyzoy,Αρμενακι,μια σημαντική παράμετρος,πχ στη δουλειά των μεταναστων της δεκαετίας του 60 στηριχτηκε η ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας....
      Καλή εβδομάδα...


      Διαγραφή
  7. συγκλονιστικό το γράμμα... τίποτε άλλο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Paraskevi,α,το γράμμα!Και πιο συγκολονιστική ηταν η συζήτηση που ειχα με το συγγραφέα για το θέμα,πριν απο πολλά χρόνια,σε μια παρουσίασή του στην πόλη μας.

      Διαγραφή
  8. Εγώ πάντως από αυτά που ξέρω και έχω ακούσει, Αυστραλία δεν θα πήγαινα με τίποτα. Με τίποτα όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία του Λονδίνου,εσύ πού ν'αφήσεις το Λονδινάκι σου!:)
      Πάντως προσωπικά,καθώς ειχα συνηθίσει εξω,θα πήγαινα οπουδήποτε!Μην τυχόν κάνεις το λάθος και επιστρεψεις,σε λάθος χρόνο γύρισα γμτ:(

      Διαγραφή
  9. Τι θαρρείτι, στ'ν Αστραλία τ'ς μαζιεύουν τ'ς λίρις απ' του δρόμου μι του φουρνόφκιαρου;
    E! μα!
    αλλα και τι να κάνει ο κόσμος vad μου...
    ελπίζει...ονειρεύεται...αγωνίζεται για το καλύτερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ELenaG,η παρεμβασή μου δεν εχει την έννοια της αντιρρησης για τη φυγή,μακάρι να μπορούσα να ξαναφύγω,απλώς θέλω να πω ότι ουδείς θα βρει ρόδα στρωμενα στο δρόμο του,θέλει κόπο η ξενιτιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος22/1/13, 2:45 μ.μ.

      Vad, εγώ σου γράφω από Αυστραλία. Προσυπογράφω τα όσα λες. Υπάρχει, για εμένα τουλάχιστον, και η "εσωτερική ξενιτιά" όμως, κι αυτό δεν το ξεχνώ. Είναι όσοι μένουν πίσω κι αισθάνονται ότι δεν ανήκουν στην χώρα την οποία γεννήθηκαν λόγω νοοτροπίας/συμπεριφοράς. Και είναι πάρα πολλοί κι αυτοί. Θέλει κόπο και θυσίες τόσο το να παραμείνεις, όσο και το να φύγεις.

      Καλή εβδομάδα να έχουμε :)

      Διαγραφή
    2. agrimio,ξενιτεμένο αδέρφι,καλωσόρισες στην παρέα μας,την εσωτερική ξενιτιά τη ζήσαμε όλοι μας,αφότου φυγαμε απ'τα χωριά μας.
      Αντί για άλλο σχόλιο,σου αφιερωνω τραγούδι μακεδονίτικο,τραγούδι του τόπου μου,το άκουγα απ'τη μάνα μου,όταν ακόμα δεν ειχαμε ραδιόφωνο στο σπίτι...
      https://www.youtube.com/watch?v=fYLMksI741Q

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος23/1/13, 2:13 μ.μ.

      Καλώς σε βρήκα :) Σε ευχαριστώ για το τραγούδι. Αγαπημένη η Γλυκερία. Έκανα μια περιήγηση στο ιστολόγιο σου και μου άρεσαν πολύ οι αναρτήσεις σου για το σχολείο στο Χαρτούμ. :) Μας συνδέουν πολλά τελικά...

      Διαγραφή
    4. agrimio,ξεννιτεμένο αδέρφι,εκτός απ'το μπλογκινγκ και την ξενιτιά(τέλειωσε για μένα),μας συνδέουν κι άλλα;
      Για λέγε!:)

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος28/1/13, 9:32 π.μ.

      Απ'ό,τι έχω καταλάβει... γνωστικό αντικείμενο, δουλειά, ξενιτιά ;) Ανακαλύπτω συνεχώς και κάτι καινούριο. Καλή Πατρίδα!

      Διαγραφή
    6. Ε,μα,κάτι κατάλαβα:)
      Καλή ειναι η πατρίδα,απλώς επέστρεψα σε λάθος χρόνο :(

      Διαγραφή
  11. Θέλει κόπο η φυγή στην ξενητιά και θυσίες η παραμονή και η παράταση της φυγής. Τελευταία ειδικά για Αυστραλία ακούω ανθρώπους που έζησαν εκεί μια ζωή, μεγάλωσαν οικογένειες, να ετοιμάζονται να επιστρέψουν. Δεν πειράζει, αφήνουν κενό για τους καινούριους που ονειρεύονται το καλύτερο αύριο. Άλλωστε σημασία δεν έχει πάντα ο προορισμός αλλά και το ταξίδι.

    Όσο για μένα, μια χαρά το αφήνω το Λονδίνο. Άλλωστε η συγκυρία της επιστροφής δεν καθορίζεται μόνο από τις αντικειμενικές εξωτερικές συνθήκες, αλλά και από τα προσωπικά δεδομένα του καθενός ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σοφία,προσυπογράφω!Δε στενοχωριέμαι που επέστρεψα,
    θα ήταν παράλογο,λυπάμα όμως που δεν ξαναέφυγα:)Θέλω να πω οτι με την ευκολία που επέστρεψα,με την ίδια ευκολία θα την "έκανα" και πάλι:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή