Aίσιο τέλος3

                                     Σταύρου Παπανικολάου -

                                                Aίσιο τέλος³
   

                                     

Όταν γράφεις για κάτι πολύ δικό σου, κινδυνεύεις να παρασυρθείς σε υποκειμενική κρίση. Δε φοβάμαι να το πω, επειδή δεν μπορώ ν' αποφύγω την υποκειμενικότητα, αφού γράφω για το Σταύρο, αδέρφι απο καρδιάς, με δένει μαζί φιλία  πάνω από τριάντα χρόνια και δυνατή πνευματική συγγένεια...
Απ' όσα εγκωμιαστικά θα διαβάσετε για το συγγραφέα, ακόμα και τα μισά να κρατήσετε, αρκούν για να αποδώσουν τη δύναμη γραφής του Σταύρου, τη διεισδυτική κριτική και αναλυτική  ματιά του μέσα στον ατομικό και στον κοινωνικό χώρο, η οποία διαφαίνεται ακόμα από την πρώτη του συγγραφική απόπειρα (κλικ εδώ).
Ο Σταύρος Παπανικολάου, κατά φιλοδοξία συγγραφέας, όπως ταπεινά δηλώνει ο ίδιος, αποτυπώνει στο χαρτί τη χειρουργική ικανότητά του να ανατέμνει συλλογικές και ατομικές συμπεριφορές, να εμβαθύνει σ'αυτές, να τις ερμηνεύει μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του, που παλεύουν με την ανθρώπινη μοίρα και στέκονται με το κεφάλι ψηλά. Το λογοτεχνικό εύρημα του Σταύρου, ο κύκλος,(το μυθιστόρημα αρχίζει με την πρώτη ιστορία, η οποία ολοκληρώνεται στο τέλος του βιβλίου, αφού παρεμβληθούν οι παρένθετες ιστορίες) διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Από τους ήρωες ξεχωρίζω την ηλικιωμένη πια πρώην πόρνη, ένα άτομο βαθιά φιλοσοφημένο , όχι μόνο εξαιτίας των αρνητικών εμπειριών που έχει απ'τη ζωή, αλλά και λόγω των σπουδών κοινωνιολογίας, τις οποίες κατόρθωσε να ολοκληρώσει.
Τρεις ιστορίες (εξ ου και ο εκθέτης στον αισιόδοξο τίτλο) και όχι μόνο, οι οποίες στα χέρια άλλου συγγραφέα ίσως κατέληγαν σε μελό, επιτρέπουν στο Σταύρο να υμνήσει την κατάφαση της ζωής σε όλο της το μεγαλείο, πέρα από συμβατικότητες, μια  στάση ζωής με κεντρικό άξονα τη χαρά του "ευ ζην" και την καβαφική αξιοπρέπεια, όπως την αποτύπωσε ο Αλεξανδρινός Ποιητής στο  "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" (κλικ εδώ).

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
-Τι μπορεί να συνδέει ένα νησί της άγονης γραμμής με τη Θεσσαλονίκη; Την απάντηση δίνουν τρεις ομόκεντρες ιστορίες, και όχι μόνο, γραμμένες από έναν κατά φιλοδοξία συγγραφέα. Μέσα απ' αυτές αυθαίρετα εγκλωβισμένες, άλλες δύο, που όσο κι αν λατρεύουν μια άλλη θεά, τη βία, συμπληρώνουν και ενισχύουν το βασικό προσανατολισμό του βιβλίου, το αίσιο τέλος.

Παραθέτω και απόσπασμα, χαρακτηριστικο της γραφής του συγγραφέα:
Πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή της, ο κοντραμπατζής κατέφτασε χαμογελαστός και τους ζήτησε να τον ακολουθήσουν. Τους οδήγησε στο πίσω μέρος της βεράντας, ένα μέρος αθέατο απο πολλούς. Επρόκειτο για έναν εξώστη που έβλεπε μόνο στο πέλαγος, κυριολεκτικά κρεμασμένος πάνω από ενα μικρό γκρεμό που η βραχώδης παραλία του αγκαλιαζόταν με τη θάλασσα. Νόμιζες οτι βρισκόσουν σε κατάρτι ιστιοφόρου και όχι στη στεριά. Ο φωτισμός σοφά ρυθμισμένος επέτρεπε και ξεκούραστα να τρως και δεν εμπόδιζε να βλέπεις το ασημένιο ποτάμι που ζωγράφιζε το ποτάμι πάνω σε μια θάλασσα που θύμιζε παγωμένο ζελέ απο την ακινησία. Το τραπέζι ήταν στρωμένο με το μεγαλόπρεπο ψάρι στη μέση και το μπουκάλι ήδη ανοιγμένο ώστε να προλάβει το κρασί να πάρει κάποιες ανάσες.


Μια πρόταση ανάγνωσης, κατά την ταπεινή μου άποψη γεμάτη από κατάφαση ζωής,"ευ ζην", αξιοπρέπεια...