Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

ΑΠΑΤΕΩΝΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για το φαινόμενο της νιγηριανής πορνείας γύρω από την Ομόνοια (κλικ εδώ και εδώ) Φίλοι Νιγηριανοί μου αφηγήθηκαν απίθανες ιστορίες και λέγανε 
ότι η χώρα τους είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στη διαφθορά.
Πριν από χρόνια κάποιοι Νιγηριανοί στήσανε μια απίστευτη κομπίνα
στους δρόμους του Χαρτούμ
.
Οι Σουδανοί έχουν μια όμορφη συνήθεια, να ανταλλάσσουν χειραψία όταν χαιρετάνε κάποιον, ακόμα κι αν τον είχαν ξανασυναντήσει πριν από μια ώρα,
ακόμα κι αν χαιρετίσουν κάποιον άγνωστο. Στο δρόμο λοιπόν ο Νιγηριανός απατεώνας σταματούσε οποιονδήποτε άγνωστο, τον καλημέριζε δια χειραψίας
και τον ρωτούσε μήπως ξέρει πού είναι η τάδε οδός. Ο Σουδανός απαντούσε ευγενικά (διακρίνονται ιδιαίτερα για την ευγένειά τους
), αντάλλασσαν και χειραψία ευχαριστίας και αποχαιρετισμού, τραβούσαν ο καθένας στο δρόμο του, αλλά στην επόμενη γωνία του δρόμου σταματούσαν το Σουδανό άλλοι Νιγηριανοί, λέγοντάς του ότι ο άγνωστος με τον οποίο αντάλλαξε χειραψία του έκανε μάγια. Προσφέρονταν λοιπόν να λύσουν τα μάγια επιτόπου, έναντι αμοιβής φυσικά. Εύπιστοι, καλόβολοι, απονήρευτοι άνθρωποι, τσίμπησαν πολλοί. Η υπόθεση είχε λάβει πλατιές διαστάσεις,μέχρι που βγήκε επίσημη ανακοίνωση που προειδοποιούσε τους πολίτες να μην εμπιστεύονται τους επίδοξους μάγους.


Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

ΚΑΙΤΟΎΛΑ, ΣΕ ΡΙΧΝΕΙ...

Την πάω την Καιτούλα,



αλλά η αυθεντική εκτέλεση με τον Hisham Abbas μ'αρέσει περισσότερο,
φέρνει πιο πολύ στο αραβικό


'Οπως κι αν έχει, απολαύστε το και στις δυο εκτελέσεις, είναι πανέμορφο

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Δυο Πόντιοι α σον Καναδάν!

                                                         Το κινητό χτυπά σε ήχο κότσαρη,
                                                                                    
το σηκώνει ο Πόντιος και ακολουθεί ο διάλογος:
  -Αλλό!Αλλό!
   -Νέπε, σέφτελε, ντο αλλό, αλλό λες! Ποντιακά κι ξέρ'ς ατά;;;
   Α σον Καναδάν ποντιακά κι καλατσέβνε;;
    -Ποίος εν;
  -Ανέστης αδά κα,...'μώ σε, Νικόλα, ντε φτας;
  -Ανέστηηηηηη!!!...'μώ την πίστη σ' και το θάμα σ'!!!!Ντε φτας α σον Καναδάν;

 Κι έτσι ανταμώσανε! Δυο Πόντιοι μπλογκεραίοι στον Καναδά, ο ΑΑΤΟΝ 
και ο ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΕΤΣΕΤΖΙΔΗΣ και -κοίτα να δεις περιποίηση ο Καναδοπόντιος!-
δεν του έβαλε ένα τσιπουρο, δεν είχε χαψία, δεν είχε τσατσιμπέλ', να βάλει μεζέ στον κοντοπατριώτη του, τον κέρασε φραπέ ο σέφτελος!!!!Στον Καναδά φραπέ ο Πόντιος ο εύκαιρος!!!!

Δεν πήρε τον κεμεντζέ να τραγουδήσει μαζί με τον κοντοχωριανό του



                                        "Εκάεν και το Τσάμπασιν, γιαβρίμ, τιδέν κι επέμνε..", 
                              να φύγουν οι καημοί της ξενιτιάς,
γι αυτό τ' αφιερώνω και στους δυο,Νικόλα και Ανέστη,"την ψή σας να τρώω"!!!                          


                          
Ο Καναδός τον κέρασε φραπέ, αλλά κοίτα να δεις τι δώρα του έφερε ο Πόντιος   απ' την πατρίδα, μέλι παραγωγής του

  κι ένα θερινό μπλουζάκι μεγέθους ΧΧΧΧΧΧL(!!!!), διότι ως γνωστόν ο Καναδοπόντιος είναι ιδιαιτέρως ευμεγέθης (συμφώνως προς παλαιοτέραν δήλωσιν του ιδίου, "εννενήντα κιλά ζυγίζ' μόνο το ένα το ποδάρεμ΄!!!!).
Τερεί ο ΑΑΤΟΝ την μπλούζανατ, τερεί σ' ομπρός το μέρος, τερεί σ' οπίσ' πα το μέρος,
   
"...'μώ σε, Ανέστη, ντο εν ατό, την Ανγκελαν σο σπίτι μ' έφερες";

Τον πιάνουν τα διαόλια του, έτοιμος ν' αρχίσει τα γνωστά μπινελίκια του, άλλωστε γι αυτό ονόμασε πολύ εύστοχα το μπλογκ του "Μπινελικοδρόμιο",  
μέχρι ο κατά συνθήκην ήρεμος και ψύχραιμος Ανέστης να του εξηγήσει 
ότι το λογότυπο δεν αναφέρεται στη Μέρκελ, αλλά είναι μιας εταιρίας,
 με την οποία ο ίδιος συνεργάζεται επαγγελματικά, είδε κι έπαθε!!!

 Εκεί τον πιάσαν τα μεράκια τον ξενιτεμένο Πόντιο, έπιασε τον κεμεντζένατ, 
οι δοξαριές του έδωσαν και πήραν,
ρε παιδιά, το γράφω και σηκώνεται η τρίχα μου κάγκελο, πιάσανε το κλάμα 
οι δυο Πόντιοι, ο ένας με τον καημό της ξενιτιάς, ο άλλος του λείπανε τα μελίσσια του (!!!), εκεί που πήγαινε να στεγνώσει ο Νιαγάρας από νερά, πλημμύρα, σας λέω, οι καταρράκτες απ' τα ποντιακά δάκρυα!!!

 Και βεβαίως απορρίπτω ως αβάσιμη τη φήμη ότι ο εκ Γονίμου Πόντιος,
μόλις αντίκρυσε τον Ατλαντικό, είπε έκπληκτος στον ΑΑΤΟΝ:
"...'μώ σε, Νικόλα, ντο ποτάμ' εν ατό!!!Ελέπ'ς, ελέπ'ς, ελέπ'ς και κι τελείται!!!" 
Οχι, ο Ανέστης ξέρει από νερά, η Κερκίνη, ο Στρυμώνας είναι η ζωή του! 
Ναι, βρε,σου λέω, έχει ξαναδει θάλασσα ο Πόντιος, μέχρι και Λευκό Πύργο! 
Μέχρι και Πάρο έφτασε η χάρη του, εσύ έχεις κάνει διακοπές στην Πάρο; Ε;;; Πόντιος ασήν Πάρον, άλλο ανέκδοτο!!!
Κι εκεί που 'εκλεινα την ανάρτηση, σκάει η βόμβα!!! Ο Ανέστης δεν επιστρέφει
απ' την Αμερική, αποφάσισε να μείνει εκεί!!! Πάνε τα μελίσσια, τέλος το Γόνιμο, τέλος η Κερκίνη και τα ψάρια της, πάνε και οι βουβαλίσιες μπριζόλες, πάει κι ο Στρυμώνας, τέλος και οι τσιμούχες, τα εγκατέλειψε όλα! Και ιδού η απόδειξη!
Αγόρασε την...κυλιόμενη επιχείρηση της φωτογραφίας, δουλειά εξασφαλισμένη, αφού ο πρώτος κι ο τελευταίος πελάτης της ημέρας είναι ο Νικόλας ο ΑΑΤΟΝ, κάθε πρωί του αγοράζει όλα τα λουκάνικα!!!
Ανέστη, δε χρειάζεται να σου ευχηθώ καλές δουλειές, η επόμενη κίνηση να ειναι η εξαγορά των Μακντόναλτς!!!  


Επιμύθιο:-Δυο καλοί μπλογκεραίοι και μάλιστα Πόντιοι μέχρι και στον Καναδά μπορούν να συναντηθούν!


 
           
                 

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Η βερικοκιά

                                      Αγαπημένο φρουτόδενδρο,
                    
                    σχεδόν μόλις τελείωναν τα κεράσια,
                    απολαμβάναμε τους καρπούς του,
                                                 
                    μέχρι να έρθει η ώρα για τα πρώτα ροδάκινα...
                    Ούτε τα κουκούτσια του βερίκοκου δεν πήγαιναν χαμένα,
                                 φτύναμε στο τσιμέντο και  τρίβαμε πάνω του το κουκούτσι,
                      μέχρι να φαγωθεί η μια άκρη του, αφαιρούσαμε την 
                      εσωτερική ψίχα απ' το κουκούτσι  και η αυτοσχέδια σφυρίχτρα 
                      ήταν έτοιμη!  
                Και φυσικά, όπως όλα τα παιδιά της εποχής, όπου βρίσκαμε 
 βερικοκιά την τρυγούσαμε κανονικά, δεν αφήναμε 
ούτε κουκούτσι.

                      Την ιστορία που ακολουθεί μου την αφηγήθηκε φίλος
                       από  καμποχώρι της Θεσσαλονίκης.
                      Δεκαετία του 60, η πρώτη τάξη του γυμνασίου πάει εκδρομή 
                      στα Μουδανιά, τα παιδιά πρώτη φορά είχαν βγει έξω 
                      απ' το χωριό τους, καθώς βολτάρανε στους δρόμους 
                     των Μουδανιών κάποιο παιδί βλέπει σ' έναν  κήπο μια βερικοκιά   
                      γεμάτη, ρωτάει την κυρία που περιποιόταν τον κήπο,
                     "θεία, να κόψου  ένα βιρίκουκου;" , "κόψε, παιδί μου!", 
                      του λέει η ευγενική κυρία 
                      και το παιδί φωνάζει στην υπόλοιπη παρέα,"εεεε, μας αφήν'!"
                      (μας επιτρέπει) και όλο το τσούρμο των χωριατόπουλων ορμάει
                      στη βερικοκιά και δεν αφήνει κουκούτσι!!!
                      Δε γνωρίζω αν μετάνιωσε η ευγενική κυρία, ξέρω όμως σίγουρα 
                      ότι το αγαθό χωριατόπουλο κι όλη η παρέα του ακόμα γελούν 
                      όταν θυμούνται τα βερίκοκα των Μουδανιών!
                       
                      ΥΓ. Η ανάρτηση αφιερωμένη στη Ζoyzoy και στις κομπόστες της
                      (εδώ)
                     

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

ΒΑΡΚΑΔΑ ΣΤΟ ΝΕΙΛΟ-6

Αλλη μια βόλτα στα νερά του Γαλάζιου Νείλου,όσο θα ετοιμάζεται ο αρωματικός αιθιοπέζικος καφές μας,
εμείς ξαναβλέπουμε εικόνες από πλινθοποιεία στην άκρη του ποταμού,


συνθήκες εργασίας απερίγραπτες...(κλικ εδώ)


...στο βάθος η γέφυρα Μανσία (κλικ εδώ) και δεξιά το πανύψηλο κτίριο της εταιρίας, η οποία κατασκεύασε τη γέφυρα...
...το μπανάκι στο ποτάμι
συνδυάζεται πάντα και με το πλύσιμο των ρούχων...
οχι, άλλο στεγνωτήριο δε χρειάζεται δίπλα στην όχθη, αρκεί ο ήλιος...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Τι είναι το οφσάιτ;

Με δεδομένη την αδιαμφισβήτητη απέχθεια του γυναικείου πληθυσμού απέναντι στο ποδόσφαιρο κατά καιρούς έχουν ακουστεί πλείστα όσα ωραία από δυστυχείς γυναίκες, που υποχρεώθηκαν κάποιες φορές να παρακολουθήσουν ποδοσφαιρικό αγώνα. Το αμίμητο από τη φοιτητική εποχή το εκτόξευσε φίλη-συμφοιτήτρια, πλήρως ανίδεη ποδοσφαιρικώς...
Η ομάδα της Φιλοσοφικής έπαιζε στον τελικό με τη Φυσικομαθηματική (ΦΜΣ), προηγήθηκε 4-0 και προς το τέλος του αγώνα η ΦΜΣ έβαλε γκολ, οπότε η καλή συμφοιτήτρια μας ρωτάει:-Και τώρα είναι 5-0;!!!!

ΥΓ. Η ανάρτηση προέκυψε από το ερώτημα της καλής μπλογκοφίλης,
 της Θαλασσένιας (εδώ), η οποία παριστάνοντας την ανίδεη, 
ρώτησε τι είναι οφσάιτ (http://apouro.blogspot.com/2012/05/4_13.html#comment-form)

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Al Ubayyid - Bentiu, με τα μάτια του Σπύρου

Ελ Ομπέιντ - Μπέντιου (κλικ εδώ και εδώ), διαδρομή μέσα στο χάος,
ό,τι είδε ο Σπύρος, θα δούμε κι εμείς...οι φωτογραφίες δικές του,
οι ευχαριστίες δικές μας...
Βεβαίως πριν ξεκινήσουμε, θα πιούμε το τσαγάκι μας (εδώ)...
Και το ταξίδι ξεκινάει...νερόλακκοι ...
τα πετεινά του ουρανού μας παρακολουθούν (τι είναι τούτα, ρε παιδιά;)......

Κατά τις δέκα περίπου θα κάνουμε μια στάση για το πρωινό μας όλοι μαζί (εδώ)...
...δεν είναι εξοχικές κατοικίες βεβαίως...


ξεραϊλα...
...το χαμόγελο δε μας λείπει...
...δε διαθέτουμε φυσικά Οlympos Plaza...
...παλιά φορτηγά Bedford (τα έχει κανείς ακουστά;),
τα οποία εχουν μετατρέψει σε λεωφορεία
...
...η καμήλα, βασικό εργαλείο στην έρημο...
...μέσα στη μέση της ερήμου, αντε να περιμένεις οδική βοήθεια!
ΥΓ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχει δει ο φίλος μας!
Θα μας τα αφηγηθεί μέσα από τις φωτογραφίες του και σε άλλες αναρτήσεις...


Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Αγιοι Απόστολοι - Δουπόντσα

           Δυο αγαπημένοι τόποι των παιδικών χρόνων στο χωριό, 
                                  σας τους έχω ξαναδείξει εδώ κι εδώ...
                                  Το ξωκκλήσι των Αγίων Αποστόλων, 
           βρεθήκαμε εκεί 30 Ιουνίου, τη μέρα της γιορτής....
Από κει τραβήξαμε φωτογραφίες την αγαπημένη Δουπόντσα,
πνιγμένη στο πράσινο, πεντακόσια μέτρα νότια, 

 
κι από κοντά ο χείμαρρος, χαμένος μέσα στα πλατάνια,
τόσο που το απέναντι δάσος μόλις που φαινόταν...
Πριν πενήντα χρόνια ο χώρος του πλατανόδασους ήταν μια απέραντι αμμουδιά γύρω απ' το ποτάμι, τώρα πια στην περιοχή δεν περνούν οικόσιτα ζώα, κοπάδια δεν υπάρχουν πια, έτσι η φύση λειτουργεί ανενόχλητη, τα πανύψηλα πλατάνια έχουν υψώσει ενα τείχος πρασίνου σχεδόν αδιαπέραστο, από τη μια όχθη του χειμάρρου στην άλλη περνάει κανείς μόνο από το μέρος της φωτογραφίας που βλέπετε...
Ήταν μια καθιερωμένη ετήσια περιδιάβαση συγκίνησης, σε μέρη παιδικά κι αγαπημένα, όχι απο νοσταλγία, μα για να δούμε ομορφιές που τότε μέσα στον αγώνα της επιβίωσης το μάτι μας δεν μπορούσε να δει και ν' απολαύσει...


Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

ΑΠΟΥΡΩ ετών τεσσάρων

Σαν χθες ήταν, πριν τέσσερα χρόνια, όταν ξεκίνησε το διαδικτυακό ταξίδι του ΑΠΟΥΡΩ. Πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι, παλιοί μπλογκοφίλοι χάθηκαν, άλλοι απλώς αραίωσαν, καινούριοι καλοί εμφανίστηκαν, είναι αλήθεια κάποιοι από τους πρώτους μου λείπουνε, η Ζanzibar, o NdN, το Skouliki και πολλοί άλλοι της πρώτης εποχής του "ιστολογείν", αλλά θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα οτι στο μεταξύ μου προέκυψαν κι άλλα πολύ καλά διαδικτυακά φιλαράκια, άξιοι συνεχιστές του καλού ελληνικού μπλόγκινγκ κι έτσι καλά πάει το πράμα...
Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, πρώτα-πρώτα για την καλή παρέα που μου κάνατε στα χρόνια της ξενιτιάς και έπειτα για όλα όσα ανταλλάξαμε μαζί σ'αυτά τα τέσσερα ωραία χρόνια...Ελπίζω να έχουμε τη δύναμη, κι ο γερο Vad κι εσείς, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, να συνεχίσουμε το όμορφο ταξίδι...

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

MICHAEL CURTIS FORD - Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ

Το ιστορικό μυθιστόρημα συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στις πρώτες αναγνωστικές προτιμήσεις μου, πιστεύω ότι μέσα από τη λογοτεχνική αφήγηση ο αναγνώστης εμπεδώνει ακόμη καλύτερα το ευρύτερο πλαίσιο του ιστορικού γίγνεσθαι και της ερμηνείας του. Η Κάθοδος των Μυρίων μας παίδεψε τόσο πολύ στα μαθητικά γυμνασιακά χρόνια, ας την απομυθοποιήσουμε και ας την αθωώσουμε, διαβάζοντας την ενδιαφέρουσα εκδοχή του λογοτέχνη για το θέμα.
Αντιγράφω απο το εξώφυλλο:
--Η διήγηση ξεκινά με τις διαμάχες για τη διαδοχή της Περσίας. Όταν ο Δαρείος ο Β' πεθαίνει, στο θρόνο τον διαδέχεται ο γιος του ο Αρταξέρξης. Όμως ο αδερφός του Αρταξέρξη, ο Κύρος ο Νεότερος, εποφθαλμιώντας την εξουσία, συγκεντρώνει στρατιωτική δύναμη από εκατό χιλιάδες Πέρσες και δεκατρείς χιλιάδες Έλληνες, κυρίως Σπαρτιάτες και κατευθύνεται εναντίον του.
Το 401 π.Χ.  οι δυο στρατοί συγκρούονται στα Κούναξα κοντά στον ποταμό Ευφράτη. Ο Κύρος σκοτώνεται στη μάχη και ο στρατός του κατατροπώνεται. Οι Έλληνες του Ξενοφώντα απομένουν μόνοι σε μια αφιλόξενη και εχθρική γη, χωρίς τρόφιμα, με κατεστραμμένο οπλισμό, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα...
Μέσα από αμέτρητους κινδύνους και ταλαιπωρίες, με μόνο εφόδιο το ανεξάντλητο ψυχικό του σθένος, ο Ξενοφώντας κατορθώνει να φέρει τους άντρες του από τη Βαβυλώνα στη θάλασσα, που θα τους οδηγήσει τελικά στην πατρίδα...

Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το μυθιστόρημα, 
δείγματα όμορφης  λογοτεχνικής γραφής:
Ο Σωκράτης περιφερόταν ανάμεσα στους πάγκους της κατάμεστης αγοράς, τρυπώνοντας μέσα στα μαγαζιά των εμπόρων που γνώριζε, πιάνοντας απαλά στα χέρια του φρούτα  ή σανδάλια ή πήλινους λύχνους και σχολιάζοντας κυρίως την ποιότητά τους. Κουνούσε το κεφάλι του και χαμογελούσε σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που ήξερε οτι τους ενοχλούσε η απαξία του για τα υλικά αγαθά ή έβρισκαν επικίνδυνο τον τρόπο σκέψης του για τα ζητήματα αυτά. Στις άσκοπες αυτές περιπλανήσεις του συνοδευόταν από μικρή παρέα νεαρών, οι περισσότεροι γόνοι καλών οικογενειών, όπως φανέρωναν τα ρούχα τους. Όταν αντιλήφτηκε την παρουσία μας όμως, μια που σπάνια καθυστερούσαμε, ο Σωκράτης προσπέρασε τους άλλους και έτρεξε κοντά μας, εκπληκτικά ευκίνητος για την ηλικία του και τη διάσταση της κοιλιάς του, που δεν είχε μικρύνει καθόλου με τα χρόνια. Δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου από τότε που τον πρωτογνωρίσαμε, παρά μόνο τα μάτια του θα έλεγε κανείς ότι είχαν ένα ακόμα πιο εύθυμο σπινθήρισμα από πρώτα.

Ακόμη ένα απόσπασμα...
Υπάρχει μια αρχαία ελληνική λέξη, μια παράξενη και όμορφη λέξη που σπάνια χρησιμοποιείται  πια με την πρώτη της σημασία, η οποία περιγράφει τη σταδιακή επαναφορά της παλλόμενης χορδής της λύρας στο σημείο ακινησίας και ισορροπίας, αφού το έγχορδο έχει πάψει να ηχεί. Στις μέρες μας, μια πιο άσχημη σημασία έχει επιβληθεί της πρωταρχικής. Καθώς η τελευταία γλυκιά νότα της Αστερίας έσβηνε αργά μές στη σιωπή, ξαναφέρνοντας στο νου αυτή την αρχαία λέξη,  κάθε άντρας, δούλος αλλά και στρατηγός, έμεινε με κομμένη την ανάσα. Ύστερα κοιτώντας προς το μέρος μας χαμογέλασε δειλά, σηκώθηκε όρθια, γνέφοντας με σεβασμό προς τον Κύρο και γλίστρησε από το πίσω μέρος της σκηνής για να βρει την παρέα της. Οι κουβέντες των αντρών άρχισαν πάλι να γεμίζουν το δωμάτιο, αν και πιο πνιχτές αυτή τη φορά, καθώς η τραχιά τους διάθεση είχε σπάσει, έχοντας αντικατασταθεί από το ονειροπόλημα. Άπαξ και τον αγγίξουν οι θεοί, είναι δύσκολο για ένα θνητό να επιστρέψει αμέσως στους γήινους μόχθους. Το συμπόσιο άρχισε να διαλύεται έπειτα από λίγο, καθώς ο καθένας έβρισκε μια δικαιολογία, ευχαριστώντας τον πρίγκιπα και παρέχοντας εγγυήσεις για τη βοήθειά του στο μελλοντικό εγχείρημα. Ο Ξενοφώντας κι εγώ επιστρέψαμε αργά στο στρατόπεδό μας, βυθισμένοι στις σιωπηλές σκέψεις μας ο καθένας, αναλογιζόμενοι, αναμφίβολα, το ίδιο πράγμα.
Η λέξη, με κεντρίζουν οι Μούσες μου, ποια ειναι η αρχαία αυτή ελληνική λέξη που ανέφερες, με τη διπλή σημασία; Μια λέξη που υποδηλώνει όψεις τέχνης και βίας, ζωής και θανάτου, ομορφιάς και τρόμου, μια παράξενη λέξη λόγω της ικανότητάς της να συνταιριάζει ταυτόχρονα τέτοια πράγματα, μια λέξη τραγική λόγω της απώλειας της γλυκειάς της έννοιας προς χάριν μιας περισσότερο σκληρής. Μια τέτοια λεξη τόσο ταιριαστή από πολλές απόψεις με τη μικρή μου ιστορία. Αυτή τη λέξη τη σηκώνω προσεκτικά και τη βγάζω απο το μνήμα της για τελευταία φορά, με την ελπίδα ότι η πρώτη της σημασία, αυτή της ειρηνικής απόθεσης μιας ελαφρά παλλόμενης χορδής, δε θα πρέπει να ξεχαστεί χωρίς ένα τουλάχιστον νεκρικό ξενύχτι.
Η λέξη είναι καταστροφή.

Καλή ανάγνωση στους λάτρεις του είδους...