ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ...

Αρχές της δεκαετίας του '60, οι μαγαζάτορες της Αγοράς, στην οποία έχει αναφερθεί πολλές φορές ο ΑΠΟΥΡΩ, αραχτοί και λάιτ (σύμφωνα με τη νεότερη έκφραση) κάτω απ' το καβάκι, Η είσοδος στην Αγορά και στο βάθος δεξιά ό,τι έχει απομείνει απ' το καβάκι..

αφήνουν τα μικρομαγαζάκια τους ορθάνοιχτα, ποιος να μπει να κλέψει, αν εμφανιζόταν πελάτης, κάποιος θα βρισκόταν να φωνάξει το μαγαζάτορα, να τον διακόψει απ' την απόλαυση του πρωινού χαβαλέ...
Οι "παζαρίσιοι" λοιπόν απολαμβάνουν τον καφέ τους, το ταβλάκι τους, την κολτσίνα, "πέρα βρέχει", μιλάμε για την αποθέωση της αφασίας, πλαισιωμένη με τα κλασικά κολινδρινά μασλάτια, ποιος ζει, ποιος πέθανε, ποιος παντρεύεται, ποια αρραβωνιάστηκε, όλα τα νέα του χωριού, τότε δεν υπήρχαν ούτε τοπικές εφημερίδες, ούτε κολινδρινά μπλόγκια, τα νέα, καλά ή άσχημα, μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα, διανθισμένα βέβαια με την ανάλογη "σάλτσα"...Ελα όμως που το ανοιχτό μαγαζάκι, χωρίς το αφεντικό μέσα, σίγουρα αποτελούσε πρόκληση κι έτσι παρατηρούνταν συχνά-πυκνά περιστατικά μικροκλοπών κυρίως στα μπακάλικα της πιάτσας...
Το κοριτσάκι της ιστορίας μας, παιδί πάμφτωχης οικογένειας, κάτι τσίμπησε απ' το μπακάλικο εν ώρα απουσίας του μπακάλη, εκείνος κάλεσε την αστυνομία και ο αστυνόμος, φρονίμως ποιών και μπράβο του, όταν διαπίστωσε ότι η "κλοπή" διεπράχθη την ώρα που ο καταστηματάρχης απολάμβανε την καφεδιά του μακριά απ' το ορθάνοιχτο μαγαζί, άφησε ελεύθερο το παιδί, κατσάδιασε τον αραχτό μπακάλη και τοιχοκόλλησε στο καβάκι ανακοίνωση ότι οι μαγαζάτορες δεν επιτρέπεται να αφήνουν ορθάνοιχτα τα μαγαζιά τους κι αυτοί να αράζουν στους καφενέδες...
Και για όσους δεν ήξεραν να διαβάζουν, βγήκε ο τελάλης εκεί που αρχίζουν τα σκαλάκια, πάνω απ' το καβάκι,Το καβάκι και τα "Σκαλάκια", όπως είναι σήμερα...

και, στεντορεία φωνή, διαλάλησε την ανακοίνωση:-" Αααααακούσατε, κύριοιιιιιιιιι! Οι μαγαζάτορες δεν επιτρέπεται να αφήνουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους και να απουσιάζουν! Καμιά περίπτωση κλοπής δε θα ερευνηθεί, αν την ώρα της κλοπής ο ιδιοκτήτης απουσιάζει από το κατάστημά του!"Να δεις για πότε συμμορφώθηκαν οι αραχτοί, αλλά δε χάλασαν και πολύ τη ζαχαρένια τους, βρήκαν τη λύση, δεν πήγαιναν στους καφενέδες, άπλωναν τραπεζάκι έξω απ' τα μαγαζιά τους και το αραλίκι συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν πια η Αγορά πήρε τα κάτω της, αφού η περισσότερη κίνηση είχε μεταφερθεί πλέον στη διασταύρωση Σαμαρά, άλλες ιστορίες με πολύ γέλιο, θα μας απασχολήσουν αργότερα...
Τι απέγινε το κοριτσάκι της ιστορίας μας; -Αλλη πονεμένη ιστορία! Λίγα χρόνια μετά κατεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, εργάζεται ως υπηρέτρια, ανακαλύπτει έναν κόσμο που δεν τον φανταζόταν κι όταν ανέβαινε στο χωριό, διηγιόταν με καμάρι:-Αχ, χτες βράδυ πήγαμε σ'ενα πάρτι και ήπιαμε βερμούτ!!!
Μαθαίνω ότι εδώ και χρόνια έχει βγει στη σύνταξη, έχει επιστρέψει στο χωριό, έχει ξαναχτίσει νέο σπίτι στη θέση του παλιού πατρικού ερείπιου, νά΄ναι καλά η γυναίκα, πολλοί τραβήξαμε μεγάλα ζόρια εκείνα τα χρόνια, δε θέλουμε με τίποτα να τα θυμόμαστε, μόνο ξαναφέρνουμε στο μυαλό μας ιστορίες για γέλια και για δάκρυα, όπως αυτή που σας αφηγήθηκα...