ΛΌΓΙΑ ΦΤΕΡ'Α

Χρήστος ΧωμενίδηςΛόγια φτερά
Όταν διαβάσω ένα συγγραφέα και ικανοποιεί τις δικές μου αναγνωστικές σταθερές, τις προσωπικές μου λογοτεχνικές αναζητήσεις, "κολλάω" κατά το κοινώς λεγόμενο, ελπίζοντας ότι στη συνέχεια δε θα με απογοητεύσει. Το ίδιο συνέβη με το Χωμενίδη, τον οποίο πρωτογνώρισα με το Σοφό Παιδί. Ακολούθως διάβασα το 'Υψος των Περιστάσεων, τη Φωνή, τον Υπερσυντέλικο, το Σπίτι και το Κελλί και πέρυσι τα Λόγια Φτερά, "έπεα πτερόεντα",όπως θά 'λεγε ο παππούς μας, ο θεϊκός 'Ομηρος.
Ο αοιδός Τήνελλος αφηγείται στον εγγονό του Όμηρο, ξετυλίγοντας μπροστά μας τον κόσμο του 8ου αι. π.Χ. κι έναν άλλο φανταστικό που τόσο άρεσε στους παραμυθάδες και στο κοινό της εποχής του,Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:
Λίγο προτού πεθάνει ο Τήνελλος, περίφημος αοιδός του 8ου π.Χ. αιώνα, διηγείται στον εγγονό του τη ζωή του: Τα παιδικά του χρόνια στα παράλια της Ιωνίας, την ένταξή του στην ακολουθία του προαιώνιου αοιδού Αναβάτη, το πέρασμά του από τις Μυκήνες κι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους έρωτες, τα ταξίδια και τις μεταμορφώσεις του. Τις ηδονές που γεύτηκε, τα πάθη και τις συμφορές που -άθελά του;- προκάλεσε...
Δραματικός και ευτράπελος, αχόρταγος κι αλαφροϊσκιωτος, ο Τήνελλος-παππούς του Ομήρου- αποτελεί συνάμα ήρωα-πρόγονο του Δον Κιχώτη, αλλά και του Γαργαντούα. Το Λόγια Φτερά είναι ένα μυθιστόρημα περιπλάνησης σε έναν κόσμο που αποδεικνύεται πολύ πιο οικείος, χυμώδης και πολύχρωμος από όσο μας έχουν μάθει να τον φανταζόμαστε...
Επιστρέφοντας στον καιρό όπου οι μύθοι ακόμα πλάθονταν, ο Χ.Α. Χωμενίδης μιλάει αλληγορικά για την υπέρτατη δύναμη της αφήγησης. Το σύμπαν παίρνει νόημα και σχήμα μονάχα εφόσον το εξιστορούμε.
Ο τίτλος Λόγια-Φτερά θα μπορούσε να είναι μετάφραση του ομηρικού "έπεα πτερόεντα". Είτε παράφραση του βιβλικού "Εν αρχή ήν ο Λόγος" .

Για να πάρουμε μια ιδέα από την αφηγηματική δύναμη της γραφής του Χωμενίδη παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Ούτε άλλος ναυαγός κατέληξε ποτέ στα ακρογιάλια της Γαρίδας ούτε κι εγώ αποπειράθηκα ξανά να την εγκαταλείψω. Συνήθισα πολύ νωρίτερα από όσο φανταζόμουν. Συμφιλιώθηκα με τη μοίρα κι έμαθα να περνάω καλά. Τρύπωναν στις αρχές στον νου ή στ' όνειρό μου πρόσωπα του παρελθόντος. Τά 'διωχνα όμως κλοτσηδόν. Συχνά πυκνά ξυπνούσα μουρμουρίζοντας τραγούδια. Δάγκωνα τότε τη γλώσσα μου, σκούπιζα τα μάτια και έσπευδα να καβαλήσω το κοντινότερο θηλυκό γιατί είχα διαπιστώσει πως όταν καλπάζεις, ξεχνιέσαι. Και ξεχνάς. Με ανακούφιση άφηνα τη μνήμη μου να ξεθωριάζει. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα άμα πρωτομπέρδεψα τον Οδυσσέα με το Θησέα -"Ποιος έφυγε; Ποιος γύρισε; Ποιος χέστηκε στο κάτω κάτω;" σήκωσα ανέμελα τους ώμους. Όσο λιγότερα δάχτυλα μου χρειάζονταν για να μετρήσω τους θεούς, τόσο πιο ευδαίμων ένιωθα...

ΥΓ. Η ανάρτηση δικαιωματικά αφιερωμένη στα δικά μας "έπεα πτερόεντα", στην καλή συνιστολόγο JAMANFOU.