Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

ΑΛΥΚΕΣ ΠΙΕΡΙΑΣ 1971

1971, στις αρχές του Ιούλη θα έπιανα κάπου δουλειά, τι να κάνουμε, φτωχοφοιτητές, έπρεπε να δουλέψουμε λίγο, ν' ανασάνουν και οι δικοί μας,
που μας σπούδαζαν με χίλια ζόρια, πριν τελειώσει ο Ιούνης είχα πρόσκληση
για τις Αλυκές, οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές στη ζωή μου!
Οι Αλυκές όπως φαίνονται σήμερα από ψηλά...
Ο πατέρας του συμφοιτητή και φίλου μου Γιάννη (κρατάει σαράντα χρόνια αυτή κολώνια!), ο μπάρμπα Γιώργος, ήταν φύλακας στις Αλυκές, η εταιρεία του είχε παραχωρήσει ένα σπιτάκι εκεί, κι εγώ βρέθηκα παραθεριστής, ενώ ο φίλος μου ο Γιάννης εργαζόταν σκληρά στα αλάτια, όταν εξατμίζονταν τα νερά απ' τα "τηγάνια", έβγαζαν το αλάτι με τα φτυάρια, πολύ σκληρή δουλειά, άγρια κατάσταση...σήμερα μαζεύουν το αλάτι με μηχανήματα...
Ο Γιάννης λάτρευε τη θάλασσα, μόλις τέλειωνε η δουλειά, βουτούσε κι ανοιγόταν στα βαθιά, κι ο πατέρας του ανέβαινε σ' έναν αμμόλοφο και του φώναζε:
-Βγιέ όξου,γμτ του στανιό σ', γμ! Αμα πνιχτείς, θα σι σκουτώσου!!!
Εκεί, στο ακρωτήρι Αθερίδα (εδώ)
για μοναδική φορά στη ζωή μου είδα δελφίνι ξεβρασμένο,
σε κατάσταση αποσύνθεσης
...
Εκεί έφαγα καβούρια, τους περίφημους Ιταλούς, έτσι τα λέγανε, πελώρια καβούρια, γεμάτη τότε η θάλασσα, τα βγάζαμε πανεύκολα σπρώχνοντάς τα απλώς προς τα έξω, ήταν τόσο μεγάλα, που έπιαναν ολόκληρο πιάτο! Σήμερα δεν υπάρχουν πια...
Εκεί κατέβαινε στο ψαρολίμανο σχεδόν κάθε μέρα η μάνα του Γιάννη,η θειά η Χρυσούλα, κι αγόραζε κάθε είδους ψάρια, πάμφθηνα τότε, ο διαχωρισμός σε ακριβά και φθηνά ψάρια ήταν άγνωστος ακόμα...
εκεί έφαγα για πρώτη, και ευτυχώς όχι μοναδική φορά, μυλοκόπια,
ένα άγνωστο και κάπως σπάνιο ψάρι, καταπληκτικό... Όπου το βρείτε, μη χάσετε την ευκαιρία, δοκιμάστε το!
Εκεί ο τότε ιδιότροπος στα φαγητά Vad έκανε την ανάγκη φιλοτιμία
και έφαγε για πρώτη φορά στη ζωή του γεμιστά

από τα χέρια της θεια Χρυσούλας, ντράπηκα να πω πως δε μ' αρέσουν, να σε φιλοξενεί η γυναίκα και συ να αρνείσαι, λες και είσαι στο σπίτι σου, δεν κάνει! Tαυτόχρονα ήμουν σίγουρος ότι αν αρνιόμουν, θα άκουγα απ' την καλή θειά Χρυσούλα το κλασικό που μου έλεγε κι η μάνα μου, "θα του φας κι θα σκάσ΄ς!"
Και μ' αρέσανε, βρε
! Και δεν αρνήθηκα κανένα φαγητό της θειας Χρυσούλας,
κι όταν επέστρεψα στο σπίτι, είπα στη μάνα μου ότι έμαθα να τρώω γεμιστά,
η μάνα άναψε το καντήλι του σπιτιού για νά 'χει καλά ο Θεός τη θειά Χρυσούλα, που μ' έμαθε να τρώω
!

"Και περάσανε χρόνοι πολλοί", όπως λέει ο ποιητής...

ΥΓ. Είναι ολοφάνερο βεβαίως οτι οι φωτογραφίες είναι ιντερνετικές και όχι δικές μου...

22 σχόλια:

  1. τελικά φίλε βαντ, ήταν ωραίες εκείνες οι εποχές.
    ίσως πάλι να μην ήταν ωραίες αλλά επειδή τις συνδέσαμε με τα νειάτα μας, να περνούν απ΄ το φίλτρο της νοσταλγίας και να μας φαίνονται ωραίες...
    όπως και νάχει ήταν ωραίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α ρε VAD με ανατρίχιασες.
    Τόση γλύκα αυτή η ανάρτηση!!!
    Σαν να ήμουν μαζί σου τότε.

    Μου είναι τόσο γνωστά όλα αυτά, δεν δούλεψα βέβαια στις αλικές της περιοχής μας, αλλά θυμάμαι πολύ καλά το κλίμα της εποχής σχετικά με "τ΄αλάτια" όπως έλεγαν.
    Θεωρούσαμε τα χρόνια εκείνα σκληρά, αλλά ήταν τόσο τρυφερά σχετικά με τώρα.
    Να μη πω για τα φαγάκια της θειας Χρυσούλας. Όλοι έχουμε μία τέτοια θεία.
    Η δε κουβέντα του φύλακα, ΑΝΕΚΔΟΤΟ.
    Χαχαχαχα.

    Πάντα χαρές VAD.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Vad, φοβερός ο πατέρας του φίλου σου... Γέλασα με την ψυχή μου.

    Ωραίες εποχές, έτσι; Για την ιστορία και μόνο, απλώς αναφέρω ότι τα γεμιστά είναι το αγαπημένο μου φαγητό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχαχα, "αμα πνιχτείς θα σι σκοτώσου".
    Ωραίος :)
    Αγαπητέ πριν 40 χρόνια ή και πριν 20 χρόνια ακόμα, πολλά μέρη ηταν τόσο απάτητα, τόσο όμορφα. Σήμερα, η περίφημη "ανάπτυξη" με ομπρελοκαρέκλες και τα ρέστα, επεκτείνεται και λιγοστεύουν τα μέρη σαν αυτο που περιγράφεις.
    Μυλοκόπια πιάνουν οι ψαράδες στα ανοιχτά, δεν τα βρίσκεις στα ρηχά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος28/8/11, 10:16 μ.μ.

    Καλά ρε Βασίλη, είναι δυνατόν θ'κο μας πιδί και να μην τρως γεμιστά;;;;
    Το καλύτερο φαγητό! Έτρωγες καβούρια τεράστια μέχρι που τα εξαφάνισες και δεν έτρωγες το απόλυτο καλοκαιρινό φαγητό; Έμαθες όμως τελικά... Εγώ αφού τα ανοίξω τα γεμιστά (με ρύζι) ρίχνω πάνω και λίγο ξύδι. Μμμμμμ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. δοΧτωρ ΑπαράδεΧτος,Καλημέρα,φίλε δόκτορα,παρόλο που οικονομικά η μέγιστη πλειοψηφία ζοριζόμασταν, η φοιτητική εποχή δεν αλλάζεται,όμως δε μενουμε στη νοσταλγία,απλώς θυμόμαστε τα ωραια και γελάμε:)
    Καλή εβδομάδα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τhalassenia μου,μπα,δε θα μπορούσες να ήσουν μαζί μου,αυτά θα μπορούσαν να σου συμβούν δέκα χρόνια μετά:)
    -Ξερεις τι είναι να "φτυαρίζεις" αλάτι μέσα στην κάψα του καλοκαιριου;Κόλαση!
    -όχι,μωρέ,η τρυφερότητα δεν εχει εποχή,είνια στον άνθρωπο...

    Καλημέρα,Καλή εβδομάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. teleytaios,μπαξές ήταν ο μπαρμπα Γιώργος!:)
    -Από τότε τα γεμιστά προστέθηκαν στα αγαπημένα...

    Καλημέρα,Καλη εβδομάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Tzonakos,περί απάτητου,ασε,ευτυχώς απόλαυσα τη Χαλκιδική μια φορά κι εναν καιρό!Από Συκιά για Πόρτο Κουφό πήγαινες με καραβάκι,δεν ειχε δρόμο!Τώρα...
    -Μυλοκόπια βρηκα πέρυσι μόνο μια φορά,φέτος καθόλου...
    Καλή βδομάδα,ρεεεε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. AnD μου, από τότε που τα δοκίμασα,τα έβαλα στη λιστα των αγαπημένων:)
    Ξύδι;;;Θα κάνω δοκιμή...

    Καλή βδομάδα ευχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. πραγματικά σπάνια η εικόνα με το δελφίνι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. PiciFrici,σπάνια εικόνα για κεινη την εποχή,τωρα ακούω συχνα να ξεβράζονται δελφίνια,ίσως η μόλυνση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος29/8/11, 4:24 μ.μ.

    Και πνιγμένος και δαρμένος ο φίλος σου! :)) Πολύ όμορφη νοσταλγική ανάρτηση, σα να άνοιξες το χρονοντούλαπο για μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. evaggelia p,Ευαγγελία μου,ούτε πνιγμενος ούτε δαρμενος τελικά!Ζει και βασιλευει!:))

    Καλο απόγεμα να εχεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εσύ δηλαδή έκανες διακοπές και ο φίλος σου έλειωνε με τ'αλάτι στη δουλειά?

    Αλλά και ο πατέρας του άπαιχτος μου θυμίζει την μάνα μου
    Μας έβαζε βρακιά με χειροποίητη δαντέλα και μας έλεγε άμα πέσεις και χτυπήσεις θα θαυμάζουν όλη τη δαντέλα:))

    Μυλοκόπια έχω φάει τα ψάρευε ο πατέρας στο καίκι ήταν τα μόνα που κρατούσε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. zoyzoy,Αρμενάκι,γι αυτό βουτούσε κατευθείαν στη θάλασσα μετά τη δουλειά!
    -Το λαϊκό θυμόσοφο χιούμορ πάντα μ'ενθουσιάζει!
    -Ήταν δυνατόν εσύ να μην ξερεις τα μυλοκόπια;:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Βασίλη
    ευτυχώς δεν ήρθες στα μέρη μας και έτσι γλύτωσαν πολλά καβούρια.
    1971 έως 2011...μήπως πολύ γρήγορα πέρασαν τα χρόνια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Άμα σου λέω θα μπορούσα ξέρω τι λέω.
    Δεν γέμισα ούτε σήκωσα ζεμπίλι, ούτε περπάτησα στα κάτασπρα τηγάνια και στις κουβάρες.
    Αλλά τα λίιιγο μεγαλύτερα αγόρια από μένα έβγαζαν χαρτζιλικομεροκάματα.

    Τα έβλεπα σου λέω γι αυτό είπα θα μπορούσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ανέστης Θ. Κετσετζίδης,μη μου πεις ότι στον Στρυμωνικό έχει ακομα καβούρια-Ιταλούς!!
    -όντως περάσανε τα χρόνια,αλλά δε θα καθομαι να με φάει η νοσταλγία,καθε εποχή εχει τα δικά της ωραια...

    Καλημέρα,Ανέστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Thalassenia μου,για το χαρτζιλίκι πήγαινε κι ο φίλος,αλλά τι χαρτζιλίκι,καυτό και χιλιάρμυρο!Αγριες καταστάσεις..

    Καλημέρα,καλή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τι όμορφη ανάρτηση...
    έχει δίκιο η Θαλασσένια, σαν να είμαστε εκεί μαζί σου... άσε πια τις λιχουδιές λαχταριστές όπως μας τις μοστράρισες!
    Nάσαι πάντα καλά!
    :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. marianaonice,λαχταριστές μετά από σαράντα χρόνια:),είναι στιγμές αξέχαστες!
    Καλή σου μέρα,Μαριάνα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή