Το θρανίο, εκτός από την πρακτική καθημερινή χρήση του, αποτελεί για τα παιδιά τον πρόχειρο χώρο έκφρασης των εμπνεύσεών τους.΄Οποιος @φίλος δεν έγραψε ποτέ κάτι στο θρανίο, να σηκώσει το χέρι του! Ψέμματα θα πει!
Τα δείγματα που παραθέτω ειναι "θρανιουργήματα" περσινής μαθήτριάς μας, η οποία τώρα μας διαβάζει απ' την Αθήνα.Πολλοί θα βιαστούν να πουν, καταστρέφουν την περιουσία του σχολείου, και άλλα ηχηρά παρόμοια...Δε λέμε να επιτρέψουμε καταστροφή, αλλά μπορούμε να αφήσουμε ελεύθερη τη δημιουργία, με βασική προϋπόθεση στο τέλος της χρονιάς να δουλέψει χλωρίνη και βιτέξ από τους ίδιους τους...δημιουργούς, ώστε να παραδοθούν τα θρανία καθαρά και να παραμείνει το πεδίο καθαρό για τους επίδοξους συνεχιστές της γραφής στα θρανία. Ετσι τα παιδιά ασκούνται και στην ανάληψη ευθύνης. Απλά πράγματα...
ΥΓ. Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην εμπνευσμένη δημιουργό Λ. στην Αθήνα!
ΥΓ2. Καταθέστε, παρακαλώ, τα δικά σας θρανιοκατορθώματα!
.jpeg)
.jpg)
Χα χα χα! Ωραία η Λ. Και θαυμάστρια του Αλέξη Γεωργούλη, απ' ότι βλέπω!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα,Μερόπη,δεν αφηγήθηκες τα δικά σου θρανιοκατορθώματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μας θύμισες Σάββατο πρωί στο γραφείο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία χρόνια φίλε VaD! Χαραγμένα λόγια, ένα ατέλειωτο brainstorming.
Μέχρι και μικρά γλυπτά είχαμε σκαλίσει στα θρανία! Ξύνοντας το ξύλο. Για να μην φεύγει με χλωρίνη.
Τι ακριβώς είχα χαράξει δε θυμάμαι, αλλά θυμάμαι το χάρακα του δασκάλου που προσγειώθηκε στην παλάμη μου... θαρρώ VaD τον λέγανε... χιχι
ΑπάντησηΔιαγραφήiamanfou,o Vad χάρακα;Ουδεπώποτε:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω φάει ξύλο με ποικίλους τρόπους στο δημοτικό,μπάτσες,χάρακα,ξύλινη κασετίνα,βέργα από κρανιά(ειδική παραγγελία για να μη σπάει),αλλά νισάφι πια,αλίμονο αν χρησιμοποιούνταν τέτοιες μέθοδοι σήμερα!
Καλό Σ-κ
ikor,Γιάννη,ντροπή,είπαμε να δημιουργούμε,οχι να καταστρέφουμε!Τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα σου:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θύμησες κάτι που είχα γράψει και εγώ στο θρανίο της εφηβείας μου:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και η γυμνή στον Πίνακα, σημαία τ' Α2 είναι η σεμνή απάντηση στη συγνεφιά του κόσμου"
Εφηβεία, αλλά αν δεν τη ζήσει κανείς δυνατά τι ψυχικά εργαλεία να έχει αργότερα. Προλαβαίνουν όμως τίποτα τα σημερινά παιδιά;
:)) τι να πρωτοθυμηθείς κανείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κάτι + κάτι = καρδιά φορέβερ παντού, σε όλα τα θρανία. ίσως για να μείνει για πάντα. πάντως αυτό που θυμάμαι είναι ότι έγραφα και τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. ακόμα και στους τοίχους της τουαλέτας. καλημέρες!
Όντως το να γράφει κανείς στο θρανίο ήταν κάτι ευχάριστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα παλιά θρανία μπορούσε κανείς να γράφει πιο εύκολα, μετά σε εκείνα που γυαλίζανε με την πολύ λεία επιφάνεια ἠτανε πολύ πιο δύσκολο. Να γιατί οι νέοι βγήκαν στους δρόμους...
apappapa ναι καλε τι μου θυμισες
ΑπάντησηΔιαγραφήντορα + παναγιωτης
ντορα + γιαννης
ντορα + κωστας
ντορα + αλεκος
ντορα κανε διαλειμμα
αχαχχα
εγω θυμαμαι οτι εγραφα μονο τα θεματα στις εξετασεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήTσουκνίδα,δηλαδή φίλε όποια ανέβαινε στον πίνακα την ξεγύμνωνες με τα μάτια:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρολαβαίνουν και τα σημερινά παιδιά,@φίλε,είναι και πιο ξύπνια από μας!
basnia, μέχρι να μάθω τι σημαίνει αυτό το LFE της γενιάς σου είδα κι έπαθα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα συγκροτήματα,ναι, μέσα είσαι,ειχα και μια στήλη για τις μάρκες αυτοκινήτων
greek rider,ομολογώ ότι η ερμηνεία της πρόσφατης "εξέγερσης" των νέων με άφησε...άφωνο!Λες να την ενστερνισθεί ο νέος ΥΠΕΠΘ,να προσφέρει νέα θρανία και να πείσει τους μαθητές να επιστρέψουν στα σχολεία; :))))
ΑπάντησηΔιαγραφήskouliki μου,σκουληκαντέρα μου ανεπανάληπτη,εννοείς βεβαίως τους συμμαθητές που κάθονταν δίπλα σου εναλλάξ,γιατί κανείς δε σε άντεχε για πολύ!Προβαίνω στη διευκρίνηση για να μην πάει το μυαλό κανενός "κακοήθους" στο...πονηρόν:)))
ΑπάντησηΔιαγραφή...κάνε διάλειμμα...
zouri,από μικρός φαινόσουν ότι θα γίνεις...καλό παιδί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάθος,φίλε μου,τα καλα σκονάκια γράφονταν πάντα στα παλιά υφασμάτινα μαντήλια,Μάη μήνα παράσταινα πάντα τον...συναχωμένο,ολοι οι τύποι των θετικών μαθημάτων ήταν γραμμένοι στο μαντήλι:))))
Γεια σου VaD,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι καρδιες στα θρανια πάνε σύννεφο βλέπω!
Τοσο μικρα και τοσα τραυματα;;
Εμεις ειχαμε θρανια με ξυλινη επιφανεια που την σκαλιζαμε με μανία. Το ειχαμε φτάσει το θρανιο στο μισο του ύψος στο τέλος!
Πω πω, τι μου θυμίζεις τώρα. Κάτι θρανία πατωμένα με τα όσα γράφαμε και σχεδιάζαμε. Ώρες ολόκληρες μέχρι να τα κάνουμε όπως θέλαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που δεν έχω καμιά φωτογραφία απο τοτε...
TA ΘΡΑΝΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.ΤΙ ΤΥΠΟΙ ,ΤΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ,ΤΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΓΕΜΙΖΑΜΕ ΜΕΛΑΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ.ΕΓΩ ΤΑ ΕΧΩ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ.ΧΕ!ΧΕ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήcynical,οχι και τραύματα,βρε,εφηβικά φλερτάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συ καταστροφέας θρανίων; :))))
elgrecogr, ήξερα, βρε κουμπάρε, ότι δεν κράτησες φωτογραφία, γι αυτό ανέβασα την ανάρτηση, για να τα θυμηθείς:)
ΑπάντησηΔιαγραφήjk, αγαπημένα τα θρανία μόνο για να τα μουτζουρώνουμε,έτσι;Να ξηγιόμαστε δηλαδή:))
ΑπάντησηΔιαγραφή@VaD φαντάζομαι ότι η φαντασία λείπει συχνά από την εκπαίδευση. Όχι όμως και από τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι το να γραφεις στο θρανίο ήταν κάτι το πολύ ευχάριστο, βέβαια δεν αντιμετωπίζονταν έτσι από όλους τους "παιδαγωγούς". Χαίρομαι πολύ με τον τρόπο που το αντιμετώπιζεις φίλε μου VaD.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικα το θρανίο μου είχε ένα τεράστιο ΠΑΟΚ με διπλά γράμματα και κάπου πάνω αριστερά ένα ακόμα "Φωτιά στα πρέπει...". Πολλά ακόμα υπήρχαν, αλλά δεν είναι της ώρας!
Καλό ΣΚ φίλε μου, αλλά δεν νομίζω να είναι για σένα μετά από αύριο το απόγευμα!
ta palia 8rania mas itan telia!Ax!!!!!ta kainuria eine apelpisia gt to blanko feugei poly eukola!me molibi pali feugei!opote to paratisa auto to xoby!ti "Kontomixaleios 4ever" ti "Greece+Sudan=Trela" mou leipsane!telia anartisi!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘρανιουργήματα! Φανταστική λέξη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ έχω αφήσει τα σημάδια μου εκεί κατά καιρούς. Συνήθως ήταν στιχάκια, ποιος τα θυμάται τώρα... Κανείς δεν μας ζήτησε να τα καθαρίσουμε, άρα, κάποια μπορεί και να υπάρχουν ακόμα :))
Εμπνευσμένη ανάρτηση, γεμάτη αναμνήσεις!
Πώπω τί μου θύμισες....Πέρσυ μετά από 11 χρόνια η μικρή μου ξαδέλφη βρήκε το θρανίο που είχα εγώ και η Δέσποινα στην Ά Λυκείου.Χαραγμένο,ζωγραφισμένο,όπως τότε...Συγκινήθηκα....Καρδούλα πάντως ήταν το κεντρικό θέμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί Βασίλη!
greek rider,φαντασία στην εκαίδευση;Ανέκδοτο(δε βγάζω τον εαυτό μου απέξω)!Ευτυχώς διαθέτουν τα παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήndn,προφανώς ήσουν από παλιά αμετανόητος,δεν πειράζει,καλός είσαι κι έτσι:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυριο,αυριο,
κι έχω ετοιμάσει κίτρινη κερκίδα!
Τα παιδιά έιναι ίδια παντού...Καλημέρα φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήelina μου,προφανώς ήταν τέλεια,γιατί εκεί...ζωγραφίζατε καλύτερα, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφή:))))
evaggelia-p,Ευαγγελία μου,την ψηφιακή στο χέρι και γρηγορα,ψάξε να τα βρεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμητρά μου,οι καρδούλες στην εποχή μας με τίποτα,απαγορευμένο και να το γράφεις!Κυριαρχούσαν ποδοσφαιρικά,μουσικά συγκροτήματα,αυτοκίνητα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρτάνις,καλως την συν-ξενιτεμένη!Μόνο που επικοινωνώ τόσο μακριά,τρελαίνομαι,φανταστικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήαντε να καλοτακτοποιηθείς και θα τα λέμε πάλι...
Πω πω τι μου θύμισες! Κι εγώ έγραφα πολλά & διάφορα στο θρανίο μου, και στο τέλος κάθε χρονιάς καθόμασταν με τη διπλανή μου και τα σβήναμε με γόμες!
ΑπάντησηΔιαγραφήAx! αυτά τα θρανία Vad...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω γράψει και ξεγράψει... και θα ξαναγράψω αν με πάτε με το ζόρι...
Παραδέχομαι το σκουλίκι πάντως... όπως πάντα ανεπαλάληπτο...
Καλό βραδάκι
στο φροντιστήριο που δούλευα είχε περάσει ως μαθητής ο μικρός μου (κατα 12 έτη ) αδερφός, ο οποιος χάραξε τα αρχικά του σε ένα θρανίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήμέχρι και πριν από 2 χρόνια ,οπότε έπαψα να διδάσκω, αυτό το χάραγμα μου κρατούσε συντροφιά και με έκανε να χαμογελαω από μέσα μου....
Δεν είναι μόνο οι... τοίχοι που έχουν "τη δική τους ιστορία", μα και τα θρανία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί μου θύμησες Χριστέ μου...
Αξέχαστα, νοσταλγικά χρόνια.
Και εγώ είχα γράψει σε θρανία.
Τί να έχουν απογίνει, άραγε;
Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου.
Κώστας
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
τα δικα μου ηταν σκονακια και μαλιστα δεν εβαζα χλωρινη γιατι τα αφηνα κληρονομια στους επομενους! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία, τα σβήνατε;Μπράβο στα καλά κορίτσια,διαγωγή Κοσμιότατη!:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα....
athinovio,βρε τά ατιμούλικα,δε "σέβονται" ούτε την περιουσία του δημοσίου ούτε του ιδιωτικού!)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα...
ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ,φίλε Κώστα,σου έδωσα αφορμή για ρεπορτάζ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα...
suspect,φίλε,καλή η κληρονομιά για τους επόμενους,αλλά τους στερούσες χώρο για δημιουργία:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα...
Καλημέρα. Ένα λουλούδι (βραβείο) σε περιμένει στο κήπο μου. Εάν θέλεις πέρνα να το παραλάβεις. Καλή Κυριακή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚηπουρέ μου,και πώς να τ'αρνηθώ!Απλώς οι...βοηθοί μου αναπαύονται την Κυριακή και θα με βοηθήσουν στην παραλαβή αύριο-μεθαύριο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα στον κήπο σου...
:) Ολοι εχουμε γράψει κάποτε κάτι σε θρανίο. Ωραία χρόνια !
ΑπάντησηΔιαγραφήτζονάκος,ναι,αλλά τι γραψατε;Τι μας κρύβεις; :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δικό κου θρανίο, πάντα θυμάμαι, ότι το διατηρούσα καθαρό...αλλά βέβαια θα παραδεκτώ, πως πάντα άφηνα και εγω το στίγμα μου...ένα από αυτά ήταν να σκαλίζω το όνομά μου ή την αγαπημένη μου ομάδα...και προς σεβασμό σε σένα δεν αναφέρω το όνομά της! χαχαχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ! Αγαπητέ μου vad πολύ... "συγκινητική" η ανάρτησή σας! Τι μου θυμίσατε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δικό μου θρανίο ήταν έργο τέχνης!
Μόνο που το δικό μου, αντί Γεωργούλης έγραφε Simon Le Bon, John Travolta και Michael Jackson!
χαχαχα!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να τα σβήνεται με χλωρίνη! Έπρεπε να υπάρχει ένα μουσείο "εφηβικής τέχνης"!
Να περνάμε να τα βλέπουμε όταν μεγαλώνουμε (καλά... μεγαλώνουμε... λέμε τώρα...):)
monaxikoasteri,σ'ευχαριστώ που φροντίζεις για την ψυχική μου υγεία:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήLilith,κάθε εποχή και τα ινδάλματά της,άκου Μάικλ Τζάκσον,που τον θυμήθηκες τον...ασπρουλιάρη:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν τοχα ξανακουσει για το μαντηλι.Μ ετην δικια μου μεθοδο παντως περασε σχεδον ολη η ταξη στην Γ Λυκειου
ΑπάντησηΔιαγραφήXaxaxa!!Τι μας θύμησες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπάνια χάραζα ή έγραφα σε θρανία...
Όπως πάντα με χαρακτήριζε μία ...αρρωστημένη τάξη και εμμονή να κρατώ τα πράγματά μου σε άριστη κατάσταση!! 'Ετσι και το θρανίο μου!! χαχαχα!!
Μετά την πρώτη Λυκείου όμως είχα γεμίσει τον κόσμο με ένα γράμμα της αλφαβήτου! το "Χ"!!
Ναι ναι, αυτός ο άγνωστος Χ είχε κατακλύσει παντού το μυαλό μου και ό,τι ακουμπούσα άφηνα το αποτύπωμά του. Μέχρι και στα τζιν επάνω έγραφα Χ!!! χαχαχα!!
zouri,το άγιο μαντήλι,φίλε μου!Αλλιώς δεν περνούσα κανένα θετικό μάθημα!Στο σχολείο ήμουν πρώτος σε δυο τομείς,στα φιλολογικά μαθήματα και στην ...αντιγραφή:))
ΑπάντησηΔιαγραφήmarianaonice,Μαριάνα μου,έτσι ξεχώριζαν τα νοικοκυρεμένα κορίτσια,όσο για το Χ, επί προσωπικών δεδομένων και δη εφηβικών, ουδέν σχόλιον:))
ΑπάντησηΔιαγραφή-@Vad μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήντρέπομαι που το λέω, αλλά εγώ ως κόρη δασκάλου δεν έγραφα στο θρανίο. Το θεωρούσα λίγο ιεροσυλία. Χα χα χα! Λες να ήμουν "φυτό"????
Μερόπη μου,ευτυχώς αλλάξανε τα χρόνια και τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά δεν κωλύονταν από την ιδιότητα του πατέρα τους,εκείνη τηνεποχή όμως,το καταλαβαίνω,τα παιδιά των δασκάλων η κοινωνία τα ήθελε αντάξια της θέσης των γονιών τους,τρίχες δηλαδή
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααα. Πολύ προχωρημένος καθηγητής είσαι. Τυχερά τα παιδιά! Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από τα δικά μου θρανιοκατορθώματα, ούτε και τα θυμάμαι! Το μόνο που θυμάμαι ότι εμείς είχαμε πράσινα τραπέζια! Χαιρετώ κι εγώ την εμπνευσμένη δημιουργό! Καλή εβδομάδα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσπα,αλλη μια υπερβολική εκτίμηση για μένα:)Απλώς βλέπω τα πράγματα όπως είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια(οκ,το κατανοώ,δε θα μπορούσες να γράψεις κάτι άσχημο για Βασίλη:)))
Μ΄αρέσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓίνεται να ξαναγίνω 17 έστω για μια χρονιά μόνο να σε έχω καθηγητή και να μη φοβάμαι να ζωγραφίζω επάνω τους;
Γλαροπούλου, τί έλεγα τώρα; είπε η χημικός που στην ώρα της παράδοσης με έπιασε να ζωγραφίζω τη μπροστινή μου..... Μέχρι τη λευκή κορδέλα της είχα φτιάξει..
Περιττό να σου πω, τζίφος η Γλαροπούλου...
Γι' αυτό σου λέω...για μία χρονιά μόνο.
:-)
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ζωγράφιζα στο θρανίο μου πάντοτε, κι όταν γέμιζε σουρρεάλ κόμικς με μολύβι και στιλό, το έπαιρναν οι μπροστινοί, μου έδιναν ένα σχετικά καθαρό, κι έτσι όλα τα θρανία της τάξης σε λίγο καιρό ήταν έτοιμα! οι δάσκαλοι είχανε απηυδήσει και δεν μου έλεγαν τίποτα
ΑπάντησηΔιαγραφήμακάρι να΄χα ένα από τα παλιά μου ξύλινα θρανία, τα είχα προλάβει, και τα σκαλίζαμε με σουγιαδάκι, διότι τα σκίτσα δεν πολυφαίνονταν.
Γλαρένια μου,με μια βασική προϋπόθεση,θα κρατάω βέργα:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήcoco,δε ζωγράφιζες ποδήλατα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράδοξο:))))
Χαχα!! Και το δικό μου θρανίο κάπως έτσι ήταν!! Το φόντο όμως πράσινο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και καρικατούρες καθηγητών είχε!!
Τρελοτουρίστρια
crazy tourists,θέλω τεκμήρια:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΗ ΒΕΡΓΑ ΓΡΗΓΟΡΑΑΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΙΚΗΤΑΣ,Σεπιστεύω,σε πιστεύω,προ παντός εσύ με τη βέργα στο χέρι!Αφού το ξέρω ότι θα προτιμούσες να σου κοπεί το χέρι παρά να τη χρησιμοποιήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή