Η ΔΟΥΠΌΝΤΣΑ

Αγαπημένος τόπος των παιδικών χρόνων, μια λαγκαδιά κι ενας εποχιακός χείμαρρος, που ξεκινάει απ'τα Ρυάκια των Πιερίων και διασχίζοντας τα όρια των αγροτικών περιοχών των χωριών Καστανιά, Παλιόστανη, Μικρή Μηλιά, Σφενδάμη, Κολινδρός και Καταχάς, καταλήγει στη θάλασσα, στον Όρμο Μεθώνης...Πανέμορφος τόπος,
χορταίνει το μάτι σου πράσινο, δεν έβγαλα φωτογραφίες απ' το χείμαρρο, το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει καταρρακτωδώς, όπως μόνο στη Δουπόντσα ξέρει να βρέχει, με αποτέλεσμα το μονοπάτι για το ποτάμι να είναι αδιάβατο λόγω της λάσπης...

Εδώ ο γράφων έκανε το παιδικό αγροτικό του στα καπνά, ολόκληρο καλοκαίρι σε καλύβα, μιάμιση ώρα με τα πόδια, μακριά απ' τον Κολινδρό...Μόνο όποιος εργάστηκε στα καπνά, μπορεί να με καταλάβει...
Εδώ φύτεψα καπνά,
εδώ "έσπασα" (μάζεψα) καπνό,
εδώ "μπούρλιασα", "ραμάτιασα", "αρμάθιασα",
εδώ μάζεψα "φανάρια",
εδώ βοήθησα στο "δέσιμο"...
εδώ ο Vad είδε λύκο,
αλεπού,
τσακάλι (και νόμισα πως ήταν σκυλί!),
μέσα στα καλαμπόκια "μύρισα"
ασβό και χτυπούσα γκαζοτενεκέδες για να φύγει απ' το καλαμποκοχώραφο ο...βρωμιάρης,
εδώ είδα το πέταγμα του σαϊνιού,
εδώ είδα το γεράκι
να κυνηγάει ένα κοπάδι πέρδικες,
να περνάει πάνω από τα κοτόπουλά μας που έβοσκαν αμέριμνα, και με κάθετη εφόρμηση από ύψος δυο μέτρων, με κινηματογραφική ταχύτητα να αρπάζει ενα κοτοπουλάκι, εγκαταλείποντας το κυνήγι των περδικιών, να χάνεται από τα μάτια μας με το λάφυρο στο ράμφος του, κι η μάνα μου να φωνάζει, "ουρσούσ΄κου,να του φάει ου λύκους, να του φάει, μας πήριν του π'λαδί'!
Εδώ χάσαμε το γάιδαρο, μοναδικό μεταφορικό μέσο της οικογένειας, κατά σύμπτωση είχε το ίδιο χρώμα με το γαϊδαράκο της φωτογραφίας, από δω με στείλανε στο Κίτρος, να φέρω το γάιδαρο που είχε βρεθεί εκεί...
Το ποτάμι δεν είχε πολύ νερό, πολύ σπάνια πιάναμε κανένα γριβάδι,
αλλά συχνά βγάζαμε καβούρια στις άκρες του χείμαρρου...
Εδώ ήταν και το μοναδικό μας κτήμα, με κερασιές,
μηλιές,
αχλαδιές,
εδώ για μια και μόνη φορά είχε βάλει ο πατέρας μου ενάμιση στρέμμα καρπούζια, που μας τα κλέψανε όλα εν μια νυκτί !

Μη μου πείτε πάλι, αχ, τι ωραία χρόνια και τέτοια...,δεν τα νοσταλγώ, ήταν χρόνια στέρησης, απλώς τα θυμούμαι ως χρόνια που σημάδεψαν τη ζωή μου...

ΥΓ.Εκτός από τις τέσσερις πρώτες φωτογραφίες οι υπόλοιπες είναι "δανεισμένες" από διάφορες ιστοσελίδες...