Κάνε το καλό και φάε γλυκό!

Η παλιά καλή οικογενειακή φίλη, περίπου στα τριάντα τότε, οικογένεια, παιδί, βρήκε λίγο χρόνο να θυμηθεί ότι χρωστούσε Μαθηματικά της Γ' Λυκείου, την έπιασε όρεξη να γράψει εξετάσεις και να πάρει μετά από τόσα χρόνια το απολυτήριο...
Τι να θυμάται τώρα από μαθηματικά, μου ζήτησε λοιπόν να παρέμβω στο μαθηματικό του σχολείου στο οποίο θα έδινε εξετάσεις, παρακάλεσα το Θεσσαλό συνάδελφο, "άντε, βοήθα τη φίλη", εκείνος πράγματι τη βοήθησε, πέρασε το μάθημα, όλα πήγαν κατευχήν και η φίλη, για να ευχαριστήσει τον καθηγητή, του πήγε στο σχολείο μια ανθοδέσμη γλαδιόλες.Κι όταν του τηλεφώνησα, για να μάθω τι έγινε, ο συνάδελφος, αυθόρμητα,
με τη διάθεση χιούμορ που τον διέκρινε και με τη χαρακτηριστική θεσσαλική προφορά, μου είπε:-Αρέ, τι να σι κάμου, ντ' μπέρασα, μα η χαζιά η Πόντια μ' έφιριν γλαδιόλις στου σχουλειό, χάθ'καν οι πάστις;
Ελα όμως που η καλή Πόντια πήρε στα σοβαρά το "παράπονο" και, άμ' έπος, άμ' έργον, εμφανίζεται στο σχολείο με ένα κουτί πάστες!
Ο Θεσσαλοκαραγκούνης έπαθε την πλάκα του," αμάν, αρέ κουρίτσι μ', ένα αστείου είπαμι να κάμουμι κι συ του πήρις σουβαρά";

Επιμύθιο: -Κάντε αστείο σε φιλότιμο άνθρωπο, για να φάτε πάστες!