Oι Αύγουστοι

Μπήκε στην μπλογκοζωή μας πριν από τρία χρόνια και κάτι ως Γιαγιά Αντιγόνη, ενθουσιασμός στην μπλογκοκερκίδα, αποκτήσαμε μπλογκογιαγιά, φυσικό επακόλουθο στο μυαλό μας η εικόνα της γιαγιάς που αποφάσισε τώρα στα γεράματα ν' ασχοληθεί και με τα...ιντερνέτια, έλα όμως που "ουδέν κρυπτόν υπό τον μπλογκοήλιον",  στη διάρκεια  "εξετέθη" και στα...φεϊσμπούκια, οπότε ανακαλύψαμε ότι μόνο για γιαγιά δεν επρόκειτο! Φυσικά μας είχε δώσει δειγματα γραφής στο μπλόγκι της (έλα τώρα, δε χρειάζεται να κάνω παραπομπή, αλίμονο αν δεν την ξέρετε!), ο VaD διάβασε ιστορίες καραβίσιες, λιμανιών, ξενιτιάς, το τελευταίο θέμα ιδιαίτερα άγγιζε τον τότε ξενιτεμένο μπλόγκερα, η Αντιγόνη έγραψε κάπου ότι είχε πιάσει και στο λιμάνι του Πορτ Σουδάν, άλλο που δεν ήθελε ο υπογράφων, (που έχει δείξει μέσα απο το μπλογκ του ότι κυνηγάει και λατρεύει τις παλιές ιστορίες, τα "μασλάτια" στο ιδίωμα του ΑΠΟΥΡΩ), κόλλησε...
Η επιπλέον θεματική του μπλογκ της ήταν τα Περαιώτικα, που θύμιζαν ιστορίες απ'τα Παιδά της Πιάτσας του Νίκου Τσιφόρου, άλλος ένας σοβαρός λόγος για να περιμένω με ενδιαφέρον πάντα τις αναρτήσεις της...
Αφού λοιπόν εξετέθη στα ινερνέτια, αποφάσισε να "εκδοθεί" και στο χαρτί, έτσι προέκυψαν οι Αύγουστοι. Μια ιστορία που αναπλάθει ολόκληρη εποχή, μέσα απο συνήθειες, συμπεριφορές, στάσεις ζωής, νοοτροπίες, κλειστές κοινωνίες, στερεότυπα, μικρές και μεγάλες επαναστάσεις...Η γραφή της θυμίζει Μαρία Ιορδανίδου (Λωξάνδρα), θυμίζει Ευγενία Φακίνου (Αστραδενή), δεν αντιγράφει όμως, δε μιμείται, αυθόρμητα ακολουθεί περιγραφικούς δρόμους που ταιριάζουν απόλυτα στη θεματική της...
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
-Ενα κομμάτι ενός ημερολογίου, μια αφήγηση που έχει να κάνει με το συναίσθημα. Η Αντριάννα γεννήθηκε στην Αίγινα, στη μεταπολεμική εποχή.
Πάντα ζητιάνευε τις αλήθειες. Ονειροπόλα, εσωστρεφής...βρήκε στη διπλανή πόρτα τη στοργή που δεν αντάμωσε στο δικό της σπιτικό.
Φαντάσματα με ανθρώπινη μορφή κλειδωμένα στο σπίτι απέναντι από το μόλο.
Μιλάει με το εντός της, δέχεται χτυπήματα...από μια μοίρα που είχε καθορίσει χρονικά τον Αυγουστο να της τα στείλει.
Εψαχνε τις πατημασιές να βρει τις αλήθειες. Αργά...από φόβο που κυριαρχούσε στην περιέργειά της...
Άτολμη...παρατηρούσε το χρόνο να τρέχει.
Οι κόμποι λύνονται ένας ένας...οδυνηρά.
Ιστορίες ανθρώπων με τη δική τους οπτική, ξετυλίγονται μαρτυρώντας ο καθένας τη ζήση του που ήταν πλεγμένη μαζί της.
Το ημερολόγιο ήταν γραμμένο στην ψυχή της...που το ξεφυλλίζει να λυτρωθεί.

Και ένα απόσπασμα, χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της Αντιγόνης:
-Από το παράθυρο είδα το Σώζο να κάθεται σε μια πέτρα κάτω απο τα γυμνά κλαδιά της συκιάς ζαρωμένος...μια χούφτα κορμί. Λύγισε η καρδιά μου. Εριξα το παλτό στην πλάτη και βγήκα έξω...άκουσε τα βήματά μου και γύρισε. Όλου του κόσμου οι ερωτήσεις στα μάτια του, τα πυρωμένα απ' το κρασί. Του χάιδεψα τα μαλλιά και γονατίζοντας δίπλα του έπιασε ένα κλαρί και σκάλιζε το χώμα. Δεν με κοιτούσε, έκανε κύκλους στο νοτισμένο χώμα σαν να ήθελε να κλείσει μέσα τον πόνο του...

Για επίλογο σημειώνω στα θετικά ότι η Αντιγόνη αξιοποίησε τις ερωτικές ιστορίες για να αναπλάσει μια εποχή, δεν παρασύρθηκε από το συναίσθημα σε αρλεκινοειδές κατασκεύασμα, εν κατακλείδι χαρτογράφησε ανάγλυφα έναν άλλο κόσμο...