ΤΟ ΧΑΛΑΣΤΡΙΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Εικόνες από το Δέλτα του Αξιού...

Το πρώτο βιβλίο λαογραφικού περιεχομένου του φίλου Κώστα Τσιότσκα...
Εχοντας μεγαλώσει μέσα στο παραδοσιακό παιχνίδι ανταποκρίθηκα ευχαρίστως στην πρόσκληση του Κώστα να γράψω τον πρόλογο στο βιβλίο του.

Πρόλογος στο Χαλαστρινό Παιχνίδι

Είναι στιγμές που αποζητάς χρόνια περασμένα.Παιδικές μνήμες αξεθώριαστες ακόμα, παρά το πέρασμα του χρόνου ξαναζωντανεύουν μέσα σου και σε γυρίζουν πίσω, εκεί στα χρόνια της μιζέριας μα και της ανεμελιάς ταυτόχρονα, όσο κι αν αντηχεί παράδοξα. Ψάχνεις και βρίσκεις κομμάτι του εαυτού σου, είτε στα στενά "καλντερίμια" του Κολινδρού, όπως ο υπογράφων, είτε στις αλάνες της Χαλάστρας, όπως ο φίλος-συγγραφέας Κώστας Τσιότσκας. Κίνητρο γι' αυτήν την αναπόληση δεν είναι μόνο η νοσταλγία μα και πονήματα όπως αυτό που κρατάει στα χέρια του ο αναγνώστης, ο οποίος, είμαι σίγουρος γι' αυτό, διαπνέεται από την ίδια ιερή αγάπη για την παράδοση, που μέσα της ανατράφηκε και ανδρώθηκε. Παράδοση της οποίας αναπόσπαστο μέρος υπήρξε το λαϊκό παιχνίδι.
Ξεφυλλίζοντας τα πρώτα χειρόγραφα της μελέτης που ευγενικά μου παραχώρησε ο συγγραφέας, ένιωσα το συναίσθημα της νοσταλγίας να αντικαθίσταται από μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς σελίδα-σελίδα διαπίστωνα πως πολλά λαϊκά παιχνίδια της Χαλάστρας παίζονταν αυτούσια ή με μικρές παραλλαγές και στην πατρίδα μου, τον Κολινδρό Πιερίας. Είναι μια σοβαρότατη ένδειξη κοινής πολιτιστικής παράδοσης δυο κεφαλοχωριών που στην ακμή τους διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της περιοχής τους. Δεν ήταν βέβαια για μένα η πρώτη ένδειξη. Χρόνια τώρα, σε συζητήσεις με Χαλαστρινούς φίλους είχαμε καταλήξει σε συμπέρασμα για την κοινή πολιτιστική εξέλιξη Χαλάστρας- Κολινδρού, με αμοιβαίες αλληλεπιδράσεις. Το συμπέρασμα έρχεται να επιβεβαιώσει με την έρευνά του ο Κώστας Τσιότσκας.
Η μελέτη δε διαπνέεται μόνο από το "πάθος" του ερευνητή για την παράδοση, αλλά διεκδικεί και δάφνες επιστημονικής εργασίας. Η αναλυτική και λεπτομερής-πολλές φορές-περιγραφή, αντί να κουράζει, επιτείνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, οδηγεί τους παλιότερους σε γνώριμους δρόμους και ξεναγεί τους νεότερους σ' ένα χώρο παιχνιδιού άγνωστο γι' αυτούς. Σε παιχνίδι δημιουργικό, που ψυχαγώγησε, ακόνισε μυαλά, ατσάλωσε σώματα.
Ίσως να είναι υπερβολή, μα ώρες-ώρες σκέφτομαι: -Πώς μπορεί να μεγαλώσει μια γενιά μόνο με Bibi-bo, Barbi και κύβους, χωρίς "αντρέλα" και "κασκαράτα εκατό"; Αλλες οι συνθήκες, θα αντιτείνει ο ο ψυχρός παρατηρητής και θά' χει δίκιο.
Σύμφωνοι, όμως το παιχνίδι είναι δημιουργία και όχι βιομηχανική κατασκευή. Και στα σημερινά παιδιά το προκατασκευασμένο παιχνίδι λειτουργεί όπως το λαϊκό της παιδικής μας ηλικίας, στην οποία με τη σοφή και εμπεριστατωμένη έρευνά του μας καλεί ο συγγραφέας να επιστρέψουμε νοσταλγικά. Τον ευχαριστούμε γι' αυτή την ευκαιρία που μας προσφέρει.

ΥΓ. Για τη Χαλάστρα διαβάστε εδώ.
"Δανείστηκα" τις φωτογραφίες από το Ιντερνετ.