λύω, λύεις, λύει

Τετρακόσιοι ήμασταν, ζωή νά' χουμε, δεύτερο έτος στην παλιά Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, ωραία χρόνια, Φλεβάρης, γράφαμε λοιπόν "πρόοδο" (όπως τη λέγαμε) στα Αρχαία, όποιος περνούσε απαλλασσόταν από τις εξετάσεις του Ιουνίου. Δεν καθόμασταν με αλφαβητική σειρά αλλά μπουλούκι, όλοι μαζί στο αμφιθέατρο. Ξέραμε ότι οι τελευταίοι, που δε θα χωρούσαν στο αμφιθέατρο, πήγαιναν στο σπουδαστήριο της κλασικής φιλολογίας, εκεί θα έγραφαν όλοι μαζί, σε μεγάλα τραπέζια συνεδριάσεων, μένουμε τελευταίοι μια ολόκληρη παρέα οργανωμένη, με τα σκονάκια μας, με τα όλα μας, τα πάντα κατ'ευχήν, καθόμαστε δεκαπέντε σ' ένα μεγάλο τραπέζι, παίρνουμε τα θέματα, κατά καλή τύχη φαίνονταν εύκολα, "ωραία", σκεφτόμασταν, "θα γλυτώσουμε τον Ιούνιο", στην παρέα ήταν κι ο Θόδωρος (τον απολαύσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση-κλικ εδώ), όσο είχε απολυθεί απ' το στρατό και ήρθε να συνεχίσει τις σπουδές του, πανάσχετος, τον βοηθούσαμε όσο γινόταν, του λέμε, "Θόδωρε, βγάλε το σκονάκι", εμφανίζει το σκονάκι ο Θόδωρος, και διαβάζουμε "λύω, λύεις, λύει, λύομεν, λύετε, λύουσι"!!! Δευτεροετής στη Φιλοσοφική Σχολή, παρακαλώ!!! Όπως καταλαβαίνετε, μας έπιασε όλους ένα ακατάσχετο νευρικό γέλιο, η επιτηρήτρια, μια καλή κυρία, να ρωτάει "τι συμβαίνει, βρε παιδιά;", εμείς να έχουμε διπλωθεί στα δυο απ' τα γέλια, κανείς μας δεν άντεξε, παραδώσαμε λευκές κόλλες, βγήκαμε έξω, κυριολεκτικά μας πόνεσε το στομάχι απ' τα γέλια, χάσαμε την ευκαιρία να γλυτώσουμε τις εξετάσεις του Ιουνίου, αλλά χαλάλι, γελάσαμε με την ψυχή μας!!! Βρε ρουφιάνε Θόδωρε, ούτε πρώτη γυμνασίου να ήμασταν!!!!
Για όσους αναρωτιούνται, όχι, ο Θόδωρος δε δίδαξε ποτέ σε σχολείο, είχε τέτοιο γλύψιμο ώστε, μόλις πήρε το πτυχίο με χίλια ζόρια, διορίστηκε διοικητικός στο Υπουργείο Εξωτερικών και βρέθηκε αμέσως τρίτος γραμματέας σε ελληνική πρεσβεία του εξωτερικού...

ΥΓ. -Η ανάρτηση αφιερωμένη στην καλή συν-μπλογκέρισσα Coula, για το εξεταστικό ζόρι που τράβηξε αυτό τον καιρό, με τις ευχές μας για "Καλά αποτελέσματα"...