ΑΛΥΚΕΣ ΠΙΕΡΙΑΣ 1971

1971, στις αρχές του Ιούλη θα έπιανα κάπου δουλειά, τι να κάνουμε, φτωχοφοιτητές, έπρεπε να δουλέψουμε λίγο, ν' ανασάνουν και οι δικοί μας,
που μας σπούδαζαν με χίλια ζόρια, πριν τελειώσει ο Ιούνης είχα πρόσκληση
για τις Αλυκές, οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές στη ζωή μου! Οι Αλυκές όπως φαίνονται σήμερα από ψηλά...
Ο πατέρας του συμφοιτητή και φίλου μου Γιάννη (κρατάει σαράντα χρόνια αυτή κολώνια!), ο μπάρμπα Γιώργος, ήταν φύλακας στις Αλυκές, η εταιρεία του είχε παραχωρήσει ένα σπιτάκι εκεί, κι εγώ βρέθηκα παραθεριστής, ενώ ο φίλος μου ο Γιάννης εργαζόταν σκληρά στα αλάτια, όταν εξατμίζονταν τα νερά απ' τα "τηγάνια", έβγαζαν το αλάτι με τα φτυάρια, πολύ σκληρή δουλειά, άγρια κατάσταση...σήμερα μαζεύουν το αλάτι με μηχανήματα...
Ο Γιάννης λάτρευε τη θάλασσα, μόλις τέλειωνε η δουλειά, βουτούσε κι ανοιγόταν στα βαθιά, κι ο πατέρας του ανέβαινε σ' έναν αμμόλοφο και του φώναζε:
-Βγιέ όξου,γμτ του στανιό σ', γμ! Αμα πνιχτείς, θα σι σκουτώσου!!!
Εκεί, στο ακρωτήρι Αθερίδα (εδώ) για μοναδική φορά στη ζωή μου είδα δελφίνι ξεβρασμένο,
σε κατάσταση αποσύνθεσης...
Εκεί έφαγα καβούρια, τους περίφημους Ιταλούς, έτσι τα λέγανε, πελώρια καβούρια, γεμάτη τότε η θάλασσα, τα βγάζαμε πανεύκολα σπρώχνοντάς τα απλώς προς τα έξω, ήταν τόσο μεγάλα, που έπιαναν ολόκληρο πιάτο! Σήμερα δεν υπάρχουν πια...
Εκεί κατέβαινε στο ψαρολίμανο σχεδόν κάθε μέρα η μάνα του Γιάννη,η θειά η Χρυσούλα, κι αγόραζε κάθε είδους ψάρια, πάμφθηνα τότε, ο διαχωρισμός σε ακριβά και φθηνά ψάρια ήταν άγνωστος ακόμα...
εκεί έφαγα για πρώτη, και ευτυχώς όχι μοναδική φορά, μυλοκόπια,
ένα άγνωστο και κάπως σπάνιο ψάρι, καταπληκτικό... Όπου το βρείτε, μη χάσετε την ευκαιρία, δοκιμάστε το!
Εκεί ο τότε ιδιότροπος στα φαγητά Vad έκανε την ανάγκη φιλοτιμία
και έφαγε για πρώτη φορά στη ζωή του γεμιστά
από τα χέρια της θεια Χρυσούλας, ντράπηκα να πω πως δε μ' αρέσουν, να σε φιλοξενεί η γυναίκα και συ να αρνείσαι, λες και είσαι στο σπίτι σου, δεν κάνει! Tαυτόχρονα ήμουν σίγουρος ότι αν αρνιόμουν, θα άκουγα απ' την καλή θειά Χρυσούλα το κλασικό που μου έλεγε κι η μάνα μου, "θα του φας κι θα σκάσ΄ς!"
Και μ' αρέσανε, βρε! Και δεν αρνήθηκα κανένα φαγητό της θειας Χρυσούλας,
κι όταν επέστρεψα στο σπίτι, είπα στη μάνα μου ότι έμαθα να τρώω γεμιστά,
η μάνα άναψε το καντήλι του σπιτιού για νά 'χει καλά ο Θεός τη θειά Χρυσούλα, που μ' έμαθε να τρώω!

"Και περάσανε χρόνοι πολλοί", όπως λέει ο ποιητής...

ΥΓ. Είναι ολοφάνερο βεβαίως οτι οι φωτογραφίες είναι ιντερνετικές και όχι δικές μου...