ΤΑ ΚΟΥΣΟΎΡΙΑ

Το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου.

Δεν είναι η πασίγνωστη λέξη της κοινής νεοελληνικής γλώσσας που δηλώνει τα ελαττώματα. Στη γλώσσα του ΑΠΟΥΡΩ σημαίνει το σαραντάμερο μετά από μια ονομαστική γιορτή, στη διάρκεια του οποίου το σπίτι του εορτάζοντος δεχόταν επισκέψεις, ακόμα κι αν οι ίδιοι επισκέπτες του ευχήθηκαν και τη μέρα της ονομαστικής γιορτής.
Ορισμένοι @φίλοι μου ζήτησαν συγγνώμη που άργησαν να μου ευχηθούν για τη γιορτή μου, κανένα πρόβλημα λοιπόν, γι αυτό υπάρχουν τα "κουσούρια".

Τυπικό γιορταστικής μέρας:
Το πρωί μετά την εκκλησία οι γυναίκες, χωρίς τους άνδρες τους, πήγαιναν στο σπίτι του εορτάζοντος για το πρώτο κέρασμα. Όταν έφευγαν, η οικοδέσποινα τις "ξεπροβόδιζε" λέγοντας:-Να ρθήτι κι του βράδ' μι τ'ς άντριδις! Και φυσικά το βράδυ επανέρχονταν για δεύτερη επίσκεψη "μι τ'ς άντριδις"! Εκεί στηνόταν το μεγάλο τραπέζι, με το κρασί και το τσίπουρο να ρέουν άφθονα!
Κι όταν τέλειωνε η βραδιά, η οικοδέσποινα αποχαιρετούσε πάλι τις γυναίκες λέγοντας:-Να ρθήτι πάλι απού βδουμάδα μι τ'ς "δ'λειές" σας! Όπου "δ'λειές" ήταν το πλέξιμο ή το κέντημα με το οποίο ασχολούνταν η κάθε νοικοκυρά.
Και βέβαια επειδή οι ονομαστικές γιορτές τελειωμό δεν είχαν, δεν τέλειωναν ποτέ και τα "κουσούρια". Μόνο οι εορτάζοντες μετά το Πάσχα (Άι Γιώργης, Άγιος Κωνσταντίνος) δεν τηρούσαν τα "κουσούρια", αφού είχαν αρχίσει πια οι εργασίες στα καπνά και πού καιρός για επισκέψεις! Ομως από Άι Δημήτρη και μετά όλος ο χειμώνας περνούσε με τα "κουσούρια".
Τέλος δε θα ξεχάσω ότι η εξώπορτα του κάθε εορτάζοντος ήταν ορθάνοιχτη και φωτισμένη, κι εμείς, όταν δεν είχαμε κάποιον πολύ δικό μας να γιορτάζει, μπαίναμε σ' όποιο σπίτι γιόρταζε, στρωνόμασταν στο γιορταστικό τραπέζι και...
"σ' αυτό το σπίτι πού'ρθαμε, κέρνα μας, κέρνα μας..."

Σήμερα πια έχουν αλλάξει οι συνθήκες, μην ψάχνουμε πλέον "κουσούρια" και γλέντια εορταστικά άλλης εποχής,σήμερα ρέουν άφθονα τα ουίσκια συνοδευόμενα από "ξηρά καρπά"!!!