Η ΜΟΙΡΑ;

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Ο Βασιλιάς Ανήλιαγος

Στού βασιλιά του Τρίκαρδου το μοναχό παιδί

οι μοίρες πού το μοίρωσαν κατάρα είχαν κάνει

πώς άμα ο ήλιος το ιδεί

ευθύς θε να πεθάνει.

Κι ο βασιλιάς πατέρας του μ’ ελπίδα να σωθεί

από του ήλιου το κακό και φλογισμένο μάτι

τούχτισ’ επίτηδες βαθύ

μέσα στη γή παλάτι.

Χρόνια περάσαν πέθανε ο γέροντας γονιός…

Και με την ώρα την καλή θα βασιλέψει τώρα

Ανήλιαγος ο μορφονιός

στού Τρίκαρδου τη χώρα.

Και ο βασιλιάς Ανήλιαγος τις μέρες του περνά

μές΄στα βαθιά παλάτια του και μοναχά το βράδι

βουνά και κάμπους τριγυρνά

στής νύχτας το σκοτάδι.

Κι η Κυρα-Ρήνη η όμορφη τον είδε μια βραδιά

στο Κάστρο εμπρός να κυνηγά μ’ ολόφωτο φεγγάρι

κι ένοιωσε αγάπη στην καρδιά

για τ’ άξιο παλληκάρι.

Ο βασιλιάς Ανήλιαγος –σαν κάθε βασιλιάς-

τώρα κι αυτός ολονυχτίς στη χώρα δε γυρίζει.

Σ’ αγαπημένη αγκαλιά

γυρμένος ξενυχτίζει.

Μά στη χαρά του δεν ξεχνά της μοίρας το γραφτό,

και πρίν να φέξει στο βουνό και πρίν να φέξει τ’ άστρο

αφήνει ταίρι ζηλευτό

και φεύγει από το Κάστρο.

Του κάκου τον ρωτά η Κυρά : πώς έτσι πρωϊνά

την παρατάει μοναχή: Εκείνος δεν της κρίνει

και μαύρη ζήλεια τυραννά

τη δόλια Κυρά-Ρήνη.

Τόσο, πού τι σοφίζεται η πονηρή Κυρά;

Όλους με μιάς τους πετεινούς του κάστρου της σκοτώνει

για να μη νοιώσει μια φορά

ο νιός πώς ξημερώνει.

Ο βασιλιάς Ανήλιαγος γελιέται την αυγή…

Και πρίν να ‘ρθεί στον Τρίκαρδο, κοντά στην Παλιομάνη,

κατάρα! Ο ήλιος είχε βγεί

κι ο νιός είχε πεθάνει!