Πολλοί φίλοι μπλογκεραίοι προτείνουν συχνά καλά φαγάδικα,
ορισμένα απ' αυτά δεν είναι προσιτά σε κάθε βαλάντιο,
αλλά είναι εύκολο να βρεθεί κάτι που θα συνδυάζει ποιότητα και προσιτές τιμές...
Στα φοιτητικά μας νιάτα εύλογο ήταν να αναζητούμε τέτοια στέκια, ταβέρνες που ικανοποιούσαν και το κέφι μας αλλά και τα οικονομικά μας. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ φοιτητικά στέκια εκείνης της εποχής στη Θεσσαλονίκη, τη Δόμνα,
το Σουέζ και άλλα...(κλικ εδώ, στα σχόλια)...
Πολύ περισσότερα φθηνά και καλά για πρόχειρο φαγητό βρίσκαμε παντού, η Θεσσαλονίκη πάντα είχε τη φήμη της πόλης για όλα τα γούστα και τα πορτοφόλια, όμως φαγητό και χιούμορ αυθεντικά λαϊκό, θυμοσοφικό, λίγα συνδυάζανε.
Το σνακ μπαρ της ιστορίας μας βρισκόταν στην τότε οδό Βασιλίσσης Σοφίας, σήμερα Εθνικής Αμύνης, απέναντι από το τότε 1ο Γυμνάσιο Θηλέων. Ο ιδιοκτήτης του και ψητάς ταυτόχρονα, ενας χαρακτηριστικός λαϊκός τύπος, καλοθρεμμένος, με μια κοιλιά που προηγούνταν του υπόλοιπου σώματος, κατά την άποψή μου ο καλός ψητάς πρέπει να τά 'χει τα κιλά του, να δείχνει οτι είναι δεδηλωμένος μερακλής και καλοφαγάς, έτσι αποκτά την εμπιστοσύνη του καλοφαγά πελάτη, φαντάζεστε ψητάς σε γυράδικο να είναι κάποιος ελαφρών βαρών, τι εμπιστοσύνη να του δείξει ο μερακλής...Το ογκώδες σύνολο συμπλήρωνε παχιά, κατάμαυρη, στριφογυριστή μουστάκα. Συν τοις άλλοις ο ήρωάς μας διέθετε από φυσικού του, όπως φαινόταν, γνήσιο, αυθόρμητο λαϊκό χιούμορ, το οποίο εξέφραζε με διάφορα αποφθέγματα, γραμμένα σε χαρτόνι και τα οποία διαφήμιζαν το μικρό μεν(στα όρθια σχεδόν, σε πάγκους τρώγαμε) αλλά εξαίσιο μαγαζάκι του...
Θυμάμαι την μοναδικής έμπνευσης διαφημιστική ατάκα του:
-Τα κρέατά μας, όταν ήταν ζωντανά, έβοσκαν με τα ελάφια!
Το μενού περιελάμβανε πιάτα με σουβλάκι (καλαμάκι για τους Αθηναίους φίλους), γύρο, λουκάνικα χωριάτικα, σουτζουκάκια...
Τα χορταστικά πιάτα του εκείνη την εποχή, γύρω στο '70, στοίχιζαν δυο-τρεις δραχμές, όταν σε εστιατόρια και ταβέρνες πληρώναμε έξι-εφτά. Το '80 η τιμή είχε φτάσει δεκαπέντε δραχμές το πιάτο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα σήμερα, το βρίσκω απίθανο, όπως επίσης δε βρίσκω πια ταβερνιάρηδες, μαγαζάτορες αυτού του τύπου. Αλλάξανε τα πράγματα, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον ιδιοκτήτη ενός ταχυφαγείου αμερικάνικης προέλευσης (φαστ φουντ), να αστεϊζεται με τους πελάτες του και να διαφημίζει με χιούμορ το μαγαζί του...
ΥΓ. Το φωτογραφικό αρχείο του Vad δε διαθέτει ελάφια, γι αυτό δανείστηκα φωτογραφία από τις εικόνες του Google.
ορισμένα απ' αυτά δεν είναι προσιτά σε κάθε βαλάντιο,
αλλά είναι εύκολο να βρεθεί κάτι που θα συνδυάζει ποιότητα και προσιτές τιμές...
Στα φοιτητικά μας νιάτα εύλογο ήταν να αναζητούμε τέτοια στέκια, ταβέρνες που ικανοποιούσαν και το κέφι μας αλλά και τα οικονομικά μας. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ φοιτητικά στέκια εκείνης της εποχής στη Θεσσαλονίκη, τη Δόμνα,
το Σουέζ και άλλα...(κλικ εδώ, στα σχόλια)...
Πολύ περισσότερα φθηνά και καλά για πρόχειρο φαγητό βρίσκαμε παντού, η Θεσσαλονίκη πάντα είχε τη φήμη της πόλης για όλα τα γούστα και τα πορτοφόλια, όμως φαγητό και χιούμορ αυθεντικά λαϊκό, θυμοσοφικό, λίγα συνδυάζανε.
Το σνακ μπαρ της ιστορίας μας βρισκόταν στην τότε οδό Βασιλίσσης Σοφίας, σήμερα Εθνικής Αμύνης, απέναντι από το τότε 1ο Γυμνάσιο Θηλέων. Ο ιδιοκτήτης του και ψητάς ταυτόχρονα, ενας χαρακτηριστικός λαϊκός τύπος, καλοθρεμμένος, με μια κοιλιά που προηγούνταν του υπόλοιπου σώματος, κατά την άποψή μου ο καλός ψητάς πρέπει να τά 'χει τα κιλά του, να δείχνει οτι είναι δεδηλωμένος μερακλής και καλοφαγάς, έτσι αποκτά την εμπιστοσύνη του καλοφαγά πελάτη, φαντάζεστε ψητάς σε γυράδικο να είναι κάποιος ελαφρών βαρών, τι εμπιστοσύνη να του δείξει ο μερακλής...Το ογκώδες σύνολο συμπλήρωνε παχιά, κατάμαυρη, στριφογυριστή μουστάκα. Συν τοις άλλοις ο ήρωάς μας διέθετε από φυσικού του, όπως φαινόταν, γνήσιο, αυθόρμητο λαϊκό χιούμορ, το οποίο εξέφραζε με διάφορα αποφθέγματα, γραμμένα σε χαρτόνι και τα οποία διαφήμιζαν το μικρό μεν(στα όρθια σχεδόν, σε πάγκους τρώγαμε) αλλά εξαίσιο μαγαζάκι του...
Θυμάμαι την μοναδικής έμπνευσης διαφημιστική ατάκα του:-Τα κρέατά μας, όταν ήταν ζωντανά, έβοσκαν με τα ελάφια!
Το μενού περιελάμβανε πιάτα με σουβλάκι (καλαμάκι για τους Αθηναίους φίλους), γύρο, λουκάνικα χωριάτικα, σουτζουκάκια...Τα χορταστικά πιάτα του εκείνη την εποχή, γύρω στο '70, στοίχιζαν δυο-τρεις δραχμές, όταν σε εστιατόρια και ταβέρνες πληρώναμε έξι-εφτά. Το '80 η τιμή είχε φτάσει δεκαπέντε δραχμές το πιάτο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα σήμερα, το βρίσκω απίθανο, όπως επίσης δε βρίσκω πια ταβερνιάρηδες, μαγαζάτορες αυτού του τύπου. Αλλάξανε τα πράγματα, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον ιδιοκτήτη ενός ταχυφαγείου αμερικάνικης προέλευσης (φαστ φουντ), να αστεϊζεται με τους πελάτες του και να διαφημίζει με χιούμορ το μαγαζί του...
ΥΓ. Το φωτογραφικό αρχείο του Vad δε διαθέτει ελάφια, γι αυτό δανείστηκα φωτογραφία από τις εικόνες του Google.
Ακριβώς απέναντι στο Γυμνάσιό μου, και δεν το θυμάμαι; Ισως να άνοιξε μετά το 1970 που τελείωσα. Οπότε όταν εσύ έτρωγες τους γύρους σου, εγώ έπαιζα ξερή στο καφενείο δίπλα στον Ευκλείδη :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι όλα τα λεφτά είναι το διαφημιστικό σλόγκαν με τα ελάφια. Φοβερό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ στη Θεσσαλονίκη όταν υπήρξα φοιτητής, στέκια αντίστοιχα είχα διάφορα. Εκείνο όμως που ξεχώριζα ήταν στην Κάτω Τούμπα ένα μικρό μαγαζάκι που το είχε ο "παππούς", έτσι τον λέγαμε λόγω της άσπρης κόμης του, με τη γυναίκα του και κάθε φορά που πηγαίναμε μας περιποιούνταν θαυμάσια. Κι άμα καμιά φορά καταλάβαινε ότι η τσέπη μας ήταν άδεια, μας κέρναγε κι από μια μερίδα κοκορέτσι που έφτιαχνε πότε πότε! Να είναι καλά ο "παππούς" όπου κι αν είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχα! η ατάκα όλα τα λεφτά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Vad
Το θυμάμαι το μαγαζί που λες,
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό έξω μόνο,μέσα δεν μπήκα
ποτέ,τα φαγώσιμα δεν με συγκινούσαν.
Μέχρι πρόσφατα υπήρχε,τώρα δεν ξέρω.
έπαψα να περνώ από εκεί.
Την καλημέρα μου...
Υ.Γ.Ασε τη γαστρονομία και τον
αθλιτησμό και βάλε κανένα
Κολινδρινό.
AMANTA,Ε,το 70 υπήρχε,αλλά πώς να το θυμάσαι;Οι Αρσακειάδες του Α'Θηλέων δεν "επετρέπετο" να ριχνουν ούτε μια ματιά στα λαϊκά υπομάγαζα!:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιγκουίνε,ειχε κι άλλα πολλά ωραια,αλλά συγκράτησα το πιο δυνατό:)
ΑπάντησηΔιαγραφήteleytaios,είχε πολλά τετοια μαγαζιά,δεν ξερω τωρα,πχ δε μου πάει που μου κανανε τα Λαδάδικα ψευτοκυριλέ περιοχή....
ΑπάντησηΔιαγραφήJamanfou,όντως άριστη η ατάκα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά και η ποιότητα του μαγαζιού δεν πήγαινε πίσω:)
Frezia,δευτερη ΑΜΑΝΤΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφή"δεν κατεδέχετο":))
Εχει χρόνια που εκλεισε...
ΥΓ.Και ποιος σου ειπε οτι τα αθλητικά που εβαλα δεν ήταν κολινδρινά;:)))
Ερχονται,έρχονται,άλλα κολινδρινά 25 και 28 Σεπτέμβρη...
Θεσσαλονίκη! Δεν μπορώ να πω τίποτα πέρα από όσα έχω ακούσει. Αν όμως κατηφορίσετε για Αθήνα μεριά, χτυπήστε πόρτα και θα σας πάω στα καλύτερα, στα φθηνότερα και στα πιο γκουρμέ, ανάλογα με τις απαιτήσεις σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κέντρο δεν υπάρχει μαγαζί που να μην το έχω "τιμήσει" με την παρουσία μου, μιλάμε για ψώνιο στον τομέα της γεύσης και της καλής παρέας.
Και όχι, χονδρή δεν είμαι ίσα ίσα.Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά ποτέ δεν πάχυνα.1,68 και 59-63 κιλά το πιο πολύ μου, από 12 χρονών.
Αυτά όμως κατά το πρόσφατο παρελθόν, γιατί πια κοπήκανε με το μαχαίρι όλα τούτα.
Vad όμως να μην προβληματίζεσαι, άμα κατέβεις κατά δω όπως σου είπα, χτύπα πόρτα και από γεύσεις άλλο τίποτα.
Έχεις ακούσει για Μικρασιάτισσες;
Καλέ τι έπαθα τέτοια μετριοφροσύνη!!!!!!!!!!!!!!!!
Η τελευταία σουβλακερί που επισκέφτηκα σέρβιρε τις σαλάτες του με.. S.O.S. :) Δεν έχει εκλείψει το καλό χιούμορ, οι δικές μας προσλαμβάνουσες φαίνεται να έχουν πάθει κάτι.. προφανώς επειδή οι μερίδες εστιατορίου δεν κοστίζουν πλέον 15 δραχμές!
ΑπάντησηΔιαγραφήblackbedlam,τι δουλειά εχω εγω ο χωριάταρος με τιυς πρωτευουσιάνους;:))
ΑπάντησηΔιαγραφή-Α,Μικριάτισσα;Ακου λοιπόν,σε σουβλατζιδικο εδω στην Κατερινη, με τ'όνομα Γιαρούμ Αγάς(πεσαμε σε Μικρασιάτες όπως καταλαβαινεις),ψιλοτρωμε,ψιλοπίνουμε στο όρθιο, με φίλο Μικρασιάτη τρίτης γενιάς, και πάνω στο τσούγκρισμα των ποτηριών ο φίλος μου κάνει:
-Αντε,μικρο να πιάνεις,μεγάλο να γίνεται:))Τ'ακούει η...σουβλατζού και φωνάζει "Μικρασιάτης εισαι,
γιαβρί μ';" Όπως καταλαβαινεις εγινε το σώσε,πλακώσαν τα κεράσματα,και κοντα στο Μικρασιάτη βολευτηκα και γω ο ντόπιος:))
Μα πώς γνωρίζεστε,ρε παιδάκι μου:))
evangelia-p,έχουμε πάθει κατι,όπως λες,όχι μονο λογω της τιμής αλλά και λόγω της γενικότερης αφασίας μας...δεν ελειψε το χιουμορ,σίγουρα,μα δεν ειναι πια και τόσο αυθόρμητο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπείνασα...μπρε.....
ΑπάντησηΔιαγραφήγια πιάσε δέκα....καλαμάκια.....σουβλάκια για τους φίλους θεσσαλονικείς.....χαχα
η μάσα εκει πάνω δεν παιζόταν αλλά και δεν παίζεται...
ωρε μου άνοιξε η όρεξη...
vad....βάλε και καμιά μπύρα....
νασαι καλά....να τα θυμάσαι
homemade,άμα πιάσω δέκα καλαμάκια,θα πιεις δέκα φραπέδες;:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μας τρελάνετε,βρε πρωτευουσιάνοι;Δηλαδή τον Αθανάσιο Διάκο τον..."καλαμακώσανε";:))Δεν τον σουβλίσανε;
Λοιπόν,στα σοβαρά τωρα,σουβλάκι=μικρη σούβλα,κοντοσούβλι=λίγο μεγαλυτερη σουβλα,καλαμάκι=πλαστικο σωληνάκι,με το οποίο πίνουμε φραπέ,
χυμό,αναψυκτικό,καφέδες κρύους κλπ...αντε να μαθαινετε:)))
Να είσαι καλά,ρε....
χα, χα πολυ ακριβής η περιγραφή του ιδιοκτήτη, αλλά και η ατάκα με τα ελάφια άπαικτη....
ΑπάντησηΔιαγραφήνα 'σαι καλα vad...καλο ξημερωμα!:))
thumbelina,καλώς τηνα,καλώς τηνα και ένα ξύλο δώσ'τηνα:))Καλωσόρισες και πάλι,ελπίζω να έχεις χρόνο ,για ν'ασχοληθείς και πάλι με το ωραιο μπλόγκινγκ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέραααα....
Δεν φτάνει που γελάω με τις αναρτήσεις σου, γελάω και με τα σχόλιά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερμηνευτικό λεξικό περί καλαμακίων, σουβλακίων και βάλε είναι άπιαστο.
Να σε φανταστώ τώρα να μπαίνεις σε ένα φαγάδικο με ένα κοιλαρά μουστακαλή με όλιγη λίγδα στο μαλλί και το νύχι και τι άλλο να δω, α πα πα.
Εκεί πάντα, γύρω απ΄το κοψίδι:-))
Thalassenia,ντροπή!τόσο...γελαδερός ειμαι:)))
ΑπάντησηΔιαγραφή-Α,τους πάω πολύ αυτούς τους λαϊκούς τύπους,θυμοσοφία,ατάκες,ειναι ωραία φάση:)
:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήSkouliki μου,μου έλειψε το γέλιο που προσφερες απλόχερα στους μπλογκοφίλους σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή