ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ

Τις προάλλες στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στην πόλη μου βρέθηκα μπροστά στην ουρά των νέων υποψήφιων συναδέλφων μου, οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά, για να υποβάλουν αίτηση πρόσληψής τους ως αναπληρωτών. Να βρεθούνε οπουδήποτε, ακόμα και μακριά απ' το σπίτι τους, με αμοιβή που δεν αρκεί για τη στοιχειώδη διαβίωσή τους, με μόνο ουσιαστικό κέρδος να μετρήσουν τα μόρια όταν θα δώσουν εξετάσεις στον ΑΣΕΠ. Παλιοί μαθητές μου οι περισσότεροι στην ουρά, στην ηλικία των παιδιών μου άλλοι τόσοι, αναζητούν κάπου ν' ακουμπήσουν, καθώς το μέλλον προοιωνίζεται ζοφερό.
Μόνο θετικό σ' όλον αυτόν τον παραλογισμό ότι εδώ και κάποια χρόνια αναρτώνται οι πίνακες των αναπληρωτών, τηρούνται και δεν παρατηρείται το φαινόμενο άλλων εποχών, οι υποψήφιοι να είναι όμηροι του κάθε παραγοντίσκου.Αν δεν είχες δεσπότη ή βουλευτή, κάτσε και περίμενε...
Θυμάμαι την εποχή που είχα κάνει τη δική μου αίτηση για αναπληρωτής, ούτε πίνακες, ούτε διαφάνεια. Περίμενα, περίμενα, περίμενα, κατά το Δεκέμβρη ρωτάω, τι γίνεται, ρε παιδιά; Και μου απαντάει κάποιος φίλος:- Τώωωωωωρααααα; Αφού δεν έβαλες το Βαρνάβα ή το Δημόπουλο, τι περιμένεις; (Ο Βαρνάβας ήταν ο δεσπότης και ο Δημόπουλος ο βουλευτής της περιοχής).
Κατά σύμπτωση γενικός επιθεωρητής ήταν τότε ο γυμνασιάρχης των μαθητικών μου χρόνων και φιλόλογος μου, όταν έμαθε ότι έκανα αίτηση και δεν τον είχα ενημερώσει μου έβαλε τις φωνές, θα σε προσλάμβανα κλπ...Δεν παριστάνω τον τίμιο, αλλά δε σκέφτηκα ποτέ ότι θά 'πρεπε να μπω σ' αυτή τη διαδικασία για το αυτονόητο, το δικαίωμα στην εργασία.
Για μας τότε ήταν ευκολότερα τα πράγματα, περίμενες ένα-δυο χρόνια, ερχόταν ο διορισμός, τώρα....