ΝΕΟΙ, ΕΓΈΡΘΗΤΟΣ!

Δε μου αρέσει να μιλάω για το στρατό, ιστορίες για αγρίους έχουμε ζήσει όλοι εκεί, αλλά ορισμένες φάσεις δεν ξεχνιούνται!
Η μονάδα μικρή, καμιά τριανταριά φαντάρια, δεν είχαμε εφέδρους μικροβαθμοφόρους, ένας μόνο δεκανεύς, Ευρυτάν το γένος, εκτελούσε χρέη επιλοχία. Πώς έλεγε ο Βέγγος σε παλιά ελληνική ταινία, όπου είχε απομείνει μόνος, επειδή όλοι οι άντρες είχαν σκοτωθεί στη μάχη; - Υμείς, ο υποδεκανεύς Θανάσης Καραθανάσης, ελλείψει διοικητού, υποδιοικητού, αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών του συντάγματος, αναλαμβάνομεν την διοίκησιν της μονάδος!!!
Η "μάνα" του λόχου λοιπόν έπρεπε να πάρει άδεια. Ποιος θα τον αντικαταστήσει;
Εν μέσω γενικής θυμηδίας, ο διοικητής της μονάδας, άνθρωπος λαϊκός, με φοβερή αίσθηση χιούμορ (υπήρχαν και τέτοιοι στο στρατό!), κατά τη διάρκεια της πρωινής αναφοράς ονομάζει υποδεκανέα (σημειωτέο ότι ο βαθμός του υποδεκανέα είχε ήδη καταργηθεί από ετών) έτερον Ευρυτάνα, φίλο του επιλοχία.
Δεν έχω τίποτα με τους Ευρυτάνες, ένας απ'τους καλύτερους φίλους μου είναι επίσης Ευρυτάν,συχνά του υπενθυμίζω την ιστορία με τα πατριωτάκια του και γελάμε παρέα.
Ο νέος "επιλοχίας" αντιπροσώπευε τον ορισμό του "αγράμματου" με την κυριολεκτική σημασία του όρου, αγράμματος και ξερόλας μαζί, δράμα...
Εμπαινε λοιπόν στο θάλαμο πρωί-πρωί και φώναζε: - Νέοι, εγέρθητος!!!
Μέσα στο γενικό γέλιο που προκαλούσε η αυθαίρετη προστακτική τόλμησα να παρέμβω: - Ρε Ζαγκ..., εγέρθητε λέμε, όχι εγέρθητος!
Και εισπράττω την απαξιωτική απάντηση: - Άι σκάσι ρε,πού ξιέρ'ς ισύ;;;
Φυσικά παρέδωσα τα όπλα, υποτάχτηκα στην αποστομωτική απάντηση και με ...ταπεινό ύφος απάντησα: - Ό,τι πεις εσύ, ρε Ζαγκ...

Ηθικόν δίδαγμα: - Όταν η ανθρώπινη βλακεία παρελαύνει, εμείς κάνουμε στην άκρη...