ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑ

Ορισμένα βιώματα μας σημαδεύουν και μας ακολουθούν σ' όλη μας τη ζωή...
Γεννήθηκα στα "νοικιαστά", όπως θάλεγε κι ο ΑΠΟΥΡΩ, μεγάλωσα στα "νοικιαστά". Ο πατέρας μας, τριάντα χρόνια νοικοκύρης, κυνηγώντας και παλεύοντας με τη ζωή για να αναθρέψει πέντε παιδιά με το τίποτα, αξιώθηκε να χτίσει δικό του σπίτι μετά από 30 χρόνια οικογένειας, και ένα χρόνο μετά μας άφησε χρόνους, τόσο δίκαιη ειναι η ζωή! Εγώ κατάφερα ν' αποκτήσω δικό μου σπίτι με χίλια ζόρια μετά από δεκαπέντε χρόνια οικογένειας.
Όλος αυτός ο καημός κρατούσε μέσα μου κι έβγαινε όταν χαιρόμουν με τη χαρά των φίλων που αποκτούσαν δικό τους σπίτι. Εκανα σαν να ήτανε δικό μου το σπίτι των φίλων μου.
Τελευταία χαρά μου έδωσε ο καλός φίλος Νικήτας, που μου έστειλε φωτογραφία του σπιτιού του σ' ένα χωριό στον κάμπο των Τρικάλων, στους πρόποδες του Κόζιακα. Δάκρυσα, είπα, "μπράβο, ρε παλικάρι, νάσαι καλά, ρε Νικήτα, να το χαρείς"!
Να πιάσει τόπο η ξενιτιά, ρε μάστορα, τι τα τρώμε τόσα χρόνια στου διαόλου τη μάνα;