ΖΉΤΩ Ο ΚΟΛΙΝΔΡΟΣ!

Η περιοχή Ασπρογιάννης, η Ασπρουγιάνν'ς του ΑΠΟΥΡΩ.

Αρχές της δεκαετίας του '70 γύρισε απ' το Αμέρικα, ογδοντάρης πια, είχε φύγει εικοσάχρονο παλικάρι, τώρα ζούσε τη δόξα της πανηγυρικής επιστροφής, ενδυμασία θερινή στο γνωστό ελληνοαμερικάνικο στιλ, ο μπάρμπας απ' το Αμέρικα, κοντομάνικο πολύχρωμο ρηχτό πουκαμισάκι, φαρδύ άσπρο παντελόνι, παπούτσια ασπρόμαυρα λουστρίνια,άσπρο καβουράκι,κατέβηκε στην Αγορά, στη σημερινή Πλατεία, στο παλιό καφενεδάκι λίγο πιο δεξιά απ' το αιωνόβιο δέντρο της φωτογραφίας.Κάποιοι παππούδες, σχεδόν συνομίληκοί του, τον αναγνώρισαν, ενθουσιασμένος ο γέρο συμπατριώτης αναφώνησε:
-Ζήτω ο Κολινδρός!
-Ζήτωωωωωωω!Αντιφώνησαν τα καλά γεροντάκια της Αγοράς, με όση δύναμη τους επέτρεπε η ηλικία τους.
- Ζήτω ο Κ.! Ζητωκραυγάζει τον εαυτό του ο αμερικάνος!
-Ζήτωωωωω! Όλα τα γερόντια μαζί.
-Κέρνα τα παιδιά (!!!), διατάζει τον καφετζή, φέρε μου και μένα έναν καφέ.
Φυσικά τα γνωστά γκρίκλις και οι αφηγήσεις του τύπου "εμείς εκεί στο Νιουόρκ" και "'πώς το λέτε εντώ στο Ελλάντα" ,τα συνήθη δηλαδή, κυριαρχούσαν και πρόσφεραν άφθονο γέλιο στην ομήγυρη των γερόντων.
Στο μεταξύ σερβιρίστηκαν οι παραγγελιές, 'ελα όμως που το ζεστό καφέ του αμερικάνου ανέλαβε να τον μεταφέρει ο πιτσιρικάς του καφενείου, κρατώντας το φλιτζάνι με τα δάχτυλα, όπως βλέπετε στη φωτογραφία.- Οκέι, λέει ο αμερικάνος στον μικρό.
Κι ο μικρός του απαντά εις άπταιστον ιδίωμα ΑΠΟΥΡΩ:
- Καίει, δεν καίει, θα τουν πιεις! Πάρτουν τώρα, μι καταέκαψι τα δάχ'(τ)λα!!!

Επίλογος: Ο συμπαθέστατος ελληνοαμερικάνος έζησε στο χωριό αρκετά χρόνια μετά την επιστροφή του, γερός, κοτσονάτος, παρά τα χρονάκια του κάθε πρωί έκανε με τα πόδια τη διαδρομή Κολινδρός-Καστανιά και επιστροφή, οκτώ χιλιόμετρα !