ΚΟΝΤΟΜΙΧΑΛΕΙΣΙΟΥΣ

Η περιοδική έκδοση του Γυμνασίου - Λυκείου της Κοντομιχαλείου σχολής Χαρτούμ.
Στο τεύχος Δεκεμβρίου έγραψαν: Βαρβάρα Σύλβα, Ουιντάντ Ραμαντάν, Σπυρούλα Καλουμέρη, Σοφία Κικέζου, Ευαγγελία Γεωργιάδου, Φαούστα Τσαμουρά, Σάντρα Καλουμέρη.
Παραθέτουμε το άρθρο της Σπυρούλας Καλουμέρη.

ΣΚΕΨΕΙΣ

Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί η ανθρωπότητα έχει γίνει η αιτία των καταστροφών και μαρασμών. Σε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει εξολοθρεύονται τόσες ψυχές είτε επειδή είναι θύματα πολέμων, είτε από πολλούς λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Καθημερινά ακούμε για πολέμους, αδικίες, ξεσπιτωμούς, εγκλήματα κλπ. Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να υπάρχουν δυστυχισμένα παιδιά, θύματα πολέμων, ρύπανση του περιβάλλοντος, εξαθλίωση της ηθικής; Πολλά ψάρια αφανίζονται σε θάλασσες, λίμνες, ποτάμια. Λίγοι είναι αυτοί που προστατεύουν το περιβάλλον. Δυστυχώς επικρατεί και ο ρατσισμός, δηλαδή καχυποψία, ακόμα και περιφρόνηση, απέναντι σε πρόσωπα που έχουν φυσικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά διαφορετικά από τα δικά μας, π.χ. να νομίζει κάποιος ότι είναι ανώτερος απ' τους άλλους. Πολλοί άνεργοι νέοι χρησιμοποιούν ναρκωτικά και οινοπνευματώδη ποτά γιατί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη πραγματικότητα και το πως η κοινωνία τους περιφρονεί και έτσι πάσχουν από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν ενοχλούνται από τίποτα, που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα και που ζουν για την τροφή τους. Το τραγικό είναι ότι ο αριθμός τέτοιων ανθρώπων αυξάνεται. Το πρόβλημα είναι όχι μόνο δύσκολο αλλά και άλυτο. Πώς θα μπορέσουμε δηλαδή να ξαναμεταμορφώσουμε τους αναίσθητους σε "ανθρώπους"; Ο κόσμος που ζούμε απέχει ακόμη πολύ από το να είναι ένας κόσμος της ειρήνης, της ασφάλειας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι, ενώ σε μερικές κοινωνίες μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει εξασφαλίσει δικαίωμα στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην ελευθερία της έκφρασης, στην υγεία και στην ασφάλεια, στην κατοικία κλπ, σε άλλες κοινωνίες ή σε κάποιο τμήμα του πληθυσμού των ίδιων κοινωνιών τα δικαιώματα αυτά δε θεωρούνται κεκτημένα. Για τα μέλη των κοινωνιών που στερούνται αυτών των βασικών αγαθών και υπηρεσιών, ο κόσμος μας είναι κόσμος της απελπισίας ,της στέρησης και της απειλής. Η συμπεριφορά του ενός απέναντι στον άλλο όλο και χειροτερεύει. Στην κυριολεξία ο ένας έχει γίνει βασανιστής του άλλου και έχουμε κάνει την καθημερινή μας ζωή βάρβαρη και επικίνδυνη. Υπάρχει και μίσος αναμεταξύ μας. Τα παιδιά του δρόμου, παιδιά που εγκαταλείφθηκαν, διώχθηκαν, αρπάχτηκαν, δεν επέλεξαν τα ίδια να ζουν μ' αυτό τον τρόπο και αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο και στίγμα για τον πολιτισμό.
Πρέπει απ' όλους να καταβάλλονται προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων και βελτίωσης των συνθηκών ζωής. Πρέπει να φωνάξουν όσοι δεν έχουν επηρεαστεί από την αμυαλιά των ανθρώπων <Όχι,δε θα συνθηκολογήσουμε! Δε θα γίνουμε σαν και σας>!

ΥΓ. Και φυσικά υπενθυμίζω ότι τα "μπράβο" ανήκουν στα παιδιά, μόνα τους εργάστηκαν, δεν τους βοηθήσαμε καθόλου, όπως και στο προηγούμενο τεύχος
(κλικ εδώ)